Obrazy na stronie
PDF
ePub
[merged small][ocr errors]

Ursus, Ursius, Vulgärform Ursi, Urse, Orsi, Orse. Auch in sl. Denkmälern Urse, Gen. Ursete, Dat. Ursetevi (M. 53). In Antivari im XIV. Jahrhundert eine Patricierfamilie Orsi, ebenso in Cattaro im XIV. | Jahrhundert Orsi, Ursi. In Cattaro: Orse f. q. Petri de Bisica c. 1330. In Ragusa:,signum manus domni Ursi sacerdotis' in der Urk. von Lacroma 978-1023 (Copie 1229), Ursus Bani, Ursus Balli 1190 K. 2, 158, Draga uxor condam Blasii de Urso 1278-1279, Marinus f. q. Blasii de Urso, de Orsi 1283-1286; frater Petrus Orsi, de Orsio, prior monasterii de Lacroma 1283-1292; Ursi f. Clime de Gleya † 1363, Orse de Fran de Bodaça 1399; ein Ursius Ursacius de Zereua, XIV. Jahrhundert. In Spalato: Maria abbatissa, filia Ursi Tiberi 1119 K. 2, 21. In Traù: Silvester de Urso 1259–1264 Star. 27, 29, 55, Duimus Ursi 1270 ib. 27, 95, Ursus Joannes rector 1397 Star. 13, 251. In Zara zahlreiche Frauen Ursa, Orsa, Ursola noch 1527 Commiss. 1, 205 f. In Arbe: Ursus abbas S. Petri 1229, Star. 21, 291. In Ossero: Ursus diaconus 1018 R. 34. In Cherso: Andreas Ursii 1335 Lj. 1, 458, Andriolus Yvani Ursi aduocatus Chersi 1341 ib. 2, 116. Einer der beliebtesten Namen der spätrömischen Zeit und des früheren Mittelalters. Ursus, Ursa, neben Ursio, Ursicinus, Ursiclus, Ursignus, Ursinus, Ursinianus, Ursulus CIL. Ursus auf den altchristlichen Inschriften von Salonae. Einige heil. Ursi aus Oberitalien und Gallien. Kathedralen des heil. Ursus in Aosta und Solothurn. Zwei Patriarchen von Aquileja im IX.-X. Jahrhundert, ein Erzbischof von Bari 1078-1089, ein Erzbischof von Tarent 1080, zahlreiche unteritalische Bischöfe, wie von Otranto noch im XIV. Jahrhundert. Häufig in Apulien, Neapel, Rom, Venedig (Doge Ursus I. 726-737, Ursus II. 864-881, die Dogenfamilie der Urseoli), Triest und Istrien. Ebenso in den AlpenEbenso in den Alpenländern: in Meran heute noch der Familienname Ursch.

Valentinus. In Dulcigno: Berissa comitis Valentini 1242 Star. 24, 212. In Antivari: diaconus Valentinus 1251, im XIV. Jahrhundert eine Familie de Valentino. In Cattaro: Valentinus filius Sergi de Abram 1320 Div. Rag. In Ragusa: Baλevtivos é a τοῦ πρωτοσπαθαρίου Στεφάνου c. 948 Konstantin Porph. ed. Bonn. 3, 137, Valentinus Geruasii und Valentinus de Proculo c. 978-1023, Valentynus 1109 K. 2, 15, Valentinus civis Ragusii 1169 ib. 2, 85, Binzola Valentini 1190 ib. 2, 158. In Traù: Valentinus de Ca- |

sariza 1264-1290 Star. 13, 213 f., 24, 243 f., Valentinus Petri de Luca 1245-1271 ib. 24, 239 f., Valentinus Casotti consul 1270 ib. 13, 213, Franciscus Valentini 1308 ib. 13, 222-224, Silvester Valentini 1322 Lj. 1, 340. In Zara: Valentinus Speri 1076 R. 102, Martinus Lampridii de Valentino 1209 Star. 21, 246. In Veglia: „Signum manus Valentini' 1018 R. 33. Frauenname Valenta in Ragusa: domine Valenti, uxori olim Ser Pauli de Volzo, 30 martii 1417 Div. Rag. Testamentum Valente uxoris quondam Ser Martholi de Zamagno 1423. Andere noch c. 1500. Als Diminutiv dazu galt vielleicht Valius. - Valentinus CIL. Zahlreiche Heilige des Namens Valentinus.

Valerius ein Bruder des Marcus Maruli von Spalato, Ende des XV. Jahrhunderts, Star. 25, 154.

Valius, Vallius, Vale, Vali, Diminutiv Valiza, in Ragusa im XIV. Jahrhundert auch Valcus, Valchus, dialectisch Balius, Ballius, Balli. Valius, Vali sehr oft im XIV. Jahrhundert bei den Nobiles von Dulcigno, Antivari und Cattaro. Am längsten hielt sich der Name in Dulcigno: Vallius et Marcus Blasii, fratres de Dulcinio, kaufen in Ragusa,domum lapideam in Dulcinio' von presbyter Marinus de Dulcinio um 50 Ducaten, 25. Mai 1387 Div. Rag. In Ragusa: Ursus Balli 1190, Alexius de Vali subdiaconus 1208 bis 1222, Valius Vite iudex 1208, Georgius Valliçe 1229, Valius, Vali de Gondula 1234-1243, Valius, Ballius f. Martholi Ballii 1248-1279, Vali de Proculo als BAAн Проклечнкь 1253 M. 39, Vali f. Blasii de Naricla 1259, Valius Clementis de Sersio 1279 bis 1285, Valius f. q. Petri de Cluno 1284, Vale de Pecurario 1295, Vale, Vallius de Dersa 1312-1349, Valle de Gondula 1312 f. u. A.; eine Familie Valetić im XIV. Jahrhundert. In Spalato: Stephanus Ualiza prior 1069-1085 R. 76, 102, 127, 141; terra supra Salona de nepote de Uale c. 1080 ib. 132. In Zara: Pellegrinus de Valle 1232 Star. 21, 304, Drese de Uale 1247 Lj. 1, 74, Vali f. c. Martini Dimiçiçi 1289 Vj. 2, 114. C. Valius Festus CIL. III Nr. 6423 (Issa). M. Vallius Maurinus ib. Nr. 6419. Valius, Vallius auch in Italien, CIL. V und X. Im mittelalterlichen Dalmatien galt der Name vielleicht als Abkürzung von Valentinus.

[ocr errors]

Venantius. Bei Konstantin Porph. ed. Bonn. 3, 137 in Ragusa c. 948 ein Archidiaconus Bavevtivos, von Banduri emendirt als Bz-, wahrscheinlich Venantius. Venantius Bischof von Arbe 1216 Star. 21, 256, Farlati 5, 239. Der heil. Venantius unter den Heiligen von Salonae. Venantius unter den Namen (IX. Jahrhundert) in den Marginalnoten des Evang. von Cividale; ein Patriarch von Aquileia 850.

[merged small][ocr errors]

Vera, Diminutive Verella, Veraniza, Verussa; eine altdalm. Form dazu ist vielleicht Bira (s. oben). In Spalato: Uueranizza filia Toduru, uxor Audocu 1040 R. 45; domna Uera 1069 ib. 76. In Arbe: Verussia als Mannsname, abbas S. Stephani 1251 Star. 26, 212. In Veglia 1198 drei Vera und eine Verella K. 2, 195-196. Römischer Frauenname Vera (masc. Verus), sehr häufig im CIL. aus Dalmatien und Italien; Diminutiv dazu Verula (auch in den altchristlichen Inschriften von Salonae: Anastasia quae et Verula). Vgl. auch Veranus, Verana, Veranilla, Vernilla, CIL. III, IX, X.

Veresti. In Ragusa: Rossinus Ueresti diaconus 1195, Paulus Ueresti diaconus 1239-1255 u. A. aus der Familie Veresti, sl. Verestović im XIII. Jahrhundert. In Zara: Dabro monachus, filius Veresti 1106 K. 2, 12. Vgl. den heil. Edάpectos (23. December).

Vetrius, Duesius Uetrij, Ragusa 1190. Vgl. Veturius, Veturia, Veturianus CIL. III und den alb. Namen Bitri im Kataster von Scutari 1416 Star. 14; Bitri Ionima, ein albanesischer Fürst bei Scutari 1402.

Veteranus. In Ragusa: Vitalis dictus Veteranus 1010 (Versus Miletii, Annales ed. Nodilo 208); Petrus Vetranus, Vetrana um 1322, später das Geschlecht der del Vetran, Vetrani, -no, sl. Vetranović. In Veglia: Sergia de Vitrano 1198 K. 2, 196. Veteranus als Nomen CIL. Veteranus presbyter in Dalmatien um 600 in den Briefen des Papstes Gregor I. In Ragusa veteranus = senex, s. oben 1, 93.

Vianolus frater Velchi, Arbe 1334, Lj. 5, 237. Viatro. In Veglia: Viatro 1198 K. 2, 195; vgl. lacus Viatoris 1351 Vj. 2, 22. In Ossero: Viaro, In Ossero: Viaro, tribunus de Apsaro 999 bei K. 1, 91, Uiato bei R. 27; Viatro dreimal 1018 bei Farlati 5, 617, Lj. 1, 2 und K. 1, 101 (bei R. 34 als Viaçco). - Viator häufig im CIL. Comes Viator, einer der Mörder des Kaisers Julius Nepos in Salonae 480. Flavius Viator consul 495. In Venedig Thomas Viadro z. B. 1211 T. T. 2, 134. Jacobus Viadro, sindicus clericorum ecclesie Piranensis 1205 Cod. Istr.

Victor. In Cattaro: filii Veturi 1221 Star. 21, 270; Catallena uxor quondam Ser Victoris de Sclepo, Slepo 1325-1332 Div. Rag. und Not. Cat. In Traù Familie Victuri, XIII-XVI. Jahrhundert. Victor, Victorinus CIL., Ammianus Marcellinus, Cassiodorus.

Victorinus. In Ragusa BizTwрivos c. 948, Konstantin Porph. 3, 137. In Traù Petrus Victurini 1277, Star. 13, 215.

Vincentius. In Traù bei den Amblasii, XIV. Jahrhundert. In Zara Vincentius abbas 1190 K. 2, 157. Vincentius, Vincentia CIL. ‚Invidia fati rapitur Vincentia florens et nunc ante patrem conditur Helionem', Inschrift von Epidaurum ib. III Nr. 1759.

Viola, dialectisch Viula, Biula. Biula uxor Vitalis, Traù 1110 K. 2, 15. In Zara Viula 1190 K. 2, 155, Viola monialis S. Mariae, quondam abbatissa S. Dimitrii 1208 Star. 21, 245 und 23, 182. In Arbe im XIV. Jahrhundert eine Familie de Viola. Viola in Unteritalien, CIL. IX. Vgl. Jacobus Viulla, Triest 1202, T. T. 1, 395.

=

Vitalis. Diminutiv dazu Vitaliçe (Philippus de V. Ragusa 1278) und seit dem XI. Jahrhundert Vitača, im Dialect Bitizo, Bittizo (schon 1064 Vitaza in Traù R. 63): Vitalis prior Vitaza prior in Zara 1096, 1105-1106 R. 175, K. 2, 11–12. In Ragusa galten Vitalis, Vita und Vitus als gleichbedeutend; ein Gataldi 1253-1286 führt alle drei Namen. In Cattaro: Vitalis de Grasana Derza 1124 K. 2, 25 aus Farlati 6, 433, Vitalis Faronis 1222 Star. 21, 271. In Ragusa: Bros c. 948, Konstantin Porph. 3, 137; Vitalis archiepiscopus, domni Theodori filius, XI. Jahrhundert K. 1, 218, Vitalis consul 1169 K. 2, 84, Vitalis Bodacie, Vitalis Vulpis, Lampredius Vitalis 1190 K. 2, 158, Vitalis de Bano presbyter 1195–1208 und viele im XIII. Jahrhundert. In Spalato eine Familie Vitalis im XIII-XIV. Jahrhundert, die filii Vitalis des Thomas archid. cap. 32 p. 115. In Traù ein Prior 1076-1078 R. 102, 121, ein anderer Vitalis 1111 Star. 22, 235. In Zara ein Bischof 879, ein Tribun 918, ein zweiter 1033, ein Abt des St. Chrysogonusklosters 1044 R. 10, 19, 41, 48, ein Prior 1105-1106 (s. oben), ein plebanus et notarius 1205 Star. 21, 239; ein Geschlecht Vitaze, auch Bitizi, de Bitizo genannt in Zara im XII-XIV. Jahrhundert, ein anderes de Vitaza in Arbe im XIV. Jahrhundert. Bischöfe Vitalis in Arbe 10881095 R. 147, 214 und Veglia 1018 ib. 33. Vitalis, Vitalius CIL. oft als Cognomen. Cultus der zahlreichen heil. Vitalis und Vitalianus in Italien. Der Name häufig auch in Ravenna, Venedig und Istrien, selten in Apulien.

Vitus, Vita, in weiteren Ableitungen Vitellus (Ragusa 1234 Farlati 6, 94), Vitolus, Vitulus (Vitule preco, Zara 1289 Not. Jadr., Comolus filius condam Uitoli de Nassis de Jadra 1370 Not. Spal., Pira relicta quondam Vituli de Nascis 1397 Farlati 3, 346,

Familie im XIII. Jahrhundert. Vivianus, Bivianus,
Bibianus in Rom und Apulien.

Vlachus s. Blasius.

Vonetus s. Bonitus.

Vrientus, Acc. Vrientem, Zara 1199 K. 2, 205 bis 206. Wohl zu lesen Urientus, Orientus; vgl. Oriens als Cognomen im CIL. V, IX, X (meist Sclaven) und judex Oriens von Trani 1238 Cod. Bar. 3, 260.

Zacharias. In Ragusa: Zacharias Nic. de Ragnina c. 1500 AslPh. 19, 49. In Traù: Zacharias Marini 1308 Star. 13, 223.

Zane, Zaninus s. Joannes.

Zanizus. In Spalato: Zanizo iudicator et alio Zanizo de Petrizo 1119 K. 2, 21, Zanizo, Bolance filius 1171 K. 2, 88. In Zara: Zanizo, Mazikyrne filio 1091 R. 155, Zanizus tribunus, Anf. des XII. Jahrhunderts ib. 93, Zanizus de Calcina 1303 Lj. 1, 207. Joannicius?

Ser Vitulus de Zadulinis, Zara 1433-1437 Duc.
Jadre), Vitagna (Ragusa, sl. Vitoña), Vitchus, Vitticus,
Victicus, im Dialect Bitus, Bitte, Bitchus, Bitoie.
Die sl. Form ist Vid, daher Vide de Nassis in Zara
1352 Lj. 3, 246 und neben Vitolus, -ulus auch Vidul,
wie Juraj Vidulić iz Zadra in einer glag. Urk.
1460 Mon. hist. jur. 6, 221. Ein Gataldi in Ragusa
1253-1286 heisst neben einander Vitalis, Vitus,
Vita, ein Baraba ebenda 1282-1285 Vita und Vi-
tagna, ein Antivarenser 1441-1458 Ser Vitus und
Vita de Chumi oder Comi. In allen Städten ver-
breitet: Vita prior von Cattaro 1166 K. 2, 73, ein Ge-
schlecht Viti, de Vito in Cattaro im XIV. Jahrhundert,
in Ragusa ein Vitus civis 1169, Vitus Lampri, Vi-
tana Bitii 1190, Valius Vite iudex 1208 u. A., Vitta
clericus in Spalato 1192 K. 2, 165, Vitus canonicus
von Zara 1190 ib. 2, 156, Vita Bischof von Arbe
1174 ib. 2, 93 u. A., dabei in Ragusa eine Familie Vi-
tagna (sl. Vitońić). Dialectformen: 1. Bitus. Vulcina.
Viti, Spalato 1144 K. 2, 37 = Vulcina filius Biti
Nasitorti 1188 ib. 1, 213 und 2, 144. Vitana Bitii, Ra-
gusa 1190 (so Orig.), K. 2, 158 (hat Vitii). 2. Bitte
nur in Zara: Bitte Prestancii 1172-1190 K. 2, 90,
140, 156, Bitte de Juda, Bitte de Pezula 1190 ib.
2, 156-157, Petrinna filius Bitte de Pece 1235 Star.
22, 231. 3. Bitchus: Dessa Bitchi, Spalato 1327, Lj. Lj. 1, 207. — Zwŕ?
3, 440. 4. Bitoie Martini, Traù 1322 Lj. 1, 340.
Cultus des heil. Vitus. Ein Βίτος ὁ ἀργυροπράτης in
Constantinopel betheiligt an einer Verschwörung
gegen Kaiser Justinian, Theophanes ed. De Boor
1, 238. Vinee ab Ursone Petro f. Vite in Terlizzi
1253 Cod. Bar. 3, 282.

Vivaldus, Bivaldus. In Spalato: Biualdo 1171 K. 2, 89, Biualdus Duimi 1260 Star. 27, 34 und die Familie Bivaldi. In Zara: Uiualdus de Stephano 1247 T. T. 2, 443, Nassi de Biualdo 1247 ib. 444, Cossane Viti de Biualdo 1289 Not. Jadr.; Biualdus im XIII-XIV. Jahrhundert bei den Botono und Nassi. In Arbe: vineae Bivaldi 1229 Star. 21, 291. Diminutiv Bive: Bive Pelegrini, Traù 1245, Star. 24, 235, Bivae presbiteri (gen.), Spalato 1252, ib. 26, 222, Biue Gregorii, Traù 1389-1403 ib. 13, 248-249, 258. Davon Biuize: B. de Bella, Traù 1322, Lucius, Mem. di Traù 173. — Vgl. die genuesische Seefahrerfamilie Vivaldi, Heyd, Geschichte des Levantehandels 2, 142 f.

Vivianus. Elias Johannis Viviani canonicus Ragusinus 1234-1257. Vivianus CIL. Viviano venet.

[ocr errors]

Zella, Zalla s. Cellius und die Familiennamen. Zenobia (Çenobia), Diminutiv Zena. In Ragusa: filia olim Pasque de Marignuco 1318, uxor quondam Tripe de Golebo 1329.

Zivicus s. Joannes.

Zoeta relicta Joannis de Calcina, Zara 1303

Ζωή?

Zoilus, Zoyllus nur in Zara im XIV. Jahrhundert bei den Adelsfamilien de Botono, Nassis, Soppe. Reliquien des heil. Zoilus aus Aquileja um 800 nach Zara gebracht, Reliquiar im Nonnenkloster S. Maria.

[ocr errors]

Zona Junius, Cugno, Zone. In Dulcigno 1242 clericus zoa (so Orig., Star. 24, 214: Quiricus Zonus). In Ragusa eine Familie Zona.

Zore, Zorgi s. Georgius.
Zove s. Joannes.
Zubrianus s. Cyprianus.

Zucus, Žucho s. Georgius.

Zudinicus, Dim. Zudole auf Arbe: Zodenicus de Zodenicis iudex 1280 Lj. 1, 128, Zudinicus de Vitazo 1320 ib. 1, 320 und die Familie der Zudinico, Judinich im XIII.-XVIII. Jahrhundert. Aus ihr zwei Bischöfe von Arbe, Zudenicus de Zudenico 1375 bis 1412 und dessen Neffe gleichen Namens 1412 bis 1414 Farlati 5, 248 f. Zudole de Cignalfico 1320 Lj. 1, 313. Vielleicht zu Juda?

Zune s. Junius.

Zura s. Georgius.

b) Slavische Vornamen in den alten Städten Dalmatiens im X.-XV. Jahrhundert.

Eine Anordnung der Namen nach der Schreibung der Originale wäre wenig übersichtlich, wegen der in älteren Urkunden üblichen romanischen Vocalisirung, den mannigfaltigen dialektischen Verschiedenheiten (e, ie, i für t u. dgl.) und der regellosen Transscription. Deshalb habe ich es vorgezogen die Namen nach Formen in kirchenslavischer Transscription zu gruppiren, mit der Wiedergabe des r und 1 sonans in der Art der glagolitischen und cyrillischen Urkunden, mit Bezeichnung des x durch h (klingt in Ragusa heute noch wie das ch der nordslavischen Sprachen), mit Weglassung des in dieser Zeit nicht mehr ausgesprochenen Halblautes ы im Auslaut und mit Bezeichnung der erweichten Consonanten nach der Orthographie des Wörterbuches der südslavischen Akademie. Dabrana. Joßpovas ist daher zu suchen unter Dobrońa, Belaua, Bielaua, Bilaua unter Bêlava, Zirno, Cerne, Crine unter Čгünе, Velcinna, Vilcina, Vulcinna, Volcigna unter Vlыčina u. dgl.

Bei der Zusammenstellung des Verzeichnisses ist fast ausschliesslich Rücksicht genommen auf die Altbürger, die regierende Classe, und die Adelsfamilien der Städte bis 1300. Dass die Neubürger, das niedere Volk, die Krämer, Fischer, Matrosen, ebenso die Bauern vor den Stadtthoren nach dem Jahre 1278, mit welchem die erhaltenen Archivbücher mit ihrem reichhaltigen Material beginnen, mit wenigen Ausnahmen slavische Namen führten, ist allgemein bekannt.

Parallelen sind nur bei seltenen Namen angeführt. Im Uebrigen ist auf das reiche Material in den Arbeiten von Miklosich über die slavischen Personennamen (Denkschriften der phil.-hist. Classe der kais. Akademie, Band 10), von Maretić über die kroatischen und serbischen Personennamen (im Rad, Band 81 und 82), ferner im altserbischen Wörterbuch von Daničić und im grossen Wörterbuch (Rječnik) der südslavischen Akademie hinzuweisen.

[blocks in formation]

Bêla. Petrus Bela, Traù 1076-1097 R. 102, 179. In Ragusa im XIII. Jahrhundert 7 Frauen Bela, Bella; kann sowohl it. bella als sl. bêla (alba) sein.

Bêla. Ein Cattarenser Beia (sic) f. q. Laur. de Lado c. 1330 Not. Cat. Vgl. Belle de Prue, Dulcigno 1397 Div. Rag. In Ragusa ein Mann Blancolinus Byela 1348 Div. Rag.

Bêlava. In Cattaro: Biellaua uxor Ser Nadalini de Chrasta im XV. Jahrhundert, Catast. Grb. In Ragusa sehr häufig: Nichte eines Zrieua 1380, Bie

Denkschriften der phil.-hist. Classe. XLIX. Band. I. Abh.

laua di Marin di Gradi 1419, Bilaua filia Aloysij Mar. de Gozis 1419, Bielaua, Belaua, Biellaua donna de Nic. Mich. de Luchari 1424-1445, Bielaua vidua Baxilii de Baxilio 1438, Bielaua filia Federici de Gondola 1440, Bielaua relicta quondam Ser Nic. Joannis de Caboga 1468, Bielaua filia Ser Paladini de Bona 1483. Bielaua Blancha: Radoslauus Gherchouich de Rettezio partium Gente filiam,sclauice vocatam nomine Biellaua et latine vocatam Blancham' annorum 10 locat magistro Francisco pauesario, 12 sept. 1398, Div. Canc. 1395-1402.

=

Bêloslav, -va s. Bêla, Bêlava, Bêlьcе, Bêlыna, Bêloš, Bêlota, Bêlыša, Bêluša.

Bêloš. Belusius de Dulcinio mercator 1372 Div. Rag. Familie Bellosii in Cattaro c. 1330.

Bêlota, in romanischer Aussprache Belata. Petrus de Belata, Zara 1036 ib. 43-44. Porta Bellate in Zara 1066 ib. 66. Ein Prior Bellata in Arbe 1018 R. 32. Zum Namen vgl. einen Bellota princeps am Hofe des bulg. Caren Kalojan, Theiner, Mon. Slav. 1, 18, einen SAOTA in der Inschr. von Žiča in Serbien c. 1222 M. 13.

9

Bêluša. Bielussa, Tochter des Ser Marin Vra- | 2, 193, Bogdanus, Bogodanus de Slorado 1199-1239, chien in Cattaro 1419.

Bèlac. Clericus Bilza in Dulcigno 1242 Star. 24, 214. Bilaç f. q. Ser Duymi Cauosoli, Spalato 1413. Vgl. die Familien Belez; s. Bêlьce.

Bêlace. In Cattaro: Belce et Rade, filie quondam Pauli Thome Dragonis 1332, Belce filia quondam Jacobi Jacagne, verheirathet an einen Bona aus Ragusa 1331 Not. Cat. Frauen in Ragusa: Lampredius filius Bilze in der Urk. von Lacroma 978-1023, domus que fuit Bilce de Criua 1255 Arch. Rag., Bielçe uxor quondam Ser Marini de Goçe 1370, Bielçe Witwe des Clemens de Bodaça 1395, Bielçe uxor Petri de Lucaris 1427; sp. Bielca, Bioze, Bioza, wie dona Bioze quondam Ser Polo de Goze 1454, Bioza filia Ser Damiani de Goze 1493. Vgl. auch die Familiennamen: in Dulcigno de Belçe, Bielçe, Belich im XIV. Jahrhundert, in Cattaro de Belez, Beleç, Bellecii, Beliçe im XII.—XIV. Jahrhundert, in Ragusa Belez, Belliçe, sl. Belčić im XIII. Jahrhundert. Kann auch vom lat. Bellicius, Bellicia stammen und nur eine slavisirte (bêlú albus) Form sein.

Bêlana. In Ragusa Bielna uxor quondam Nicole de Slauçe 1403 Div. Rag. und andere im XV. Jahrhundert.

Beluša. In Spalato: Ser Bilsa Cipriani 1353 bis 1369, Ser Nic. Bilse 1412-1413, Ser Doymo de Bilsa 1436. Vgl. einen Bilša bei Zara 1437 Mon. hist. jur. 6, 144.

Blava, contrahirt aus Bêlava oder Diminutiv zu Blanca oder Blatta, mit Suffix -ava? Blaua filia Junii Cacichi in Cattaro c. 1330 Not. Cat. Blaua relicta quondam Ser Vnucii de Matessa in Ragusa 1391-1411.

Bodin. In Traù: Marinus clericus, Bodini nepotis Adaleni filius 1236 Star. 22, 235. In Veglia: Tolli de Budino 1198 K. 2, 196. Vgl. den serb. König Bodin zu Ende des XI. Jahrhunderts und den Župan Bodin von Canali 1278, AslPh. 22, 174.

Bogodanus frater Çernelie 1229, Bogedanus de Segla 1247, Bogdanus Petegal 1249. S. Bogde, Bogdaša. Bogdana in Cattaro die Frau des Obrado Cerneçe c. 1330, die Mutter des Vita Bugonis 1338 Div. Rag. Bogdana Frau des Ragusaners Domagna de Scregna 1279.

Bogde in Zara: Bogde de Lourechna 1289 bis 1294, Ser Bogde quondam Joannis de Lemessio 1351 Not. Jadr. und eine Familie de Bogde im XIV. Jahrhundert. In Ragusa Bocde de Rasumeno (de populo) Lam. Rag. 1312.

Bogdaša. In Cattaro: dompnus Marçius de Catara, f. q. Radoani Bogodasse 1333 Div. Rag. Bogdassia de Seregna in Ragusa 1279-1322.

[ocr errors]

Bogliaressa, Buiaressa von bolarin Edelmann, Frauenname in Antivari: dona Buiaressa moglier de Ser Prode Margaricio 1432, Ser Jacomo de Prode de Dulcigno und seine Gattin Bogliaressa 1434 Lett. Rag. Alb. bujaréše Edelfrau, Hahn, Alb. Studien 2, 41. Vgl. Boliarina in Bari: Pascale f. Maionis, uxor Boliarina filia Stefani, soror d. Marini sacerdotis 1192, Boliarina f. Johannis de Basilio f. q. domini judicis Leonis 1212, Boliarina eine Edelfrau 1307 Cod. Bar. 1, 120, 156--157 und 2, 148. Daneben auch Bolea in Binetto 1073 ib. 1, 49, Bolia f. judicis Petri Leonis Ciaule in Bari 1307 ib. 2, 148. Vgl. Archontissa f. Armidocti de Taranto, relicta Mosesi clerico Armeno, in Bari 1011 ib. 4, 21, und die bulgarischen Frauennamen Despina, Gospodina.

Bogoje. In Ragusa Schiffe des Bogoe de Pesagna 1322 f. Mon. Rag. 1, 69, 79; 5, 204, 210. Bogorod. Mingulus frater Bogoroddi 1315 Not. Spal.

Bole. Bole soror Marusse de Slauçe 1403 Div. Rag.

Bolerad. In Cattaro: Grube Bollirat oder Bollierati liefert Blei für die St. Triphonskirche und besitzt einen Antheil in der Župa Grbalj c. 1330 bis

1338 Not. Cat.

Boleslav, -va, in rom. Aussprache Ballislava Die Ragusaner Familie Ballislaua, Baysclaua, sl. Boleslavić im XIII-XIV. Jahrhundert. Balislaua uxor Junii de Ragnina 1298 (Test. Rag. 1295—1334). S. Boleša, Bolica.

Bogdan, in Urk. auch Bogodanus, Bogedanus. In Cattaro: Bogdanus diaconus, nepos archipresbyteri 1221 Star. 21, 270. In Ragusa: Bogdanus Petri Rose 1197 Farlati 6, 69 und im XIII. Jahrhundert eine Familie de Bogdano, sl. Bogdanić. Im XIII. Jahrhundert der Name B. bei den Familien Foraterra, Goyslaui, Maxi, Petracca, Pisini, im XIV. Jahrhundert bei den Bodaça. In Spalato: Bogdano nepote di Prodano, vicarius 1193 K. 2, 170, Sreca Bogdani 1200 Star. 21, 226, Slove Bogodani 1327 Lj. 3, 440. In Traù: diaconus Bogdanus canonicus 1286 Farlati 3, 361. In Zara: Lampredius filius Bogdani 1175 K. 2, 94, Georgius Bogdani 1198 ib. | (ursprünglich Buualiça).

Boleša. Dominicus de Bolesce, Domine de Bolesa in Zara 1289.

Bolica (von Boleslav). Joannes (Çanni) Petri de Bolieç, Bolicii, Antivari 1320 Div. Rag. Dabro prior, filius Bolize, -ce, Zara 1066 R. 67. Die Adelsfamilie Boliza in Cattaro gehört nicht hieher

« PoprzedniaDalej »