Obrazy na stronie
PDF
ePub

Lopre 1166, Lampredius filius Bogdani 1175, Tolia filia Lampridii, abbatissa S. Marie 1190, Lampridius Vitaze 1177-1190, Grube Lampridii, Lampredius comes 1193. Im XIII-XIV. Jahrhundert einer der gewöhnlichsten Namen bei dem Stadtadel von Zara; unter den Nobiles im XII-XIV. Jahrhundert eine Familie Lampredii, de Lampredio oder Lamprezo, de Lompre. In Arbe: Lampredius 1018 R. 32, L. prior 1059 ib. 58, Lampredius jupanus 1166 K. 2, 68, uxor Lampridii de Bagnolo 1229 Star. 21, 291, vinea filiorum Lampridii Costizze 1229 ib. 292 und im XIV. Jahrhundert ein Adelsgeschlecht de Lompre, Lumpre. In Veglia: Madius gener Lampredii 1198 K. 2, 195; Lampridius f. q. judicis Matthei, canonicus Veglensis, notarius Segniensis 1306 Črnčić 155; Nicolaus dictus Zutignus, f. q. Marini de Lampredio, iudex 1317—1343 Lj. 1, 441 und 2, 201, Star. 20, 6; Lampredius episcopus Veglensis um 1323. In Ossero: Lampredius episcopus Absarensis 1179 in Rom, Mansi 22, 216. Zu Ende des Mittelalters der Name nur mehr in Ragusa üblich, wo aber die Notare oft Lampriza und Lauriza (von Laurentius) als identisch auffassten (AslPh. 19, 49). Ein Name griechischen Ursprungs, von Aapпpós. Im CIL. selten; III Nr. 4730 C. Lampridius Faustinus (Kärnten), III Nr. 14.239, 8 Lampridius im Jahre 428 in Salonae, IX Nr. 3100 Lucius Lampridius Scaurus (Sulmo). Fehlt bei Ammianus Marcellinus und Cassiodorus; bei beiden dagegen Lampadius. Vgl. die byz. Zunamen Azmрóg, Aapménye, Axрncúng, Moritz 1, 44, 47 und 2, 53.

[ocr errors]

Lappa mater Peruene, Traù 1322, Lucius Mem. di Traù 174. Lapa in Florenz.

Laurentius in allen Städten. Diminutive Laurus, Lauro, Laure, Lore (Cattaro c. 1330), Lauriça, Lauriçe (Mannsname, Cattaro, XIV. Jahrhundert); eine sl. weitere Bildung von Lovre mit -hna ist Lovrehna, wie in Zara im XIII-XIV. Jahrhundert eine Adelsfamilie heisst (Laurenchine, Lourechina, Lourechna, -chena).

Verbreitet schon in spätrömischer Zeit in Italien und Africa; im Orient ein Mönchsname. Laurus specialis Leonis f., Bari 1307 Cod. Bar. 2, 147.

Lazarus. Lazarus frater Corpolati aus Dulcigno 1242 Star. 24, 213. Presbiter Lazarus Malliotus, notarius Dulcinii 1376 Div. Rag. Presbiter Stantius Lazari 1239, Joannes Lazari presbiter 1251 in Ragusa.

Legna s. Helena.

Leo, Leonis, in Veglia mit sl. Endung -oña Leogna. In Cattaro eine Familie de Leo, Leonis, de Leone im XII-XIV. Jahrhundert; Cate uxor quondam Leune (sic) de Cigala c. 1330 Not. Cat. In Ragusa: Petrus Leonis 1142 K. 2, 33, Paulus Leonis comitis

[ocr errors]

Alexii 1252, 1262 Arch. Rag. In Spalato eine Familie Leonis im XIV. Jahrhundert. In Zara ein Prior, zugleich byz. Protospathar und Catapanus Leo 1067 bis 1069 R. 69, 74. In Arbe: Leo Androxii de Dominico 1334 Lj. 5, 239. In Veglia drei Leo 1018 R. 33, Leogna de Miragamba 1186 K. 2, 228, Leogna de Drasi ib., derselbe auch Leo de Drasi; Leo de Onemo, Leonardellus (Or.) 1198 K. 2, 195-196. In Ossero: Leo 1018 R. 34. Der auch bei den Griechen so verbreitete Name häufig in den Urk. von Apulien, Venedig und Istrien. Vgl. Leonianus unter Justinians Feldherren bei Prokopios; in Istrien 933 T. T. 1, 15.

[ocr errors]

Leonardus, in Ragusa Lunardo (schon 1367). In den meisten Städten seit dem XIII. Jahrhundert. In Spalato eine Familie Leonardi. Ein Leonardus Marini de Laurentio in Arbe 1346 heisst anderswo Lenze, Lj. 2, 390; 5, 269. In Cattaro ist Leune um 1330 gleichbedeutend mit Leonardus, obwohl es eher zu Leone passt; wahrscheinlich galt Leo als Abkürzung für Leonard. In Ragusa lautet das Diminutiv Lone (XIV. Jahrhundert): Leonardus Lone Valis de Dersa c. 1356-1377, davon Lonko (Familie Lonchouich, AslPh. 19, 75). Ein Sohn des Lone heisst 1406 Nichola Leonis de Dersa (Div. Rag. 1402).

In Venedig und Bari Leonardus häufig schon im XII. Jahrhundert; venetianisch Lunardo, wie in Ragusa.

Licinius episcopus, Synode von Spalato 924 R. 191. R. 191. Licinius, Licinianus oft im CIL. III. Vgl. oben 1, 61.

[ocr errors]

Lignussa s. Helena.

Lisa Tochter des Jacobus de Crossio in Ragusa c. 1282 Div. Rag., öfters erst im XV. Jahrhundert. Elisabeth öfters in Neapel im X. Jahrhundert, Mon. Neap.

Lombardinus. In Zara: Lumbardinus (sic) filius Cose de Saladinis 1351; Lombardinus de Soppe 1429 bis 1443 (Lj. 9, 35). Ebendaselbst ein Andreas dictus Longobardus 1251 (s. die Familien) und eine Familie Lombardi, -do.

Lompre s. Lampredius.

Lone s. Leonardus.

Lorandus filius Salati judex, Spalato 1086 R. 145. Aus Rolandus.

Lore s. Laurentius.

Lucanus. In Spalato: primicerius c. 1328-1348 R. 115-116; Lucanus Strisoeuich dictus Scudellecta 1403 Not. Spal. In Traù: Lucanus Desse 1347 Star. 13, 233, vgl. Lj. 5, 225, hiess richtig Lucarus.

Lucarus (Luch-) nur in Ragusa, Spalato und Traù. In Ragusa: signum manus Stephani Lucari Urk. von Lacroma 978-1023, Lucarus prior, filius

Nicolize 1114 K. 2, 18, Lucarus consul 1169 und comes 1195-7, Slabba Lucari iudex 1190-1195, Lucarus Pudisii 1190, Lucarus comitis Nicolai 1190 bis 1220, Lucarus clericus 1199, andere im XIII. bis XIV. Jahrhundert, wie Lucarus Naimerii 1222, Lucarus Chisane 1234 Farlati 6, 93, 95, Lucarus de Calenda 1242-1252, Lucarus Belçi 1280, Lucarus f. Pasque de Cluno 1308, besonders aber Lucarus Fusci (de Slabba) 1266-1286 und seine Nachkommen, das Adelsgeschlecht der Lucari (sl. Lukarević) im XIII. XVII. Jahrhundert. In dieser Familie ein Lucharo di Lucharo 1348 Test. Rag. Sl. Lukar (Лоукарь Мнхонловнкь = = Lucarus Michaelis Muti, Urk. c. 1289 M. 55). Diminutiv im XIV. Jahrhundert Lucarce. In Spalato: ,coram Lucaro 1080 R. 134, ,signum manus Luchari' 1097 ib. 178, Lucarus filius Benetie c. 1106 K. 2, 13; andere 1178, 1187 ib. 2, 105, 142; Lucarus filius Duimi Cicle archidiaconus, später episcopus Pharensis 1176 sq. Thomas arch. p. 66, Lucarus Stresi judex etc. 1214—1227 Star. 21, 255, 273, 284 und 24, 209, Lucarus Michaelis consul 1223 Star. 21, 273, Lucarus Andree judex 1301-1327 Not. Spal., Lj. 3, 440, Mon. hist. jur. 2, 35, 192 und eine Adelsfamilie Lucari, de Lucaris. In Traù: Lucarus Desse 1333-1347 Star. 13, 232 bis 233 und Dessa Lucari judex 1387 Star. 13, 246. Unbekannt ist, woher Lucarus, ,familiaris' des Car dinals Raimund, stammte, den er (Lucarem, Acc.) 1177 nach Zara sendete (K. 2, 99 aus Farlati). Ausser Dalmatien im Mittelalter nur in Apulien nachweisbar: Grusafi f. Leocari clerici Bari 952 Cod. Bar. 1, 3;,nos Gursafi et Leucari f. Johanni de loco Viscillito (jetzt Bisceglie), weiter unten der Dativ Leucaro 1039 ib. 4, 59; magister Lucarius eines Schiffes aus Brindisi 1203-1204 Albricus, Mon. Germ. SS. 23, 883; filii magistri Lucari in Bari 1226 Cod. Bar. 1, 173. - Der Patriarch von Constantinopel Kyrillos Lukaris †1638, gebürtig aus Kreta. Vgl. die Hafenstadt San Lúcar de Barrameda an der Mündung des Quadalquivir in Spanien. - Lat. lucar, lucaris pecunia, Lucaria ein Fest und cognomen (Forcellini); lucarius 1. luci seu silvae custos, 2. armorum faber (Du Cange). St. Lucarius aus Metz (23. Nov.). Von Acuzapia (Polybios), Acuxepia, Luceria in Apulien (j. Lucera) der röm. Name Lucerius, -inus. Lucerus 530 vgl. 1, 23 A.

Lucas, Luca, Diminutiv Luchoe (sl. Lukoje), Luchxa (sl. Lukša), Luceta (Spalato, XV. Jahrhundert) seit dem XIII. Jahrhundert verbreitet, besonders im Süden.

Lucia seit dem XIII. Jahrhundert in Ragusa, Zara u. a.

Lucianus im XIV. Jahrhundert in Traù (Lucianus Desse 1333 Star. 13, 232 richtig Lucarus; Luchianus Marini 1315 ib. 13, 227), in Veglia (Star. 20,9) und Cherso (L. Sipontich 1341, Lj. 2, 119). Oft in Apulien.

Lucius. Lucius testis in Ragusa in der Urk. von Lacroma 978-1023 (Copie von 1229). Die Lucii von Traù ursprünglich im XIII. Jahrhundert Luce, de Luca, also von Lucas.

Ludovicus, Luisius, Aloisius erst seit der Zeit des Königs Ludwig I. von Ungarn. In Cattaro: Ser Marin f. q. Ser Lodouici de Boliça 1437 Not. Cat., Ser Lodouicus Ser Nic. de Boliça 1430 Catast. Grb., Lodouicus filius Ser Dragonis de Luca de Drago 1431 f., Ser Alouixe de Mechxa, XV. Jahrhundert. In Ragusa vereinzelt im XV. Jahrhundert bei den Georgio, Gozze. In Traù im XV. Jahrhundert ein Rafael Ludovici de Cigis. In Zara ein Ludovicus, Luisius, Alouisius de Matafaris um 1400, war 1396 Comes von Traù.

Lupus selten: ein Abt bei Zara c. 1082 R. 138, 171, 172 und ein Bischof von Arbe um 1106 K. 2, 12. In Nordalbanien ein presbyter Lupus, filius Michaelis Cechi de Polato 1390 Div. Rag. Lupus CIL. Zahlreiche Heilige. In Apulien nicht selten als Lupus und Lupo, -onis (ein Turmarch und Comes 1017, ein Magister 1036 u. A. Cod. Bar. 1, 16, 33), auch im Diminutiv: judex Angelus Johannes de Lupulo 1267 Cod. Bar. 2, 28.

Lupinus Lupane, Cattaro 1200 Farlati 6, 435.

Maco, Macho, Macus, Machoe ein in Dulcigno und Cattaro übliches Diminutiv, vgl. Bacho, Bachoe von Basilius, Vlacho von Vlasius; gehört zu einem Namen auf Ma-: Marinus, Matthaeus, Maximus, vielleicht am sichersten zu Marcus. Mako carinik 1395 Pucić 1, 1 heisst ib. 1 Beilage p. I Marcho de Drago, vielleicht identisch mit dem Marchus quondam Triphonis Marci Dragonis 1419 Not. Cat. In Dulcigno: Macho Tani 1398, Ser Machus (in margine Maco) quondam Ser Marini de Tano 1421, Chimus de Macho Tanigh 1440, Ser Machoe de Tani 1466 in Rag. Archivbüchern. In Cattaro: Giucho Machoe de Drago 1427 Lam. Rag.; Nikola Maković Dragović 1454 M. 465. Eine weitere Ableitung Machońa: in Antivari im XV. Jahrhundert eine Adelsfamilie Machonia. Madius, Magius, Masius, Maius, Maio, Mazo. fem. Madia, Maza, Mazza; Diminutive Madinus, Maiolus, Magiolus, Mazolus, ulus, Mazolinus, Maculinus. Ein in Dalmatien sehr beliebter Name. In Dulcigno: clericus Masius 1242 Arch. Rag. (Star. 24, 214 irrig Mesius); auch alb. Masi, wie Masi Cucci bei Scutari 1416 Star.

Magerius, Magero, -rro filius Raynerii de Vari

1187 K. 2, 141 und die Familie de Magero im XIII. Jahrhundert. Vielleicht ursprünglich Malgerius, das in Apulien im XII-XIII. Jahrhundert vorkommt.

Magius v. Madius.

Manana. In Ragusa: Mauressa Manane consul 1168, Johannes Manane 1190, Michael Cernesce, Mannane filius 1208, filia Mauri Manane 1222 Farlati 6, 93. In Spalato: Petrum de Mannana' (so Orig.) 1150 K. 2, 41. Managnius CIL. III (Noricum). Ein Gothe Mannane in Ravenna 575: ,rogatus a Mannane v. d. filio qd. Nanderit', griechisch Mawaw, piktus zapèz Nappy; passim ,testamentum Mannani', bei Marini, I papiri diplomatici (Romae 1805) p. 116 Nr. 75, cf. p. 257. Johannes de Magnane, Justinopolis 932 T. T. 1, 7.

14, 33. Cattaro:,ego Maio episcopus' 1166 K. 2, 73. In Spalato,me simul infimus diacono Maioni scriptore' | cassa, Zara 1289 Not. Jadr. Vgl. in Spalato Magero (sic), Codex c. 1015-1020 Star. 7, 47, R. 434, Madius primicerius im XII. Jahrhundert bei Thomas arch. c. 19, Micha f. Madii 1248-1270 judex etc. in zahlreichen Urk., Madius Alberti 1327 Lj. 1, 371, Madius Duymi 1315 Not. Spal., sowie die Familie Madii, de Madio, de Madiis. In Zara: Maio, Magius, Maius prior 986 bis 999 R. 21 f., genannt Maius de Columna ib. 70, eius nepos domnus Magius prior 1066-1072 ib. 54 f.; Madius abbas S. Chrysogoni 986 ib. 21; Maio, Maius tribunus 986-999 ib. 22-27; Maius diaconus et notarius 1033 ib. 42 und viele andere Patricier und Geistliche der Stadt noch im XII-XIII. Jahrhundert, wo auch eine Familie de Madio, Maio. In Arbe: Maius episcopus 1018 R. 32, 431, ,ego Mazo' 1018 ib. 32, Maius prior 1059 ib. 57-58, Madius Rage filius 1118 K. 2, 20, Madius Bertaldi 1229 Star. 21, 292, Creste olim Madii de Abbate condam iudex 1321 Lj. 1, 328, 344, Madius Salbi de Gauzigna 1320 ib. 1, 314, 320, Maio de Menchesio 1334 ib. 5, 256. In Veglia:,ego Maio presbyter 1018 R. 33; Nichola de Madio, Madius gener Lampredii, Mazo de Visa, 1198 K. 2, 195. In Ossero: Maius diaconus 1018 R. 34. Feminina: in Spalato Madia abbatissa c. 1091-1099 R. 180, in Veglia Mazza de Dessa, Maza filia de Brataco 1198 K. 2, 195-196. Ueber die Lauterscheinungen vgl. oben 1, 85.

[ocr errors]

Diminutive: 1. Madinus Martini, Zara 1076 R. 102. 2.,Maiolo filius presbiteri Johannis', Veglia 1198 K. 2, 195. 3. Magiolus de Fanfogna 1390 Star. 19, 117, de Gallelli 1396 in Zara. 4. Mazulo in der Zaratiner Urk. 918 bei Lucius, Mem. di Traù 193 und Ljubić, Star. 19, 84 (Mezulo bei R. 18; Rački meinte,forsitan Marulo' ib. 20 Anm.). Presbiter Dominicus Mazzuola, Spalato 1085 R. 143 (Urk. erhalten nur in ital. Uebersetzung). In Ragusa: Sauinus Mazole 1190 K. 2, 158, Petrus de Maçola 1283 Div. Rag., Gregorius de Mazola 1255, ein anderer 1313 (Mon. Rag. 1, 22). 4. Mazolinus, Comes von Arbe 1071 R. 89. Martinus Mazulini, Zara 1218 Star. 23, 197. Dragiça uxor Dome de Maçulino, Cattaro c. 1330 Not. Cat. Magius CIL., wie III Nr. 1791 L. Magius Princeps und Nr. 1815 Cn. Magius Cn. f. Palat(ina) veteranus, beide in Narona. Auch Maius, Maia CIL. IX, X. Maio onis häufig in Apulien im X.-XIII. Jahrhundert, neben Maius, de Madio. Ebenso im Cod. Cav. In Venedig nicht üblich. Vgl. Martinus Mazola, Muggia 1202 T. T. 1, 398.

[ocr errors]

Magdalena im späteren Mittelalter. In Ragusa im XIII. Jahrhundert auch metronymisch als Familienname.

Mandreius, Zara 1134 K. 2, 30.

Manfredus. In Zara: Manfredus aduocatus, Urk. des Bischofs von Zara c. 1078 R. 123; Manfredus clericus, rector ecclesie S. Damiani iuxta forum 1205, plebanus S. Michaelis 1208, archidiaconus 1222, Star. 21, 239, 246, 271. In Veglia: Manfredus presbiter 1271, ib. 27, 107. Vgl. loculus Malfredii', Zara 1227 ib. 24, 248. Germanisch.

Manuel. In Ragusa 1418 ein M. Jacobi de

Gondola.

Mara s. Margarita.

Maraldus. Zanni de Maraldo bei Spalato 1080 R. 133. Presbiter Maraldus, Gesandter des Erzbischofs von Antivari nach Spalato um 1180 K. 2, 115.

Oft in Neapel im X. Jahrhundert: Maraldus, Meroaldus. Häufig in Bari: Maraldus frater Bisantii 1093 Cod. Bar. 1, 68, M. clericus et notarius 1118 ib. 1, 73 u. A. Maraldus Erzbischof von Tarent 1102 ib. 2, 212. Aldericus f. Maralde, Triest 1202 T. T. 1, 393. In Bari das Diminutiv Maraldictius, -dicius.

Marcella. In Cattaro filii Marcelle unter den Nachkommen der Familie Dersa als hereditarii ecclesie S. Marie de Flumine 1221 Star. 21, 270. Marcellus, Marcellinus CIL. (Risano und Umgebung). Oft bei Ammianus und Cassiodorus. Ein Doge von Venedig Marcellus 717-726.

Marcius s. Martius.

Marchesina. In Ragusa uxor olim Marini de Marignucho 1319 Mon. Rag. 5, 147; Witwe des Cherue de More, Marchisina 1401. In Zara M. de Raua 1380 Star. 19, 116.

Marcus in allen Städten. Diminutive: Marculus (Marchulus de Mauressa, Ragusa 1306 Div. Rag., terra Zori quondam Marculi de Tragurio 1397 Far

lati 3, 346, Ser Marcus Marculus de Cipcho de Tragurio 1398 Schwandtner 3, 737, ein Mapыкль 1401 Pucić 1, 35), Marcula (M. Neslane, Spalato 1192 K. 2, 166), Marculinus (M. de Pribe, Arbe 1346 Lj. 2, 390, Ser Marin filius olim de Marcolin de Marusco in Antivari 1441 Lett. Rag., andere in Cattaro XV. Jahrhundert), Marcussius (in Ragusa M. de Schimosiça 1278—1286 und eine Familie de Marcussio, sl. Markušić im XIII. Jahrhundert), Marcutius (Comes in Spalato c. 1160 K. 2, 61), Marcotius, Marchozius, Marcoço (Dulcigno, XIV.-XV. Jahrhundert), Marchetta (in Ragusa filia Marini Spatarii c. 1280, in Zara uxor quondam Joannis de Calcina 1398 Schwandtner 3,737).

=

Margaritus, Margarita, Diminutive Margaricius, -çus, Margarucius, Margucius, Margocius, Margoço, Margo, Margussa, sl. Marguško (ein Ragusaner Margušković 1466 M. 494). Ein sehr verbreiteter Name. In Drivasto: presbiter Margaricius notarius 1372; olim domnus Margariçus Preda 1408 Div. Rag. In Dulcigno: Margaritus Jache de Colan 1394 Ser Margarucius Jacobi de Collane 1399 Div. Rag. In Antivari: dona Buiaressa, moglier de Ser Prode Margaricio 1432 Lett. Rag. In Cattaro sehr viele im XIII. bis XIV. Jahrhundert, Margo Triphonis Pasqualis 1373-1399 u. A.; dort auch im XV. Jahrhundert eine Familie Margoç, Margozi, Mergocius. In Ragusa: ,manus Marguci' 1044 K. 1, 113; sehr viele im XIII. bis XIV. Jahrhundert, auch Frauen Margusa; Margo filliolo di Luce de Sclaui 1327; 1503 gilt Mara für Margarita, AslPh. 21, 459. In Spalato: Marinus nepos Margarite 1195 K. 2, 177, Margaritus Jançii 1314 Not. Spal. In Traù: Margaritus f. q. Jacobi Petii 1290 Star. 28, 141-142. In Zara: Margarita im XIV. Jahrhundert. In Arbe: Matheus Marcoxii (Merchoxii) de Machina 1334 Lj. 5, 242. - Von griech. pápуapos Perle; byz. Zuname Mapyapins, Moritz 2, 17.

Maria überall verbreitet, mit Diminutiven: Maro in Antivari, Mare in Cattaro (Maro dort masc. für Marinus) und Ragusa, Mariola (in Arbe Menze de M. 1334 Lj. 5, 239), Mariça, Marussa, Marichna: Marichina filia Bone filie Madii, Zara c. 1076 R. 125, Lampredius filius Marichne aus Spalato im XII. Jahrhundert Erzbischof von Zara, K. 2, 30f., Thomas archid. p. 65; domina Marichna Benezie, Spalato c. 1180 K. 2, 116, Marichna Dragsanni monacha 1199 ib. 2, 206. Petrus de Marichni, Ragusa 1237. Vielleicht gehört dazu auch Maricca in Veglia 1198 K. 2, 196: Maricca de presbitero Russo, Moricca (sic ed.) de Johanne de Barba. In Verbindung mit sl. -slava: Marislava, in Ragusa Marisclaua uxor quondam Petri Johannis de Bogdano 1278-1280, Mari

slaua filia Blasii de Chergna 1284 Div. Rag., noch im XV. Jahrhundert Marisaua Tuerdisina Lam. Rag. 1441-1442, in Spalato Marislaua uxor quondam Mich. Leonardi 1273 Star. 27, 125.

Marinus in allen Städten seit Altersher. Diminutiva Marinellus, Marolinus (Spalato, Schwandtner 3, 738), im Süden Marinçe (auch in Arbe Lj. 2, 391), Maruscus (sl. Maruško), in Antivari, Cattaro und Ragusa seit dem XIV. Jahrhundert Maro, Maroe (sl. Maroje), Maroiza (sl. Marojica, cf. Dessa Duymi de Maroiza in Traù 1282 Star. 28, 108). - Marinus CIL. Zahlreiche heilige Marini. Der Name beliebt auch in Italien. Der heil. Marinus, Begründer der Republik San Marino, stammte angeblich aus Arbe in Dalmatien (vgl. Farlati 5, 276 f. und 628 f.). Marolinus s. Marinus.

Martha, z. B. Marta Marula, Spalato 1196 K. 2, 180; filii Marte als Verwandte der Dersa von Cattaro 1221 Star. 21, 270; presbyter Petrana, Petrigna de Martha, Marta in Ragusa 1251-1282; Sergius Marthe, canonicus Antibarensis 1338 Theiner Mon. Slav. 1, 201. Martinus, Dim. Martinussius, -scius, -xius, -ssus in allen Städten. In Dulcigno: Martinussius f. Marini de Rasti de Ulcinio 1283 Div. Rag. In Ragusa: Martinussius de Menze, XIV. Jahrhundert. In Spalato: Martinussius Dimitrii 1243 Arch. Rag. In Traù: Martinussius Petri 1322 Lj. 1, 340. In Zara: Martinussius Petri Claudi 1332 ib. 1, 390. In Arbe: Domaldus de Martinusso 1251 Star. 26, 212, Martinussius de Fusco 1334 Lj. 5, 249. In Veglia: Martinusius diaconus. 1239 Star. 23, 251. Zahlreiche Familien Martinussii in verschiedenen Städten Dalmatiens.

Martius. In Cattaro: Milesia filius Marcij de Guido, civis Catar. 1282 Div. Rag. Domus, que fuit olim Bene condam Marcij de Percaçanto 1331 Not. Cat. Dompnus Marçius de Catara 1333 Div. Rag. In Ragusa: Nyciforius de Marzo 1247-1257. Marcius CIL. III Nr. 1755 (Epidaurum), 1817, 1818, 1820, 1863 (4 Marcius, Marcia in Narona).

Martolus, Martholus, Martulus, Diminutiv Martoliça, nur in Ragusa (in grosser Anzahl) und Cattaro seit dem XIII. Jahrhundert. Aus Bartolus Bartholomaeus: Pascalis Martuli iudex von Cattaro c. 1331, in demselben ältesten erhaltenen Notarialbuch der Stadt an anderen Orten Pascalis Bartholi genannt. Entstellt: Ser Martoricia quondam Michne de Buchia, Cattaro 1430 Catast. Grb.

Marula, Marulus. In Spalato: ‚Duimo Dragauiti cum Marula uxore sua' 1069 R. 76, presbiter Radde filius Marole, Marule 1180-1184 K. 2, 129, Thomas arch. p. 75, Marta Marula 1196 K. 2, 180, Petrus Nicole Maroli 1315 Not. Spal.; im XV.-XVI. Jahr

=

hundert ein Patriciergeschlecht de Marulis. In Traù: Marulus Petri Cipichi 1403, 1406 Star. 13, 258, 261 Marinus Cipichi 1401 ib. 254. -- Marulus, Marullus, Marulla, Marullius, Marullia, Marullinus, Marullina CIL.; III Nr. 2125 Noniae L. f. Marullae, Juliae L. f. Marullae in Salonae. Auch bei den Byzantinern Mapcúng, Moritz 1, 42; alte Schenkung der Kirche von Zante ἀπὸ Μιχαήλ πατρικίου Μαρούλλου 1262 Acta graeca 5, 25; Michael Marullus Tarchaniotes, ein Gelehrter des XV. Jahrhunderts. Im mittelalterlichen Italien Marolus, Marilia.

Masius s. Madius.

Matelda. In Zara: filius Matelde' c. 1190 K. 2, 161, domina Matelda, uxor condam Barti de Petro Claudo 1289 Vj. 1, 167. In Veglia: Barba de Matelda 1198 K. 2, 195. Ein deutscher Name. Auch in Venedig vor 1300, Cecchetti, Arch. ven. 2 (1871) 105.

Matthaeus, Matheus seit dem XIII. Jahrhundert in allen Städten. Zahlreiche abgeleitete Formen, unter Verwechslung von Matthaeus und Mathias: Mathe, Matio, Matulus (s. unter Fumia), Mathole, Matolinus (in Arbe; auch in Ragusa eine Familie Matulinović im XV. Jahrhundert), Maticus, Matchus, Matussius (Ragusa 1279), Mathessa (eine Adelsfamilie in Ragusa im XIII.—XIV. Jahrhundert), Matechna (M. filius Blasii de Putigna, Ragusa 1284). Sl. Matej, Mato, Matko. Mathi, Frau eines Ragusaners aus der Familie der Foratera c. 1282; domina Mathiza, uxor Nic. Stipe de Zegis in Traù, Lucius, Mem. di Traù 469.

[ocr errors]

Matrona. Dabrosa de Dabro et filia eius Matrona',,Matrona de Troticio', Veglia 1198 K. 195. Matrona CIL. III. Es gibt einige Heilige dieses Namens, von denen eine (28. März) in Thessalonich lebte. Der Name z. B. auch in Neapel 914 Mon. Neap. 2, 1, p. 18.

Maurencius. Martinus de ciuitate Jadera, filius Maurencii, iudicator', Zara 1033 R. 41. Maurentius Maurentius CIL. V (altchristlich). Vgl. Maurencius im Schreiben des Königs Theodorich an Osuin, Comes von Dalmatien, Cassiodori Variae IV, 9. Maurentius magister militum 598 in Campanien, Hartmann, Untersuchungen zur Geschichte der byz. Verwaltung in Italien (540 bis 750), Leipzig 1889, 153.

Maurinus dictus Cazan, Veglia 1377, Vj. 2, 24. CIL. Maurinus in Terlizzi 1185, 1192 Cod. Bar. 3, 168, 179.

Mauritius. Spelunca Mauritii' bei Ragusa 1234 in der Gründungsurkunde des St. Jakobsklosters im Testament des Joh. Mich. Gundulae, Farlati 6, 93. Wohl von einem Besitzer. Mauressa gehört zu Maurus. Der byz. Kaiser Mauricius (582-602).

[ocr errors]

In Istrien: ein Bischof 778 Cod. Istr., ein ypatus 804 K. 1, 37, zwei Mauricii in Justinopolis 932, T. T. 1, 8-9. Ein chartularius Mauricius in Rom unter Kaiser Heraklios, Liber pontificalis; ein magister militum Mauricius in Rimini im VIII. Jahrhundert, Hartmann op. cit. 153. Bonitus f. q. Mauricii in Neapel 957 Mon. Neap.

Maurus, Mauro, Moro, More, Morus; Diminutiv Maurellus, Maurettus, Murettus, mit dem sl. Suffix -eša Mauressa, -ssia, Morexa; sl. Mavr, Mavar, Mavro, *Movreša (Patronymicon Movrešić 1253, M. 7, 40). In Dulcigno: diaconus Maurus 1242 Arch. Rag. In Antivari im XIV. Jahrhundert Patricier de Mauro, Moro. In Cattaro: Maurus f. Andree Cazafranci 1195 K. 2, 239, Maurus Jacobi Leoce 1200 Farlati 6, 435. In Ragusa s. Diminutive; im XIV.-XV. Jahrhundert eine Bürgersfamilie de More = Morouich. In Spalato s. die Familiennamen. In Traù: Maurus Stoche 1272 Star. 27, 109, Maurus Mirse 1322 L. 1, 340. In Zara: Maurus comes um 1181 K. 2, 117-118, im XIII. Jahrhundert Maurus de Mergen 1247 Lj. 1, 74, Stephanus Mauri de Capra 1289 Vj. 1, 180, Maurus de Cosiza notarius 1336—1346 Lj. 2, 4f., Maurus, Morus Barti de Grisogono 1334 L. 5, 269 cf. 2, 45, Bartholus, Barthe Mauri de Grisogono 1350 f. Lj. 3, 171, 263. Die Zaratiner Familie de Mauro 1247-1303 ist identisch mit den späteren Grisogono. Maurus episcopus Absarensis † 1410, Farlati 5, 199. In Veglia: Maurus archidiaconus 1258 Črnčić 149, Maurus Arsure 1295 ib. 153, Maurus Gambalerii, Maurus de Calcina 1318 Vj. 2, 21, Maurus judex 1362 Crnčić 153.

Diminutive: 1. Maurellus Jacobi Fere, Zara 1164 K. 2, 68. Maurellus in Spalato c. 1167–1172 K. 2, 79. 2. Maurettus: Morectus Gausii, Traù 1276 Div. Rag. In Ragusa: Moreto de Jugno de Lucari 1348 Test. Rag., derselbe als Murettus 1365 Div. Rag. 3. Mauressa nur in Ragusa: Mauressa Manane consul 1168 und Familie Mauressa, Mauressia, in venet. Urk. Morexa (Lj. 1, 38), sl. Movrešić, im XIII. und XIV. Jahrhundert, darunter z. B. ein Mauressa Lampridii de Mauressa 1312 f. Mon. Rag. 1, 46–49. Mauressa de Predi diaconus 1208 Maurus de Predi vicarius archiepiscopi 1242, 1248 Arch. Rag., Marinus et Martinus Mauressie de Celagna 1283 Div. Rag.

Maurus CIL. Verehrung des heil. Maurus, Patrons von Parenzo in Istrien. Name Maurus sehr häufig in Apulien. Zu den Ableitungen von Maurus vgl. Maurisio, -ssio, dux Langobardorum c. 598 bei Paulus diaconus, Hist. Lang. IV, 8; das byz. Maurix in der Form Mzpz, Mabrica, Mambrica des Lupus

« PoprzedniaDalej »