Sicut cera quæ fluit, auferéntur : fupercécidit ignis; & non vidérunt folem. Priúfquàm intellígerent fpinæ veftræ rhamnum, * ficut vivéntes, fic in ira absorbet eos. Lætábitur juftus cùm víderit vindictam; * manus fuas lavabit in sánguine peccatóris. Et dicet homo: Si útique est fructus justo, * útique eft Deus júdicans eos in terra. PSALMUS 142. Oratio pœnitentis opem Dei deprecantis. ómnibus opéribus tuis, Expándi manus meas ad te; * ánima mea ficut terra finè aqua tibi. Velóciter exaudi me Dómine; * defécit fpíritus meus. Non avértas fáciem tuam à me : * & símilis ero defcendéntibus in lacum. Divifio Pfalmi 142. A Udítam fac mihi manè mifericordiam tuam [ Dómine ]; * quia in te fperávi. Notam fac mihi viam in qua ámbulem; * quia ad te levávi ánimam meam. Eripe me de inimícis meis, Dómine, ad te confúgi : doce me fácere voluntátem tuam Deus meus es tu. Domine, exaudi ora- Spiritus tuus bonus , * quia de re ctam : propter nomen tuum, Dómine, vivificábis me in æquitate tua. Edúces de tribulatióne ánimam meam * & in mifericórdia tua difpérdes inimícos meos; Et perdes omnes qui tríbulant ánimam meam; * quóniam ego fervus tuus fum. Ant. Cuncti dies hóminis dolóribus & ærúmnis pleni funt. Eccle. 2. 23. IN III. NOCTURNO. Ant. 3. c. Caro. PSALMUS 38. Hujus vitæ vanitas & mife ria. Divinum poftulatur fubfidium. DI * Ixi: Cuftodiam vias meas, ut non delínquam in lingua mea. Pófui ori meo custódiam, * cùm consísteret peccátor advérsùm me. Obmútui & humiliátus fum, & sílui à bonis :* & dolor meus renovátus eft. Concáluit cor meum intra me: * & in meditatióne mea exardéfcet ignis. Locútus fum in lingua mea: * Notum fac mihi, Dómine, finem meum, Et númerum diérum meórum quis eft;* ut fciam quid defit mihi. Ecce menfurábiles pofuifti dies meos : * & fubftantia mea tanquam níhilum ante te. Verumtamen vánitas, * vivens. univérfa omnis homo * à fortitúdine manûs tuæ ego deféci in increpatiónibus. Propter iniquitátem corripuísti hóminem, & tabéfcere fecifti ficut aráneam ánimam ejus: * verúmtamen vanè conturbátur omnis homo. Exaúdi oratiónem meam, Dómine, & deprecatiónem meam ; * aútibus pércipe lacrymas meas. Ne síleas: quóniam ádvena ego fum apud te, & peregrinus, * ficut omnes patres mei. Remítte mihi, ut refrígeret priúfquàm ábeam, * & ámpliùs non ero. PSALMUS 46. Chriftus Rex magnus fuper omnem terram; ipfi pfallendum. Deo nis. * Mnes gentes plaúdite mánibus ; jubiláte in voce exultatió Quóniam Dóminus excélfus, terribilis ; * Rex magnus fuper omnem ter Ipfi vidéntes fic admiráti funt, conturbáti funt, commóti funt: Tremor apprehéndit eos; ibi dolores ut parturiéntis. In fpíritu veheménti cónteres naves Tharfis. Sicut audivimus, fic vídimus in civitáte Dómini virtútum, in civitáte Dei nostri : * Deus fundávit eam in ætérnum. Sufcépimus, Deus, mife. ricórdiam tuam * in médio templi tui. Secúndùm nomen tuum, Deus, fic & laus tua in fines terræ:* juftitiâ plena eft déxtera tua. Lætétur mons Sion, & exúltent filiæ Judæ, * propter judícia tua, Dómine. Circumdate Sion, & complectímini eam; * narráte in túrribus ejus. Pónite corda veftra in virtúte ejus, & diftribuite domos ejus, * ut enarrétis in progénie áltera; Quóniam hic eft Deus, Deus nofter in ætérnum, & Magnus, Dóminus & in séculum séculi; * ipse re in laudábilis nimis, civitáte Dei noftri, in monte fancto ejus. Fundátur exultatióne univérfæ terræ mons Sion, látera Aquilónis, * cívitas Regis magni. Deus in dómibus ejus co get nos in sécula. Ant. Magna funt judícia tua, Dómine, & inenarrabília verba tua. Sap. 17. 1. Ant. 7. d. Quæ. PSALMUS 66. Deus in toto orbe per Chriftum cognofcendus. gnofcétur, * cùm fufcipiet DEus mifereátur noftri, eam. * Quóniam ecce reges terræ congregáti funt, convenérunt in unum. illúminet vultum fuum fuper nos, & mifereátur noftrî; Benedícat nos Deus, Deus nofter, benedícat nos Deus: * & métuant eum omnes fines terræ. Ant. Quæ de manu tua accépimus, Dómine, dédimus tibi. 1. Par. 29. 14. Ant. 3. c. Quid eft. PSALMUS 86. Ecclefiæ Dei dilatatio: ipfe fundavit eam Altiffimus. Fundamentais ir Undaménta ejus in ligit Dóminus portas Sion fuper ómnia tabernácula Jacob. * * Gloriófa dicta funt de te,* cívitas Dei. Memor ero Rahab, & Babylonis fciéntium me. Ecce alienígenæ, & Tyrus, & pópulus Æthiopum, hi fuérunt illic. Numquid non ipfe eft Pater tuus, * qui pofsédit te, & fecit, & creávit te ? Meménto diérum antiquórum,* cógita generatiónes síngulas: Intérroga patrem tuum, & annuntiábit tibi; * majóres tuos, & dicent tibi : Quando dividébat Altif |