Frater in extremå adjuvandus est agoniâ. Passionis Domini, ita ut lectus ejus sacrosanctum Calvariae theatrum proponat. Quo fit, ut cum sanctâ accedere reverentiâ ac religione debeas, Ipsum in infirmo JESUM et adorans et omni gratiâ, studio, caritate complectens. Nunc fratri vinum, nunc oleum infundas, prout necesse est, ejus animam vel confortare vel suaviter exhilarare. Tanquam Angelus custos semper illi praesto sis ac veluti officiosissimus amicus. Ingravescente autem morbo etiam tuum mirifice adaugeas fraternitatis studium, praesertim si imminet suprema cum morte luctatio, in quâ quidem anima maximis pressa angustiis ingemiscit: "Formido mortis cecidit super me, timor et tremor venerunt super me et contexerunt me tenebrae (Ps. 54, 5-6). Factus sum sicut homo sine adjutorio. Omnes fluctus tuos, Domine, induxisti super me; terrores tui conturbaverunt me, circumdederunt me ut aqua totá die (Ps. 87, 5, 8, 17 sq.). Non est sanitas in carne med a facie irae Tuae; non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum. Fac, ne quando supergaudeant mihi inimici mei (Ps. 37, 4, 17); dum dicunt mihi: Ubi est Deus tuus?” (Ps. 42, 11). Profecto tum in summum discrimen salutis frater tuus incidit et in extremam cum hoste antiquo decertationem. Agedum, opem fer periclitanti, adesto in pugnâ socius, afflictum fratris animum confirmans, allevans, conso lans, auxiliis omnibus precibusque muniens. Et si tandem Dominus, tot fratrum annuens supplicationibus, victoriam concesserit animaeque vitâ functae obvenerit judex misericors, etiam ultra sepulcrum piam amantissimi animi curam ne remittas, donec frater e purgatorio ereptus tanquam columba in coelum volet et in aeternum triumphans ad pedes Sponsi speciosissimi requiescat. Sed haec hactenus. Jam ad ea accedamus caritatis opera, quae erga reliquos homines monacho exercenda sunt. Inter quos, ut ordo fert caritatis, primum habent locum parentes, benefactores, amici, omnes denique, quibuscum te propinquitatis piique officii vinculum junxerit. Verum quidem est, te, divinitus vocatum, reliquisse omnia, "fratres, sorores, patrem, matrem" (Matth. 19, 29) et Abrahae instar egressum esse "de terrâ tuâ et de cognatione tud et de domo patris tui" (Gen. 12, 1). Ac peraeque verum est, illud ad te pertinere eloquium: "Qui amat patrem aut matrem plus quam Me, non est Me dignus" (Matth. 10, 37). Quisquis igitur, quamvis de te meritus, tuae adversatur saluti ac vocationi, sancto tibi odio certe fugiendus est, quia : Nemo mittens manum suam ad aratrum et respiciens retro, aptus est regno Dei” (Luc. 9, 62). Ex quo sequitur, neminem, ne propinquissimum quidem, licere tibi, ita immoderato vel Ne in defunctum quidem caritas remittenda. Caritatis opera. Pius in parentes ac propinquos animus. Discretus sit in mona cho et san ctus. Litterae serviant aedificationi. Singularis in pauperes caritas. pure naturali amoris affectu prosequi, ut Domino, cui mancipatus es, praeferatur. At quo manifestius hoc patet, eo diligentius tibi curandum est, ut caritas tua, in Spiritu Dei sanctificata, confirmata atque aucta, ne illis desit, quibus aliquo pii gratique animi vinculo obstrictus teneris. Ideo, quantam potes, operam adhibe, ut cognatis vel amicis partem specialem tribuas precum tuarum piorumque exercitiorum et ut litteris in s. obedientiâ ad eos scriptis aedificationi salutique eorum diligenter consulas, quovis exhibito benignitatis ac sancti amoris officio. Similiter autem, ut necessitudine tecum conjunctis, etiam pauperibus oportet te quam optime cupere, favere, studere. Nam: “Honorabile nomen eorum coram" Domino (Ps. 71, 14). Nimirum auctoritate pollent summi Regis, cujus dignitatem ac vicem gerunt, quoniam: Amen," ait, dico vobis, quamdiu fecistis uni ex his fratribus Meis minimis, Mihi fecistis" (Matth. 25, 40). Ipsum igitur Sponsum tuum in deformi atque invenustâ pauperum specie velatum religiosissimâ colas diligasque observantiâ, gratiâ et caritate. Haereant tibi quasi in medullis ac visceribus sintque carissimi, ne laudem unanimem ac summe pretiosam minuas illam, quâ monachi inde a primordiis suis pauperum amantissimi patres, fautores, patroni nuncupantur. Hic fons est praecipuus, ex quo claustris uberrima affluxit et coelestium et terrestrium benedictionum copia. Nam" feneratur Domino, qui miseretur pauperis (Prov. 19, 17) et: " Pauperi porrige manum tuam, ut perficiatur propitiatio et benedictio tua" (Eccli. 7, 36). Profecto: "Eleemosyna viri quasi signaculum cum Ipso (Deo), et gratiam hominis quasi pupillam conservabit" (Ibid. 17, 18). Neque vero egentibus tantum et qualicunque angustiâ pressis, sed etiam hospitibus, ut more antiquo usque ad nostra tempora traditum est, monachorum et domus patent et corda. Hospes eram," ait Dominus, "et collegistis Me (Matth. 25, 35), et SS. Patriarcha hortatur: Hospites tanquam Christus suscipiantur. Itaque, si quis, hospitio non indignus, claustri portam pulsat, admittatur benigne et cum omni tractetur humilitate, reverentiâ, caritate atque humanitate, ita tamen, ut, quoties ex usu laudabili et a S. Sede commendato ad regulares accipitur refectiones, nullam omnino injuriam inferat monasticae disciplinae. Quodsi tu, mi frater, hospitibus assignatus fueris, operam praesta, ut in spiritu s. obedientiae et simplicitatis tuo fungaris officio, commissos tibi omnibus aedificans partibus. Reliquum est, ut strictim ea quoque attin Opera sacrae scientiae et artis. gamus caritatis opera, quae e cellae recessu ef- (Jac. 3 15), a sapientibus" (Is. 29, 14). pientia: "Ego", inquit, sum via, et veritas, et vita” (Joan. 14, 6); et scientiae quoque “fundamentum aliud nemo potest ponere praeter id, quod positum est, quod est CHRISTUS JESUS" (I Cor. 3, 11), in quo omnes sapientiae et scientiae thesauri absconditi sunt. Ideo et tu, dilecte frater, si ad literarum studia artiumve te confers, sequere splendidum Magistri tui labarum, |