Demetria ancilla Dei basilicam sancto Stephano via A quosdam episcopos. Hic ordinavit præcepta sua auLatina, milliario quarto in prædio suo. (a) Hic invenit duas hæreses Eutychianam et Nestorianam per nis Magni, ejnsque depositionis epocha ad diem 10 Novembris anni 461, Severino et Daglaipho coss., consequitur, initium ejusdem pontificatus annorum 21, mensis unius et dierum 26 (ita definita summa ab Anastasio, et a catalogis vetustioribus ac emendatioribus, Farfensi, Cavensi, et Bergomate, sola bidui differentia in hoc postremo adnotata quibus et plerique Colbertini suffragantur), cadere circa secundam hebdomadam Septembris anni 440, Valentiniano et Anatolio coss. Prosper Aquitanus, qui tunc vivebat, his consulibus consignat electionem Leonis papæ. Mensem quidem ac diem non indicat. Sed utrumque non difficulter assequimur ex definito spatio dierum 40 et ultra post obitum Xysti quibus Ecclesia Romana sine antistite fuit, ejusdem Prosperi testimonio; nam ita scribit in Chronico: «Valentiniano Augusto V et Anatolio coss. defuncto Xysto episcopo, quadraginta amplius diebus Romana Ecclesia sine antistite fuit, mirabili pace atque patientia præsentiam diaconi Leonis exspectans : quem tunc inter Aetium et Albinum amicitiæ redintegrandæ causa Galliæ detinebant: quasi ideo longius esset abductus, ut electi meritum, et eligentium judicium probaretur. Ideo Leo diaconus legatione publica accitus, et gaudenti patriæ præsentatus, quadragesimus tertius Romanæ Ecclesiæ episcopus ordinatur. » B Hæc adamussim conveniunt cum exifu vitæ beati Xysti, per nos assignato diei 29 Julii, unde ad diem Dominicam 8 Septembris, qua dicimus ordinatum episcopum Leonem Magnum ex Gallia accitum et patriæ restitutum, intercedit mensura temporis a Prospero definita. Neque refragatur huic testimonio Prosperi noster bibliothecarius,quando assignat dies 22 vacationis sedis Romanæ post obitum Xysti. Si enim computat terminum sedis vacantis vel ex ele-C ctione, vel ex consensu electi, potuit sive electio, sive consensus contingere die 20 Augusti tribus hebdomadis post obitum decessoris; et spatium temporis reliquum ad dies quadraginta et ultra quibus sine antistite fuisse scribit Ecclesiam Romanam Aquitanus, etmirabili pace adventum Leonis exspectasse, etiamsi tempus vacationis non esset, erat tamen suo pastore quodammodo destituta Romana Ecclcsia, cui datus erat antistes quidem electus, sed nondum ordinatus. Constabllitis igitur terminis electi Leonis et ordinati anno 440,necnon sanctissimæ vitæ fine461,complures anni intermedii ejus vicennii comprobantur per consulatus expressos ab ipso Leone in suis epistolis, quarum exemplum antiquitate præstans exhibet bibliotheca monasterii sanctæ Crucis ad Jerusalem in Urbe dictæ, inter selectos codices in eadem collectos ex vetustissimis monasteriis RR. PP. Cistercensium: qui in eodem titulo non minora edunt specimino religiosissimi cultus, quam eximiæ doctrinæ sacrarum præsertim litterarum, et bibliothecam ipsam nuper amplificatam atque eleganter ornatam et curant diligenter et sedulo frequen tant. Luculentum quoque testimonium rerum gestarum in pontificatu Magni Leonis, ejusque ætatis chronologia, superest in concilio Chalcedonensi generali quarto, et in epistolis paschalibus Proterii Alexandrini ad eumdem datis, necnon in Cyclo paschali, quem Victorius Aquitanus edidit Constantino et Rufo Coss., Christi anno 457, ac transmisit ad Hilarum, tunc archidiaconum Romanæ Ecclesiæ, et post annos quatuor Leonis successorem, cum subortæ essent quæstiones de die paschali annis 444 et 445. In eo Cyclo, annorum 532 summa contexto, quem doctissimis commentariis illuitravit Bucherius, ad annos singulos præter indicium consultatus leguntur etiam D ctoritate, et misit ad Marcianum Augustum fidelem principem catholicum, et facta collatione cum eodem feriæ hebdomadis, in quas inciduut quotannis Kalendæ Januarii. In opusculo per nos contexto ante annos 24 cum de recta ordinatione Paschatis ageretur in sacra congregatione, a Clemente XI allecta sub præfectura cardinalis Norisii, cui opusculo præfixi titulum, Solutio problematis Paschalis, protulimus tabulam Paschatum celebratorum ex testimoniis sanctorum Patrum: ubi videre licet characteres complurium annorum et Paschatum ad sancti Leonis ætatem pertinentium, unde illustratur magni pontificis chronologia. BLANCHIN. - Leo natione Tuscus. Anno Domini 440, qui est Theodosii imp. 33 et Valentiniani 16, post interregnum, teste Prospero, quadraginta et amplius dierum, septimo Idus Maias, Leo natione Etruscus, Sixti pontificis diaconus absens in locum defuncti subrogatus fuit. Refert de Leone Sofronius in Prato spirit., cap. 149, quod quadraginta dies perseveraverit ad sepulcrum beati Petri apostoli, vigiliis et orationibus insistens, petensque ab apostolo ut pro se apud Deum intercederet, ut dimitterentur sibi peccata sua, quodque impletis diebus quadraginta apparuerit apostolus Petrus dicens ei« Oravi pro te, et dimissa sunt tibi, quoad pœnam, omnia peccata tua præterquam impositionis manuum, »> indignis quibusdam ad ordines sacros promotis : « hoc solum a te requiretur, sive bene, sive fortasse male egeris. » Refert insuper sanctus Gregorius, lib. 1, epist. 30, quod hisce temporibus, dum quidam Græci de accepto brandeo dubitarent, Leo pontifex allatis forficibus illud inciderit, et ex ipsa incisione sanguis effluxerit. Quid sit brandeum verbis paule antecedentibus hisce explicat « Cognoscat autem tranquillissima domina, quia Romanis consuetudo non est,quando sanctorum reliquias dant, ut quidquam tangere præsumant de corpore; sed tantummodo in pyxide brandeum mittitur, atque ad sacratissima sanctorum corpora ponitur: quod elevatum in ecclesia, quæ est dedicanda, cum veneratione reconditur, et tantæ per hoc ibidem virtutes fiunt, ac si illuc specialiter eorum corpora deferantur. » Ejusdem moris antiquissimi ponendi vela, vel sudaria supra apostoli Petri sepulcrum, ut benedietione locupletata reciperentur, meminit Gregorius Turonensis lib. 1 Miracul., cap. 28. BINIUS et LABB. plu (a) Hic invenit duas hæreses Eutychianam et Nestorianam, etc. Recenset Bibliothecarius novam Eutychetis, quam copulat cum veteri Nestorii, ex æquo damnandam, licet una alteri adversaretur. Præter hanc novam, reperit antiquam Manetis, et quidem in Urbe serpentem clanculum. Ab istius occultæ pestis coercitione gregis Dominici curam exorsus «< rimos (inquit ep. 2, ad episc. Ital.) impietatis Manichææ sequaces et doctores in Urbe investigatio nostra reperit, vigilantia divulgavit, auctoritas et censura coercuit. » Triplicis hujusmodi studii ad investigandos, divulgandos et coercendos bæreticos methodum tradit, cæteris exemplo futuram, in verbis quæ subsequuntur. « Hortor dilectionem vestram, obtestor, et moneo, ut qua debetis et potestis sollicitudine invigiletis ad investigandos eos, necubi occul tandi se reperiant facultatem. » Providentis quoque charitatis ac necessaria severitatis temperamenta præcribit, quorum exemplis alii proficiant, dum ait: «Quos potuimus emendare correximus, ut damnarent Manichæum cum prædicatoribus et discipulis. suis publica in Ecclesia professione, et manus suæ subscriptione, compulimus, et ita de voragine impietatis suæ confessos, pœnitentiam concedendo levavimus. Aliquanti vero, qui se ita demerserant, ut nullum his auxiliantis posset remedium subvenire, subditi legibus, secundum Christianorum principum principe collectisunt episcopi,et factum est concilium A dem suam exposuerunt ante conspectum sanctorum sanctum episcoporum inChalcedona in martyrio san- constituta, ne sanctum gregem sua contagione pol- luerent, per publicos judices perpetuo sunt exsilio re- legati.» Expurgata Urbe atque Italia, non minori vigilantia præservandis studuit Hispaniis ab errori- bus sectæ Priscilliani, quæ de Manichæa veluti sur- culus propagabatur. Admonitus ab Asturicensi epi- scopo de pestilentiæ reliquiis quæ in iis regionibus pullulabant, datis ad eumdem litteris (epist.93) nec- non « ad fratres et episcopos nostros (inquit cap. 16 et 17) Tarraconenses, Carthaginenses et Lusitanos, atque Gallæcos, synodorum remedia proponit, et il- los in primis antistites qui hæreseos contagione pol- luantur a communione sine dubio separandos præ- cepit, si nefandissimam sectam per omnium sensuum pravitates damnare noluerint. » Prosper de Promiss. et Prædicat. Dei, cap. 6, testatur pari fervore con- tra Pelagianos, et maxime Julianum, Leonis virtu- tem se exercuisse : quod eminentissimus Norisius, Hist. Pelag. lib. II, cap. 13, in fine, confirmat au- ctoritate Gelasii papæ et hoc elogio Leonem com- mendat. « Obiit sanctissimus pontifex anno salutis 461 ille enim Manichæos, Nestorianos, Eutyche- tem, aliasque pestes profligarat, atque eas inter Pe- lagianam quoque hæresim ultimo pene ictu jugulavit. Gelasius papa, in epistola ad episcopum Honorium, Leonem postremum ponit Romanorum præsulum, qui Pelagianos damnarunt. An fortasse, ait, nescitis, hanc hæresim de qua loquimur, ab Apostolica dudum Sede, per beatæ mem. Innocentium, ac deinde Zosi- mum, Sixtum, Leonem, continuis et incessabilibus sententiis fuisse prostratam. » Cætera quæ ad metho- dum hæreseon abolendarum Leonis Magni exempla et scripta posteris suggerunt, et in Ecclesia apte ad- hibentur,complectitur brevibus in Hist. dogm. san- ctæ sedis D. archiepiscopus Somier, libro v, cap.1, a quo plura ex adductis mutuamur, necnon ea quæ (a) Et congregati sunt 256 sacerdotes, et alii, etc. 406 episcoporum numerus Patrum in synodica eo- episcoporum: ubi et damnaverunt Eutychem, Ne- storium et Dioscorum, et iterum (fidem suam) impe- rator Marcianus Augustus cum conjuge sua Pulche- ria Augusta chrirographo proprio fidem suam expo- nentes postulaverunt sanctum concilium, ut dirige- rent ad beatissimum papam Leonem, rogantes ut fi- dem catholicam exponeret. Beatus vero (c) Leo di- rexit fidei catholicæ tomum, et exposuit (d) damnans omnes hæreses. Iterum multas epistolas fidei misit beatissimus Leo archiepiscopus, quæ hodie recon- asseritur fuisse quingentorum viginti. Sed cum actionibus sexdecim constet,et plures uni interfue- rint qui ad alteram non accesserint, varius potest in diversis numerus exhiberi. Verum de numero vide card. Baronium ad annum 451, nec non Pagium (b) Una cum tomo, hoc est fide apostolica Ecclesiæ Romanæ cum chirographo sancti archiepiscopi Leonis. De dogmatica epistola Magni Leonis quæ hic signifi- catur, et tanquam fidei regula omnibus numeris ab- soluta universorum Patrum laudibus excepta est, vide in notis Somier historiam diligentissime colle- (c) Leo dixerit fidei catholicæ tomum, et exposuit. Approbasse missam allocutionem ostenditepistola data Theodoreto;ulteriorem confirmationem dedisse actis concilii Chalcedonensis scribit in epistola ad Marcianum, quæ est edit. Quesn. 89. Direxisse to- mum fidei catholicæ uberiori retractatu expositum ostendit epistola 97, ad monachos Palæstina, in qua incarnationis mysterium adversus Nestorium et Eu- tychem ampliori tractatu expendit, et veritatem ca- tholicam explanat. Unde in epistola Juvenali data 110, ubi congaudet sedi restitutum, profert episto- lam dogmaticam sequendam, et allocutionem, qua ejusdem epistolæ defensio suscepta est: » Hæc au- tem veritas quantis et Novi et Veteris Testamenti auctoritaribus declaretur, pro antiquitate sacerdotii tui evidenter agnoscis, cum fides Patrum, et scripta mea ad sanctæ memoriæ Flavianum data, quorum mentionem ipse fecisti, adjecta universalis synodi confirmatione sufficiant. » PAGI. (d) Damnans omnes hæreses. Edidisse tractatnm quo singulis hæresibus propositis regulam fidei se- quendam exposuit, testatur Justinianus, qui tum Co- lestini, tum Leonis istiusmodi opus commendat Vi- gilio papa teste in epistola data imperatori, in qua cum exstaret Justiniani fidei professio, edicit, recte se gessisse damnando hæreses universas juxta me- thodum servatam a Coelestino, et Leone RR. pon- tificibus, apud Bar. ann. 540, pag. 304 : « Ex qua re, venerabilis imperator, devota venerationis gratu- latione suscipimus, quod ardore fidei, et suavis ira- cundiæ commotione succensus, nobis etiam pios di- rexistis affatus, in quibus beatæ recordationis Cœle- stinum, atque Leonem apostolicæ sedis præsules, qui singulas hæreses pro divina sibi dispensatione commissa cum synodali congregatione damnantes, quid cuncti generaliter sequi debeant Christiani, mansura in ævum lege, laudabili cemmemorastis af- (e) Hic firmavit frequenter suis epistolis synodum Chalcedonensem. Necessaria cautela numerus episto- num Augustum epistolas duodecim, ad Leonem Au- A Hydrias sex, duas basilica Constantinianæ, duas ba- gustum epistolas tredecim, ad Flavianum episcopum Hic renovavit post cladem Vandalicam omnia mi- (a) Hic facit cameram basilicæ Constantinianæ, et C D silica beati Petri apostoli, duas basilica beati Pauli Petri ornavit, et basilicam beati Pauli apostoli re- A legationem ambulavit ad regem Unnorum nomine novavit. Fecit autdm et basilicam beato Cornelio episcopo et martyri juxta cœmeterium Calixti, via Appia. Hic propter nomen Romanum suscipiens calypseos adorantes, et quatuor mystica animalia divinitatis Christi præconium accinentia Salvatori nostro, uti Adrianus indicebat in sæpe laudata epistola in œcumenica synodo vi prælecta de cultu sacrarum imaginum: cui etiam appositum nomen pontificis, et Placidia Augustæ ita legitur: PLACIDIAE PIA MENS OPERIS DECVS OMNE PATESNI In Vaticana et in Paulina sanctus Leo III (teste Anastasio, sect. 410 et 411) scuta duo argentea collocaverat Scripta utraque symbolo, unum quidem litteris Græcis. et aliud Latinis supre ingressum corporis: a quo scilicet symbolo omnium synodorum fides exordium ducit. Quod in his basilicis instituit Leo, singulis in altaribus hodie servamus. In Lateranensi abside Spiritus sanctus columbæ specie repræsentatur (perínde hac in Vaticana supra cathudram), quatuor paradisi fluminibus imminens, Christi baptismum, et gratiam ex eo perceptam significantibus, Jordanis flumine sub his apposito, tanquam per illa indicato Christi lavacro. Id ipsum baptisimi symbolum in veteri musivo ad absidem Vaticanam, uti diximus, per Innocentium III restituto, videri potest apud Ciampinum in laudato opere, cap. 4, pag. 43, ubi figura ejusdem incisa est. Palma et phoenix in Lateranensi typus, mortis ac resurrectionis Christi Domini visitur, cum aliis symbolis a cardinale Raspono enumeratis lib. 1, cap. 9, de Basil. Lateranensi. Palmo et phoenix (vetus Christi mysteriorum emblema etiam in nummis Cæsarum Christianorum quarti et quinti sæculi, ut antiquarii norunt) perinde in Vaticani abside exhibebaturin ejusdem renovatione per Innocentium III. Ciampin. de sac. Edif., cap. 4, pag. 43, in musivi ejusdem icone non satis distincte repræsentavit: sed illa pars musivi una cum effigie capitis Innocentii III præservata, quæ hodie collocata visitur in ecclesia civitatis Poli, adhærente palatio excellentissimo domus comitum ejusdem civitatis ducum phoenicis symbolum clare ostendit. Ad symboli apostolici complementum in presbyteriis patriarchalium Romæ basilicarum plene exhibendum una cum indicatis fidei articulis, sanctissimæ Trinitatis fidem, et Salvatoris nostri divinam humanamque nataram, incarnationis, nativitatis, passionis, mortis, resurrectionis mysteria complexis, recolítur ejusdem venturi judicis, et nostræ resurrectionis exspectatio in Lateranensi musivo expressa verbis apostoli Pauli cum ejusdem apostoli imagine: SALVATOREM EXSPECTAMVS DOMINVM NOSTRVM. J. CHR., etc. Quin et Ecclesiæ catholicæ unitas et communio exhibetur imaginibus, et epigraphe Vaticani musivi per Innocentium III restituti, et inscriptione Lateranensi: quemadmodum apparet in alio musivo sub Cœlestino I in titulo sanctæ Sabinæ repræsentata per imagines et inscriptiones ECCLESIÆ EX CIRCVMCISIONE, et Ex GENTIBVS sub uno Christi in terris vicario et pastorum principe collectæ. Additur denique confessio postremorum symboli apostolici dogmatum remissioni peccatorum in clavibus Petro traditis, quæ basilicarum patriarchalium insignia evaserunt, atque æternæ vitæ in Vaticani abside Innocentiano per librum æternæ vitæ in manu Christi Domini in throno sedentis juxta typum Apocalypseos (adnotante Ciampino pag. 43, ubi supra) indicatæ, et Per Agnum tollentem peccata mundi : tum etiam per voces Præcursoris sub hoc typo illum indicantis in Liberiana, ubi sanctus Joannes Baptista volumen explicatum dextera tenet inscriptum litteris: ECCE AGNVS DEI; in qua etiam basilica, altaris, et sacramentorum, nec non cathedræ, D Athilam, et liberavit totam Italiam a periculo hostium. (a) Hic constituit monasterium apud beatum Petrum apostolum, quod appellatur sanctorum Jo et cætera mysteriorum symbola ac documenta dogmatum per utriusque Testamenti tabulas expressa, et in conciliis generalibus producta vidimus contineri: ut plane constet, patriarchales Urbis basilicas per summos pontifices ita excultas a Silvestro ex earum fundatione ad earumdem subsecutas reparationes usque ad hanc ætatem, esse fidelibus populis veluti librum illum Apocalypseos cap. v, a Joanne spectatum in dextera sedentis supra thronum scriptum intus, et foris, et apertum ab Agno habente septem Spiritus Dei missos in omnem terram, nempe septiformem gratiam divini Spiritus, ubique gentium in professione doctrinæ catholicæ, quam exponit invitantem populos ad acclamandum: Sedenti super thronum, et Agno, benedictio, et_honor, et gloria, et potestas in sæcula sæculorum. Et quatuor animalia dicibant: Amen. Et viginti quatuor seniores ceciderunt in facies suas: et adoraverunt viventem in sæcula sæculorum. Hoc certe symbolo visionis a Joanne descriptæ in Apocalypsi sanctus Leo Magnus insignivit arcum triumphalem basilicæ patriarchalis sancti Pauli via Ostiensi, suo etiam nomine apposito, quod superest post tredecim ferme sæcula in musivo præservatum: cujus deinde exemplum imitatus sanctus Paschalis primus, nono ineunte sæculo, in titulis sanctæ Praxedis et sanctæ Cæciliæ eamdem visionem quatuor et viginti seniorum adorantium, et coronas suas offrentium ante thronum Dei, exprimendam curavit, quemadmodum observari potest apud Ciampinum veterum Monumentorum Ecclesiæ Romanæ tomo II, cap. 25, tabula 46, fol. 147, et cap. tab. 51, pag. 157. BLANCH. (a) Hic_constituit monasterinm ad sanctum Petrum, etc, Monachos multo ante Leonis pontificatum extitisse jam diximus. In Urbe autem, et circa Urbem monachos ex ætate sancti Hieronymi, et monasteriorum regulas præscriptas a sancto Innocentio vidimus supra.Nondum tamen legimus ædificata fuisse a summis pontificibus monasteria prope Urbis basilicas ante Leonem Magnum. Primus itaque hujus disciplinæ auctor videtur Deo in construendo prope Vaticanam monasterium sanctorum Joannis et Pauli: quem imitati sunt proximi successores. Hilarus enim ex ejus diacono electus successor anno 461 «feeit monasteria ad sanctum Laurentium, et intra Urbem ad Lunam. » Excepit hunc sanctus Simplicius anno 467: « qui dedicavit basilicam beati Andreæ » apostoli juxta basilicam sanctæ Mariæ, nempe ecclesiam sancti Andreæ (dictam Cata Barbara), proximam basilica Liberianæ, ubi nunc sancti Antonii Ægyptii ecclesia et cœnobium visitur, et ante annos 60 supererat musivum Simplicii papa nomine inscriptum, a Ciampino edit, vet. Monim. tomo I, pag. 243. Ibidem vero fuisse monasterium post annos 250 a Gregorio II restitutum, testatur Bibliothecarius sec. 178 his verbis: Hic Gerocomium [Gerontocominm] quod post absidem sanctæ Dei genitricis ad Præsepe situm est. monasterium instituit, atque monasterium sancti Andreæ apostoli, quod Barbare nuncupatur, ad nimiam deductum desertionem, in quo nec unus habebatur monachus, adscitis monachis ordinavit, ut utraque monasteria ad sanctum Dei genitricem singulis diebus atque noctibus laudes canerent. » Unde etiam discimus causas hujusmedi monasteria circa basilicas et titulos insigniores fundandi, ut scilicet monachi psalmodiæ pensum diurnum ac nocturnum una cum clero persolverent in celeberrimis hisce sanctuariis. Neque in Urbe tantum monasticam regulam ædificatis a se coenobiis promovit Leo, verum etiam in provinciis occidentalibus constabilivit, et auxit. Gloriantur Decembris, perbyteros LXXXI, diaconos xxx1, episcopos per diversa loca numero CLXXXV; qui etiam sepultus est apud basilicam beati Petri apostoli, tertio Idus Aprilis, et cessavit episcopatus dies 7. Joannis Baptistæ; unde etiam nomen eorumdem apostolorum prætulisse affirmant, licet ætas posterior a reliquiis sancti Victoris ibidem conditis ecclesiam, abbatiam et monasterium sancti Victoris tractu temporis appellaverit. Et a Leone quidem id præstitum Cassiani precibus autumant, ut gratiam rependeret pro insigni opere, hortatu ejusdem Leonis per Cassianum scripto, de Incarnatione Domini contra hæresim Nestorianam: quod opus ipsi Leoni dicaverat, dum diaconus Xysti III in Galliis versaretur. BLANCH. annis et Pauli. Hic constituit, ut monacha non ac- A ordinationes quatuor in urbe Roma per mensem ciperet velaminis capitis benedictionem, nisi probata fuerit in virginitate sexaginta annorum. Hic constituit supra sepulcra apostolorum custodes, qui dicuntur cubicularii, ex clero Romano. Hic fccit enim Massilienses, sancti Victoris monasterium,quod inter occidentalis Ecclesiæ cœnobia celeberrima et antiquissima memoratur, fundatorem habuisse Cassianum, Leonis Magni amicissimum : qui sancti Pachomii regulas, aliorumque Patrum Egyptiorum in Occidentem perferens, duas quoque ecclesias una cum monasterio erexit. Easdem a sancto Leone Magno fuisse dedicatas historici Massı lienses tradunt, præ ceteris diligentes Ruffi pater et filius, lib. xi, cap. 1, num. 5. Superiorem titulo sanctorum Petri et Pauli apostolorum insignitam, inferiorem vero sub invocatione Deiparæ, et sancti B IN SCRIPTA SANCTI LEONIS (Ex Schoen., Bibl. litter. Patr. Lat.) MONITUM EDITORIS IN SEQUENTEM NOTITIAM Schonemannus, ex quo accipimus in scripta sancti Leonis Notitiam litterariam sequentem, e grege acatholicorum est oriundus. În ea igitur multa Sectariorum errores desudant, præsertim in elogiis quibus donator sancti doctoris Operum editio a Quesnello, et cum aliæ editiones, scilicet Poletti, Petri Cacciarii et fratrum Balleriniorum, post Quesnellianam, redarguuntur; v, g. dogmata catholica vocantur inveterati errores, col. 84, lin. 38; et col, 88, 89, crimini vertitur Andreæ Poletti, quod suam anti-Quesnellianam editionem, expurgaverat contumeliis quibus sanctum Leonem affecerat Quesnellus. Attamen nobis visum est, contemptis hæretici cavillationibus, quæ injuriosius exponuntur quam periculosius, non prætermittendam esse Schænemanni Notitiam. Frustra enim aliunde hæc eruditissima in sancti Leonis scripta disquisitio repeteretur. |