Obrazy na stronie
PDF
ePub

CIII.

ἀνεπίγραφος.

Laus Dei est qua celebratur a sapientia et rpudentia, a bonitate et facultate, adscitis pulcherrimis exemplis.

Collauda Dominum, anime mi! Domine Deus meus, inenarrabiles sunt quum magnitudo tua, tum laus et decor quibus amictus es.

Amictus es luce tanquam indumento. Tu explicas coelos instar cortinae.

Tu contabulas in aquis fornices tuos, nubes in currum tuum aptas, et alis ventorum aurigaris.

Tu facis ventos nuncios tuos et flammas ignis clientes tuos.

Tu iecisti terrae fundamenta super bases eius, ut in perpetuum et si quid ultra est non moveatur.

Tu lates in abysso tanquam in veste; supra montes quum ascendunt aquae, ab increpatione tua fugiunt, a voce tonitrui tui praecipites fe

runtur.

Tum surgunt montes, descendunt valles ad locum istum quem firmasti eis.

Terminum constituisti aquis, ut non transgrediantur neque redeant ad operiendum terram.

Tu elicis fontes in vallibus qui inter medios montes incedunt,

Ut potentur omnes bestiae tuae quae in agro sunt, ut onagri frangant sitim suam;

Supra montes autem volucres coeli habitent ac de medio frondium dent vocem.

Tu irrigas montes e supernis tuis; opera tua tellus annona impletur.

CIII.

Es ist ein lob gottes, darinn er gelobt und usgebreit wirt siner wysheit und fürsichtigheit siner gücte und macht, mit mengerley exemplen.

O min sel lob den herren. Herr min gott du bist träffenlich grooss, du bist mit lob und zier angeleyt.

Du bist mit liecht glych als mit eim kleid bedeckt, du tennst den himel us wie ein zelt.

Du welbst in den wasseren dine säl, du machst dir die wolcken zuo eim wagen, du farst uff den flüglen der winden.

Du machst dine engel wie die wind, und dine diener wie den fhür flammen.

Du gründst das erdrich uff synen boden, das es nimmer me bewegt wirt.

Du deckst es mit der tieffe wie mit eim kleid, das wasser staat ob den bergen. Von dinem bschelten flücht es, von der stimm dines donders vellt es harab.

Die berg richtend sich uf, die veld lassend sich herab, an das ort das du inen ggründt hast.

Du hast imm zil gsetzt, dass nit übergange, dass nit widerköm und das erdrich überdecke.

Du sendst brunnen 1 in den teleren, zwüschend den bergen gond sy har. Da trinckend alle dyne tier im feld, die waldesel löschend iren

durst.

Uf welchen bergen die vogel des himels wonend, und singend in mitten der esten.

Du füechtest das gbirg von dinen wonungen her, die erd wirt voll von früchten die du machst.

1) Oder: zuo wasserflüssen.

[ocr errors]

Germinas foenum iumentis olera, ut homini serviant. Producis e terra quum panem ut vires hominis reficiat, tum vinum quoque ut humanum cor laetificet; tum oleum, ut vultus exporrigat.

et Du machst das höw wachsen für das veh, und was gruonet zuo dienst dem menschen, das du brot us der erd bringist. Und der win des mensehen hertz erfröwe, das er das angsicht mit öl frölich mach, und das brot des menschen hertz stercke.

Te Domino arbores saginantur, et cedri Libani quas planta visti, ut volucres isthic nidulentur, ciconiae domicilium abies praebeat;

Ut montes editi damis, petrae vero sint asylum cuniculis.

Lunam fecisti ad constitutum suum, sol novit occasum suum.

Fecisti et tenebras e quibus nox est, in qua prorepunt omnes bestiae

nemorum;

Leunculi quoque rugientes ad praedam, ut quaerant cibum a Deo sibi destinatum.

At orto Sole sese proripiunt et in cubilia sua recubant.

Tum vero prodit homo ad opus suum, et ad agriculturam suam usque ad vesperam.

Quanta sunt opera tua Domine, quae tu omnia sapienter fecisti; plena est terra rebus tuis.

Aeque pelagus magnum et spatiosum quaque versum, in quo reptilia numero carentia; beluae quoque et mediocres et inusitatae magnitudinis ;

Ubi et naves transeunt et leviathan ille, quem in hoc finxisti ut in eo ludat.

Cuneta ista ad te suspiciunt, ut des illis cibum suum tempore suo. Dante te illis, capiunt; aperiente te manum tuam, bonis saturantur,

Die böum des herren sind voll,1 die cedren libanon die er gepflanzt hatt. Da selbst nistend die vogel, der reigel hatt sin hus uf der tannen.

Die hohen berg sind der gempsen zuoflucht, und die felsen der hasen.

Du machst den mon zuo gwüssen zyten, die sunn weisst iren undergang.

Du tuost die finsternus dar so wirt es nacht, darinn regend sich alle tier des walds,

Die jungen löwen brüelend, das sy niderrys sind, und ir spys von gott suochind.

So aber die sunn ufgat, samlend sy sich widrumm, und legend sich in ire wonung.

Denn gat der mensch an sin werck, und an sinen buw bis ze abend.

Herr wie ist diner wercken so vil, du hast sy alle wyslich gemacht, die erd ist diner hab vol.

Da ist das mer das beide gros und wyt ist, da ist das sich regt on zal von kleinen und grossen tieren.

Da gond die schiff, da ist der leviathan, den du gdicht hast das er darinn schimpfe.

Die alle wartend uff dich, das du inen spys gebist zuo siner zyt.

So dus inen gibst samlend sys, so du din hand uftuost werdend sy mit guotem gesettigot.

1) Oder: ersettigend.

Te vero vultum tuum abscondente, turbantur; te spiritum eorum tollente, exanimantur et in pulverem suum redeunt.

Et contra, quum spiritum tuum inittis, recreantur et renovas faciem

terrae.

Regnet divina maiestas in perpetuum, et laetetur Dominus in ope 'ribus suis!

A cuius aspectu terra contremiscit; quum montes attingit, fumant. Cantabo Domino quoad vivam, et quoad fuero Deo meo psallam.

Iucunda sit coram ipso oratio mea ego enim Domino laetor.

Consumantur peccatores e terra et impii non sint ultra! Tu vero anime mi mi collauda Dominum!

Verbirgstu aber din angsicht so verzagend sy; nimstu inen iren geist so verderbends, und kerend wider zuo irem stoub.

So du dinen atem uslassest, so werdend sy geschaffen, und ernüwrest das angsicht der erde.

Dem herren sye eer ind ewigheit, dann der herr fröwt sich in sinen wercken.

Sicht er die erd an so erbidmets, riiert er die berg an so rüchend sy.

Ich wil dem herren singen min läben lang, und minem gott lobsingen so lang ich bin.

Min red gevalle imm, dann ich fröw mich imm herren.

Die sünder müessind us sin von der erd, und die gotlosen sygind nümmen. O min sel lob den her

.הללויה

.הללויה ! ren

CIV. ἀνεπίγραφος.

Gratulatio est super foedere a Deo cum Abrahamo icto, qua commemorantur primitiva patrum suorum.

Gratias agite Domino! celebrate nomen eius, et in populis consilia illius praedicate!

Canite illi, psallite illi, disserite de egregie gestis eius!

Collaudate sanctum nomen eius, laetetur cor quaerentium Dominum!

Quaerite Dominum et ne cessetis! quaerite vultum eius sine intermissione!

Mementote ingentium factorum cius, miraculorum quae fecit, et iudiciorum quae ore suo pronunciavit,

O semen Abrahami servi eius, o filii Iaacobi electi eius!

Ille est Dominus Deus noster, cuius exempla per universum orbem

nota sunt.

CIV.

Es ist ein dancksagung oder frolockung über den pundt, den gott mit Abraham getroffen hat, darinn die erstlichen anfeng irer vätteren erzellt werdend.

Danckend dem herren und rüeffend synen namen an, machend kund under den völckeren sine anschleg.

Singend imm und lobend inn, redend von allen sinen wundren. Rüemeud üch sines heligen namens; es fröwt sich das hertz deren die den herren suochend.

Suochend den herren sampt siner stercke, suochend sin angsicht on underlaass.

Gedenckend siner wundren die er geton hatt, siner seltzamen taten und urteilen sines munds.

Som Abrahams du sin diener, ir sün Iacobs sine userwelten.

Er ist der herr ünser gott, sine gricht sind in allen landen.

Memor est in perpetuum foederis sui, et promissionis quam nuntiavit ad infinitas generationes;

Foederis quod pepigit cum Abrahamo, et iurisiurandi cum Isaaco; Quod lege constituit cum Iacobo, et cun Israële foedere sempiterno,

Dicens: Tibi dabo terram Chanaan, ut sit sors hereditatis vestrae.

Quum essent numero pauci, et advenae in ea;

Quum proficiscerentur ex gente in gentem, de regno uno ad populum alterum:

Non permittebat eis quemquam nocere, sed corripiebat propter ipsos reges.

Nolite, inquiens, attrectare christos meos, et prophetis meis nolite quidquam mali facere.

Deinde, quum famem in orbem arcessivisset, et confregisset panis universam vim:

Mittebat ante eos hominem, qui in servum erat venumdatus, losephum,

Cuius pedes pedicis adfligebant, ferrum penetrabat mentem eius.

Consilio Domini probabatur usque dum tempus, quod ille constituerat, veniret.

Tum mittebat rex et solvi iubebat eum; princeps populorum liberari mandabat eum.

Dominum constituebat eum domus suae et herum omnium rerum suarum,

Ut erudiret principes eius pro suo magisterio, et senatores eius prudentia imbueret.

Tandem et Israël in Aegyptum venit, et Iacobus advena fuit in terra Hami,

Ergedenckt ewklich synes pundts, des worts das er verheissen hatt uff tusend glid.

Den er gemacht hatt mit Abraham, und des eyds mit Isaac.

Den er ouch bestät hatt mit Iacob zuo eim recht, mit Israel zuo eim ewigen pundt.

Sprechende dir wil ich das land Chanaan geben, die schnuor üwers erbs.

Do sy noch gar in kleiner zal und achtung warend und frömdling darinnen.

Und zugend von volck ze volck, von ein küngrych zuo eim andren volck.

Er liess gheinen menschen sy beleidigen, und bschalt die kiing um irotwillen.

Nit rüerend mine gesalbeten an, und tuond minen propheten nit übels.

Demnach beruoft er einen hunger über die welt, und zerstort alle hab des brots.

Er sandt einen vor inn hin, Ioseph ward zuo eim knecht verkoufft.

Sy muoytend sine füess imm stock, isen durchgieng sin sel.

Bis zuo der zyt das sin wort kam, das wort des herren lütrett inn.

Do sandt der kung und liess inn ledig machen, der herr des volcks liess imm uftuon.

Er satzt inn zuo eim. herren über sin hus, zuo eim verwalter aller siner hab.

Das er sine fürsten bezwunge nach sinem willen, und sine alten wysheit larte.

Demnach kann Israel in Egypten, und Iaacob ward ein frömdling imm land Cham.

Et sobolescere faciebat populum suum, adeo ut iam superior fieret adversariis suis.

Mutato deinde corde Aegyptii odio persequebantur populum eius, et servis eius insidiabantur.

Mittebat ergo Mosen servum suum, et Aaronem electum suum; Potestatem signorum suorum dabat eis ac miraculorum in terra Hami perficiendorum.

Mittebat tenebras et atra nocte implebat omnia: non enim detrectabant iussum eius.

Vertebat aquas eorum in sanguinem, et pisces eorum occidebat. Scaturiebat tellus eorum ranis, imo regum quoque penetralia.

Iubebat, et prodibant omnis generis muscae et cynomyiae in cunctis finibus eorum.

Dabat eis pro imbre grandinem et ignis flammas in terram ipsorum, Quibus percutiebat vites et ficus eorum, et arbores per fines eorum corrumpebat.

Iubebat, et aderant locustae ac bruchi supra numnerum,

Et exedebant omne quod viresceret in terra ipsorum, omnem fructumn telluris ipsorum.

Percutiebat et omne primogenitum in terra ipsorum et prima quaeque de rebus eorum.

Deinde educebat eos cum argento et auro, nec erat in cunctis tribubus eorum languidus.

Laetabatur Aegyptus de profectione eorum : inciderat enim pavor ipsorum in eos.

Hic extendebat Dominus nubem ut esset operimentum, et ignem qui noctu luceret.

Quum peterent: ingruebant coturnices et pane coelitus demisso saturabat eos.

1) Oder: schnaaggen.

Er macht sin volck treffenlich fruchtbar, und mechtiger denn ire fygend.

Er verkart dero hertzen das sy sin volck hasstend, und sich untrüwlich hieltend mit sinen knechten.

Demnach sandt er sinen knecht Mosen, Aharon den er erwellt hatt. Die tatend sine zeichen under inen, und wunder imm land Cham.

Er sandt finsternuss und macht dunckel, und fielend sy nit ab von sinen worten.

Er kart ire wasser in bluot, und todt ire visch.

Ir land bracht läbendig frösch in den kamren irer küngen.

1

Er sprach und es kamend die hundsmuggen und geltzen 1an allen enden irs lands.

Er macht iren regen ze hagel, fhür flammen in irem land.

Und schluog ir wynräben und ir fygböum, und zerbrach die böum in allem irem land.

Er sprach und es kamend höwstoffel und käfer on zal.

Und die fraassend alles das gruonet in irem land, und die frücht irs erdrichs.

Er schluog ouch alls erstgeborn in irem land, die erstling aller irer stercke.

Und fuort sy us mit silber und gold, und was ghein schwacher under iren stammen.

Egyptus frowt sich an irem usziehen, dann ir vorcht was uff sy gevallen.

Er spannt die wolcken us zuo einr decke, und fhür nachts ze lüchten.

Man batt und es kamend wachtlen, und mit himelbrot ersettiget er sy.

« PoprzedniaDalej »