Obrazy na stronie
PDF
ePub

296

ANNOTATIONES IN EXODUM.

praesertim pacificis. Nisi is sensus magis arrideat: Non misit manum ad eos, hoc est nihil cum eis egit, tametsi ascenderent simul cum Mose, sed tantum viderant eum, Mose solo in colloquium dei admisso. Exceptio est de eo, quod nemini permittebatur ad montem accedere.

Dabo tibi tabulas lapideas legis et praeceptorum quas scripsi, ad dirigendum seu docendum eos. Hae vocantur tabulae testamenti, quod in his contineantur quaecunque ad interiorem hominem instituendum attinent; ideo dicit: Quas scripsi ad docendum eos.

Et surrexit Moses et Iehoschua minister eius. Quod prius in hoc negotio nulla fuit Iehoschuae habita mentio, nunc autem subito fit, atque deinde iterum nulla fit (neque enim traditur, quod cum Mose interfuerit divinae consultationi, neque quod ablegatus sit antequam in consilium conveniretur) D. August. mysterio non vacare putat: Iesum videlicet, verum medicum atque salvatorem, in lege esse et promissum et in occulto aut sub aenigmate ostensum; tandem autem mortuo Mose prodiisse ac salvatorem mundi factum esse, qui tum inter figurarum incunabula delitesceret. Quae mihi sententia videtur non improbabilis.

Et gloria seu magnificentia domini, sicut ignis devorans in vertice montis, in oculis filiorum Israel. Filiis Israelis, qui ad radicem montis stabant, videbatur species domini, quemadmodum ignis omnia devorantis et consumentis; ceteris vero, qui cum Mose ascenderant, velut opus constratum sapphiro. In quo nobis duplex hominum genus adumbratur, primi, quos dominus suo spiritu dignatur, qui cum ad dominum adpropinquant non terrentur, sed mire adficiuntur; alteris vero, qui adhuc carnei sunt, est dominus horribilis, qui primis absque metu conspicitur.

297

QUOS SANCTAE MEMORIAE CLARISSIMUS VIR

HULDRICUS ZUINGLIUS

EX HEBRAICA VERITATE LATINITATI DONAVIT

ET MIRA CLARITATE ILLUSTRAVIT.

AD CHRISTIANOS LECTORES EXHORTATIO LEONIS IUDAE.

Nuper infausto praelio Zuinglium sanctae memoriae virum saeva manus nobis abripuit, Christiani lectores, sed non totum. Quid enim mortales possunt quam vel in corpus furere, perdere etiam, vel post mortem maledictis insontem proscindere? Sed neque turpis mors viro forti, ut Cicero inquit, accidere potest, nec misera sapienti. Vivit adhuc et aeternum vivit fortissimus heros, immortale post se monimentum gloriae relinquens, quod nullo igne absumi, nulla flamma exuri potest. Corpore quidem ab his trucidatus est, quibus iuvandis ac servandis per omnem vitam suam studuit impensissime. Etenim quum gentem suam ad unius ac veri Dei cultum, ad veterem vitae innocentiam, ad avitam et omnibus seculis spectatam probitatem reformare conatur, inevitabili fato invitus in martium campum rapitur, et ab iis vita privatur, pro quorum vita et instauranda et servanda omnibus sese periculis, omnium odiis exposuit. O impudentiam summam! o ingratitudinem nulla venia dignam! Porro cum eo praeclare actum est, cuius virtus nulla oblivione obliterari, nulla reticentia sepeliri potest. Curabit Deus, cuius gloriam ad mortem usque promovit, imo sanguine suo tutatus est, ut vel invitis et reclamantibus hostibus gloriosa et perpetua sit huius viri memoria; curabunt hoc omnes pii. Certe in primis ego auctoritatem et famam eius celebrare et tueri studebo. Multa illius in me beneficia, summus amor. Ex cineribus ergo eius colligens psalmos, quos nuper ex Hebraica veritate mira claritate ac brevitate transtulit, enchiridio hoc legendos vobis propono, ut quem vivum amastis, mortuum, imo vivum semper vobiscum habeatis. Vos interim valete, et fortissimi viri exemplo discite mortem pro iustitia, pro veritate non formidare, sed infracto pectore amplecti.

298

ENCHIRIDION PSALMORUM.

Innocentiae laus.

I.

O beatum hominem qui non adit consilia impiorum, qui in via sceleratorum non moratur neque in consessu perversorum considet; sed lege Domini delectatur et in ea meditatur die ac nocte.

Hic similis est arbori ad ripam fluminis plantatae, quae fructum suum suo reddit tempore,

cuius folia non decidunt, cuius omnis fructus feliciter provenit.

Contra vero impii similes sunt pulveri qui a vento dissipatur.

Hinc fit ut neque impii neque scelerati vivant in coetu et concilio iustorum.

Ut enim via iustorum Domino placet, ita via impiorum perit.

II.

Irrefragabile de Christo vaticinium (tracta est autem tumultuatio ab interregnis ad impiorum furorem) quem Dominus tanquam potens rex aliquis filium suum regno inaugurat, invitis eis super omnia sublimat.

Ut frendunt gentes! ut populi vana moliuntur!

Concursant reges orbis, et principes in unum coeunt, adversus Dominum et Christum eius.

Rumpamus, inquiunt, vincula eorum, et lora eorum a nobis proiiciamus!

At qui coelos habitat Dominus, ridet ac ludit eos.

I.

Wol dem man der nit wandlet in dem rat der gotlosen, und stat im weg der sünderen nit, und sitzt uff dem sessel der spötteren nit.

Sunder sin gevallen ist in dem gsatz des herren, und üebt sich in sinem gsatz tag und nacht.

So wirt er wie ein boum der an die runsen der wasseren gepflanzt, der sin frucht gibt zuo siner zyt.

Und sin loub wirt nit verderben, und alles das er tuot wirt sich glücken.

Nit also gat es den gotlosen sunder wie dem stoub den der wind verwirfft. 1

Darum werdend die gotlosen nit ufrecht blyben im gricht, noch die sünder in der gemein der grechten.

Dann der herr kennt den weg der grechten, aber der weg der gotlosen wirt ummkomen.

II.

Argument. Innhalt. oder zwäck. Gott verwirfft die gwaltigen radtschleg der hohen diser welt. Zeigt an das der demüetig christus wider iren willen ufkomen wirt. Warnet nütz dess minder das sich die gwaltigen wider gott nit verfräfnind.

Warum ufruorend die völker, und die lüt tönend vergeben?

Die künig der erden habend sich gestellt, und die gwaltigen sind zemen grennt wider den herren und wider sinen gesalbeten.

Wir werdend zerryssen ire band, und von uns werffen ire strick.

Der im himel wonet wirt lachen, der herr wirt sy verspotten.

1) Oder: Nit also werdend die gotlosen sin, sunder wie der stoub den der wind zerwirfft.

[blocks in formation]

Denn wirt er mit inen reden in synem zorn, und mit synem grimmen sy schich machen.

Aber ich hab minen küng yngesetzt, uff minen heligen berg zion.

Ich wird uskünden das gebott. Gott hat zuo mir gesprochen: Du bist min sun. Ich hab dich hüt geborn.

Beger von mir, so wird ich dir die heyden zuo eim erb geben, und die egg der welt zuo einer besitzung.

Du wirst sy mit eim ysinen stab zerbrechen, du wirst sy zerklecken wie die gschirr des hafners.

Darum ir kung sind wys, werdend züchtig ir richter der erden. Dienend dem herren mit vorcht und fröwend üch mit zittren.

Umvahend den sun, das er nit erzürnt werd, und ir umm üwren weg verderbt werdind.

Dann sin zorn wirt bald embrünnen, wol allen die in inn vertruwend.

[blocks in formation]
[blocks in formation]
[blocks in formation]

Ir menschen kind, wie lang ist üch min er zuo einer schand? wie lang werdend ir doch das ytel lieb haben und die luge suochen? Sälah!

Erkennend doch das der herr in sunderheit mit den sinen handlet. Der herr wirt mich erhören, so ich zuo imm schryen wird.

Werdend ir zornig so sündend nit! trachtend ir etwas in üwren hertzen an üwrem bett, so schwigend! Sälah.

Opfrend opfer der grechtigheit, und hoffend uff den herren!

Vil sagend, wer zeygt uns das guot? Richt uf herr über uns das liecht dines angesichts!

[blocks in formation]

1) Oder: trang. 2) Oder: dann du herr allein hast mich in hoffnung rüewig gemacht (oder: gsetzt).

« PoprzedniaDalej »