Præcínite Dómino in confessione:* psállite Deo nostro in cíthara. Qui óperit cœlum núbibus, et parat terræ plúviam. Qui prodúcit in móntibus foenum, et herbam servitúti hóminum. * Qui dat jumentis escam ipsórum, et pullis corvórum invocántibus eum. Non in fortitúdine equi voluntátem habébit; * nec in tíbiis viri beneplácitum erit ei. Beneplácitum est Dómino super timentes eum,* et in eis qui sperant super misericórdia ejus. AD PRIMAM. PSALMUS 30. Vox Christi in crucemorientis, et spiritum suum Patri fiducialiter commendantis. N te, Dómine, sperávi; non confundar in æter-num:* in justítia tua líbe ra me. In manus tuas commendo spíritum meum: * redemisti me, Dómine Deus veritátis. Odisti observantes vanitátes supervácuè: * ego autem in Dómino sperávi. Exultábo et lætábor in misericórdia tua; * quóniam respexisti humilitátem meam, salvasti de necessitátibus ánimam meam. Nec conclusisti me in mánibus inimíci: * statuisti in loco spatióso pedes meos. Divisio Psalmi 30. [ISERERE mei, Dómine, quoniam tribulor: con? turbátus est in ira óculus meus, ánima mea, et venter meus; Quóniam defécit in dolóre vita mea, * et anni mei in gemítibus. Infirmáta est in paupertáte virtus mea, et ossa mea conturbáta sunt. Super omnes inimícos meos factus sum oppróbri Inclína ad me aurem tu-um, et vicínis meis valdè ; et am: * accélera ut éruas me. Esto mihi in Deum protectórem, et in domum refúgii, * ut salvum me fácias ; Quóniam fortitúdo mea et refúgium meum es tu; * et propter nomen tuum dedúces me, et enútries me. Edúces me de láqueo hoc quem abscondérunt mihi ; * quóniam tu es protector meus. timor notis meis: * qui vidébant me, foràs fugérunt à me. Oblivioni datus sum tanquam mórtuus à corde : * factus sum tanquam vas pérditum ; Quóniam audívi vituperatiónem multórum commorántium in circuitu : * in eo dùm convenírent simul adversùm me, accípere áni mam meam consiliáti sunt. | tiónis meæ, * dùm clamárem UAM magna multitúdo dulcédinis tuæ, Dómine, quàm abscondisti timéntibus te, perfecisti eis qui sperant in te, in conspectu filiórum hóminum! * Abscondes eos in abscóndito faciéi tuæ à conturbatióne hóminum: * próteges eos in tabernáculo tuo à contradictióne linguárum. * Benedictus Dóminus, quóniam mirificávit misericórdiam suam mihi in civitáte muníta. Ego autem dixi in excessu mentis mex: *Projectus sum à fácie oculórum tuó rum. UEMADMODUM desiderat cervus ad fontes aquá* ita desíderat ánima mea ad te, Deus. Sitívit ánima mea ad Deum fortem, vivum : * quandò véniam, et apparébo antè fáciem Dei? * Fuérunt mihi lacrymæ meæ panes die ac nocte, dùm dicitur mihi quotídiè: Ubi est Deus tuus? Hæc recordátus sum, et effúdi in me ánimam meam, * quóniam transíbo in locum tabernáculi admirábilis, usquè ad domum Dei, In voce exultatiónis et confessiónis, * sonus epulantis, Quarè tristis es, anima mea?* et quarè conturbas me? Spera in Deo, quóniam Ideò exaudisti vocem ora- adhuc confitébor illi: * sa lutáre vultûs mei, et Deus meus. Ac Divisio Psalmi 41. D meipsum ánima mea conturbáta est: *proptéreà memor ero tui de terra Jordánis, et Hermóniim à monte módico. Abyssus abyssum invocat *in voce cataractárum tuá rum. J UDICA me, Deus, et dis cerne causam meam de gente non sancta; * ab hómine iníquo et dolóso érue me. Quia tu es, Deus, fortitúdo mea: * quarè me repulisti? et quarè tristis incédo, dùm affligit me inimícus? Emitte lucem tuam et veritátem tuam ipsa me Omnia excelsa tua, et fluc- deduxérunt, et adduxérunt tus tui super me transié-in montem sanctum tuum, et in tabernácula tua. runt. In die mandávit Dóminus misericórdiam suam, * et nocte cánticum ejus. Apud me orátio Deo vitæ meæ ;* dicam Deo: Susceptor meus es. Quarè oblitus es mei, et quarè contristátus incédo,* dùm affligit me inimícus ? Dùm confringuntur ossa mea,* exprobravérunt mihi qui tríbulant me inimíci mei, Dùm dicunt mihi per síngulos dies: Ubi est Deus tuus? * Et introíbo ad altáre Dei, * ad Deum qui lætíficat juventútem meam. Confitébor tibi in cíthara, Deus, Deus meus : * quarè tristis es, ánima mea, et et quarè conturbas me? Spera in Deo, quóniam adhuc confitébor illi: * salutáre vultus mei, et Deus meus. AD SEXTAM. PSALMUS 20. Christus Rex, in Patrem sperans, inimicos suos debellat: Ecclesia gratias agit. D ÓMINE, in virtúte tua lætábitur rex, * et super salutáre tuum exultábit vehementer. Desidérium cordis ejus tribuisti ei, et voluntáte labiórum ejus non fraudasti eum; * Quóniam prævenisti eum duce ad altare ejus introeun-in benedictiónibus dulcédi dum. * nis, posuisti in cápite ejus corónam de lápide pretióso. | lum suum beneficia, benediVitam pétiit à te, et tri- cendus: et inde spes confirbuisti ei, * longitúdinem manda. diérum in séculum, et in séculum séculi. Magna est glória ejus in salutári tuo : * glóriam et magnum decórem impónes super eum. Quóniam dabis eum in benedictiónem in séculum séculi lætificábis eum in gáudio cum vultu tuo. : * Quóniam rex sperat in Dómino; et in misericórdia Altíssimi non commovébitur. Inveniátur manus tua ómnibus inimícis tuis: * déxtera tua invéniat omnes qui te odérunt. Pones eos ut clíbanum ignis in témpore vultus tui: * Dóminus in ira sua conturbábit eos, et devorábit eos ignis. Fructum eórum de terra BENEDIC, ánima mea, Dómi no; *et ómnia quæ intrà me sunt, nómini sancto ejus. Bénedic, ánima mea, Dómino; * et noli oblivisci omnes retributiónes ejus. Qui propitiátur ómnibus iniquitátibus tuis ; * qui sanat omnes infirmitátes tuas. Qui rédimit de intéritu vitam tuam ;* qui corónat te in misericórdia et miseratiónibus. Qui replet in bonis desidérium tuum: * renovábitur ut áquilæ juventus tua. Fáciens misericórdias Dóminus, et judícium ómnibus injúriam patiéntibus. Notas fecit vias suas Móysi,* fíliis Israël voluntátes suas. Divisio Psalmi 102. ISERATOR et miséricors perdes, * et semen eórum à M Dominus, longanimis, * et multùm miséricors. filiis hóminum; Quóniam pones eos dor* in reliquiis tuis præparábis vultum eórum. sum: Exaltáre, Dómine, in virtúte tua: cantábimus et psallémus virtútes tuas. PSALMUS 102. Non in perpétuum irascétur, neque in æternum comminabitur. * Non secundùm peccáta nostra fecit nobis, neque secundùm iniquitátes nostras retribuit nobis ; Quóniam secundùm altitúdinem cœli à terra, * corroborávit misericórdiam suam super timentes se. Quantùm distat ortus ab |