uxor tua et uxóres filiórum tuórum tecum. Et ex cunctis animántibus universæ carnis bina indúces in arcam, ut vivant tecum, masculíni sexûs et feminíni. me fecisse eos. Noë verò in- | dus meum tecum ; et ingrevénit grátiam coram Do- diéris arcam tu et filii tui, mino. Hæ sunt generatiónes Noë Noë vir justus atque perfectus fuit in generatió nibus suis; cùm Deo ambulávit; et génuit tres filios, Sem, Cham et Japhet. Corrupta est autem terra coram Deo, et repléta est iniquitáte. Lectio iij. UMQUE vidisset Deus ter AD VESPERAS. Antiph. ut suprà in Sabbato antè Septuagesimam. CAPITULUM. Sap. 14. A perbi gigantes, spes orв inítio cùm perírent su Cram esse corruptam (om. nis quippè caro corrúperat viam suam super terram), bis terrárum ad ratem condixit ad Noë: Finis uni-fúgiens, remísit século seversæ carnis venit coram men nativitátis, quæ manu me: repléta est terra iniqui- tuâ, Pater, erat gubernáta. táte à fácie eórum, et ego Hymnus ety. ut in Sabbato disperdam eos cùm terrâ. antè Septuagesimam. Fac tibi arcam de lignis lævigátis; mansiúnculas in arcâ fácies, et bitumine lí Ad Magníficat. Ant. 5. C. Noë vir justus atque perfectus fuit in ge nies intrínsecùs et extrín-neratiónibus suis; cùm Deo secùs. Et sic fácies eam : Trecentórum cubitórum erit longitúdo arcæ, quinquaginta cubitórum latitúdo, et triginta cubitórum altitúdo illíus. Fenestram in arcâ fácies, et in cúbito consummábis summitátem ejus ; óstium autem arcæ pones ex látere deorsùm, cœnácula et tristega fácies in eâ. Ecce ego addúcam aquas dilúvii super terram, ut interficiam omnem carnem in quâ spíritus vitæ est subter cœlum. Universa quæ in terrâ sunt, consumentur. Ponamque fo : másculum et féminam; de universæ aves, omnesque animántibus verò immundis vólucres, ingressæ sunt ad duo et duo, másculum et féminam. Sed et de volatílibus cœli septéna et septéna, másculum et féminam; ut salvétur semen super fáciem universæ terræ. Adhuc enim, et post dies septem ego pluam super terram quadraginta diébus et quadraginta noctibus ; et delébo omnem substantiam quam feci, de superfície terræ. Fecit ergò Noë ómnia quæ mandáverat ei Dóminus. R. In princípio, 397. Lectio ij. UMQUE transissent septem dies, aquæ dilúvii inundavérunt super terram. Anno sexcentésimo vitæ Noë, mense secundo, séptimodécimo die mensis, rupti sunt omnes fontes abyssi magnæ, et cataractæ cœli apertæ sunt; et facta est plúvia super terram quadraginta diébus et quadraginta noctibus. In artículo diéi illíus ingressus est Noë, et Sem, et Cham, et Japheth, fílii ejus, uxor illíus, et tres uxóres filiórum ejus cum eis, in arcam ; ipsi, et omne ánimal secundùm genus suum, univérsaquejumenta in génere suo, et omne quòd movétur super terram in génere suo, cunctumque volátile secundùm genussuum, Noë in arcam, bina et bina ex omni carne in quâ erat spíritus vitæ. Et quæ ingressa sunt, másculus et fémina, ex omni carne introiérunt, sicut præcéperat ei Deus; et inclúsit eum Dóminus déforis. R. Creávit Deus, 397. Fa ACTUMQUE est diluvium quadraginta diébus super terram; et multiplicátæ sunt aquæ, et elevavérunt arcam in sublíme à terrâ. Vehementer enim inundavérunt; et ómnia replevérunt in su perfície terræ; porrò arca ferebátur super aquas. Et aquæ prævaluérunt nimis super terram; opertiíquesunt omnes montes excelsi sub universo cœlo. Quindecim cúbitis áltior fuit aqua super montes quos operúerat. Consúmptaque est omnis caro quæ movebatur super terram, vólucrum, animántium, bestiárum, omniumque reptilium quæ reptant super terram, universi hómines, et cuncta in quibus spiráculum vitæ est in terrâ, mórtua sunt. Et delévit omnem substantiam quæ erat super terram, ab hómine usquè ad pecus, tàm réptile quàm vólucres cœli ; et deléta sunt de terrâ. Re Hyem. 27 mansit autem solus Noë, et R. Omnis caro, 397. Q ejus et Deus Christus mystério suæ crucis ab hujus séculi submersióne suspendit. Neque enim Deus ignorábat quòd étiam ex illis qui fúerant in arcâ serváti, nascitúri erant mali: sed tamen et exemplum futúri judícii dedit, et sanctórum liberatiónem ligni mystério prænuntiávit. Nam et post hæc non cessávit repulluláre malítia per supérbiam, et libidines, et illicitas impietátes. Neque tunc sanè defuérunt justi, quot Christi ventúra humilitas per Spíritum reveláta sanávit. Horum sanctórum, qui præcessérunt témpore nativitátem Dómini, non solùm sermo, sed étiam vita, et conjugia, et Lectio iv. UIDQUID homo fécerit, laudabilem in suis factis invenit Deum : si rectè égerit, laudábilem ín- | venit per justítiam præmiórum; si peccáverit, laudábilem invenit per justítiam suppliciorum; si peccáta confessus ad rectè vivendum redíerit, laudábilem invenit per misericórdiam indulgentiárum. fílii, et facta, prophetía fuit Cur ergò non fáceret Deus hóminem, quamvis eum peccatúrum prænosceret, cùm et stantem coronáret, et cadentem ordináret, et surgentem adjuváret; semper et ubique ipse gloriósus bonitáte, justítiâ, clementiâ? máximè quia et illud præsciébat, de propágine mortalitátis ejus futúros sanctos. hujus témporis, quo per fi- B. Appáruit Isaac, 398. PER illos sanctos Patriarchas et Prophétas carnáli pópulo Israël et visibília beneficia ministrabantur, quæ carnaliter à Dómino desiderábant, et coercitiónes pœnarum corporálium, quiCap. 19. bus pro témpore terrerentur, ENUNTIABATUR dilúvii sicut eórum duritiéi consacramento, quo per lig-gruébat. Et in his tamen num justi liberáti sunt, fu- ómnibus mystéria spiritália túra Ecclésia, quam Rex significabantur, quæ Vocávit Angelus, Lectio v. PR 397. ad Christum et Ecclésiam pertinérent cujus Ecclésiæ membra erant étiam illi sancti, quamvis in hâc vità fúerint ántequàm secundùm carnem Christus Dóminus nascerétur. Ipse enim unigénitus Dei Fílius, Verbum Patris, æquale et coæternum Patri, per quod facta sunt ómnia, homo propter nos factus est, ut totíus Ecclésiæ tanquàm totíus córporis caput esset. Sed velut totus homo dùm náscitur, etiamsi manum in nascendo præmittat, tamen universo córpori sub cápite cunjuncta atque compacta est, quemádmodùm eliam nonnulli in ipsis Patriarchis ad hujus ipsíus rei sigrum manu præmissâ nati sunt ita omnes sancti qui antè Dómini nostri Jesu Christi nativitátem in terris fuérunt, quamvis antè nati sunt, tamen universo córpori, cujus ille caput est, sub cápite cohæsérunt. R. Vidit Jacob, 398. IN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélii secundùm Lucam. Lectio vij. Cap. 8. illo témpore, cúm turba plúrima convenírent, et de civitátibus properárent ad Jesum, dixit per similitúdinem: Exiit qui séminat, semináre semen suum. Et réliqua. Homília sancti Gregórii, Рарӕ. L Hom. 15. in Evang. habita in Basilica S. Pauli, Dominicâ Sexagesimæ, n. 1. ECTIO Sancti Evangélii, quam modò, fratres caríssimi, audistis, expositióne non índiget, sed admonitióne. Quam enim per semetipsam Véritas expósuit, hanc discutere humána fragilitas non præsumit. Sed est quod sollicitè in hâc ipsâ expositióne Domínicâ pensáre debeátis: quia si nos vobis semen verbum, agrum mundum, vólucres dæmónia, spinas divítias significáre dicerémus; ad credendum nobis mens forsitan vestra dubitáret. Undè et idem Dóminus per semetipsum dignátus est expónere quod dicébat, ut sciátis rerum significatiónes quærere in iis étiam quæ per semetipsum nóluit explanáre. R. Dixit Jesus per similitúdinem: Exiit qui séminat, semináre semen suum; et áliud * Semen cécidit in terram bonam, et ortum fecit fructum céntuplum. y. Sie erit verbum quod egrediétur de ore meo: non revertétur ad me vácuum. Semen. Luc. 8. Is. 55. Lectio viij. Efigurátè se loqui innotuit: XPONENDO ergo quod dixit, quátenùs certos vos rédderet, cùm vobis nostra fragílitas verbórum illíus figúras aperíret. Quis enim mihi unquàm créderet, si spinas divitias interpretári voluissem; máximè cùm illæ pungant, istæ delectent? et tamen spinæ sunt; quia cogitatiónum suárum punctiónibus mentem lácerant et cùm usque ad peccátum pértrahunt, quasi inflicto vúlnere cruentant. Quas benè hoc in loco, álio Evangelístâ attestante, nequáquàm Dóminus divítias, sed falláces divitias appellat. : regnum téndite. Si glóriam dignitátum diligitis, in illâ supernâ Angelórum cúriâ ascríbi festináte. Verba Dómini, quæ aure percípitis, mente retinéte. Cibus enim mentis est sermo Dei; et quasi acceptus cibus stómacho languente rejicitur, quandò audítus sermo in ventre memóriæ non tenétur. Sed quisquis alimenta non rétinet, hujus profectò vita desperátur. R. Sicut exaltantur cœli à terrà, sic exaltátæ sunt viæ meæ à viis vestris. * Et quómodò descendit imber, et inébriat terram, et dat semen serenti, et panem comedenti; sic erit verbum meum. y. Sic est regnum Dei, quemádmodùm si homo R. Vobis datum est nosse mystéria regni cælorum; illis autem non est datum. Ideò in parábolis loquor eis; quia videntes non vident, et audientes non áu-jáciat sementem in terram, diunt. y. Dixit Dóminus: Excæca cor pópuli hujus, et óculos ejus claude; ne fortè vídeat óculis suis, et sanem eum. * Ideò. Matt.13. n. 1 et 2. Lectio ix. ALLACES enim sunt, quæ et semen gérminet et increscat. * Et. Glória. Repet. R. Sicut, usque ady. Is. 55. Mar. 4. Ad Benedictus. Ant. 1. D. Qui secùs viam, hi sunt qui áudiunt ; et diábolus tollit verbum de corde Fnobiscum diù permanere eórum: qui autem suprà pe non possunt falláces sunt, quæ mentis nostræ inópiam non expellunt. Solæ autem divítiæ veræ sunt, quæ nos dívites virtútibus fáciunt. Si ergò, fratres caríssimi, dí tram, hi radíces non habent'; Oratio. vites esse cupitis, veras di- Dex nulla nostra a que vítias amáte. Si culmen veri honóris quæritis, ad cœleste confídimus: concéde propíțius, ut contrà adversa óm |