bilem et inviam, per terram | quarè ergò factus est in sitis, et imaginem mortis, prædam ? per terram, in quâ non ambulávit vir, neque habitávit homo? Et indúxi vos in terram Carméli, ut comederétis fructum ejus, et óptima illíus et ingressi contaminastis terram meam, et hæreditátem meam posuisti in abominatiónem. Sacerdótes non dixérunt: Ubi est Dóminus? et tenentes legem nesciérunt me, et pastóres prævaricáti sunt in me et prophétæ prophetavérunt in Baal, et idóla secúti sunt. Proptéreà adhuc judício contendam vobiscum, ait Dóminus, et cum filiis vestris disceptábo. Lectio iij. IN II. NOCTURNO. Ba Lectio iv. ASÍLIUS Cæsaréæ in Cappadóciâ natus, propter doctrinæ et morum excelléntiam cognomento Magnus, cùm Cæsaréæ et Bizántii litteris óperam dedisset, Athénas venit; ubi cum Gregório Theólogo sanctæ amicitiæ fœdus íniit. Reversus in pátriam, cùm sanctæ Macrinæ virginis sororis suæ consílio mundo renuntiáre statuisset,in Egyptum, Palæstinam, Coelesyriam et Mesopotámiam iter fecit, solitários invisúrus. Deindè in erémum Ponti secessit: ubì cóndito Monastério, et collocátis juxtà Anachorétas Coenobítis, monásticas régu TRANSITE ad insulas Cethim, et vidéte et in Cedar míttite, et consideráte las constituit. Tum ab Euvehementer et vidéte si fac-sébio Cæsaréæ in Cappadótum est hujuscémodi. Si mutávit gens deos suos, et certè ipsi non sunt dii: pópulus verò meus mutávit glóriam suam in idólum. Obstupéscite cœli super hoc, et portæ ejus desolámini vehementer, dicit Dóminus. Duo enim mala fecit pópulus meus: Me dereliquérunt fontem aquæ vivæ, et fodérunt sibi cisternas cisternas dissipátas, quæ continére non valent aquas. Numquid servus est Israël, aut vernáculus? ciâ Epíscopo Présbyter, licèt invítus, consecrátur. Ob cujus pósteà malévolum in se ánimum iterùm in Ponti solitúdinem se recépit undè Cæsaréam revocátus est aliquantò post, ut Eusébium in persecutióne Valentis Imperatóris Ariáni laborantem, in Ecclésiæ administratióne adjuváret. In summâ annónæ caritáte paúperes Cæsaréæ in unum coactos sustentávit, suis étiam manibus cibos minis trans, quos verbi divíni et álios Orientis Epíscopos, pábulo condiébat. Eusébio ut auxílium ipsi ab Occiinter manus ejus defuncto, dentálibus Epíscopis postuannitente Gregório Gregórii Nazianzéni patre, subrogátus est, et anno trecentésimo septuagésimo antè autumnum ordinátus. Lectio v. ALENTE iterùm in Cathó Vlicos sæviente, Modestum ejus præfectum extréma sibi minitantem tantâ libertáte repressit, ut pertérritus ille díxerit Nemo me ad hanc usque diem ità allocútus est. Cui Basilius Neque enim forsan in Epíscopum incidisti. Admirátus tantam ánimi fortitúdinem Modestus, Valentem ádit: Imperátor, inquit, ab hujus Ecclésia Antistite victi sumus: minis supérior est, sermónibus fírmior, et verborum blandítiis fórtior. Cùm ígitur lárent. Mónachis leges sanctíssimas, totíque Ecclésia probátas pósuit. Nihil propter labóres contínuos de vitæ austeritáte remisit. Stratus erat humi léctulus: assíduæ vigíliæ, panis et sal pro ob sónio, et aqua pro potu. Ex quâ vivendi ratióne graves morbos contráxit : quibus confectus, óbiit primâ die Januárii, has inter voces: In manus tuas, Dómine, commendo spíritum meum. Illi paulò post óbitum, consecrátum festum diem refert ejus frater sanctus Gregórius Nyssénus. IN III. NOCTURNO. Léctio sancti Evangélli secundùm Lucam. Lectio vij. Cap. 14. Jesus turbis ; Si quis Valens, instantibus Arianis, Dvenit ad me, et non odit tinére. Nam et diábolo antè, Christum sequi desiderat, ómnia et carnis afféctibus nihil quod ad hanc vitam atrenuntiámus, qui nuntium tineat, curáre ámpliùs poremísimus occultis turpitu- test, non ipsum parentum dínibus, cognatiónibus, cor- aut propinquórum amorem, póreis, hóminum amicitiis, si Dómini præceptis adveret vitæ consuetudini, quæ sétur. integritáti Evangélii salútis adversétur; et quod his Lectio ix. igitur renuntiátio dis magis necessarium est, sibi Esolutio simul vinculorum ipse renuntiat, qui éxuit terrénæ hujus ac temporáriæ véterem hóminem cum ác- vitæ, et humanórum officiotibus ipsíus, qui corrúm- rum liberátio: quæ nos éfpitur secundùm desidéria ficit magis idóneos, qui iter erróris; ac étiam renuntiat ad Deum dedúcens incoepómnibus mundánis affécti- témus. Est et occásio impebus, qui pietátis scopo im-dimenti expers, quâ obtinépedimento esse possunt. Ita- tur posséssio ususque rerum que, qui ejusmodi est, veros pretiosárum Super aurum parentes eos esse existimá-et lápidem pretiósum mulbit, qui ipsum in Christo Jesu per Evangélium genúerint: fratres verò eos qui accéperint eundem adoptiónis spíritum; prætereaque ómnibus divitiis tanquàm rebus aliénis, ut re ipsâ sunt, intendet. tum: et ut in summâ dicam, est cordis humáni ad cœlestem conversatiónem translátio, sic ut dícere possimus: Nostra enim conversátio in cœlis est. Et quod maximum est, similitúdinis ejus quam cum Christo habére debémus, inítium est; qui propter nos egénus factus est, cùm esset dives: quam nisi priùs consequámur, vivendi ratiónem Christi Evangélio consentáneam attingere non póssumus. Te Deum. AD LAUDES. AD VESPERAS. Commem. de S. Genovefa, Ant. Complacuit. y. Audi. 13. Oratio. Effunde, infrà, ad Laudes. DIE IV JANUARII. S. GENOVEFE Omnia de Communi Virginum, exceptis quæ sequuntur. De Jeremíâ Prophétâ. Lectio j. E Cap. 3. T dixit Dóminus ad me in diébus Josíæ regis : Numquid vidisti quæ fécerit aversátrix Israël ? ábiit síbimet super omnem montem excelsum, et sub omni ligno frondóso, et fornicáta est ibì. Et dixi, cùm fecisset hæc ómnia: Ad me revértere et non est reversa. Et vidit prævaricátrix soror ejus Juda, quia pro eo, quòd mocháta esset, aversátrix Israël, dimisissem eam, et dedissem ei libellum repúdii: et non tímuit prævaricátrix Juda soror ejus, sed ábiit, et fornicáta est étiam ipsa. Et facilitáte fornicatiónis suæ contaminávit terram, et mocháta est cum lápide et ligno. Et in ómnibus his non est reversa ad me prævaricátrix soror ejus Juda in toto corde suo, sed in mendácio, ait Dóminus. Et dixit Dóminus ad me Justificávit ánimam suam aversátrix Israël, comparatióne prævaricatrícis Judæ. Lectio ij. VADE, el clama sermónes istos contrà Aquilónem, et dices Revértere aversátrix Israël, ait Dóminus, et non avertam fáciem meam à vobis: quia sanctus ego sum, dicit Dóminus, et non irascar in perpétuum. Verúmtamen scito iniquitátem tuam, quia in Dóminum Deum tuum prævaricáta es: et dispersisti vias tuas aliénis sub omni ligno frondóso, et vocem meam non audisti, ait Dóminus. Convertímini fílii revertentes, dicit Dóminus, quia ego vir vester ; et assúmam vos unum de civitáte, et duos de cognatióne, et introdúcam vos in Sion. Et dabo vobis pastores juxtà cor meum, et pascent vos sciéntiâ et doctrínâ. [*] Cùmque multiplicáti fuéritis, et crevéritis in terrâ in diébus illis, ait Dóminus, non dicent ultrà: Arca testamenti Dómini, neque ascendet super cor, neque recordabuntur illíus; nec visitábitur, nec fiet ultrà. In témpore illo vocábunt Jerúsalem Sólium Dómini: et congregabuntur ad eam omnes gentes in nómine Dómini in Jerúsalem, et non ambulá- eam impetítam calúmniis bunt post pravitátem cordis sui péssimi. In diébus illis ibit domus Juda ad domum Israël, et vénient simul de terrâ Aquilónis ad terram, quam dedi pátribus vestris. Lectio iij. ENOVÉFA in agro Pari divíno elóquio consolátus est. Abstinéntiæ et jejúniis vacábat impénsiùs. Miraculórum dono et multitúdine excélluit. Audíta tot miraculórum famâ, Simeon Stylítes ejus se précibus vóluit commendátum. Ad annos octoginta in Christi servitute consénuit. Lutétiæ sepulta est in Basílicâ sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, quæ subindè ipsíus Genovéfæ nomen accépit. E Gsiensi nata, magno virtútis splendore à téneris annis cláruit, Germánus Autissiodorensis iter fáciens in Británniam, ut Pelagianæ hæréseos relíquias profligáret, Genovéfam vidit, et Oratio. Deo caram, ac vitæ sancti- FFUNDE super nos, Dótáte illustrem fore præsén- mine, Spíritum agnitiótiens, Ecclésiam frequenti nis et dilectiónis tuæ, quo pópulo ingressus, puellæ ancillam tuam Gonovéfam manus impósuit; et inter implevisti; ut sédulâ ejus crebros Psalmórum concen-imitatióne tibi sincérè obsetus Vírginem Deo consecrá- quentes, fide tibi et ópere vit. Plurima prophético spí- placeámus : Per Dóminum. ritu prædixit; atque imprimis Attila Hunnórum rege Gállias invadente, cives Parisienses adhortáta est, ne relictis sédibus fortúnas suas áliò transferrent; affirmans urbem vana trepidatióne cóncuti. Rei veritátem probávit eventus, idque Genovéfæ patrocínio datum. Grassante deindè fame, et in máximâ annónæ caritáte, urbem magnâ frumenti cópiâ, et pauperes innúmeros, erogátis pánibus, sustentá RRR. brev. Horar. additur duplex Allelúia. AD VESPERAS, ut in Feriis à Circumcisione ad Septuages. Oratio, Deus, qui in Unigénito, 289. Deindè fit Commem. S. Simeonis Stylitæ, Ant. Reliquisti. y. In umbrà, 38. Oratio, Omnípotens, 41. DIE V. JANUARII. Si hæc Vigilia occurrat vit. Germánus iterùm in Bri- in Dominicâ, Officium fit ut tánniam profectúrus, váriis│notatur suprà in Dominicis |