Horatius restitutus

Pono purpureum sanguine, mollibus

Aptari citharæ modis;

Nec sævos Lapithas, et nimium mero
Hylæum, domitosque Herculea manu
Telluris juvenes, unde periculum

Fulgens contremuit domus
Saturni veteris: Tuque pedestribus
Dices historiis prælia Cæsaris,
Mæcenas, melius, ductaque per vias
Regum colla minantium.

Me dulces dominæ Musa Licymniæ
Cantus, me voluit dicere lucidum
Fulgentes oculos, et bene mutuis

Fidum pectus amoribus;

Quam nec ferre pedem dedecuit choris,

Nec certare joco, nec dare brachia

Ludentem nitidis virginibus, sacro
Dianæ celebris die.

Num tu, quæ tenuit dives Achæmenes,
Aut pinguis Phrygiæ Mygdonias opes,
Permutare velis crine Licymniæ,

Plenas aut Arabum domos?
Dum flagrantia detorquet ad oscula
Cervicem, aut facili sævitia negat
Quæ poscente magis gaudeat eripi,
Interdum rapere occupet.

ODE XIII. (M. XIX.)

IN ARBOREM, CUJUS CASU IN AGRO SABINO
PENE OPPRESSUS EST.

ILLE et nefasto te posuit die,

Quicunque primum, et sacrilega manu

Produxit, arbos, in nepotum

Perniciem opprobriumque pagi.

Illum et parentis crediderim sui
Fregisse cervicem, et penetralia
Sparsisse nocturno cruore

Hospitis. Ille venena Colcha,

Et quicquid usquam concipitur nefas,
Tractavit, agro qui statuit meo

Te triste lignum, te caducum

In domini caput immerentis.

Quid quisque vitet, nunquam homini satis
Cautum est in horas: navita Bosporum

Poenus perhorrescit, neque ultra

Cæca timet aliunde fata :

Miles sagittas et celerem fugam

Parthi; catenas Parthus et Italum

Robur sed improvisa leti

Vis rapuit rapietque gentes. Quam pene furvæ regna Proserpinæ, Et judicantem vidimus Æacum,

Sedesque discretas piorum, et

Eoliis fidibus querentem Sappho puellis de popularibus, Et te sonantem plenius aureo Alcæe plectro dura navis,

Dura fugæ mala, dura belli!

Utrumque sacro digna silentio

Mirantur umbræ dicere: sed magis

Pugnas et exactos tyrannos

Densum humeris bibit aure vulgus.

Quid mirum, ubi illis carminibus stupens

Demittit atras belua centiceps

Aures, et intorti capillis

Eumenidum recreantur angues?

Quin et Prometheus et Pelopis parens

Dulci laborem decipitur sono:

Nec curat Orion leones,

Aut timidos agitare lyncas.

ODE XIV. (M. XIX.)

AD POSTUMUM.

EHEU! fugaces, Postume, Postume,
Labuntur anni; nec pietas moram
Rugis et instanti senectæ

Afferet, indomitæque morti:
Non si trecenis, quotquot eunt dies,
Amice, places illacrimabilem
Plutona tauris ; qui ter amplum
Geryonen Tityonque tristi
Compescit unda, scilicet omnibus,
Quicunque terræ munere vescimur,
Enaviganda, sive reges

Sive inopes erimus coloni.
Frustra cruento Marte carebimus,
Fractisque rauci fluctibus Adriæ;

Frustra per autumnos nocentem
Corporibus metuemus Austrum.

Visendus ater flumine languido

Cocytus errans, et Danai genus

Infame, damnatusque longi

Sisyphus Æolides laboris.

Linquenda tellus, et domus, et placens
Uxor; neque harum quas colis arborum
Te, præter invisas cupressos,

Ulla brevem dominum sequetur.
Absumet hæres Cæcuba dignior
Servata centum clavibus; et mero
Tinguet pavimentum superbis
Pontificum potiore cœnis.

ODE XV. (M. XIX.)

JAM pauca aratro jugera regia
Moles relinquent; undique latius
Extenta visentur Lucrino

Stagna lacu, platanusque cœlebs

Evincet ulmos: tum violaria, et
Myrtus, et omnis copia narium,
Spargent olivetis odorem,
Fertilibus domino priori :
Tum spissa ramis laurea fervidos
Excludet ictus. Non ita Romuli
Præscriptum et intonsi Catonis

Auspiciis, veterumque norma.

Privatus illis census erat brevis,

Commune magnum: nulla decempedis
Metata privatis opacam

Porticus excipiebat Arcton;

Nec fortuitum spernere cespitem
Leges sinebant, oppida publico
Sumtu jubentes et Deorum
Templa novo decorare saxo.

ODE XVI. (M. XVIII.)

AD POMPEIUM GROSPHUM.

OTIUM Divos rogat in patente

Prensus Ægæo, simul atra nubes
Condidit Lunam, neque certa fulgent
Sidera nautis :

Otium bello furiosa Thrace,

Otium Medi pharetra decori,

Grosphe, non gemmis neque purpura ve