temporibus impertitum fuisse, non solum cum praedictum iuramentum primo emiserint, verum etiam cum illud stato iam die renovaverint, dummodo in utroque casu conscientiam suam Poenitentiae sacramento expiare non omittant, atque Eucharisticam communionem suscipiant, vel Missae celebrent sacrificium.

Datum Romae ex Aedibus dictae S. Congr. die 27 Aprilis 1871.

FORMULA IURAMENTI AB IIS PRAESTANDI, QUI TITULO
MISSIONIS ORDINANTUR.

Ego N. Filius N. Dioecesis vel Vicariatus N. spondeo, et iuro, quod postquam ad Sacros Ordines promotus fuero, nullam Religionem, Societatem, aut Congregationem regularem sine speciali Sedis Apostolicae licentia, aut S. Congregationis de Propaganda Fide ingrediar, neque in earum aliqua professionem emittam.

Voveo pariter et iuro, quod in hac Dioecesi, aut Vicariatu, vel1 in Missione cui S. Sedi vel S. Congregationi de Propaganda Fide me destinare placuerit, perpetuo in divinis administrandis laborem meum ac operam, sub omnimoda directione et iurisdictione R. P. D. pro tempore Ordinarii, pro salute animarum impendam, quod etiam praestabo, si cum praedictae Sedis Apostolicae licentia religionem, Societatem, aut Congregationem regularem ingressus fuero, et in earum aliqua professionem emisero.

Item voveo, et iuro, me praedictum iuramentum, et eius obligationem intelligere, et observaturum. Sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia.

DUBIA PROPOSITA S. CONGREGATIONI DE PROP. FIDE CIRCA ORDINATOS TITULO MISSIONIS.

[Ad. p. 34, n. 66.]

1. Se ed in qual modo convenga dichiarare, che i Sacerdoti ordinati a titolo di Missione rendendosi indegni di esercitare il sacro ministero, rimangono privati dello stesso titolo, e che l'Ordinario non è tenuto a provvedere al loro sostentamento.

2. Se in vista del difetto di altri titoli nei luoghi di missione abbia a derogarsi all'articolo dell'Istruzione, nel quale si prescrive

'Iuxta hunc alterum modum iurare debent, qui nondum alicui missioni addicti fuerint.

che gli Ordinarii debbano costringere quei Sacerdoti che rimanessero privi del titolo di Missione, a sostituire a questo altro titolo.

3. Se approvare il progetto del Consultore di dichiarare che i Prelati prima di conferire il titolo di missione ai Sacerdoti regolari usciti legittimamente dal proprio Ordine, possano sperimentarli per qualche tempo ammettendoli ad esercitare il sacro ministero nelle loro diocesi.

4. Se dichiarare più esplicitamente, che un Sacerdote passando da una diocesi per la quale prestò il giuramento ad altra, debba prestare in questa un nuovo giuramento, e che non possa ciò fare senza licenza della S. Congregazione.

5. Se sia necessaria la licenza della S. Congregazione, perchè un Sacerdote ordinato a titolo di missione senza che abbia prestato il giuramento, possa da quella per la quale venne ordinato passare ad altra diocesi.1

Emi. et Rmi. Dni. S. R. E. Card. S. C. de Propaganda Fide praepositi, in comitiis generalibus habitis die 4 Februarii 1873 respon

dendum censuerunt:

Ad 1. In casu, prout exponitur, praevia declaratione eiusmodi Sacerdoti ab Episcopo facienda, et quamdiu praedictus Sacerdos in sua prava vivendi consuetudine perseveret, nullum exhibens sincerae resipiscentiae signum, Episcopum non teneri ad sustentationem illi praebendam. Seiunctim autem a resolutione dubiorum per epistolam significetur Ordinario (eidem Episcopo), ut ad dictam declarationem non deveniat, nisi postquam paternis ac repetitis monitis eiusmodi Sacerdotem ad resipiscendum frustra invitaverit, atque de eius crimi

11. Utrum et quomodo declarandum sit, sacerdotes titulo missionis ordinatos, qui se indignos reddiderunt sacri ministerii exercendi, hoc titulo privari; neque Ordinarium teneri ad sustentationem illis praebendam.

2. Utrum deficientibus aliis titulis in locis missionum derogandum sit articulo (11.) Instructionis quo praescribitur Ordinariis ut sacerdotes titulo missionis privatos compellant ad alium ei titulum substituendum.

3. Utrum adprobanda sit Consultoris propositio, declarandi scilicet, posse Praesules antequam sacerdotibus regularibus ex Ordine proprio legitime egressis titulum missionis conferant, eosdem per aliquod tempus, experimenti gratia, ad sacrum ministerium in sua dioecesi exercendum admittere.

4. Utrum explicatius declarandum sit, sacerdotem a dioecesi cui juramento ligatur ad aliam transeuntem debere in hac altera novum juramentum emittere; neque hoc facere posse absque venia S. Congregationis.

5. Utrum necessario requiratur venia S. Congregationis ut ordinatus titulo missionis quin praestiterit juramentum, possit a dioecesi pro qua ordinatus fuit, ad aliam transire.

nibus et publica diffamatione probationes certas etiam extraiudicialiter conquisitas sibi comparaverit, quas in casu recursus exhibere valeat Sacrae Congregationi.

Ad 2. In casu proposito praedictam Instructionis dispositionem non habere locum.

Ad 3. Sacra Congregatio indulget, ut Episcopus, antequam conferat titulum Missionis Regularibus a suo Ordine egressis, possit eos mittere ad tempus congruum ad aliquam Missionem regendam experimenti et probationis causa, exceptis apostatis et iis, qui utpote incorrigibiles eiecti fuerunt, quos perpetuae suspensioni obnoxios esse voluit s. m. Urbanus VIII. decreto edito per S. Congregationem Concilii die 21 Septembris 1624.

Ad 4. Affirmative ad utrumque.

Ad 5. Affirmative.

RESPONSUM EMI. S. C. DE P. F. CARD. PRAEFECTI CIRCA LITERAS COMMENDATITIAS

Illme. ac Rme. Dne.

[Ad p. 35, n. 67.]

Prudenti saluberrimoque consilio ab antiquis temporibus constitutum fuit ut clerici, praesertim vero sacerdotes vagi et ignoti, temere ab Episcopis non reciperentur; bene vero vitae et conversationis nec non ministerii alibi peracti probatio perspicua ab iis exigeretur. Nam quia tales clerici nulla testimonii fide commendati solent esse suspecti; ac saepe criminosi, vel alias irregulares, fugitivi, vel in exilium missi dignoscuntur, oportet ad malitias hominum praecavendas fraudesque vitandas diligenter circa ipsos inquirere, antequam illis sacrificii celebratio ac sacramentorum ministratio permittatur. Hinc sapientissime a Concilio Tridentino, sess. XXIII., c. 16. de Ref., decretum est ut "nullus clericus peregrinus sine commendatitiis sui Ordinarii litteris ab ullo Episcopo ad divina celebranda ac sacramenta ministranda admittatur." Quam PP. Tridentinorum constitutionem ad hanc usque diem diligenter observari per totum orbem Apostolica Sedes constanter curavit. Quare etiam in recentioribus Conciliis praesertim Baltimorensibus providae cautiones eadem super re determinatae fuerunt.

Graviter itaque tulit Sacra Congregatio de Propaganda Fide quod non semel ad eius aures pervenit, quandoque in Ecclesiis Missionum

contingere ut facile in dioeceses recipiantur presbyteri et clerici quin litteras commendatitias praedictas afferant, immo et sine iisdem ab una ecclesia discedant et in aliam transmeare audeant. Quo factum est ut nonnulli sacerdotes potius scandalo quam exemplo fidelibus quandoque fuerint, ac non in aedificationem bene vero in destructionem.

Quapropter ne similibus damnis via in posterum pateat, omnino mandat S. Congregatio omnibus Episcopis in locis missionum degentibus nec non Vicariis ac Praefectis Apostolicis ut omni tergiversatione seposita, litteras commendatitias suorum Episcoporum a clericis et sacerdotibus peregrinis exigant; qui vero iis careant nullimode recipiantur.

Hoc significandum A. T. erat; ego vero precor Deum ut te diutissime sospitem servet.

Romae ex aedibus S. C., die 20 Aprilis 1873.

Addictissimus in Christo Frater,

AL. CARD. BARNABO.

LEONIS PAPAE XIII. CONSTITUTIO QUA NONNULLA
CONTROVERSIARUM CAPITA INTER EPISCOPOS
ET MISSIONARIOS REGULARES ANGLIAE
ET SCOTIAE DEFINIUNTUR.

[Ad p. 47, c. IX.]

LEO EPISCOPUS

SERVUS SERVORUM DEI.

AD PERPETUAM REI MEMORIAM.

Romanos Pontifices Decessores Nostros paterno semper caritatis affectu inclytam Anglorum gentem fovisse, et monumentis suis testatur historia, et felicis recordationis Pius IX. in Litteris Universalis Ecclesiae III. kalend. Octobris anno Incarnationis Dominicae MDCCCL. datis, graviter ac diserte demonstravit. Quum autem per eas Litteras episcopalem hierarchiam idem Pontifex inter Anglos restitueret, cumulavit quodammodo, quantum temporum ratio sinebat, ea benefacta quibus Apostolica Sedes nationem illam fuerat prosequuta. Ex dioecesium enim restitutione pars illa dominici gregis ad nuptias Agni coelestis iam vocata, ac mystico Eius corpore sociata, pleniorem

veritatis atque ordinis firmitatem per Episcoporum gubernationem et regimen rursus adepta est. Episcopi quippe, inquit S. Irenaeus,1 successionem habent ab Apostolis, qui cum Episcopatus successione charisma veritatis certum, secundum placitum Patris, acceperunt; atque inde fit, quemadmodum S. Cyprianus monet, ut Ecclesia super Episcopos constituatur, et omnis actus Ecclesiae per eosdem Praepositos gubernetur.

2

Huic, sane sapienti consilio mirifice respondit eventus; plura nimirum Concilia provincialia celebrata, quae saluberrimis legibus religiosa dioecesium negotia ordinarunt: latius propagata in dies catholica fides, et complures nobilitate generis et doctrina praestantes ad unitatem Ecclesiae revocati; clerus admodum auctus; auctae pariter religiosae domus non modo ex regularibus ordinibus, sed ex iis etiam recentioribus institutis, quae moderandis adolescentium moribus, vel caritatis operibus exercendis optime de re christiana et civili societate meruerunt; constituta pia laicorum sodalitia; novae missiones novaeque ecclesiae quamplures erectae, nobili instructu divites, egregio cultu decorae; permulta etiam item condita orphanis alendis hospitia, seminaria, collegia et scholae, in quibus pueri et adolescentes frequentissimi ad pietatem ac litteras instituuntur.

Cuius quidem rei laus non exigua tribuenda est Britannicae gentis ingenio, quod prout constans et invictum est contra vim adversam, ita veritatis et rationis voce facile flectitur, ut proinde vere de ipsis dixerit Tertullianus Britannorum inaccessa Romanis loca, Christo subiecta. At praecipuum sibi laudis meritum vindicant cum assidua Episcoporum vigilantia, tum Cleri universi docilis ad parendum voluntas, prompta ad agendum sollertia.

Nihilominus quaedam ex ipsa rerum conditione ortae difficultates dissensusque inter sacrorum Antistites et sodales ordinum religiosorum obstiterunt, quominus uberiores fructus perciperentur. Illi enim, cum praescripta fuisset per memoratas Litteras Praedecessoris Nostri communis iuris observantia, rati sunt se posse omnia decernere quae ad ipsius iuris executionem pertinent, quaeve ex generali Ecclesiae disciplina Episcoporum potestati permissa sunt. Plures contra gravesque causae prohibebant, ne peculiaris missionum disciplina, quae iam inveteraverat, repente penitus aboleretur. Ad has propterea difficultates avertendas et controversias finiendas Angliae Adv. haer. lib. IV, cap. 26, n. 2. 2Epist. 29 ad lapsos.

3 Lib. adv. iudaeos. cap. 5.