SANCTO PATRI PONTIFICI MAXIMO LEONI XIII, VIRO CLARISSIMO ET SAPIENTISSIMO, HANC NOVI TESTAMENTI EDITIONEM GRAECAM ET LATINAM DEBITA CUM REVERENTIA DEDICAT EDITO R. AD PRIMAM EDITIONEM PRAEFATIO EDITORIS. HAC Novi Testamenti editione graece secundum codices optimos et vetustissimos exarata cum Vulgata versione latina ex recensione doctissimi Car. Vercellonii p. m. romana diligenter accurateque excusa eo magis me gratum spero Sacrarum Litterarum amantibus facturum, quod tum novarum quaestionum circa spectatissimos Sacrae Scripturae codices a doctissimis maxime Angliae viris institutarum debitam rationem habui, tum non solum regulas adornandi textus graeci naturae rei rationique maxime congruas elegi, sed eas etiam quam fieri potuit maxima cum diligentia singulis textus partibus adhibui. Quas regulas cum priore huius operis volumine vernacula lingua conscripto (cf. imprimis Praef. p. v ss. et 165 s., ubi summatim hac de re agitur) explicate proposuerim argumentisque passim gravissimis et luculentissimis demonstraverim, nihil opus est hac super re amplius disserere. Ex qua disputatione hoc quoque perspicere licet, cur post Lachmanni, Tregellesii, Tischendorfii, Westcott-Hortii editiones nova graeci textus Novi Testamenti adornatio desideretur et quare operae pretium duxerim hanc expolivisse. Nam neque de Angeli Maii manuali editione Novi Testamenti ex cod. B Vat., cui inserta est Apoc. cod. B Basil., quem suis editionibus secuti sunt Val. Loch, Phil. Buttmannus alii, neque de praestantissima huius codicis editione novissima Benedict. hic attinet dicere (cf. vol. I huius operis p. 110: «Codd. Novi Testamenti», et «Histor. Text. Novi Testamenti» ibid. p. 120 ss.). Latinam autem versionem Vulgatam Sixti V et Clementis VIII Pontificum Maximorum iussu recognitam atque editam anni 1592 ex exemplari recensionis clarissimi P. Car. Vercellonii Romae typis Sacrae Congregationis de propaganda fide nuper reimpressae diligentissime repetii, sicut par est «ne minima, quod sciam, particula de textu mutata, addita vel ab eo detracta». . . . De scriptione particulae & haec habeo quae moneam: Hanc particulam, ubi orationi rectae introducendae inservit, pro signis nostris indicandi «—» poni, satis notum est; quare aeque ac prior pars horum isto sensu orationem rectam nullis interpositis punctis praecedere debet. Sicut autem nos ante signa <--> duo puncta (:) generaliter indicantia sequente littera maiuscula ponimus, ita etiam graece post colon indicans particulam őt prima littera maiuscula scribere rectum est, quod quidem latini in suis particulis quod, quia, quoniam, & redden |