(Psal. LXVI, 10). › Confirmatio: ‹ Dura sicut infer- A Sublimis, inenarrabilis, Pro hac virtute, despicitur Soroz Christus ad Synagogam de Ecclesia: nostra parva, et ubera non habet. Soror ista Ecclesia gentium intelligitur (981). Dicunt ergo apostoli, dicunt Domini nuntii, legati sumus; Domino nostro uxorem quærimus. Quam igitur ei dabimus? Soror nostra parva est, nuper genita, insipiens et indocta. Ubera non habet: Testamenta non videt, nondum parere, nondum filios enutrire Quibus nuptiis admonenda. Sed quid faciemus sorori Aquæ multæ non potuerunt exstinguere charita‹tem. › Merito igitur inferno charitas assimilatur; siquidem ejus ignis, sicut illius inexstinguibilis est. Nec flumina obruent illam. Nam sicut Apostolus Lit (Rom. vIII, 55), nec tribulatio, nec augustia, nec B potest, virum nescit. Alloquenda est igitur, et de mors, nec vita, neque ulla persecutio a charitate, quæ est in Christo Jesu, sanclos separare poterit. Si dederit homo omnem substantiam domus sue < pro dilectione, quasi nihil despiciet eam. Quid, inquit, de charitate dicam? Quibus eam laudibus exaltabo? Major est quam cogitari, major est quam dici possit. Quod pretium charitati, quæ divinæ cómparatur dilectioni? Non despicias charitatem, non eam divitiis comparari posse dicas. Nam si omnia quæ habes, dederis, si omnem substantiam domus tuæ pro dilectione distribueris, et his te charitatem emisse putaveris, despicis charitatem, quæ vendi non potest. In pretium ponis, cui pretium non est. Omne namque pretium supercellit. Fugiunt divitiæ, remanent amici, fortuna te fallit, amici pro te moriuntur. Quæramus igitur illum amicum qui nunquam moritur, nunquam amicos deserit, nunquam mentitur, omnibus abundat; qui amicitiam laudans, inquit: Majorem hac dilectionem nemo habet, quam ut animam suam ponat quis pro amicis suis (Joan. av, 13). Moriens igitur pro nobis hane complevit lectionem. Versus: Quæ est ista veniens, Non suis pedibus graditur In cruce fui tecum. Ibi suscitavi te; Nihil timet æmulatio Cui non est operatio. Hæc virtus est ineffabilis, (981) Parva erat Ecclesia de gentibus congregata sub ipsis Domini et apostolorum temporibus, quia et parvitate credentium parva existebat, ei C eum propugnacula argentea. › Si, inquit, murum, constantiam, fidem et fortitudinem in ea reperiemus, super eum propugnacula argentea et divina eloquia ædificemus. Prophetarum namque senten. tiæ, doctorumque sermones muro et fidei nostræ propugnacula sunt; quoniam his defendimur, his vitia superamus, his hæreticis resistimus. Hæc 633 autem argentea dicuntur, quoniam nihil plumbi, vel æris, nihilque falsitatis in eis reperitur, Si ostium est, compingamus illud tabulis cedrinis, etc. Ostium, inquit, pingamus, portas signemus, et variemus, ut Dei exercitus, virtutumque multitudo introitum inveniant; signum recognoscant, et in decoris ornatibus delectentur. Sive etiam compingamus et claudamus, nt undique portæ compactæ nulla ex parte vitia ingredi possint. Hæc autem cedrinis tabulis, exemplis propheticis, immarcessibilibus, aliisque sententiis muniantur. Vox Ecclesiæ: Et ubera mea sicut turris. Ego, inquit, murus sum, fortis sum, constans sum, resisto, inimicos expugno. Et ubera mea sicut turris. Ubera, inquit, mea, doctrina et spientia mea turris sunt. Alta est doctrina, grandis est sapientia, bene munita, bene armata, non hæreticoDrum, non philosophorum sophismata timens. Hec enim ubera filios nutriunt et defendunt. Unde et turris et ubera vocantur. Sed ex quo tempore talis est fortitudo? Sequitur: Ex quo facta est coram eo quasi pacem reperiens; id est ex quo Christus me dilexit, Patrique reconciliavit; ex quo angelica tuba cecinit: Gloria in excelsis Deo, et in terra pax hominibus bonæ voluntatis (Luc. 11, 14). › Synagoga Ecclesiæ dicit: Vinea fuit pacifico, quæ vitiis habet populos. Per vineam Ecclesiam; pro pacifico vero Christum-intelligas. ‹ Vinea enim Domini exercituum, domus Israel est (Isa. v, 7). › — ‹ Ipsc ubera necdum habebat; id est nequaquam prædicando spirituales Deo filios generare volebat. Idem au ctor. 1287 ORDO RERUM QUÆ IN HOC TOMO CONTINENTUR. 1288 autem est pax nostra, quæ fecit utraque unum A teris vigilant et moriuntur. Christus Ecclesiæ dicit : (Ephes. 11, 14). › Hæc autem vinea populos habet, quia Judæos et gentiles, Græcos et barbaros omnesque nationes in unum colligit. Tradidit eam cu‹stodibus, id est apostolis et doctoribus, qui eam colerent, et amputarent, et a furibus custodirent (982). ‹ Vir affert pro fructu ejus mille argenteos. Millenarius namque numerus pro summa perfectione et plenitudine ponitur. Et tale est ac si diceret Vir sanctus et catholicus ut hujus vineæ fruatur merito et beatitudine, omnia tribuit quæcunque possidet. Christus dicit: Vinea mea coram ‹ me cst. » Vinea, inquit, mea, hæreditas, vel Ecclesia mea coram me est, mihique servit, et quamvis custodibus eam tradidissem, semper tamen præsens adsum, qui eam munio, præparo, et custodio. Mille tui pacifici, subauditur, tibi servantur. Quos autem superius argenteos dixit, pacificos hic appellat. Sed quare pacificos? Quoniam Deo nos conciliant, ejus inimicitiam, iram et indignationem mitigant, nobisque pacem præparant, et in pacem nos inducunt. Hi autem Ecclesiæ reservantur, eique multiplicati reddentur. « Et ducenti his qui custodiunt fructus ejus. Ducenti, inquit, millium paeificorum servantur apostolis et doctoribus. His enim sienti regibus et magistris duplex honor est habendus; siquidem cæteros custodiunt, et pro cœ (982) Custodes hujus vineæ, id est Ecclesia, sunt prophetæ, apostoli, apostolorumque successores. Sive etiam custodes sunt angelicæ virtutes, quæ ab incursibas tentationum et draconum Ecclesiam defendunt. Idem auctor. (985) Fuge, dilecte mi; id est impleto incarna tionis et passionis tuæ mysterio, revertere af cœ B Quæ habitas in hortis, amici auscultant. › Tu, mquit, Ecclesia in hortis habitas, in filiis delectaris, inter rosas et violas jaces, undique flores, undique virtutes, undique doctorum sententiæ sunt. Fulcite me floribus, dixisti; completa est petitio tua. Te mei amici, videlicet angeli et apostoli, auscultant, quid credas, quam spem habeas, ad quem finem tendas audire desiderant. Fac me audire vocem ‹ tuam; › laudem scilicet, jubilationem, canti, um laudis et confessionis. Vox Ecclesiæ ad Christum : Fuge, dilecte mi, assimilare capreæ, hinnuloque cervorum super montes aromatum. › Fuge, inquit, relinque terras, advola ad Patrem, ut qui te fhominem tantum putant, verum Deum esse credant (983). Propter me venisti, domum meam intrasti; jam me osculatus es; tibi sum conjuncta, tibi desponsata. Revertere igitur, trahe me post te, redde vicem, in domum tuam me introducas. Assimilare capree, › pete montes, pete cœlos, pete superiora; ‹ hinnufoque cervorum, ut in umbra, in Selmon, et in refrigerio habites; super montes aromatum in æte:num maneas, ubi odor est suavissimus, locus delectabilis, splendor ineffabilis, copia inenarrabilis; bi sancti exsultant, ibi angeli lætantur; ibi cum Patre et Spiritu sancto laus, honor et gloria in æternum tibi cantatur. Amen. lum, ut non jam te sirut hominem, sed sicut Denm super omnia cogitare incipiam. Tunc audies vocem meam, quia tunc liberius prædicabo omni mundo. Et hoc est quod Dominus in Evangelio dicit: Ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam (Joan. xvi, 7). » Idem auctor. |