Obrazy na stronie
PDF
ePub

De Tituli

Sedis Apostolicae

Ad

Insigniendam Sedem Romanam

Usu Antiquo Et Vi Singulari.

Scripsit

M. Eberhard,

S. Theol. Doctor ejusdemque in Semin. Episcop. Trevir. Prof.

TREVIRIS.

Sumptibus et typis Fr. Lintzii.
1846.

121.

[graphic][merged small][subsumed][ocr errors]

L. S.

Multis abhinc saeculis jam in Ecclesia Catholica nomen Sedis Apostolicae electum est, quo potissimum tanquam nomine proprio Cathedra s. Petri Romana, Sedes prima ac principalis, tot nominibus conspicua ac veneranda, designaretur. Et hodierno adhuc die Ecclesia hunc titulum manifesto studio et amore amplectitur et tenet: post tanta saecula tantosque fluctus, quibus cunctae mortalium res vicibus irrequietis sursum ac deorsum volvebantur et revolvebantur, quemadmodum stabilis semper atque inconcussa ipsa Sedes Romana media in vicissitudinibus et ruinis circumdata eminuit: ita etiam titulus Sedis Apostolicae, quasi particeps aeternitatis Cathedrae, cui adhaerebat, stabilis et immutatus per tempora mansit. Coetus Catholicorum, filii Romae Christianae hoc potissimum in nomine quasi in angusto et modesto sacrario suam erga s. Sedem reverentiam, caritatem, pietatem colligunt, hoc nomine exprimunt. Qui Romanae Sedi praeest Pontifex, quum aut amplissimam, qua indutus est, dignitatem, aut onus reformidandum, quod humeros suos premit; quum Sedis suae aut honores et jura, aut officia et munia ob oculos ponere intendit: Sedis Apostolicae nomine et parallelis huic nomini atque propinquis Apostolatus, Apostolicae potestatis, solicitudinis etc. appellationibus includere haec omnia solet. Quisquis autem, qua via ac ratione Ecclesia Catholica ad res fidei et instituta divina designanda eligat nomina et enuntiationes iisque per saecula adhaereat, recte conceperit clareque perspexerit, talem, qualem hac quidem in re observamus, usum tituli non casu

quodam fortuito invaluisse, sed ad internam quandam convenientiam et idoneitatem praecipuam, ab Ecclesia probe ponderatam spectare, ultro praesagiet: qua quidem idoneitate titulus Sedis Apostolicae prae ceteris appellationibus cathedrae Romanae jura et officia describit; ita ut in angusto illo nomine, veluti in amne placido relucet coeli imago, stellarum ignibus decori, sic majestas Sedis principalis refulgeat.

Sed apud Theologos, maioribus passim argumentis destrictos, hanc rem aut plane praetermissam, aut paucis solummodo verbis, obscure innuentibus non exponentibus, tactam vidi. Inprimis vero, quod passim enuntiatur ab iis, titulum Sedis Apostolicae fundationem et occupationem Sedis Romanae per Petrum designare: id minime plenum exhaurire sensum, quem Ecclesia cum nomine conjungit, innumerabilia scriptorum papalium aliorumque folia meo quidem judicio clare ostendunt. Quae quum ita sint, apud animum meum constitui, ad gravem illum atque augustum titulum tempore ad otiandum concesso cogitationes et assiduitatem intendere atque quaestiones: quonam tempore ortus sit usus insigniendae nomine illo ut proprio Sedis Romanae, et: quae sit nominis vis, quo consilio et qua sententia inditum sit nomen Sedi Romanae, has igitur quaestiones, quantum ex monumentis antiquis, quae prostant, consequi possem, pro ingenii, quod in me est, tenuitate solvendas in me suscipere. Titulum autem ortum esse inveni tempore magnarum illarum motionum agitationumque, quas Ariana haeresis excitaverat, et ex illo tempore invaluisse. Itaque quum non possit deduci nomen ad initia, ad incunabula quasi Ecclesiae; quum non sit e numero appellationum, quas Cicero vocat,,vocabula rerum paene una nata cum rebus ipsis": non abs re me facturum putavi, si susceptae in me disquisitioni Caput praemitterem, quo, priusquam tituli Sedis Apostolicae usum antiquum et sensum explicare instituerem, generaliori modo, ut justae aestimationi via pararetur, de

talium appellationum vi et auctoritate paucis disputarem. Sunt enim etiam nostra aetate, qui, quae in temporum decursu ab Ecclesia instituta sunt, sive ad vitae praxin, ad ritum caerimoniasque, sive ad dogmatum enuntiationes pertinentia, sine injuria minoris pendi atque posthaberi posse opinentur: qui Vincentianae regulae fidei verbis abutentes, non ubique ea, non semper, non ab omnibus credita, observata, enuntiata esse clamitent, caeco et injusto prorsus simplicitatis primi temporis, infantiae Ecclesiae amore et reverentia seducti.

Lectores hujus speciminis, ut benevolos se praebeant judices, etiam atque etiam rogatos volo, defectuum bene conscius. Ad quaestiunculas autem supervacaneas, frigidas et mere curiosas nemo, puto, hoc thema nostrum remittet. Nostra aetate, qua explicandis initiis, radicibus, sensui antiquorum nominum profanorum, quae creberrime res longo temporum et morum intervallo a nostri saeculi vita, disciplinis et institutis sejunctas denotant et cadaverum quodammodo involucra nonnunquam sunt, tantam operam navant viri docti: non vituperabitur, qui ascendit ad origines venerandas tituli usitatissimi, omnium ore celebratissimi; qui mente descendit in talis tituli sensum profundum, tituli, inquam, qui rem viventem adhuc atque gravissimi momenti insignit centrum mirae illius unitatis Catholicae, Sedem Romanam, quae hodie Catholicorum animos medios inter clamores de ultramontanismo reviviscente et dominium recuperante mirifice ad se attrahit; cujus tiara, postquam turbines, qui frangere eam et conterere et minutatim per aëra dissipare conabantur, pulverem solummodo, qui advolaverat triplici coronae, averrerunt ex ea atque excusserunt, purior etiam atque splendidior hocce tempore claret. Sed eheu! quis memorare posset et ponderare his diebus felicem illam rerum Catholicarum mutationem, quin renovaretur dolor infandus de amisso caro Capite Ecclesiae Gregorio XVI, Pastore vigilantissimo ac providissimo, quales

« PoprzedniaDalej »