non admodum multos saecula superiora viderunt, de statu Ecclesiae tantopere merito: qui ablatus non immaturo illo quidem, sed, ut hominum more loquar, inopportuno certe funere filios Ecclesiae orphanos, orbatam praeside Sedem Apostolicam reliquit. Recens acerbissimi vulneris memoria laudes tanto praesuli dicendas tanquam amaro flumine obruit et exstinguit. Sed ipse Sedis Apostolicae titulus, recte pleneque intellectus, solatium praebet fractosque erigit animos. Namque,,s. Petrus, Apostolorum princeps et caput, fideique columna et Ecclesiae Catholicae fundamentum, semper in suis successoribus vivit.“ 1 )

Quod ad opera s. Leonis M. nonnullaque aliorum Pontificum scripta in pagellis hisce citata spectat, eo, quo libellum conscribebamus, tempore nullam nisi editionem Quesnellianam Operum s. Leonis et Codicis canonum et constitutionum ecclesiae Romanae (quod nomen ipse Quesnellus collectioni huic minus recte 2) inscripsit) ad manum habuimus: ideoque ex illa editione citavimus. Postea, quum melior et emendatior editio Opp. s. Leonis et Cod. Can. et Constit. Sedis Apostolicae, quae cura fratrum Balleriniorum prodiit, allata nobis esset, ubi res suadebat, etiam ex hac editione citationes adjunximus.

Dissertationem hanc ad recipiendum in S. Theologia Doctoratum Amplissimae Monacensi Theologicae Facultati obtuli. Scribebam Treviris die 14. Jun. A. S. 1846.

) Conc. Ephes. Act. III. Hard. Act. Concc. Tom. I. pag. 1478. 2) Fratres Ballerinii imposuerunt titulum:,,Codex canonum et constitutionum Sedis Apostolicae". cf. edit. Baller. Tom. I. Praef. pag. XXV.

Elenchus

sectionum, quae hoc opusculo continentur.

Caput Primum: De vi et auctoritate enuntiationum et appellationum dogmaticarum, quas Ecclesia in temporum decursu aut primum invenit aut ad fixum sensum adstrinxit.

Continet SS. 1 et 2.

Caput Secundum: De antiquo usu tituli Sedis Apostolicae ad insigniendam Sedem Romanam.

Continet $$. 3 et 4.

Caput Tertium: De tituli Sedis Apostolicae ad insigniendam Sedem Romanam singulari vi et idoneitate.

Continet SS. 5, 6 et 7.

Caput primum.

De vi et auctoritate enuntiationum et appellationum dogmalicarum, quas Ecclesia in temporum decursu aut primum invenil aul ad fixum sensum adstrinxil.

S. 1.

Celebris laude omniumque fere Catholicorum Theologorum applausu recepta est regula fidei, quam Vincentius, ille, qui e milite Lerinensis monachus factus est, in inclyto suo Commonitorio, externo quidem spatio exiguo, sed sententiis denso, doctrinarum pondere gravi, hisce verbis descripsit: „Magnopere curandum est, ut id teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est. Hoc est enim vere proprieque Catholicum etc." 1)

Gaudent Catholici de regula ista, cana antiquitate conspicua ac veneranda, praedicant, eam mira claritate et concinnitate quasi ex Ecclesiae pectore rectam sententiam proferre; non facile invenies ullum de Traditione Catholica theologicum tractatum, in quo Vincentius loquens ac regulam recitans non inducatur; in quos viros doctos suspicio cecidit, ipsos minus catholice pronuntiasse, erroneis sententiis atque propositionibus haereticis Ecclesiae fidem contaminasse, eos non raro vides sub Vincentianae regulae patrocinium refugientes, ipsis regulae verbis incontaminatam fidem testantes, a propositionibus suis ac sententiis theologicis erroris et haereseos suspicionem removentes; quodsiqui vero, caeco zelo abrepti, pro sua vel aliorum scriptorum atque doctorum privata sententia, non ex Ecclesiae fide, propositionibus haudquaquam damnandis erroris aut haereseos maculam inussisse, alias propositiones tanquam unicas de eadem re catholice disserentes eamque ob caussam unice tolerandas ex privata tantum opinione designasse putantur; mox, ubi primum eorum sententia in medium prolata percrebuit, alias audies voces, quae ad Vincentianae regulae amussim eam ac normam revocant omnemque hujus regulae severitatem in eam convertunt. Quasi tessera quae

) Vinc. Lerin, Commonit. I. c. 3. Ed. Baluz.

dam a milite Christi Vincentio, belli duce, emissa, per castra militantis in terra Ecclesiae, in ora omnium Vincentiana formula abiit 2).

Neque immerito tali tantoque per tractus temporum usque ad hanc diem honore digna habita est praeclara profecto atque aurea regula, quippe quae in duplici illa tum infallibilitatis in docendo inque credendo inerrantiae, tum inconcussae per mundi tempora perennitatis promissione a Domino Ecclesiae facta, recte vereque sit fundata; quippe quae proba omnino ac clara rei intelligentia ac perspicientia duplicem verae Ecclesiae Catholicitatem, ex qua omnis vera ac sana regula fidei, quocunque demum modo, quibuscunque demum verbis exprimenda, abstrahi et formari debet, Catholicitatem dico loci et temporis, utramque pro suo in hac re pondere et momento cognoverit, utramque perspicuis verbis expresserit; quae denique loquendi formula practica, ut dicunt, communi vitae usui prospiciente et inserviente, pro ratione legis, quam ad concretos rerum eventus variasque vitae relationes facile deduci iisque applicari posse oportet, prudenter usa sit, eaque paucorum et concinnorum verborum, ut facile possit memoria teneri, angustiis restricta. Quod ad practicum regulae usum spectat, ipse scriptor noster Lerinensis satis late disseruit, omnes sententias, expositiones, propositiones, appellationes theologicas essentialiter et radicitus novas et a fide divina alienas eique repugnantes, dogmata catholica negantes, pervertentes, quocunque modo permutantes, simulac in lumine. hujus regulae collocatae et adspectae fuerint, statim pravam indolem suam prodituras, severum in se judicium evocaturas, improbandas statim atque rejiciendas se manifestaturas esse. Omnes omnino, inquam, tales sententias, propositiones, appellationes, sine ullo tempornm, quibus natae sunt, discrimine. Continet enim regula non praesentia tantum, sed etiam praeterita tempora. Si hocce Ecclesiae tempore, quo vita tua degitur, paucorum hominum propositiones in publicum emanare sibique auctoritatem pro viribus vindicare incipiunt, nihil opus

2) Etiam in Anglicana dicta ecclesia Oxfordienses inprimis Theologi, nomine Puseyitarum appellati, Traditionis tenaciores, Lerinense Commonitorium denuo edendum et in Anglorum linguam vernaculam convertendum curaverunt, suaque auctoritate enixe commendaverunt, Cf. opusculum, cui titulus: „Der Puseyismus in seinen Lehren und Tendenzen, beleuchtet von R. Weaver." Aus dem Englischen übersetzt von Ed. Amthor pag. 40 sqq., ubi hic libellus, Puseyitarum doctrinae et tenori infestus, magnam Commonitorii apud Puseyitas aestimationem refert, eamque argumentis satis debilibus impugnat.