73. 74. vide cap. 16. quam, aut raro et aegre admodum consequantur. Peccatur enim non ex humana imbecillitate vel fragilitate, quod vocant peccare in Patrem Patrisque potentiam, ut in Petro 2 apostolo Christum 2)Matth. 26, ipsum negante cernimus, neque rursus ex igno-25. Moral. rantia, quod est peccare, ut appellant, ium Filiique sapientiam, sicut 3 Saulo Ecclesiam persequenti, sed quod longe est, ex malignitate et pervicacia mentis peccaur, ut exemplum praebent perversissimi et ob. tinatissimi illi Pharisaei. II. in Fiaccidit 3) 1. Tim. 1, 13. Act. 9, gravius î. 2. Quot sunt peccata in Spiritum sanctum? Ejusmodi sex recensentur, ut vulgo quidem recepta sunt eorum haec nomina: Praesumptio He misericordia Dei, vel de impunitate peccati, desperatio, agnitae veritatis impugnatio, fraternae caritatis invidentia, obstinatio, et impoenitentia. Significantius autem erit, si quis ita numeret: I. Divina misericordia confidenter abuti. II. De gratia Dei vel salute sua prorsus III. Veritatem religionis adversus suam ip sius conscientiam hostiliter oppugnare. IV. Pertinaci invidia concitari graviter ob alienae salutis et virtutum fraternarum successum. V. Obfirmato animo in crimine scienter persistere. VI. Absque poenitentiae proposito perverse vitae finem nullum facere. blasphemia remittetur hominibus, spiritus autem blasphemiae non remittetur. Et quicunque dixerit verbum contrap filium hominis, remittetur ei; qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei neque in hoc saeculo, neque in futuro. da Marc. III.: Amen dico vobis, quoniam omnia dimit-J tentur filiis hominum peccata, et blasphemiae, quibas blasphemaverint; qui autem blasphemaverit in Spiritam sanctum, non habet remissionem in aeternum, sed reus erit aeterni delicti, quoniam dicebant, Spiritum immundum habet. Luc. XII.: Omnis, qui dicit verbum in filium homiremittetur illi; ei autem, qui in Spiritum sanctum blasphemaverit, non remittetur. nis, Matth. XXVI.: Et post pusillum accesserunt, qui stabant, et dicebant Petro: Vere et tu ex illis es; nam et loquela tua te manifestum facit. Tunc coepit detestari et jurare, quia non novisset hominem, 1. Timoth. I.: Qui prius blasphemus fui et persecu tor et contumeliosus, sed misericordiam Dei consecutus sum, quia ignorans feci in incredulitate. Act. IX. Saulus adhuc spirans minarum et caedis in discipulos Domini, accessit ad principem sacerdotum, et petiit ab eo epistolas in Damascum ad Synagogas, ut, quos invenisset hujus viae viros ac mulieres, vinctos pe duceret in Jerusalem. PATRES. patrum sen tum sanctum. catio. 1. SANCTUS THOMAS Aquinas in II. parte 2. parS summae theologicae, quaestione 14., articulo 1.: De Triplex S. eccato seu plasphemia in Spiritum sanctum tripliciter ali- tentia d pecui loquuntur. Antiqui enim Doctores, scilicet Athanasius, cato in Spiri. Hilarius, Ambrosius, Hieronymus et Chrysostomus, dicunt In cap. 12. sse peccatum in Spiritum sanctum, quando ad literam ali- Matthaei. uid blasphemum dicitur contra Spiritum sanctum, sive Prima explipiritus sanctus accipiatur, secundum quod est nomen esntiale conveniens toti trinitati, cujus quaelibet persona et piritus, et sanctus est, sive prout est nomen personale nius in Trinitate personae. Et secundum hoc distinguir Matthaei duodecimo, blasphemia in Spiritum sanctum, ntra blasphemiam in filium hominis. Christus enim opebatur quaedam humanitus, comedendo, bibendo et alia jusmodi faciendo, et quaedam divinitus, scilicet daemones iciendo, mortuos suscitando, et alia hujusmodi, quae aidem agebat et per virtutem propriae divinitatis, et per perationem Spiritus sancti, quo secundum humanitatem erat pletus. Judaei autem primo quidem dixerant blasphemiam filium hominis, cum dicebant eum voracem, potatorem ni, et publicanorum amatorem, ut habetur Matthaei unecimo: Postmodum autem blasphemaverunt in Spiritum nctum, dum opera, quae ipse operabatur virtute propriæ vinitatis, et per operationem Spiritus sancti, attribuebant rincipi daemoniorum. Et propter hoc dicuntur in Spirium sanctum blasphemasse. Augustinus autem in libro de erbis Domini, blasphemiam vel peccatum in Spiritum "> Sermo, 11. anctum, dicit finalem esse impoenitentiam, quando scilicet liquis perseverat in peccato mortali usque ad mortem. Quod quidem non solum verbo oris fit, sed etiam verbo ordis et operis, non uno, sed multis. Hoc autem verum sic acceptum, dicitur esse contra Spiritum sanctum, quia est contra remissionem peccatorum, quae fit per Spiitum sanctum, qui est caritas et Patris et Filii. Nec hoc Dominus dicit Judaeis, quasi ipsi peccarent in Spiritum anctum. Nondum enim erant finaliter impoenitentes. Sed admonuit eos, ne taliter loquentes ad hoc pervenirent, quod in Spiritum sanctum peccarent. Et sic intelligendum est, quod dicitur Marci tertio, ubi postquam dixerat: Qui autem blasphemaverit in Spiritum sanctum, subjungit Evangelista: Quoniam dicebant: Spiritum immundum habet. Alii Tertia interero aliter accipiunt. dicentes peccatum vel blasphemiam in Secunda. pretatio. Spiritum sanctum esse, quando aliquis peccat contra appropriatum bonum Spiritus sancti. Sic enim Spiritui sancto appropriatur bonitas, sicut et Patri appropriatur potentia, et Filio sapientia. Unde peccatum in Patrem dicunt esse, quando peccatur ex infirmitate; peccatum in filium, quando peccatur ex ignorantia; peccatum in Spiritum sanctum, quando peccatur ex certa malitia, id est, ex ipsa electione mali Quod quidem contingit dupliciter: Uno modo ex inclina tione habitus vitiosi, qui malitia dicitur, et sic non est idem, peccare ex malitia, quod, peccare in Spiritum sancre tum. Alio modo contingit ex eo, quod per contemptum kn abjicitur et removetur id, quod electionem peccati poterat impedire, sicut spes per desperationem, et timor per prae*) Art. se sumptionem, et quaedam alia hujusmodi, ut infra dicequent. et q tur. Haec autem omnia, quae elationem impediunt, sunt i effectus Spiritus sancti in nobis. Et ideo sic ex malitia pec- ars care, est peccare in Spiritum sanctum. " 20. et 21. spiritum sanctum. m 2. ET articulo 2.: Secundum quod peccatum in Spi ritum sanctum, tertio modo accipitur, convenienter sexpec species ei assignantur, scilicet desperatio, praesumptio, im-iss poenitentia, obstinatio, impugnatio veritatis agnitae, et invinc Quomodo dentia fraternae gratiae, quae distinguuntur secundum remotiollo distinguan. tur species nem vel contemptum eorum, per quae potest homo ab electione peccati in peccati impediri. Quae quidem sunt vel ex parte divini judicii, vel ex parte donorum ipsius, vel ex parte ipsius peccati. Aver titur enim homo ab electione peccati ex consideratione divini judicii, quod habet justitiam cum misericordia, et per spem, quae consurgit ex consideratione misericordiae re mittentis peccata, et praemiantis bona. Et haec tollitar per desperationem. Et iterum per timorem, qui consurgit ex consideratione divinae justitiae punientis peccata. Et hic tollitur per praesumptionem, dum scilicet aliquis praesumit se gloriam posse adipisci sine meritis, vel veniam sine poenitentia. Dona autem Dei, quibus retrahimur a peccato, sunt duo, quorum unum est agnitio veritatis, contra quod ponitur impugnatio veritatis agnitae, dum scilicet aliquis veritatem fidei agnitam impugnat, ut licentius peccet. Aliud est auxilium interioris gratiae, contra quod punitur invidentia fraternae gratiae, dum scilicet aliquis non solum invidet personae fratris, sed etiam invidet gratiae Dei crescenti in mundo. Ex parte vero peccati duo sunt, minem a peccato retrahere possunt. Quorum unum es inordinatio et turpitudo actus, cujus consideratio induce solet in homine poenitentiam de peccato commisso. B quae ho ntra hoc ponitur impoenitentia, non quidem eo modo, to dicit permanentiam in peccato usque ad mortem, sicut pra impoenitentia accipiebatur: (sic enim non esset speale peccatum, sed quaedam peccati circumstantia) sed cipitur hic impoenitentia, secundum quod importat proositum non poenitendi. Aliud autem est parvitas et bretas boni, quod quis in peccato quaerit, secundum illud omanorum sexto: Quem ergo fructum habuistis tunc in is, in quibus nunc erubescitis? Cujus consideratio indure solet hominem ad hoc, quod ejus voluntas in peccato n firmetur. Et hoc tollitur per obstinationem, quando licet homo firmat suum propositum in hoc, quod pecto inhaereat. Et de his duobus dicitur Hierem. 8.: Nuls est, qui agat poenitentiam super peccato suo, dicens: id feci? quantum ad primum. Omnes conversi sunt ad rsum, quasi equus impetu vadens ad praelium, quanm ad secundum. Quomodo peccatum in sanctum di. 3. ITEM articulo 3.: Secundum diversas acceptiones Spiritum ccati, peccatum in Spiritum sanctum, diversimode irre- catur irressibile dicitur. Si enim dicatur peccatum in Spiritum missibile. nctum, finalis impoenitentia; sic dicitur irremissibile, quia llo modo remittitur. Peccatum enim mortale, in quo mo perseverat usque ad mortem, quia in hac vita non mittitur per poenitentiam, nec etiam in futuro dimittetur. cundum autem alias duas acceptiones dicitur irremissibile, n quod nullo modo remittatur, sed quia quantum est se, habet meritum, ut non remittatur. Et hoc pliciter: Uno modo, quantum ad poenam. Qui enim ex norantia vel infirmitate peccat, minorem poenam meretur. ai autem ex certa malitia peccat, non habet aliquam exsationem, unde ejus poena minuatur. Similiter etiam, i blasphemabat in Filium hominis, ejus divinitate nonm revelata, poterat habere aliquam excusationem propter irmitatem carnis, quam in eo adspiciebat: et sic minon poenam merebatur. Sed qui ipsam divinitatem blasphebat, opera Spiritus sancti diabolo attribuens, nullam cusationem habebat, unde ejus poena diminueretur. Et eo dicitur, secundum expositionem*) Chrysostomi: in Matth. oc peccatum Judaeis non remitti, neque in hoc saeculo, eque in futuro, quia pro eo passi sunt poenam et in prænti vita per Romanos, et in futura vita in poena inferni. **) in tract. cut etiam Athanasius **) inducit exemplum de eorum pa- quem facit ntibus, qui primo quidem contra Moysen contenderunt de hoc dicto opter defectum aquae et panis, et hoc Dominus sustinuit *) hom. 45. Evang. |