bie usposobieniu nastrajał się niekiedy na ton inny, patetyczny, patryotyczno-demokratyczny, co właśnie nadało melodramatyczny charakter utworowi. Ton ten w szczególności odzywa się w postaciach Dyany, Jana i majora. To, co Dyana w rozmowie z Fantazym mówi o swojej miłości dla chłopów i gotowości poświęcenia się dla nich, nosi na sobie widoczne ślady wpływu Demokraty Polskiego i tego przyjęcia, jakie on zgotował Beniowskiemu, bo zresztą zostaje w dysharmonii z tem, co potem Stelka o awanturach domowych opowiada Janowi. Jan »mieści w sobie Polskę« i jest czemś w rodzaju zgorzkniałego i zdziczałego Kordyana, major jest Rykowem podniesionym do potęgi bohaterstwa. Mię dzy temi postaciami a tłem ogólnem nie ma zestrojenia, zharmonizowania, podobnie jak go nie było w dalszym ciągu Beniowskiego, pomiędzy poważnym tonem i uro czystemi zapowiedziami fragmentów pieśni szóstej, a komicznem traktowaniem krymskich przygód bohatera w czterech dalszych pieśniach. |