Hic classe formidatus, ille
Missilibus melior sagittis.

Fecunda culpae saecula nuptias
Primùm inquinavere et genus et domos:
Hoc fonte derivata clades

In patriam populumque fluxit.

Motus doceri gaudet Ionicos
Matura virgo, et fingitur artibus:
Jam nunc et incestos amores
De tenero meditatur ungui.

Mox juniores quaerit adulteros
Inter mariti vina: neque elegit
Cui donet impermissa raptim
Gaudia, luminibus remotis;

Sed jussa coràm non sine conscio
Surgit marito, seu vocat institor,
Seu navis Hispanae magister,
Dedecorum pretiosus emptor.

Non his juventus orta parentibus
Infecit aequor sanguine Punico,
Pyrrhumque et ingentem cecidit
Antiochum, Hannibalemque dirum:

Sed rusticorum mascula militum
Proles, Sabellis docta ligonibus
Versare glebas, et severae
Matris ad arbitrium recisos

Portare fustes, sol ubi montium
Mutaret umbras, et juga demeret
Bobus fatigatis, amicum

Tempus agens abeunte curru.

Damnosa quid non imminuit dies?
Aetas parentum, pejor avis, tulit
Nos nequiores, mox daturos
Progeniem vitiosiorem.

ODE VII.

AD ASTERIEN. 1

Quid fles, Asterie, quem tibi candidi

Primo restituent vere Favonii,
Thynâ merce beatum,
Constanti juvenem fide,

Gygen? Ille, Notis actus ad Oricum
Post insana Caprae sidera, frigidas
Noctes non sine multis
Insomnis lacrymis agit.

Atqui sollicitae nuntius hospitae,
Suspirare Chloen, et miseram tuis
Dicens ignibus uri,

Tentat mille vafer modis.

Ut Proetum mulier perfida credulum
Falsis impulerit criminibus, nimis

Casto Bellerophonti
Maturare necem, refert.

Narrat pene datum Pelea Tartaro,
Magnessam Hippolyten dum fugit abstinens;
Et peccare docentes

Fallax historias movet:

Frustrà; nam scopulis surdior Icari
Voces audit adhuc integer. At tibi
Ne vicinus Enipeus

Plus justo placeat cave;

Quamvis non alius flectere equum sciens
Aequè conspicitur gramine Martio,
Nec quisquam citus aequè

Tusco denatat alveo.

Primâ nocte domum claude: neque in vias
Sub cantu querulae despice tibiae :
Et te saepè vocanti
Duram difficilis mane.

ODE VIII.

AD MAE CENA TEM.

Martiis caelebs quid agam kalendis,
Quid velint flores, et acerra thuris
Plena, miraris, positusque carbo in
Cespite vivo,

Docte sermones utriusque linguae.
Voveram dulces epulas et album
Libero caprum, propè funeratus
Arboris ictu.

Hic dies anno redeunte festus Corticem astrictum pice dimovebit Amphorae, fumum bibere institutae Consule Tullo.

Sume, Maecenas, cyathos amici
Sospitis centum; et vigiles lucernas.
Perfer in lucem: procul omnis esto
Clamor et ira.

Mitte civiles super urbe curas:
Occidit Daci Cotisonis agmen:
Medus infestis sibi luctuosus
Dissidet armis :

Servit, Hispanae vetus hostis orae,
Cantaber, serâ domitus catenâ:
Jam Scythae laxo meditantur arcu
Cedere campis.

Negligens, ne quà populus laboret,
Parce privatus nimiùm cavere;
Dona praesentis cape laetus horae, et
Linque severa.

ODE XI.

AD LYDIA M.

Horatius.

Donec gratus eram tibi,

Nec quisquam potior brachia candidae
Cervici juvenis dabat,

Persarum vigui rege beatior.

Lydia.

Donec non aliâ magis

Arsisti, neque erat Lydia post Chloen, Multi Lydia nominis

Romanâ vigui clarior Iliâ.

Horatius.

Me nunc Thressa Chloe regit,

Dulces docta modos, et citharae sciens: Pro quâ non metuam mori,

Si parcent animae fata superstiti.

Lydia.

Me torret face mutuâ Thurini Calais filius Ornythi: Pro quo bis patiar mori,

Si parcent puero fatà superstiti.

Horatius.

Quid? si prisca redit Venus,

Diductosque jugo cogit aheneo?
Si flava excutitur Chloe,

Rejectaeque patet janua Lydiae ?