O rus, quando ego te aspiciam? quandoque licebit, Nunc veterum libris, nunc somno et inertibus horis, Ducere sollicitae jucunda oblivia vitae ? que Uncta satis pingui ponentur oluscula lardo? O noctes coenaeque Deûm, quibus ipse meique Ante Larem proprium vescor, vernasque procaces Pasco libatis dapibus! Prout cuique libido est, Siccat inaequales calices conviva, solutus Legibus insanis: seu quis capit acria fortis Pocula, seu modicis uvescit laetius. Ergo Sermo oritur, non de villis domibusve ali enis, Nec malè necne Lepos saltet: sed, quod magis ad nos Pertinet et nescire malum est, agitamus: u trumne Divitiis homines, an sint virtute beati; Quidve ad amicitias, usus rectumne, trahat nos; Et, quae sit natura boni; summumque quid ejus. Cervius haec inter vicinus garrit aniles Accepisse cavo, veterem vetus hospes ami cum; Asper et attentus quaesitis, ut tamen ar ctum Solveret hospitiis animum. Quid multa? neque ille Sepositi ciceris, nec longae invidit avenae: Aridum et ore ferens acinum, semesaque lardi Frusta dedit, cupiens variâ fastidia coenâ Vincere tangentis malè singula dente super bo: Quum pater ipse domûs paleâ porrectus in hornâ Esset ador loliumque, dapis meliora relin quens, Tandem urbanus ad hunc, Quid te juvat, inquit, amice, Praerupti nemoris patientem vivere dorso? Vis tu homines urbemque feris praeponere silvis? Carpe viam, mihi crede, comes, terrestria quando Mortales animas vivunt sortita, neque ulla est Aut magno aut parvo lethi fuga: quo, bo ne, circa, Dum licet, in rebus jucundis vive beatus; Vive memor quàm sis aevi brevis. Haec ubi dicta Agrestem pepulere, domo levis exilit: in de Ambo propósitum peragunt iter, urbis aven tes Moenia nocturni subrepere. Jamque tenebat Nox medium coeli spatium, quum ponit uterque In locuplete domo vestigia; rubro ubi coc CO Tincta super lectos canderet vestis eburnos, Multaque de magnâ superessent fercula coe nâ, Quae procul extructis inerant hesterna ca nistris. Ergo ubi purpureâ porrectum in veste loca vit Agrestem, veluti succinctus cursitat hospes, Continuatque dapes; nec non vernaliter ip sis Fungitur officiis, praelambens omne quod adfert. Ille cubans gaudet mutatâ sorte, bonisque Rebus agit laetum convivam; quum subitò ingens Valvarum strepitus lectis excussit utrumque. Currere per totum pavidi conclave; magis que Exanimes trepidare, simul domus alta Molossis Personuit canibus. Tum rusticus, Haud mihi vitâ Est opus hâc, ait; et valeas: me silva ca vusque Tutus ab insidiis tenui solabitur ervo. Age, libertate Decembri, Quando ita majores voluerunt, utere; narra. Davus. Pars hominum vitiis gaudet constanter, et urget Propositum: pars multă natat, modò recta capessens, Interdum pravis obnoxia. Saepè notatus Cum tribus annellis, modò laevâ Priscus inani, Vixit inaequalis, clavum ut mutaret in horas; Aedibus ex magnis subitò se conderet, unde Athenis Vivere, Vertumnis, quotquot sunt, natus iniquis. Scurra Volanerius, postquam illi justa chi ragra Contudit articulos, qui pro se tolleret at que Mitteret in phimum talos, mercede diurnâ Conductum pavit: quantò constantior idem In vitiis, tanto leviùs miser, ac prior illo Qui jam contento, jam laxo, fune laborat. Horatius. Non dices hodie quorsum haec tam putida tendant, Furcifer? Davus. Ad te, inquam. Quo pacto, pessime? Laudas Fortunam et mores antiquae plebis ; et idem, Si quis ad illa Deus subitò te agat, usque recuses; Romae rus optas; absentem rusticus urbem Tollis ad astra levis. Si nusquam es fortè Vocatus |