Anselmo petit monita salutis quibus exaudire possit
sæculares qui ipsum adeunt, 348.

HUGO comes in carcere detinet monachum Cluniacen-
sem, 446. Ut eum dimittat, et pro crimine satisfaciat,
præcipit Anselmus, 446.

HUGO comes de Cestre, 431, 432. Ejus filius Robertus
monachus S. Ebrulphi, 432. Vide Robertus.

HUGO et Basilia conjuges: munera Gondulphi mona.
chi eis Anselmus præsentat; et ejus eis litteras legit,
335. Vide Basilia.

HUGO filius Mabiliæ, 455, Terram non suam vult ven-
dere, 455. Vide Mabilia.

HUGO defunctus, 351.

Humilitas. Humilitatis tres species seu gradus, 395.
In humilitate quanto quis proficit, tanto aliis virtutibus
excellit, 378. Sancti quo magis in Dei visione profi-
ciunt, eo magis se nihil esse cognoscunt, 165. Statum
non habet, qui se hante Dei oculos esse pulverem
videt, 165. Vilia de se sentit qui Dei excellentiam co-
gitat, 165. Sancti qui intenta mente supernis intendunt,
virtutes suas humiliant, 165. Quia in Dei innocentia et
sanctitate vident in quantis ipsi quotidie delinquant,
quam parum de perfectione sanctitatis habeant; et om-
nem de suis viribus præsumptionem deponunt, 165.
Omni vilitate contentus sit qui Deo vult servire, 191.
Ex corde se viliorem reputet, et lingua sua omnibus
inferiorem pronuntiet, 191. Vide Superbia.

IDA Comitissa, 338, 372, 388, 389. Ejus charitas in mo-
nachos Beccenses et quoslibet, 338, 350. Ejus virum salu-
tat Anselmus, 350. Eam ad profectum hortatur Anselmus,
355. Ejus monasterium, 355. Quod ipsa petebat, Ansel-
mus regi Anglorum detulit, qui non approbavit, 355. Eam
sororem et filiam vocat Anselmus, 372. Et eis dat abso-
lutionem per litteras, 372. Eam, Roberti uxorem, salu-
tat, 376. Ejus clericus et capellanus Lambertus, 372.
Vide Lambertus. Idæ Anselmus absolutionem a pecca-
tis per epistolam impertit, pœnitentiam injungendo, 389.
Idea, Ideæ divinæ. Summus Spiritus est summa ratio,
in qua sunt omnia quæ facta sunt, 17. Ea quæ facta
sunt ex nihilo, non nihil erant antequam fierent, quan-
1um ad rationem facientis, 7. Priusquam fierent uni-
versa, erat in ratione summæ naturæ quid, aut qua-
lia, aut quomodo futura essent 7, 17. Creaturæ sunt in
seipsis essentia mutabilis, secundum immutabilem ratio-
nem creata in creante Spiritu sunt prima essentia, et
prima existendi veritas, 17. Omnia sunt in scientia Dei
vila et veritas, 17. Creaturæ sunt semper in summo
Spiritu, non sunt quod in seipsis, sed quod est idem
ipse, 17. Vide Deus causa rerum, Creatura.

Ignis duplici sensu, 178.

Ignorantia hominis, et difficultas bene operandi, 206.
Homo aliquando non intelligit quid sit utile, 84. Decep-
tio non eum excusat qui scire debuit, 394. Ignorantia
minuit peccatum, 395. Vide Impotentia, Peccati pœna.

Imago tanto magis vel minus est vera, quanto magis
vel minus imitatur rem cujus est similitudo, 15. Discri-
men imaginis et similitudinis, 203. Dignior est imago,
quam similitudo, 203. Semper meminisse, intelligere et
amare Deum, hoc est a ejus imaginem esse, 203. Quid
est ad imaginem et similitudinem esse creatum, 202.
Homo si concordat cum voluntate Dei, et idem vult
quod Deus, exprimit imaginem Dei, 238. Rationalis
creatura nihil tantum studere debet quam hanc imagi-
nem sibi naturaliter impressam per voluntarium effec-
tum exprimere, 25.

Imago Dei in homine est abolita attributione vitiorum,
30, 242. Vide Homo, Mens, Rationalis creatura.

Impossibile, impotentia. Impossibile est, quo posito
aliud impossibile sequitur, 123. Non potest aliquid
simul esse et non esse, 124. Vide Existentia. Impos-
sibile dicitur quod sine difficultate perficere non vale-
mus, 132. Impossibile est Deum sibi esse contrarium,
86. Vide Deus omnipotens. Potentia. Impotentia red-
dendi Deo quod debes non excusat hominem, 85. Quia
effectus peccati non excusat peccatum quod facit, 85.
Vide Peccatum. Impotentia voluntatis servandi rectitu-
dinem, non est ex impossibilitate, sed ex difficultate,
120.

Incarnatio. Cur Deus homo factus est, 74 et seq. De
hac quæstione multi quærunt, 74, 75. Hæc quæstio est
in quærendo difficilis, et in solvendo est omnibns in-
telligibilis, et amabilis, 74. De ea satis dictum a SS.
Patribus, 74. Ad intelligentiam necessitatis Incarnatio-
nis, necessaria est notitia potestatis, necessitatis et
voluntatis, 75. Incarnationem nullus humanus intellec-
tus valet penetrare, 92. Constat Deum hominem fieri

oportere, 92. Non decebat ut quod Deus de homine
proposuerat, penitus annihilaretur, 76. Illud proposi-
tum ad affectum duci non poterat, nisi genus humanum
ab ipso Creatore liberaretur, 76. Hæc est necessaria
ratio cur Deus homo fieri debuit, 76. Necesse fuit ut
Deus assumeret hominem in unitatem personæ, 94. Ut
qui in natura solvere debebat et non peterat, in per-
sona esset quæ posset, 94. Ante sæcula Deus prædesti-
navit ut Verbum caro fieret, 156 Deum incarnari propter
homines aut impotentia aut insipientia est gentibus, 76.
Incarnationis humilitas non repugnat rationi, 77. Na-
tura divina non potest converti in humanam, nec hu-
mana in divinam, 88. Nec possunt illæ naturæ ita mi-
sceri, ut ex duabus corruptis una tertia fiat, 88. Una
Dei persona incarnata, reliquæ duæ non simul sunt
incarnatæ, 45, 46. Plures divinas personas in coder
homine incarni est impossibile, 46. Non enim possibile
est plures personas quæ sunt aliæ ab invicem, esse
unam personam, 46. Qui erat incarnandus, oraturus erat
pro humano genere, 46. Et pugnaturus contra diabo-
lum, 46. Filio incarnato, nullum sequitur inconveniens,
49. Nulla alia Dei persona debuit incarnari quam Fi-
lius, 46. Sola Filii persona est incarnata, aliis duobus
cooperantibus, 44. Cur Filius potius incarnatus sit quam
Pater aut Spiritus sanctus, 46, 47. Unde et quomodo
Deus assumpsit humanam naturam, 88. Necesse est has
duas naturas integras convenire in unam personam, 88.
Duæ naturæ in unam conveniunt personam, sicut cor-
pus et anima conveniunt in unum hominem, 88. Ut ea
persona esset homo Deus qui haberet quo superaret
omnem essentiam quæ Deus non est, et omne debitum,
quod peccatoros solvere debent; et qui nihil pro se
deberet, 222. Alia natura, non alia persona a Verbo as-
sumpta est, 43, 47. Home assumptus a Verbo, non
persona. 43. Nec in unitatem naturæ, sed in unitatem
personæ, 46, 47. In Christo una persona est, plures
naturæ, et plures naturæ sunt una persona, 47. In
Christo Deus est persona, et homo est persona; nec
tamen duæ sunt personæ, sed una persona, 47. In
Christo enim Deus et homo eadem persona est, 47. Et
non est alius Deus, alius homo in Christo, 47. Aliud
tamen est Deus, aliud homo, 47. Idem ipse est Deus,
qui et homo, 47. Non idem est homo, et homo assump-
tus a Verbo, 47. Verbum et simpliciter homo non est
eadem persona, 47. Homo assumptus est eadem per-
sona quæ Verbum est, 47. Hanc tamen facit Filius Dei,
46. Homo, per unitatem personæ, Filius Dei est, 46.
Ideo quod facit homo, Deus seu Fiius Dei id facere di-
citur, 46. Filius Dei creator dicitur quia homo factus,155.

In Incarnatione Dei natura non humiliatur; sed na-
tura hominis exaltatur, 77 Supplicatio Filii non a Di-
vinitate fit, sed ab humanitate ad divinitatem, 46. In-
carnatio Verbi bona per peccatum amissa restituit, 205,
etc. Verbum non assumpsit id quod noxium erat ad
opus suum, 91. Ideo non assumpsit ignorantiam, 91.
Tabernacnlum sapientiæ incarnatæ, corpus assumptum,
155. Vide Christus, Redemptio, Satisfactio.

Indigere. Aliquid minus alio habere, non semper est
indigere, 134. Indigere est carere aliqua re, cum eam
haberi oporteat, 134. Ubi est indigentia, ibi est mise-
ria, 134. Nemo indiget ea re quam non vult, 116. Vide
Paupertas.

Individua maxime substant, id est subjacent acciden-
tibus, 27. Vide Accidens, Substantia, Universale.
Induratio. Vide Obduratio.

Infantes in Adam causabiliter sive materialiter velut
in semine fuerunt, cum peccavit, 104. In seipsis jam
sunt personaliter, 104. Il illo non alii ab illo, in se alii
quam ille. 104. Fuerunt igitur in illo, sed non ipsi;
quia nondum erant ipsi, 10. Sic esse non est nihil et
inane quoddam, 104. Vide Peccatum originale. Animæ
infantum nec amantes summum bonum, nec contem-
nentes sunt, 26. Qualiter quove merito animæ infan-
tum ad beatitudidem æternam miseriamve distribuan-
tur, comprehendi non potest, 26.

Infans sullum habet peccatum, nisi originale, 98. Si
nullum esset in parvulis originale contagium, nihil mali
vel in corpore vel in anima, sub tanta justi Dei potestate
paterentur, 108. Qui inter viscera materna suffocantur,
poenæ videntur concipi non vitæ, 233. Infans non portat
peccatum patris, sed suum, 105. Quomodo peccata paren-
tum noceant infantibus, 105. Infans qui sine baptismo
moritur damnatur, 98. In infantibus sola gratia operatur
salutem sine illorum libero arbitrio, 128, 129. Gratia est
quia datur aliis voluntas ut infantibus sua fide subveniant,
113. Fide sua Christiani subveniunt infantibus, 128. In-
fantes baptisatos admitti ad regnum catholica tenet Ec-
clesia,106. Justitia Christi qui se dedit pro illis, et justi-
tia fidei matris Ecclesiæ,quæ pro illis credidit, quasi justi
salvantur, 106. Impotentia justitiam habendi illis post ba-

plismum non imputatur ad culpam, 106. Non ira Dei, sed
gratia est cum filios parvulos Deus de hac vita abripit,
383. Vide Baptismus, Gratia, Impotentia, Peccatum.

Infernus. De inferno, 452. Tormenta inferni, 211. Hæc
nunquam delebunt peccata, sed peccata semper tormenta
tenebunt, 296. Vide Damnatio, Diabolus.

Infidelibus et impiis ostendendum quam irrationabi-
liter nos contemnant, 357. Vide Fides, Fideles.

Infinitum. Absurda est graduum distinctio in raturis,
et naturarum infinita multitudo, 5.

Initium. Quod potest cogitari esse, et non est; per ini-
tium potest cogitari esse, 37. Vide Cogitare.

Injuria. Remittendum fratris peccatum,191. Deus præ-
cipit nobis omnino dimittere in nos peccantibus, 79. So-
lius Dei est vindictam facere, 79, 84. Vide Vindicta. Di-
mittere in nos peccantibus debemus, si ea quæ in Deum
peccavimus dimitti volumus, 167. Libenter converso mi-
nora dimittit, qui sibi novit a Domino dimissa fuisse ma-
jora, 167. Deus ea quæ dimiserat, exiget ab eo qui debi-
tum a converso exigit, 167, 169. Peccata per poenitentiam
dimissa redeunt, cum indulgentia fratri denegatur, 169.
De cordibus, id est non simulatorie, sed veraciter, re-
mittendum est fratris peccatum, 169. Vide Amor proximi.
Quæ in Deum psccamus, magna et multa sunt, 168. Quæ
homines in nos peccant, exigua sunt et parva, 168. Qui-
dam culpa fratris sic offenduntur ut optent fratrem suum
æternis ante perire suppliciis, quam ei indulgeant,
168.

Injustitia. Vide Justitia.

Injustus. Vide Injustitia.

Innocentia. Felicior ille qui innocentiam semper ser-
vavit, quam qui per peccatum naufragium passus, mor-
tem evasit, 233.

Insensibilia nec culpam habere possunt, nec gratiam,
117. Vide Justitia, Rationalis natura.

Intellectus. Intelligentia, 20, 21. Quidquid intelligitur,
in intellectu est, 30, 38. Aliud est rem esse in intellectu
aliud intelligere rem esse, 30. Vide Cogitare, Existentia,
Mens. Facilius probatur id quod aliquo modo intelli-
tur, 39. Intellectus nequit ultra æternitatem transire, 60.
Vide Eternitas.

Intentio qualis, tale opus, 193. Ad memorandum, et
intelligendum, atque amandum summum bonum, debet
homo referre totum quod vivit, 203. In Deo moveri est in
illo et ad illum dirigere omnem voluntatis et actionis suæ
motum, 203. Ille qui bonum opus facere volens prohibe-
tur, et gaudet se prohibitum esse, non est laudandus,356.
Ille qui pravum opus agere disponens non permittitur, et
lætatur se suæ concupiscentiæ non esse traditum, judi-
candus est crimen egisse quod voluerat, 356. Quandiu
aliquis est in voluntate criminis de crimine judicandus
est, 356. Magna distantia est inter illum, quem ira Dei
usque in reprobam actionem deserit; et illum quem gra-
tia a præcipitio servans operis in bonam voluntatem re-
stituit, 356. Ille nomine facinoris notandus est, qui in
actum labitur, aut in mala voluntate deseritur, 356. Non
ille qui nec in opus malitiæ præcipitatur, et a perversa
intentione eruitur, 356. Vide Bonum summum, Facinus,
Rationalis natura, Voluntas.

Interrogare. Tribus modis Deus nos interrogat, 10.
Flagelli districtione, 20. Præcipiendo quæ volumus, 30.
Aliqua occultando et aliqua aperiendo, 172.

Investitura. Contra investituras, 389, 393, 399, 404,
421, 394, 427, 428. Investituras laici dare non debent,
389.Teutonicus rex dabat investituras, 421. Id papa non
concedente, sed tolerante propter gentis hujus feritatem,
421. Omnes qui regi Henrico investituras consulebant, et
qui eas accipiebant, sunt excommunicati, 436.

Invidia. Hæc cuncta bona devorat, 192. Suum rodit au-
ctorem, 192. Invidia hominum urit, urendo tristem et
cum languore incedere facit, 428. Semper invidet vir-
tuti, 331. Qui invidiæ persecutionem timet, aut locum
ubi vitiosi lateant inveniat,aut virtutibus renuntiet, 331.
Invitus. Vide Liberum arbitrium, Necessitas, Volun-

tas.

Invocatio sanctorum, 211.

Ira. Deus in natura sua irasci non potest, 169. Ira Dei
est ejus vindicta, 169. Deus irritatur malis nostris, 169.
Qui Deum non habet placatum, nequaquam evadet ira-
tum, 228. Magna Dei ira est peccatores ad pœnitentiam
non vocare,sed in peccatis usque ad mortem relinquere,
181. Irasci fratri suo, gravis est culpa, 131. Ira restrin-
genda, 192. Vide Injuria, Patientia, Vindicta.
Ivo episcopus Carnotensis, 406.

J.

JACOB Supplantator interpretatur, 155, 166. Designat
luctatores qui vitia cum labore supplantant, 155.

JANNE, id est, præparatus, 176.

Jejunium, 388. Nisi jejuniis erudiaris, non potes ten-
tationes vincere, 191.

Jericho luna dicitur, 157.

Jerusalem, civitas electa a Domine, 436.

Jerusalem, id est, visio pacis, 156, 17. Ecclesiam desi-
gnat, 156. Jerusalem superna, 156. Rex Jerusalem, 429,
436. Vide Baldwinus.

JESUS, id est, salutaris sive salvator, 171, 176, 208.
A Deo missus mundum salvare, 171. Jesus redemptor
captivorum, salvator peccatorum, spes exsulum, etc.,
220. Vide Christus.

JOANNES Sonat, in quo gratia, 166.

JOANNES-BAPTISTA (S.), 287. Prius ab archangelo lauda-
tus, quam genitus a patre, 237. Prius plenus Deo, quam
natus ex matre, 287. Prius noscens Deum, quam natus in
mundo, 287. Est per miraculum conceptus, 102. Non ta-
men sine peccato, 102. Quia per propagationem natura-
lem est conceptus, 102.

JOANNES (S.) apostolus, permansisse virgo perhibetur,
162. Super pectus Domini recumbens ob virginitatis pri-
vilegium, 231.

JOANNES (S.) Damascenus, 108.

JOANNES Tusculanensis episcopus, 440.
JOANNES cardinalis, 440.

JOANNES episcopus quondam Beccensis monachus, se-
dis apostolicæ legatus mittitur in Angliam, 382.

JOANNES. Scribit Anselmo de illo qui dicebat in Deo
tres personas esse tres res, 355. Brevi Romam erat pro-
fecturus, 355.

JOANNES prior Batensis, 420.

JOANNES prior canonicorum de Monte S. Eligii, 429.
Ad eum mittit Anselmus unum e familiaribus instruen-
dum, 429.

JOANNES et Boso monachi sub abbate Rodulpho, 360.
Anselmi quaterniones perdunt, inde se excusantes eos
Anselmus blande consolatur, 360. Et spondet se eis mu-
sicam missurum, 360.

JOFFRIDUS. Per eum Guillelmus abbas Beccensis elec-
tus scripsit ad Anselmum, 372. Vide Goffridus.

JOSEPH, id est augmentum, 176. Joseph triginta annis
natus, regni suscepit gubernacula, 175. Joseph natura
filius Jacob; lege filius Heli, 174. Et sic duos patres Heli
et Jacob habuisse videtur, 174. Joseph propinquus erat
Virginis Mariæ, 174. Mariæ genealogia per Joseph des-
cribenda, 174. Vide Maria.

JOTTERANNUS Lugdunensis archiepiscopus, 447. Ejus
tribulatio, 447.

Jubilæus est in lege annus quinquagesimus, 183.

Judæus. Populus Judaicus sola præsentis vitæ bona
sitiebat, 180. Cor suum habere nesciebat, sed terrenis
adhærebat, 141. Magna gloria est Hebræis credentibus
quod ex eorum genere carnem assumpserit Deus, 171.
Judæos Deus reprobat, 18. Judæus ad Christum conver-
sus, 409. Qui facit alia ratione quæ Judæi faciunt,
non propterea judaizat, 135.

JUDAS diabolus a Domino dicitur, 83.

Judex. Ad eum non pertinet utrumque, scilicet et que..
rimoniam et vindictam facere, 382. Ipse peccatorem ju-
dicabit, ad cujus contumeliam spectat quidquid præva-
ricator peccat, 208. Ipse judicabit qui bonum pro malo
reddidit cui peccator malum pro bono, 208. Qualis judex
erit in novissimo, 208.

Judicium. Animæ a corpore separatæ qui status, 207.
Accusatur a dæmonibus, usque ad minimam negligen-
tiam, 207. Tremenda hora: examen horridum: judex
districtus, adversarii procaces, 207. Anima justa tremen-
dam illam horam non formidabit, 207. Vide Anima. Dei
judicii terror, 191, 207, 234. Horror damnandorum, 234.
Decor et lætitia glorificandorum, 234. Tempus universa-
lis judicii est omnibus incertum, 162. Incerta est singulis
hora sui exitus, 162. Sancti in die judicii sunt regnum per
cepturi, 162. In conspectu angelorum et hominum univer,
sa peccata nostra etiam cogitationum manifestabuntur,
191, 253. De singulis actibus rationem reddemus, 167,
168. Quidquid operamur, quasi in libro scribitur, 183. Ut
in die judicii coram Christo recitetur, 183.

In die judicii non condemnabitur omne quod non fuerit
ad Dei voluntatem directum, 208. In die judicii plura quæ
nunc aut bona aut non peccata videntur, peccata appare-
bunt, et terribiliora his quæ nunc videntur, 208. Non
erit tunc tempus misericordiæ,nec pænitentia recipietur,
208. Peccator quos judices et accusatores habet, 299.
Peccator a tot arguetur, quot ei præbuerunt exempla et
monita bene vivendi, 253. In novissimo hinc erunt accu-
santia peccata, inde terrens justitia : subtus patens hor-
ridum chaos inferni, desuper iratus judex: intus urens
conscientia, foris ardens mundus, etc., 208. Augustiæ
animæ in die novissimo,208. Pertractandum qualiter sta

tuendus sis ante judicem, 191. Qui ad vocem diei judicii
non expergiscitur nec tremit, non dormit, sed mortuus
est, 207. Gaudium justorum cum audient: Venite, bene-
dicti, 207. Christus in fine sæculi reprobos dimittet ut a
diabolo in sempiternam damnationem rapiantur, 207.
Vide Animæ separate status.

Justi (S.) coenobium. In eo sepultus est Hugo archi-
episcopus Lugdunensis, 446.

Justificare. Peccator peccatorem justificare nequit,
85. Vide Redemptio, Satisfactio.

Justitia, Justus, Injustitia, Injustus. Justitia Dei in re-
gno suo nihil inordinatum relinquit, nequidem peccatum,
222. Recte ordinare peccatum, pro quo non est satisfac-
tum, est illud punire, 79. Peccatum si non punitur,inordi-
natum dimittitur, 79 et 84. Justitia dat cuique quod suum
est, 171. Justitia est rectitudo voluntatis propter se ser-
vala, 98, 99, 114, 115, 126, 128, 129, 133 Hæc definitio
est perfecta, 114, 115, 125. Justitia, veritas et rectitudo
voluntatis eadem sunt, 65. Mox ut habemus et volumus
voluntatis rectitudinem, justitia dicenda est, 114.Servare
rectitudinem voluntatis propter ipsam rectitudinem est
velle quod Deus vult illum velle, 121, 126. Hæc est ju-
stitia seu rectitudo voluntatis, voluntas creaturæ rationa-
lis subjecta voluntati Dei, 79. Voluntas illa justa dicenda
est, quæ sui rectitudinem servat propter ipsam rectitudi-
nem, 114. Voluntas seu affectio quæ est ad volendum rec-
titudinem, ipsa rectitudo est 133. Nemo potest velle rec-
titudinem, nisi rectitudine, et rectitudinem habens, 133.
Voluntas justitie est ipsa justitia, 133.

Nulla est justitia quæ non sit rectitudo, 114. Nec alia
rectitudo quam voluntatis, justitia dicitur, per se, 114.
Non habemus justitiam nisi volendo, 114. Si eam volu-
mus,hoc ipso illam habemus, 114. Eam non servamus,
nisi cum illam volumus, 114. Quandiu cam volumus,ser-
vamus et donec servamus volumus, 114. Mox ut est acce-
pta, est habita et volumus eam, 114. Natura prius est ac-
cipere justitiam, quam velle et habere, sed tempore sunt
simul, 114. Natura quoque prius est velle et habere,
quam servare justitiam; sed tempore simul sunt, 114.
Aliud est voluntas, aliud rectitudo quæ recta est, 126.
Affectio volendi justitiam melior est affectione commodi,
116. Per hanc omnis justus justus est, 116. Nec nisi per
istam aliquis beatus esse potest, 116. Beata esset anima
sola dilectione justitiæ, etiam cum absentia alterius com-
modi, 116. Vide Beatitudo, Bonum. Nullo modo volun-
tatis rectitudo, nisi propter se servata, justitia est, 114,
128. Qui solum propter aliud rectitudinem servat, non
justitiam diligit, sed illud propter quod illam servat, 128.
Et ideo non est dicendus justus, 128. Alia originalis, alia
personalis justitia, 97. Personalis justitia, cum injustus
accipit justitiam, quam ab origine non habuit, 97. Origi-
nalis justitia, quam in ipso sui initio habuerunt Adam et
Eva, 97. Vide Adam, Homo ante peccatum. Tribus modis
decernitur justitia, 1° cum naturæ nostræ sua servamus;
20 cum proximo facimus quod nobis fieri volumus; 3° cum
Deo, quæ Dei sunt, persolvimus, 159.

Justitia non plene in nobis impletur, donec Deus sit
omnia in omnibus, 159. Justitia non est aliud et aliud
in diversis, 4. Laudabilis justitia seu rectitudo non repe-
ritur nisi in rationabili natura, quæ eam cognoscit et vult,
114. Justitia est rectitudo voluntatis, non scientiæ, aut
operis, 114. Qui vult quod debet, sl nesciens vult quod
debet, non est laudabilis justitia, 114. Vide Rationalis
natura. A quo simul accipimus et habere et velle et ser-
vare voluntatis rectitudinem, ab illo accipimus justitiam,
114. Sola justitia est ipsium bonum quo boni fiunt angeli
et homines, 65. Justitia non est naturalis homini vel an-
gelo, 126. Sed ab eis separabilis, 126. In angelis bonis
nulla est injustitia, 129. Nullus illis sociabitur cum ali-
qua injustia, 129. Vide Angelus, Beatitudo.

Justitia est veritas illa voluntatis in qua diabolus non
stetit, 133. Debere habere justitiam, factum est ab eo qui
dedit; non habere, factum est ab ipso qui deseruit, 69.
Non reprehenditur in voluntate quod debeat habere ju-
stitiam; sed quod eam non habet, 69. Debere habere ju-
stitiam, decorat naturam; non habere, deturpat, 69. Na-
turam quæ non debet habere justitiam, non deformat non
habere, 69. Voluntas semper debet habere justitiam,127,
134. Quod semel accepit justitiam, eam semper habere
debet, 69. Debitricem fecit voluntatem accepia justitia,
69. Deus ab omni rationali creatura exigit, et hoc illa
per obedientiam dabet, ut justiam vivendo et loquendo
indeclinabiliter teneat, 77. Justitia est aliquid bonum 69.
Rectitudo nullius mali causa est, 133, hæc omnis boni
meriti mater est, 133. Hæc favet spiritui concupiscenti
adversus carnem, 133. Si ex illa malum aliquando sequi
videtur,non est ex ipsa, sed ex alio, 133. Quando homo
habet rectitudinem, non est servus peccati, 121. Nec ha-
bet impotentiam non peccandi, 121. Rectitudo est incre-

mentum quod dat Deus, 130. Es sentia non est recta nisi
a Deo, 127.

Justitia aut injustitia per voluntatem, 64. In adultis sa-
lus sit per justitiam,128. Justitia gubernatur voluntas
hominis,73. Justitias hominum est sub lege, 79. Secun-
dum justitiæ quantitatem mensura retributionis a Deo
recompensatur, 79. Non habet justitiam, qui eam non
servat libera voluntate, 127. Beatus esse non debet, qui
non vult justitiam, 68. Vide Beatitudo. Justitia non
omnes volunt, 68. Rectitudo volendi aliquid nulli datur,
nisi intelligenti recte et quod velle debet, 130. Propter
rectitudinem vult homo discere ut sciat recte, id est, juste
vivere, 133. Omnis sensus vel intellectus rectitudinis, se-
men est recte volendi, 130. Nemo a se habere potest re-
ctitudinem, nisi volendo, 129. Velle illam nemo potest
nisi habendo, 129. Nullo modo creatura potest a se ha-
bere rectitudinem, 129. Neque valet eam habere ab alia
creatura, 129.

Justitiam nullus servat, nisi volendo quod debet, 64.
Neque deserit, nisi volendo quod non debet, 64. Duo vo-
luntia neeessaria ad justitiam; velle quod debet, accideo
quia debet, 64. Volendo justitiam nemo peccat, 64. Non
ita potest voluntas per liberum arbitrium velle justitiam,
cum non habet, sicut valet eam servare, cum habet, 134.
Deus non valet rectitudinem auferre a voluntate illam ha-
bente, 120, 121, 126. Deus dicitur auferre rectitudinem,
quando non facit ut eadem non deseratur, 121. Omnis ra-
tionalis creatura tenetur justitiam perseveranter servare,
77, 90. Et magis mori quam illam deserere, 77, Christus
propter hanc mortuus est, 77. Justitiam vocat Apostolus
legem Dei, quia a Deo est; et legem mentis, quia per
mentem intelligitur, 98. Voluntas deserendo justitiam,
magnum aliquid perdidit, 5, 6. Homo non potest justitiam
per se adipisci, 70. Non potest illam perditam per se re-
cuperare, 70, 134. Quæcunque justa dicuntur ad invicem,
non possunt intelligi justa nisi per justitiam, 4. Nihil per
se est justum, nisi justitia; aut injustum vel peccatum,
nisi injustitia, 98. Ante acceptam justitiam nullus est ju-
stus vel injustus, 70.Nullus post acceptam justitiam fit in-
justus, nisi sponte deserta justitia,70. Injustitia nihil est
aliud quam privatio seu absentia debitæ justitiæ, 65, 69,
73, 98, 99, 125. Absentia justitiæ, nullam essentiam ha-
bet, 69, 126. Absentia justitiæ, antequam daretur, non
erat injustitia; sed ea deserta injustia merito vocatur,
69.

Sola injustitia est malum,quod malos facit, 65,73. In-
justitia non est nisi in natura quæ cum debet habere ju-
stitiam, non habet, 98. Injustitia est simpliciter malum,
quod nihil est, 70, 73. Natura in quia est injustitia, non
est simpliciter malum, sed aliquid malum, 70. Injustitia
non est talis res qua inficiatur anima, velut corpus vene-
no, 99. Injustitia dicitur mala opera facere quia voluntas
ea facit absente justitia: quæ si adesset, prohiberet ne
fierent, 99. Manente justitia,multa habetur tranquillitas,
66. In multis nihil aliud videtur justitia, quam quiescere
a malo,ut castitas, patientia, 66. Aliquid diversis conside-
rationibus justum est, et injustum, 76. Ipsum velle inju-
stum,in quantum est, bonum est, 126, et à Deo est, 127.
Id solum justum est, quod Deus vult; et non justum,
quod non vult, 32. Justi dicuntur recti corde, id est volun-
tate, 115, 128. Nullus intelligitur rectus, nisi qui rectam
habet voluntatem, 115. Qui proprie et absolute dicuntur
justi et recti corde, 129. Est aliquis secundum aliquid ju-
stus, et secundum aliquid injustus, ut qui castus est et
invidus, 129. Talibus non promittitur beatitudo justorum
129. Filii lucis, justi dicuntur, 183. Sunt justi qui nun-
quam magna bona operantur, 183. Sancti homines dicun-
tur filii Israel, sicut et filii Abrahæ,83. Omnes juste vi-
ventes sunt angeli Dei, 83. Vitam angelicam imitantur,
et æqualitas angelorum illis promittitur, 83. Confes-
sores etiam et martyres dicuntur, 83.

Virjustus a virtutibus possidetur,nec ullum vitium in
eo aliquid dominationis habet, 177. Justus Deum in se
manentem habet, 203. Vir justus non fixit mentem in
amore præsentis sæculi, 177. Sed ad futurum sæculum
desideriis et profectus assidue tendit, 177. Vide Mundus.
Vir justus quotidie proficiendo virtutum gradibus fit cœlo
vicinior, 177. Vir justus pro novissimis obsecrat, 177. Vir
justus ægre fert moras vitæ præsentis, 177. Vir justus
subtiliter discernit inter virtutes et vitia, 177. De gloria
et bonis animæ juste cum exit de corpore, 211, etc. Vide
Anima. Justis promittitur vita æterna, 128. Vide Beati-
tudo.Non justus est qui facit quod debet,si non vult quod
facit, 113. Qui coactus aut mercede conductus vult quod
debet, non dicendus est justus, 114. Qui non vult quod
debet, justus non est, 114. Qui non reddit quod debet,
injustus est, 85.

Juramentum, de Juramento, 193. Non jurat qui ali.
quid se facere dicit in nomine Domini, 366.

I

Lahor. Salvator electos suos per hujus vitæ labores
ad vitam futuræ beatitudinis introducere disposuit,
162. Vide Requies.

Lacrymæ. De Lacrymis, 191. Lacrymarum donum a
Deo potitur, 257, 260. Lugendum pro peccatis, et pro
desiderio cœlestis patriæ, 159. Illud sordes lavat; istud
accendit futuræ vitæ amatores, 159. Lacrymæ Jesu testes
specialis amicitia erga Mariam, Martham et Lazarum,231.
Lætitia. Nulla sentiri debet lætitia nisi de his quæ
auxilium aut spem dant perveniendi ad beatitudinem, 84.
Laicus. Episcopus jam consecratus Ecclesias quæ
non sunt in sua parochia, de manu laici non debet
accipere, 383. Si vero in sua parochia sint, potest acci-
pere, 383. Redduntur enim magis quam dantur, 333.
Vide Episcopus, Excommunicatio, Investitura, Late-
ranense concilium.

LAMBERTUS Idæ comitissa capellanus, 388, electioni S.
Anselmi adfuit, 372. In Anglia moratur pro Idænegotiis,
388. Ut nihil perdat de præbenda rogat Anselmus, 388.

LAMBERTUS Coenobii S. Bertini abbas, 416, eligitur in
archiepiscopum Remensem, 416. Ut per solam obe-
dientiam onus subeat, et non contra obedientiam illud
refugiat, ei consulit Anselmus, 416. Abbati Clunia-
censi subditus erat S. Bertini abbas, 416. Vide
Sancti Bertini cœnobium.

LAMBERTUS abbas, 381. Eum Anselmus exorat pro
monacho refuga, sed pœnitente, 381.

LAMBERTUS el FORCERALDUS avunculi Anselmi, 318,
328. Eos Anselmus deterret ab amore sæculi, 328.
LAMBERTUS magister Willelmi et Rogerii monacho-
rum, 318.

LAMBERTUS vir nobilis eum Anselmus ad sæculi
contemptum hortatur, 556.

LANFRANCUS electus in archiepiscopum Cantuarien-
sem, 311. Abbas fuerat Cadomi, 316. Fuerat et prior
Becc., 316, 341. Ejus dona Beccensibus, 316, 341. Ejus
modestia in muneribus, 326. Ejus ad subveniendum
misericordia, 317. Ejus prudentia, 325. Lanfrancum
nepotem suum Beccum misit, 319, 320. Romam pro-
fectus est, 319. Nepotem suum et Guidonem novitios
hortatur ad humilitatem, 320. Nepotem suum corripit
quod ejus præceptum de non legendo intra annum,
transgressus sit, 320. Quærit Anselmi sententiam
contra quasdam assertiones, 326. Ejus opus in S.
Pauli Epistolas, 333. Ei examinandum suum Monolo-
gion misit Anselmus, 335, etc., 336, 337. Anselmum
monuit ut divina auctoritate sua dicta firmaret, et cum
eruditis in sacris Scripturis conferret, 337. Quædam in
Anselmi Monologio notavit, 337. Viginti libras Bec-
censibus mittit per Hebertum abbatem, 341. Ad
eosdem misit aurum pro calice conficiendo, 311. Ejus
judici puniendus camerarius ebrosius, 343. Ei morbo
laboranti condolet Anselmus, et sui monasterii neces-
sitates commendat, 361. Hunc mortuum semper dolent
Beccenses, 365. Lanfrancus dedicaverat ecclesias vil-
larum suarum intra quamcunque diœcesim, 373. Bona
dederat Ecclesiæ Dublinensi, 434, eum post mortem
a Roscelini errore vendicat Anselmus, 357. Vide An-
selmus, Roscelinus.

LANFRANCUS junior Lanfranci archiepiscopi nepos :
ob mores ejus laudabiles eum salutat S. Anselmus, 313,
314. A Lanfranco archiep. Beccum mittitur: unde An-
selmus multum gratulatur, 319, 320. Ut per annum
nou legeret in refectorio vel in capitulo, aut in mo-
nasterio jussit Lanfrancus archiep., 320. Hoc præcep-
tum transgressus est, 320. Ejus virtutes, 323. Dolore
capitis vehementi vexatur, 323. Anselmi in eum amor,
333. Eum ad se mitti poscit Anselmus, 335. Rogat An-
selmus ut quam primum sine incommodo poterit,
redeat, 336. In abbatem S. Wandregisilii assumptus
contra Anselmi abbatis sui voluntatem, 357, 358. Înde
eum durius increpat Anselmus, 358. In monachos S.
Wandregesilii crudelis fit, 358. Interfuit cum Beccenses
monachi in congregatione requisiti sunt de suo consensu
electioni Anselmi in archiepiscopum Cantuariæ, 365.
Vide Anselmus, Lanfrancus, S. Wandregisilii monachi.
LANFRIDUS abbas S. Wimari, 377. Ut gregem non
deserat, cujus sub ejus obedientia vult degere, etsi
altera inordinate velit agere, 577.

LANZONI monacho sanctioris vitæ normam S. An-
selmus præscribit, 312. Eum monet ut a diaboli tenta-
tionibus caveat, 321. Et ut stabilitatem in monasterio
teneat, 321, 322.

Lapsus. Lapsos necesse est ad tempus abstinere, 332.
Vide Communio, Pœnitentia. Carnalis lapsus prohibet
ad sacrum ordinem accessum, et reditum, duabus
ex causis. 1. Propter culpam. 2. Propter sacri ordinis
decolorationem, 140, 332. Vide Ordo.

Lateranense consilium sub Paschali II interdicit ne
clericus hominium laico faciat, aut de manu laici
Ecclesiam vel ecclesiastica dona suscipiat, 383.
PATROL. CLIX.

Latro usque ad animæ exitum in peccatis fuit, 213.
In extremis sua mala confessus misericordiam inve-
nit, 213. Et ipso die in paradiso fuit, 211. Latro in
cruce sanctificatus, 274, verius cognovit Christum in
cruce pendentem, quam in templo docentem aut mira-
cula facientem, 274. Latro in cruce Chrisii coufessor et
martyr, 274. Opinabantur aliqui latronem hunc fuisse
filium principis latronum, et ab eo matri suæ redditum
fuisse Christum parvulum quem ipsi suffurati fuerant,
230. Fortis et velox latro ideo malus est, quia moxius, 4.
Laus. Laudes contemnendæ, 320. Laus Dei, 251.
Homo ut Deum sine fine laudet creatus est, 203. Sanc-
tis proposita regula, laudare Deum ac diligere, 103.
ex toto corde laudandus, 103, 203. Vide Deus, Honor
A creatura non intelligente Deum laudari, hoc est a
rationali creatura intelligi Deum eam bonam fecisse,
pulchreque ordinasse, 238.

LAURENTIUM Cantuariæ archiepiscopum paganorum
metu fugientem Petrus apostolus flagellavit, 364.
Leprosi peccalores designant, 184.

LERMENDESIs comitissa. Ab Anselmo Beccensibus
commendatur, 364.

Lex vetus lex Dei dicitur, quia a Deo est; et lex
Moysi, quia per Moysen ministrata, 98. Legí antepo-
nenda evangelica veritas, 165. Inimici Dei deputantur
qui legi Dei nolunt esse subjecti, 389, 391. Vide Dei
voluntas. Dei institutio in duo dividi potest in præ-
cepta divinarum scripturarum, et in legem natu-
ralem, 151. Lex naturalis est Dei institutio, 151. Lex
naturalis est quæ insita est homini, 151. Lex
naturalis illa est: Quod tibi fieri nolueris, alteri ne
feceris, 151. Huic Dei legi quicunque obviat, Dei
voluntatem non servat, 151. Præcepta Scripturarum
voluntas Dei appellantur, 151. In constitutionibus
apostolicis et ecclesiasticis lex Dei intelligitur, 438.
Vide Ecclesia. Rectæ observationes Ecclesiarum vo-
luntas Dei non immerito appellantur, 151. Quibus qui
non acquiescit, a voluntate Dei deviat, 151. Lex non jus-
tificat. Vide Gratia. Lexoviensis Ecclesia, in Anglia, 412.

Liberum arbitrium. Quid sit libertas arbitrii, 117,
etc., et utrum illam semper habeamus, 117. Omnis li-
bertas est potestas, 118. Libertas arbitrii est potestas
servandi rectitudinem voluntatis propter ipsam rectitu-
dinem, 118, 122, 126, 129, 132. Hæc definitio perfecta
est ex genere et differentiis, 122, 126. Libertas arbitrii
constat ex ratione quæ rectitudinem valeat cognos-
cere, et ex voluntate, qua illam tenere possimus, 119.
Libertas arbitrii non est potentia peccandi et non pec-
candi, 117. Quidam putabant libertatem arbitrii esse,
posse peccare et non peccare, 117. Nec libertas, nec
pars libertatis est, potestas peccandi, 117. Libertas
non est nisi ad hoc quod expedit, 80. Liberior est vo-
luntas quæ a rectitudine non peccandi declinare nequit,
quam quæ illam potest deserere, 117. Potestas pec-
candi addita voluntati minuit ejus libertatem; et si
dematur, eam auget, 117. Rectitudo servatur per li-
berum arbitrium, 129. Peccatur per liberum arbitrium,
sed non per hoc unde liberum est, 118. Sed per potes-
tatem peccandi, 118. Vide Peccatum. Voluntas. Per
liberum arbitrium peccatur, cum non aliqua re cogente,
non aliqua necessitate, sed sponte peccatur, 117, 118.

Libertatis arbitrii alia est à se, quæ est solius Dei:
alia a Deo facta et accepta, quæ est angelorum et
hominum, 122, 126. Et hæc alia tenet rectitudinem,
alia caret, 126. Quæ tenet, alia separabiliter, et est
omnium angelorum ante casum malorum, et omnium
hominum ante mortem, 126. Alia tenet inseparabiliter,
et est electorum angelorum post casum aliorum, et
electorum hominum qost mortem, 126. Quæ caret
rectitudine, alia caret recuperabiliter, est hominum in
hac vita, 126. Alia irrecuperabiliter, est reproborum
angelorum post casum suum, et reprob rum hominum
post hanc vitam, 122. Deus et angeli, etsi peccare
nequeunt, liberum habent arbitrium, 117.

Liberum arbitrium hominum differt a libero arbi-
trio Dei et angelorum bonorum, 117. Eadem tamen est defl-
nitio liberi arbitrii in utrisque, 117. Vide Angelus, Dei
voluntas, Homo, Rationalis, natura, Voluntas, Liberum
arbitrium Dei et angelorum bonorum, non potest peccare,
117. Deus dedit rationali creaturæ liberum arbitrium, 129.
Per potestatem peccandi, et sponte, et per liberum arbi-
trium, et non ex necessitate, nostra et angelica natura
primitus peccavit, 117. Illi peccatum dominari poterat,
et tamen libera erat, 117 et 118. Angelus et homo
etiam postquam peccaverunt, liberum habent arbitrium,
118, 119, 121. Ad rectitudinem voluntatis propter se
servandam acceperunt libertatem arbitrii, 118. Non
adillam, habendam a se, nec ad illam perditam recuperan-
dam per se, 118. Vide Adam. Angelus. Homo Ha-
bemus potestatem servandi rectitudinem voluntatis,
quandiu ratio in nobis est et voluntas, 119. Sicut
habemus potestatem vivendi, etsi in tenebris positi

35

simus, aut ligatos oculos habeamus, vel non
adsit res quæ possit videri, 119. Rationalis na-
tura semper habet liberum arbitrium, 121, 122, 126.
Quia semper habet potestatem servandi rectitudinem
voluntatis, propter ipsam rectitudinem, 126. Etiam
cum eam non habet, 121. Quæ per liberum arbitrium
flunt, nulla necessitate proveniunt, 123. Multa fiunt
nulla necessitate, sed libera voluntate, 125. Vide Ne-
cessitas. Non in omnibus liberum habemus arbitrium,
126. Non est idem arbitrium, et libertas qua dicitur
liberum, 126. Multa fiunt ex libera voluntate, quæ,
antequam sint, fieri potest ut nunquam sint, 124. Et
tamen quodammodo sunt necessitate, 124. Non repu-
gnant necessitas quædam et arbitrii libertas, 123.
Vide Necessitas.

Liberi arbitrii et præscientiæ concordia, 71,72. Vide
Præscientia. Multi putant ad salutem vel damnationem
nihil valere liberum arbitrium, sed solam necessitatem
propter præscientiam, 126. De libertate arbitrii in his
quæ sunt ad salutem 126, 127. Non aliquid facit vis
necessitatis, ubi operatur electio sola voluntatis, 126.
Potestas servandi rectitudinem est semper libera, 126.
Hac libertate arbitrium liberum et voluntas libera di-
citur, 126. Ibi est libertas, ubi non est deserendi rec-
titudinem necessitas, 126. A liberalitate sua voluntas
nec per se nec per alium potest privari, 121. Voluntas
non operatur necessitate, quæ, si non vellet sponte,
non operaretur, 124. Quamvis quod facit, necesse sit
fieri, 124. Voluntas non cogitur vel prohibetur ulla
alia re, 123. Ex libertate fit, quod fit ex voluntate, 123.
Vide Voluntas. Quidquid operante spontanea voluntate
contingit, non fit necessitate, 128. Tempore S. Anselmi
erant multi qui liberum arbitrium esse aliquid peni-
tus desperabant, 128. Fuerunt qui totam virtutum
efficaciam in sola libertate arbitrii consistere arbi-
trati sunt, 128. Qui ex necessitate vult ut non possit
aliud velle, nec justus nec injustus potest appellari,
69. Deus voluntati sic dedit justitiam, ut excedendi
non amputet potestatem, 69. Ut mereatur nunquam
posse velle quod non debet velle, 69. Necessitate fit
opus peccati quod vult homo, quamvis non necessi-
tate velit, 124. Homo non vult necessitate, 124. Pec-
catum voluntatis non fit necessitate, sicut velle non
est necessarium, 124. Vide Peccatum.

Nemo peccat invitus, id est, nolens, 119. Nemo rec-
titudinem deserit, nisi volendo, 119, 129. Homo velle
non potest invitus, 129. Quia velle non potest nolens
velle, 129. Quo sensu quis dicitur invitus aliquid
facere, 19. Alia voluntas est qua volumus aliquid
propter se et alia, qua aliquid volumus propter aliud,
119. Invitus facere quis dicitur, cum non propter se
et non nisi propter aliud vult id facere, 119. Aut cum
nolens est in angustia utrumlibet faciendi, 119. Aut
cum non potest nisi ægre et cum difficultate hoc non
facere, 119. Et in his omnibus est libera voluntas, 119.
Ideo libera est voluntas, quia non nisi volens vult, 119.
Libera est voluntas, quam aliena potestas sine suo
assensu, subjicere non potest, 119. Non tamen equi
appetitus liber est, 119. Quia in equo non ipsa se
voluntas subjicit, 119. Voluntas consensum non natu-
raliter, nec ex necessitate, sed ex se habet, 119. Id
omne liberum est quod nisi volens cogi vel prohiberi
non potest, 119. Hoc non permittit libertatem, quod
expugnare nequit invitam, 120. In brutis non est libe-
rum arbitrium, 119. Hæc difficultas non permittit
libertatem voluntatis, 113.

Libero arbitrio homo dimissus, 168. In volente et in
currente aliquid prodest liberum arbitrium, 129. Na-
turalis libertas arbitrii sine justitia otiosa est, 134.
Ancilla facta est suæ affectionis quæ ad commodum
est, 134. Quia remota justitia, nihil potest velle, nisi
quod illa vult, hoc est commodum, 134. Libera volun-
tas si libero arbitrio se animæ junxerit, tunc opitulante
gratia carnem sursum elevat, 239. Si se libero arbitrio
carni junxerit, voluntas et caro animam deorsum tra-
hunt, 239. Vide Angelus, Dei voluntas, Gratia. Homo,
Necessitas, Peccatum, Prædestinatio, Præscientia, Po-
tentia, Tentatio, Voluntas.

Libido. Melius est mori, quam libidine maculari,
191. Remedium libidinis, memoria mortis, judicii et
inferni, 191. Vide Voluptas.

Lincolniæ episcopus Robertus, 444. Vide Robertus.
Lingua. Athleta Dei perfectissimus continet Lin-
guam, etc., 191. Linguæ peccata: mendacium, de-
tractio, adulatio, 214. Vide Adulatio, Detractio, Men-
dacium, Verba otiosa.

Locus aliquid est, 11, 12. Unum totum non potest
esse simul in diversis locis totum, 12, 13. Quod totum
est in aliquo loco, nihil ejus est quod sit extra ipsum
locum, 12. Quod totum est in quolibet loco, nihil ejus
est simul in alio loco, 12. Quomodo quod totum est in
aliquo loco, totum quoque simul est in alio loco, 12.

Non posse simul esse tota in singulis locis, de iis solis
dicitur quæ loci spatium non excedunt, 12, 13. Locus
non est nisi rei, cujus quantitatem circumscribendo
continet, et continendo circumscribit, 13. Vide An-
gelus, Anima, Corpus, Spiritus.

Locus a loco sic distinguitur, ut singula loca sint,
12. Id quod totum est in uno loco, sic distinguitur ab
eo quod eodem tempore totum est in alio loco, ut sin-
gula tota sint, 12. Incircumscriptum est quod simul
est ubique totum, 32. Circumscriptum simul et incir-
cumscriptum est quod sic est alicubi totum, ut potest
simul esse totum alibi, sed non ubique, 52. Circums-
criptum est quod cum alicubi totum est, non potest
simul esse alibi, 32. Quod clauditur loco aut tempore,
minus est quam quod nulla lex loci aut temporis coer-
cet, 32. Localia verba (ubi, ibi, etc.), sæpe attribuun-
tur rebus, quæ nec loca sunt, nec circumscriptione
locali continentur. 32.

Londinensis. Concilium Londinense sub Anselmo,
407. Violatur a presbyteris, 407. Concilium II Londi-
nense sub Anselmo, 431. De ejus capitulis nihil rela-
xandum, 431. Concilium in Londoniense sub Anselmo,
437. Non vult Anselmus illud publicum fieri, donec
episcopatum consilio retractetur. Londinensis epis-
copus ecclesias villarum quæ intra suam diœcesim
erant sita, sed ad Cantuariensis episcopi proprio jure
pertinent, dedicare vult, 372. Huic se opponit Ansel-
mus, 372. Episcopus Londinensis pallium nunquam
habuerat, 421. Clericus Londinensis fit Ecclesiæ Can-
tuariensis monachus, 437.

Loquimur Deo, cum ejus faciem per desiderium
postulamus, 172.

LUCAS evangelista secutus est Septuaginta interpre-
tum editionem, 175. Lucas a David usque ad Christum
plures successiones, Matthæus pauciores refer, 174.

LUDOVICUS, rex Francorum, 440 Anselmo compati-
tur, et eum invitat ut in Galliam veniat, 440 Ejus
cum Henrico Anglorum rege colloquium, 449. Angl.
regi hostagios dedit, 449.

Lumen id lumine. unum tantum lumen est, 61.

Lundonis Ecclesiæ archiepiscopus in Dania amicus
Alberici cardinalis, 448. Eum Anselmus rogat ut alie-
nigenas ad ecclesiasticos ordines non suscipiat, 448.
Lustrare est circuire et purgare, 171.

LUVERIM Virgo, 414.

Lux. Lucis et lucentis comparatio cum summa
essentia et summo ente, 6.

Luxus in ædificiis, 198, 199. In hortis, 199. In
veste et ornatu, 19. In mensa, 199.

M

MABILIA sanctimonialis, 412. Ut a sæcularium con-
versatione abstineat eam Anselmus hortatur, 412.
MABILIA mater Hugonis, 435.

Maglorii (S.) monasterium Parisiis, 346. In eo mo-
nachi propter scholas, 346.

Magnum. Quidquid per aliud est magnum, minus est
quam id per quod est magnum, minus est quam id
per quod est magnum, 5. Vide Deus summus.

Majestatis nomine papa vocatur, 354. Vide Papa.
MALCHUS episcopus Waterfordiensis, 434.
Malmesberia abbatia, 410. Committitur Edulpho
Wintoniensi monacho, 410. Vide Edulphus.

Malum non est aliud quod non bonum, aut absentia
debiti boni, 67, 99. Nihil est, 65, 66, 73, 99, 126, 543,
544. Si malum nihil est, quomodo nomen ejus aliquid
significat, 343, 344. Non repugnat malum nihil esse, et
mali nomen aliquid significare, 66, 343, 344. Malum et
nihil significant aliquid, sed quod significatur, non est
malum aut nihil, 66. Nomine mali et nihil significatur
aliquid non secundum rem, sed secundum formam
loquendi, 66. Duplex malum: unum est injustitia :
alterum dicitur incommodum, 68, 73, 126. Vide Bo-
num. Malum quod est inncommoditas, aliquando nih il
est, ut cæcitas; aliquando est aliquid, ut tristitia, 73,
99. Malum non aliud est quam absentia justitiæ dere-
lictæ in voluntate, aut in aliqua re propter malam
voluntatem, 70. Malum, quod est incommoditas, sem-
per odio habemus, 73. Illud est quod horremus, audito
nomine mali, 73. Posse malum facere, non est potentia
sed impotentia, quæ deorsum trahit, 248. Malum sua
culpa quis facit, quia sua voluntate id facit, 129. Quod
est simpliciter malum non cst Dei; sed volentis, seu
moventis voluntatem, 70, 73. Homo habet in bonis
quod mala non sunt, 134. Quia cum posset deserere
justitiam, non deseruit, 134. In malis homo solummodo
habet quod mala sunt, 134. Quia ea sola proprio, id est,
injusta voluntate facit, 134. In unaquaque gente multi
sunt qui perverse vivant, et pauci qui bene agant, 155.
Non debemus facere mala, ut veniant bona, 400.

Mammona. Rapere res alienas, mommona iniqui-
talis est, 183. Vide Avaritia, Divitiæ.

Mansuetudo. De mansuetudine, 159, Mansuetudo aman-