est, Deo placere, 299. Qui fidem non habet, mortuus est,
299. Quia justus ex fide vivit, 299. Fides sine dilectioné
dici potest mortua, 27. Non quia vitam suam, id est, dilec-
tionem perdiderit, 27. Sed quia non habet, quam semper
habere debet, 27. Viva fides est, quæ credit in id quod
credi debet, 27. Mortua vero fides, quæ tantum credit in id
quod credi debet, 27. Sine fide et spe nullus homo ha-
bens intellectum regnum Dei mereri potest, 131.

Fides et spes sunt earum rerum quæ non videntur, 131.
Fides sola sine operibus non sufficit, 185. Fide stabilitus
rationem fidei potest inquirere, 41. Fides nostra contra
impios non contra Christianos ratione defendenda est,
357. Christianus non debet disputare quomodo quod
Ecclesia corde credit et ore confitetur, non sit, 42.
Sed semper fidem tenendo, quærere rationem quo-
modo sit, 42. Si potest intelligere, Deo gratias agat:
si non potest, non immittat cornua ad ventilandum, sed
submittat caput ad venerandum, 42, 357. In errores labi-
tur qui vult intelligere ut credat, 12. Aliter cum Christia-
nis, aliter cum infidelibus de fide agitur, 357. Christianus
per fidem debet ad intellectum proficere; non per intel-
lectum ad fidem accedere, 357. Si intelligere non valet,
a fide non debet recedere, sed quod capere non potest,
venerari, 357.

Fideles. Tres in Ecclesia sunt ordines fidelium: præpo-
siti, continente, et conjugati, 162. Figurati per aposto-
los qui transfigurationi Christi adfuerunt, 162. Multitudo
fidelium populus honorificatus, 156.Omnis Christianorum
populus in duas partes dividitur, peccatorum,atque justo-
rum, 182. Vide Christiani.

Figura est, dum aliud intelligitur, quam quod sensu
corporali percipitur, 452. In lege fere omnia in figura
fiebant, 135. Christiani quibusdam utuntur futuris quæ
præterita representant, 136. Finis. Homo in omni cogitatu
actuque suo per amorem debet intendere summam natu-
ram ut solum finem, 27. Vide Bonum, Facinus, Intentio,
Rationalis creatura, Voluntas.

Filius semper similior est patri quam filia, 19. In gene-
rationibus creatis nulla sola perse ad gignendum prolem
sufficit: nec ulla omnimodam parentis similitudinem
exhibet, 18.

FILIUS DEI. Notitia generationis Filii Dei, 164. Filius
est essentia Patris, idem est ac Filius est non differens
essentia de Patris essentia. imo de Patre essentia, 20,
22. Filius est Patris virtus, sapientia, veritas, justitia,
et quidquid summi Spiritus convenit essentiæ, 22. Quia
id habet a Patre, 22. Filius est intelligentia sive sapien-
tia memoriæ paternæ, 20. Quidquid filius sapit, aut intel-
ligit; ejus et meminit, 20. Filius est memoria Patris: et
memoria memoriæ, id est, memoria memor. Patris qui
est memoria, 20. Sicut est sapientia Patris, et sapientia
sapientiæ Patris, id est sapientia sapiens Patrem sapien-
tiam, 20. Filius est memoria nata de memoria, sicut sa-
pientia nata de sapientia, 20. Filius dici potest intelligentia
sapientia et cognitio Patris, 20. Quia intelligit, sapit et no-
vil essentiam Patris, 20. Filius apte dici potest veritas Pa-
tris,20. Quia non imitatio quædam imperfecta,sed integra,
veritas est Patris substantiæ, 20. Proles quæ de solo sum-
mo Spiritu nata est, proles est memoriæ illius, 20.

Filius est intelligentia intelligentiæ, scientia scientæ,
sapientia sapientiæ, et veritas veritatis, 20. Licet Filius
seipso sit memor et amet, non tamen est Pater aut Spiri-
tus alicujus, 23, 24. Quia non est memoria gignens, aut
amor ab alio procedens, 24. Sed est genitus, et à quo Spi-
ritus procedit, 24. Filius est Deus de Deo, nascendo,
49, 50. Filius Dei æternitas nata, 48. Filius per hoc est
alius a Patre, quia de ipso existit nascendo, 52, 60. Filius
minor est Patre et Spiritu sancto, secundum humanita-
tem, 46. Filius non per aliud est a Patre alius quam quia
de illo existit, 53. Quod habet Filius a Patre, non habet
ab alio quam a seipso, 60. Non est enim alius Deus de alio
Deo, 60. Esttamen alius de alio, 60. Non repugnat ut Fi-
lius per se subsistat, 19, et de Patre habeat esse, 19. Fi-
lius essentia natia de Patris essentia, 19. Non ideo tamen
alius est minus perfecta essentia vel sapientia, 19.
Filius nascens de Patre, non exit extra Patrem, 57,
61. Nec loco, nec tempore, nec essentia divisus est a
Patre, 61 Magis congruit Filium dici essentiam Patris,
quam Patrem, essentiam Filii, 20. Filius habet essentiam
à Patre, et Pater a nullo, 20. A Patre habet Spiritum
sanctum, 54. Et ut de illo sit Spiritus sanctus,59, 60. Idem
est esse Patris ac Filii, 54. Alia persona est quam Pater,
46, Est Patri per omnia æqualis, 161. Omnino idipsum est
quod Pater, et unus idemque Deus, 59. Nec major aut
minor, prior aut posterior est Patre, 60, 16h. Nec habet
aliquid diversum a Patre, 1Ch. Nihil similius est alteri,
quam summo Patri proles sua, 19. Summi parentis proles
non est filia, sed filius, 19, 49. Est splendor lucis æternæ,

vera patris imago, nec per rapinam æqualis est, Deo, 47.
Est perfecte summa essentia, 19. Perfectus per se est, 19.
Singulus Filius est perfecte summus spiritus, 19. In-
creatus et creator, 22. Ille summus est qui vocari Filius
promittetur, 160. Nomen Filii non significat, nisi Deum
qui filius est, aut relationem qua refertur ad Patrem, 58.
Ex ea Filius appellatur, 58. Nativitas Filii dici potest pro-
cessio, 57. Filius non nascitur neque procedit de Spiritu
sancto, 51, 52. Vide Deus, Pater, Spiritus sanctus, Trini-
tas, Verbum Dei. Convenientius est Filium patri, quam
alium aliis supplicare, 46. Vide Incarnatio. Filius Dei
creatus dicitur, 155, et ante sæcula a Patre genitus, 155.
Filius Dei carnem purissimam et animam sanctissimam
assumpsit, 170. Vide Christus, Incarnatio. Per adop-
tionem efficimur filii Dei credendo in Filium Dei, 17.
Flagellatio. Vide Vapulatio.

FLAMBARDUS. Vide Ranulphus.

FOLCERARDUS monachus, 328. Consanguineus et conso-
brinus Anselmi, 38, 375. Becci aliquandiu mansit, 375.
Ei Anselmus scribi fecerat orationes, 328, Eum Henri-
cus abbas Beccum mittere proposuit, 348. Est exsul pro-
pter Deum, 375. Eum salutat Anselmus archiepiscopus,
375.
FOLCERALDUS sancti Anselmi avunculus. Vide Lam-

bertus.

Fordwick, 442.

Fornicatio. Qui fornicatur, Deum offendit, contaminat
animam, et totam corporis pulchritudinem fœdat, 142.
Continua sit fornicationis poenitentia, 209. Tormenta in-
ferni fornicatoribus præparata, 209. Vide Virginitas.

Fortitudo. Spiritus fortitudinis esurientibus et sitien-
tibus justitiam convenit, 159. Vanitas roboris, 197.
Frigus est sine omni calore, 134. Aliud alio frigus
majus est, 134.

FRODELINA. Anselmus ejus, et ipsa Anselmi notitiam
requirit, 325.

Fucus. Contra Fucum, 197.

FULCO. Fulconi, ut oblatam dignitatem quantum sine
peccato potest, recuset; ita tamen ut tandem ex obedien-
tia suscipiat, 330. Eum abbatem exorat Anselmus ut mi-
tius agat cum apostata monacho pœnitente, 346.

FULCO Balvacensis episcopus licet imperitus ab Urba-
no II pontifice confirmatur ex Anselmi commendatione,
353. Ui Anselmus vel per se vel per alium ex suis mona-
chis ei adsit adjutor et consultor ab Urbano II præcipi-
tur. 33. Ut onus episcopale susciperet eu Anselmus co-
git regis Francorum et cleri Belvacensis instantia, cum
assensu Remensis archiepiscopi, 354. Gravis in cum per-
secutio a canonicis presbyteris, et quibusdam laicis mo-
vetur, 354. Quia eos à pravis consuetudinibus vult prohi-
bere, 354, adit Rom. pontificem, 354. Ut remittatur robo-
ratus litteris apostolicis exorat Anselmus, 354. Eum in-
struit de iis quæ pro Lanfranco et pro ipso Anselmo
contra Roscelinum in concilio Remensi respondere ha-
bebat, 357. Ejus in Anselmum amor, 369. Vide An-
selmus. Pro eo Anselmus rogat Urbanum II. Ut ipsum
pro sua judicet prudentia, 380.

Fur. Homo el diabolus, fures erant, 76. Alter, altero
suadente, seipsum Deo furabatur, 76.

Futurum. Non est vera oratio quæ dicit futurum esse
aliquid, nisi reipsa sit aliquid futurum: nec aliquid est
futurum, si non sit in summa veritate, 113. Vide Li-
berum arbitrium, Necessitas, Præscientia.

G

GABRIEL interpres Dei, 273, 284.
GALO, episcopus Parisiensis, 406.

GALO, abbas S. Quintini, 392 Eligitur in episcopum
Belvacensem, 392. Multis eum commendat Anselmus,393.
Gaudium æternitatis, 182. Vide Beatitudo.
GAUFRIDUS. Vide Godefridus, Goffridus.

GAUFRIDUS, monachus Beccensis, 397, Filius Eusta-
chii, 397.

GAUNILO, monachus Majoris Monasterii, auctor libri
pro insipiente, 35. Anselmi ratiocinationem confutat,
35, 36, Ipsa ejus ratiocinatio refellitur, 37, 38, 39, 40.
Non malevolentia confutat Anselmum, 40.

GELDUINUS, abbas Aquicinensis, 424. Anselmum con-
sulit de decimis redimendis et de Simoniacis, 424, 425.
Genealogia. Scriptura genealogias non texit per femi-
nas, 174. Christi genealogia. Vide Christus. Mariæ ge-
nealogia. Vide Maria. Apud Hæbreos generationum no-
mina modo secundum naturam, modo secundum legem,
computantur, 174.

Generatio. Dare vitam est mortem accipere, 91. Propa-
gatio viri de solo femina, feminæ de solo viro, et creatio
hominis de limo non est naturalis aut voluntaria, sed mi-
rabilis, 101. Adam nen accepit naturam propagandi, nisi

per virum simul et mulierem, 101. In superna civitate
non generabunt homines, 131. Homines generassent in
paradiso, 131. Tandiu erit hominum procreatio, donec nu-
merus electorum hominum compleatur, 83. Eo completo
cessabit hominum generatio, 83.

Gentiles quales, 181. Vocati ad Christi convivium,
181.

GERARDUS electus Eboracensis episcopus, 385, 386, 389,
410,413. Romanum pont. adit pro pallio, 385, cum An-
selmus commendat Rom. pontifici, 385. Thomæ successit
422. Ipsi alter Thomas succedit, 421, 422. Et præcepit pa-
pa ut suam professionem Anselmo Cantuar. faciat, 413.
Ejus zelus contra Ecclesiæ mala, 443, gravia ex hoc pati-
tur, 443. Ejus studium circa clericorum suorum integrita-
tem, 431. Regiæ iniquitati favet, 436, Eum absentem
Anselmus absens non vult judicare, 393. Et ipse illatum
crimen negat, 398. Mortuus est, 421.

GERBERTUS. Eruditus Gualteri sub eo degentis quæs-
tionibus satisfacere valet, 359.

GERONTO, sive Gorontinus abbas, 398.

GERVINUS, episcopus Ambianorum, 378, petit ab An-
selmo archiep. ut consentiat electioni Northmanni mona-
chi Cantuariensis in abbatem, 378. Se id ei non posse
concedere respondet Anselmus, 378.

GILDA, 343.

GIRARDUS, 436. Se usque ad exsilium adjutorem An-
selmi profitetur, 437.

GIRARDUS Morinorum episcopus eum rogat Ansel-
mus, ut ab Ecclesiæ S. Vulmari regimine excuset quem-
dam monachum Beccensem, ne ovem lupi dilanient, 360.
GIRARDUS episcopus : testis in epistola qua Henricus
rex Anselmum revocat, 382.

GIRARDUS de Atrebato, frater Ainerti e Beccensi cœno-
bio revocatur propter debita, 316. Eum Lanfranci charita-
ti commendat Anselmus, 316. Ejus moram Anselmus ex-
cusat apud Lanfrancum, 319. Ad mare deduxit Anselmum
cuntem in Angliam, 344. Per eum scribit Anselmus ad
Beccenses de constituendo abbate, 371.

GISLEBERTUS Beccensis monachus, 409. Ab anselmo ad
regem Angliæ mittitur, 409. Anselmi in eum amor, 339,
355. Gislebertus Beccensis: eum Anselmus mittit ad Lan-
francum quem precatur ut ipsum brevi remittat, 346. Ei
electo in abbatem Westmonasteriensem Anselmus gratu-
latur, 347. Fuit in sancta conversatione nutritus, 347, pro
eo apud Walchelinum episcopum Wintoniensem interce-
dit Anselmus, 352. Ei abbati Anselmus se febre correptum
significat, 359. Et ei Richardum ipsius servientem a ca-
lumnia purgatum commendat, 359. Gislebertus episcopus
Ebroicensis suspicatus fuerat Anselmum cupiditate ad ar-
chiepiscopatum fuisse attractum, 368. De qua calumnia se
purgat apud eum Anselmus, 368. Ei Ecclesiam Beccensem
pastore destitutam commendat, 368. Ejus monachum
Anselmus priori Beccensi commendat, 360.

GISLEBERTUS episcopus Lunnicensis in Hibernia, 417,
447. Ejus opera in Northmannia abbatum et episcoporum
canonice facta electio et consecratio, 447. Ei Anselmus
mittit xxv margaretulas, 447.

GISLEBERTUS abbas Cadomensis: de ipsius el monacho-
rum Cadomensium orationum succursu meditans Ansei-
mus a febre liberatus est, 358.

GISLEBERTUS alter Beccensis monachus, 409, 372. Per
cum Guillelmus, electus abbas Beccensis, scripsit ad An-
selmum electum archiep., Cantuar.,372. Eum Anselmus
mittit ad regem Angliæ, 109.

Gloria. Domini et sauctorum gloria soli comparatur,
163. Quales esse debent qui gloriam Domini videre desi-
derant, 162, 163. Vide Beatitudo.

GODEFRIDUS. Vide Gaufridus. GODEFRIDUS DE MEL-
LINGES, 434.

GODIR Virgo, 414.

GOFFRIDUS. Vide Gaufridus, Godefridus, GOFFRIDUS
Parisiensis episcopus Walerannum cantorem ecclesiæ
Parisiensis qui monachum induerat in monasterio S.
Martini de campis, violenter abstraxit, 369. Inde An-
selmus eum vehementer increpat, 370.

GOFFRIDUS Cluniacensis sacrista, 431, ab Hugone
abbate mittitur in Angliam, 431.

GOFFRIDUS avunculus Juhel, 420. Ejus virtutes, ora-
tiones et abstinentiæ, 420.

GONDULPHUS monachus, 315. In præcipuis amicitiæ S.
Anselmi, 313,314, 317, 321, 324, 329, 342. Ejus beneficia
in Beccenses monachos, 314, 317, 321. Mittit ei Anselmus
tres orationes de S. Maria quas composuerat, 319. Ei
Mauritium monachum Anselmus commendat, 321. Et ab
eo petit exemplar Aphorismorum cum glossis, 325, 331,
334. Et ei de muneribus gratias agit, 333. Ipse misit mu-
nera Hugoni et Basiliæ uxori, 333, promovetur ab episco-
patum Roffensem de quo Anselmus ei gratulatur, 337.
Ei commendat Anselmus Beccenses monachos quos in An-

gliam mittit, 342. Vide Anselmus. Ut ejus judicio Came-
rarius ebriosus agat pœnitentiam, 343. Eum exorat An-
selmus pro Moyse monacho Cantuariensi refuga pœni-
tente, 359. Monachos Beccenses de erepto sibi Anselmo
consolatur, 354. Et eos monet ut ejus electioni consen-
tiant, 364. Succurrit Anselmo exsulanti, 435, 439. Rerum
Anselmi exsulantis curam habet, 435.

GONDULPHUS pater S. Anselmi, 513.

Græci in Deo dicunt tres esse substantias, 49, 452. La-
tini tres in Deo dicunt personas, 451. Hoc illi per substan-
tias intelligunt, quodisti per personas, 452. Vide Trini-
tas. Græci anathematizant azymitas, 135. Paganis favent,
136. Vide Azymum. Non idem cum Latinis sentiunt, 135,
nihil tamen agunt contra fidem, 135. Negatur a Græcis
quod Spiritus S. de Filio procedat, 49, 50. Nec recipiunt
doctores, Latinos, 50. Evangelia tamen venerantur, 50. Et
in aliis de Deo uno et trino eadem credunt quæ Latini.
49, 50. Vide Spiritus sanctus.

Grammatica, Grammaticus.Grammatica est qualitas ct
in subjecto, 146. Grammaticæ studium,434. Utrum gram-
maticus sit substantia vel qualitas, 143. De hac quæstione
multum certabant dialectici tempore S. Anselmi, 150.

Gratia alia quæ salutem non spectat, 128. Alia sine qua
nullus salvatur homo, 128. Omnis creatura gralia existit,
128, quia gratis facta est, 128. Multa sunt dona gratiæ sine
quibus homo salvari potest, 128. Quidquid cdjuvat libe-
rum arbitrium ad accipiendum aut ad servandum rectitu-
dinem, totum gratiæ imputandum est, 124. Missio gratia
est; prædicatio gratia est: auditus prædicationis est gra-
tia; intellectus ex audito est gratia, et rectitudo volendi
gratia est et hæc omnia ad fidem necessaria sunt, 130.
Lex non justificat, 171, sed occulta Spiritus S. gratia per
fidem Christi, 171. Littera jubens a peccato declinare,
peccatum ostendit, 135. Sed nísi adjuvet gratia, ut fiat
quod jubetur, inobedientem et prævaricatorem facit, 135,
et est littera occidens, 135. Quod quis non habet a se,
sed a Deo, hoc non tam suum, quam Dei dicere debet, 78.
Omnibus, excepto solo Deo, dicitur: quid habes quod
non accepisti?62, 129. Quidquid a Deo percipimus; gra-
tiæ Dei, non nostris meritis ascribamus, 193, 205. Quod
homo retribuit Deo, ex Dei munere est, 220. Meritis suis
peccator non potest ad Deum redire, 215.

Gratia prævenit merita nostra, 215. Nihil Deo gratum
nisi quod est ab eo acceplum, 215, 216. Deo servire aut
placere non possumus, nisi ex Dei munere, 215, 236, 249.
Ubi abundavit peccatum, superabundavit gratia ; ut ubi
abundat miseria, superabundat misericordia, 315. Per
sancta studia et per gratiam Dei possibile est Christiano ut
fiat sine omni injustitia, 129. A Deo habet creatura quod
bona est et quod bona facere potest, 238. A Deo bonus
est, quicunque est bonus, 248. Cum boni sumus, Deus
facit nos, et non ipsi nos, 263. Sine Deo nihil valemus,
30, 242. Deum homo quærere non potest, nisi ipse doceat;
nec invenire, nisi iase se ostendat, 30, 242. Homo nihil
boni potest incipere sine Deo, sicut nec custodire aut con-
summare sine ipso, 263. Dei est sua gratia nos prævenire,
385, nostrum est quod accipimus, ejus auxilio studiose
custodire, 335. Rectitudinein nullus accipit, nisi gratia
præveniente, 129. Nullus eam servat, nisi eadem gratia
subsequente, 129. Cuncta bona nostra, Dei dona sunt,
235. Deus solus est reformator creaturæ, quam solus for-
mavit, 215. Nemo sua justitia sine Dei misericordia potest
liberari, 249. Universa salus nostra, magna Dei miseri-
cordia, 249. Nullus nisi per gratiam valet vitam perpe-
tuam consequi, 158. Tota virtus animæ est ex Deo, 220.

Solius voluntatis Dei opus est, cum a Spiritu sancto
corda hominum docentur ea quæ neque per se neque per
creaturam sciunt, 101. Nullus homo a se habet veritatem
quam docet, aut justam voluntatem; sed a Deo, 78. Cogi-
tatio hominis mutari per seipsam non potest, nisi gratia
divina subveniat, 107. Gratia divina non subveniente, ho-
mines non sunt nisi muta animalia, procreata naturaliter
in captivitatem, in interitum, 107. Si quid bene vult ani-
ma, donum Dei est, 261. A malo declinare est ex gratiæ
adjutorio, 213, 250. Vitia superare nemo potest absque
divino auxilio, 195, nec bona facere, 213. Quod Deum vel
aliquid boni diligimus; non a nonis, sed a Deo habemus,
267. Amor et timor Dei, et pudor peccati, quibus miseri-
cordia obtineatur, non habentur nisi ex Dei gratia, 216.
Velle obedire non est nisi per gratiam, 130. Dei gratiæ
non libero arbitrio imputandum quod homo valt et currit
129. Non Dei, sed hominis est cum gratiam non accipit,
aut acceptam rejicit,129. Comparatio gratiæ et vestis, 129.

Nulla creatura potest adipisci rectitudinem nisi per gra-
tiam, 70, 121, 128, 129, 130. Nec potest, cum deseruit,
nisi Deo reddente, illam recipere, 70, 121, 134. Voluntas
quæ deseruit rectitudinem peccato servit per impossibili-
latem per se recuperandi illam, 121, 134. A peccato nemo
redit nisi per gratiam retrahatur, 296. Homo a peccato et

ejus servituto non nisi per alium reverti potest, 121. A
rectitudine non nisi per se potest averti, 121. Perdita af-
fectione ad justitiam, non potest voluntas velle justitiam,
nisi per gratiam reddatur, 134. Homo qui sponte cecidit,
nullo modo potest resurgere, nisi gratia relevetur, 131.
Sed merito suo de peccato in peccatum demergitur, nisi
misericordia retineatur, 131. Majus miraculum est, cum
Deus, voluntati desertam reddit rectitudinem, quam cum
mortuo reddit vitam, 121. Quia voluntas deserendo recti-
tudinem, meretur ut illa semper indigeal, 121. Vide Con-
versio.Opera quæ Christus in sanctis proponendo inchoat
honorabiliter consummat, 158. Cum Deus facit in homine
bonum quod incepit,totum gratice debemus imputare, 87.
Dominus gratiæ suæ dona non desinit impertiri, 41. Nul-
lum unquam tempus fuit, ex quo factus est homo,absque
aliquo qui ad Christi reconciliationem pertinere, 92.

Ad Christi reconciliatricem gratiam pertinent non solum
qui in novo testamento baptizantur, sed et illi qui ab exor-
dio mundi in eum venturum credidernnt, 175. Redemptio
per Christum profuit non solum illis qui eo tempore fuǝ-
runt, sed et aliis, 92. Explicatur comparatione regis, 92.
Vocati sumus per gratiam, cæteri derelicti per justitiam,
233. Hoc enim innumerabilibus est negatum, quod nobis
ex gratia concessum, 223. Gratia non ex meritis, 129, non
omnibus datur, 129 et 233. Homo justitiam servando, me-
retur augmentum acceptæ justitiæ, 129. Augmentum ju
stitiæ,et potestas pro bona voluntate, sunt fructus primæ
gratie, 129. Et gratia pro gratia, 129. Quorum Deus mi-
serctur, non omnium æqualiter miseretur, 131. Neque
quos indurat, omnes æqualiter indurat, 131. Vide Obdu-
ratio, Peccatum. Alius alio fortius viam cœli scandit,sicut
unicuique divinitus est datum, 176. Deus gratiam sanctis
dat ad mensuram, 178. Christo sine mensura, 178. Vide
Christus. Confirmans gratia dat non posse velle peccare,
et non posse peccare, 128. Ultima misericordia ea est que
post hanc vitam beatum facit hominem, 86. Deus misere-
tur cui voluerit, 129, 231. Ploremus et oremus ut velit,
231. Petitio gratiæ et virtutum, 193, 135, 236, 237.

Gratiæ effectus, 157. Augmentum gratiæ, 129, 173. Ubi
Deus non est per gratiam, ibi adest per vindictam, 228.
Ferme semper nescitur quorum remissæ sunt iniquitates,
et quorum minime, 140, 332. Gratia regenerationis amis-
sa, 287. Vide Baptismus, Poenitentia. Bona gratiæ nullus
potest homini auferre,nisi ipse ea sua voluntate dimittat,
237.

Sic gratia subsequitur donum suum,ut nunquam dese-
rat hominem, nisi per liberum arbitrium velit aliud, 119.
Inconveniens est Deo ut quod sponte dedit non amanti, ut
semper amaret; id auferrat vel auferri permittat amanti
ut ex necessitate non amet, 25. Malum est derelinqui in
manu consilii sui et suo arbitrio regi, 236, 237. A Deo pe-
titur ut hominem neque infirmitati, aut voluntati, aut ulli
alii committat. quam Dei dispositioni, 251, 254. Quando-
que per Christi gratiam illuminamur, sed exigentibus no-
stris meritis non adjuvamur, 165. Christus accedit et tan-
git, cum illuminat ut adjuvet, 165; accedit et non tangit,
cum illuminat, sed non adjuvat, 165. Plerumque videmus
quæ agenda sunt, sed hæc non valemus implere, nitimur,
et infirmamur, 165. Pater dando voluntatem, trahere di-
citur et impellere, 78. In quo tractu vel impulsu nulla in-
telligitur violentiæ necessitas, 78. Séd acceptæ bonæ
voluntatis spontanea et amata tenacitas, 78.

Gratiæ cum libero arbitrio concordia. Liberum
arbitrium ad ea quæ sunt salutis, 128. Vide Liberum
arbitrium. Cum aliquid dicit sacra Scriptura pro gratia,
non amovet liberum arbitrium, 129 et 130. Neque cum
loquitur pro libero arbitrio, excludit gratiam, 130. Nec
sola gratia,nec solum liberum arbitrium salutem hominis
operatur, 129, 130. Non ait Dominus; nihil valet vobis
vestrum liberum arbitrium, sed, nihil potest sine mea
gratia, 129. Liberum arbitrium gratia Dei sustinerit indi-
get, 139.Liberum arbitrium simul esse cum gratia, 128,
129, 130, 131. Et cum eo operari, 128, 132. Gratia in
adultis adjuvat liberum arbitrium naturale, 129.Liberum
arbitrium sine gratia nihil valet ad salutem, 129. Gratia
multis modis liberum arbitrium adjuvat ut acceptam
rectitudinem servet, 129. Gratia adjuvat liberum arbi-
trium, mitigando aut penitus removendo vim tentationis,
129. Aut augendo affectum rectitudinis, 129. Non est
tantum imputandum libero arbitrio quantum gratiæ,cum
rectitudo servatur, 129. Oleo gratia comparatur, 157.

Gratiarum actio, gratitudo. Hominis erga hominem
benefacientem amor et obsequium gratitudo, 257. Vide
Beneficia.

GUALTERUS monachus,418, 441. De eo Anselmus rogat
priorem, 441. Magister et Anselmi nepotis, 441. Eum ro-
gat Anselmus ut Robertum de Briodna recens conversum
in spiritu lenitatis instruat et corripiat, 359, 360. Gual-
terius abbas calumnian patitur, 330. Ei scribit Ansel-
mus ut ad monasterium redeat, nec esse oves deserendas
propter calumniam, 330.

GUALTERUS sub abbate Gerberto consulit Anselmum
de quibusdam quæstionibus, 339 Anselmo iis scripto
non vult respondere, 339.

GUALTERUS prior monasterii S. Wandregisilii, 358.
GUALTERUS Albanensis episcopus, cardinalis legatus
Rom. Eccl. 379, 380. Cum Anselmo vult agere de
cogendo in Anglia concilio: sed frustra, propter bella,
379. Ipse ad Anselmum pallium detulit, 379, 380. Rogat
Anselmum ut monachos Ecclesiæ Cantuariensis quiete
possidere res suas permittat, 380.

GUARNERIUS vir litteratus in vito periculo proponit
monachus fieri, 405. Fit novitius Cartuariensis, 408.
GUIBERTUS antipapa, 374. Huic adversatur Anselmus,

374.

GUIDO Beccensis novitius, 320. Magisterio puerorum
addicitur, 323. Ejus virtules; obedientia et humilitas,
325. Eum in Anglia commorantem salutat Anselmus,
334 et 336. Et eum hortatur ad profectum, 336. De
Anglia in Northmanniam redit, 434. Eum ut familiarem
Anselmus commendat archiepiscopo Rothom. 434. Ipse
per litteras petit ab Anselmo absolutionem, 445.

GUILLELMUS archiepiscopus Rothomagensis, 392, 432,
434. Anselmi amicus, 354. Monachis dominari non quæ-
rebat, 354. Anselmo ut onus suscipiat archiepiscopatus
Cantuar. præcipit, 367, 368, 374. Apud eum Anselmus
graviter conqueritur de abbate S. Ebrulphi, 432, 433.
Promisit se revocaturum monachum quem iste abbas
intruserat, 433. Nondum promissa implevit, 433. De
ejus causa scribit Anselmus ad papam, 454. Ejus causam
papa Anselmo demandat, 416. Vide Anselmus.

GUILLELMUS canonicus et decanus Ecclesiæ Rothom.433.
Electus episcopus Wintoniensis, 382, 393, 403, 410, 429.
Ab episcopis propter investituras excommunicatis conse-
crari recusat, 433 Ejus pro veritate constantia laudatur,
403, 405. Rebus spoliatur suis, et expellitur, 393, 433.

GUILLELMUS rex Anglorum electioni Anselmi in archie-
piscopum Cantuarice consentit,363,364. Egrotans et lecto
decumbens ei virgam pastoralem quamvis renitenti
tradit, 363. Dans ei Ecclesice Cantuariensis guberna-
tionem, 364. Anselmo ad archiepiscopatum provecto,
rex convaluit, et ex fero mitis factus, 363. Ipse petit a
Roberto comite Northmannorum, et a Guillelmo archie-
piscopo Rothom., ut Anselmi electioni consentiant, 365.
Anselmo sacrato, multam ab eo pecuniam exigit, 374.
Eam dare nolenti írascitur, 374. Non vult ut Anselmus
pallium petat, 374. Neque ut concilium cogat, 374. In
Anselmum verba profert, 375. Quasdam terras archie-
piscopatus Cantuariensis militibus dat, 375 et 381. Ad
placitandum de his vult Anselmum cogere, 381. Con-
tendit hujusmodi terras ab Ecclesia Cantuariensi
Inilites Anglos olim tenuisse, 381. Hi cum sine hære-
dibus mortui sint, posse se dicit quos vult, eorum
hæredes constitucre, 381. Fjus odium in Anselmum,
375. Voce et litteris Anselmo commisit custodiam Can-
tuarberiæ contra hostes, 379. Nuntium mittit ad archie-
piscopum Lugd. pro causa sua contra Anselmum, 381.
Sine sua jussione nolebat apostolicum recipi aut ap-
pellari in Anglia, 381. Nec volebat ut Anselmus ad
papam scriberet aut a papa epistolas reciperet, aut ejus
decretis obediret, 331. Rex per tredecim annos nullum
concilium celebrari permisil, 381. Pro petita licentia
eundi Roman in Anselmum offensus, 381. Hanc licen-
tiam negat, et prohibet ne Anselmus eam dehinc peteret,
381. Mox ut Anselmus de Anglia exivit, rex taxat
victum et vestitum monachorum Cantuariensis Ecclesiæ,
381. Et totum archiepiscopatum in proprios usus con-
vertit, 381. Monetur a papa, sed non resipiscit, 382. Rex
Guillelmus mortuus est, 382, 427. Huic successit Henr.
427. Vide Henricus. Pro morte Guillelmí regis circa
regnum Angliæ totus orbis concussus est, 427. Ejus vio-
lentia per triennium ab Anglia exsulavit Anselmus, 427.
Flambardum Simoniacum evexit ad episcopatum, 427.

GUILLELMUS de Warenne Henrici regis Anglorum con-
sanguineus, 427. Ei filiam suam spoponderat rex, 427.

GUILLELMUS Beccensis monachus prior apud Pexeium,
dignior ab Ansel. judicatur qui in ejus locum abbas Bec
censis eligatur, 367, 371. Ei Anselmus per sanctam obe-
dientiam præcipit ut si electus fuerit, hoc onus subeat,
367. Ipsc in abbatem Beccensem electus est, 571. Unde
ei gratulatur Anselmus, 371. Ut non concedat monachis

extra claustra vagari, ut nihil minuat de pauperum
eleemosyna, monet Anselmus, 376. De eo alià, 421,
422, 423.

GUILLELMUS monachus sub Roberto abbate; pro eo
abbas Anselmum consulít, 355.

GUILLELMUS monachus claustrum deseruit, 404. Ejus
pœnitentia, 404.

GUILLELMUS Calvellus mercatum Ecclesiæ Cantua-
riensis abstulit, 442. 443. Ei Anselmus minatur excom-
municationem, nisi restituat, 443.

GUILLELMUS de Wareswalt, Henrici I Anglorum reg.
legatus apud Rom. pont., 385, 428, 435, 439, 440,443,
446. Vide Warelwast.

GUILLELMUS Ecclesiæ Cantuariensis archidiaconus,
340, 303. Contumaces presbyteros qui feminas tenebant,
excommunicat, 408. Ejus sententiam Anselmus con-
firmat, 408. Eum Anselmus arguit quod Petrum et
Salomonem Ecclesiæ hostes in sua domo exciperet, 443.
GUILLELMUS frater Gaufridi, 444. Se et fratrem suum
Anselmi orationibus commendat, 44.

GUILLELMUS filius Godefridi de Mellinges, 454. Vide
Godefridus.

GUILLELMUS de Melestanta, 398.
GUILLELMUS filius Hionis, 434.

GUILLELMO militi suadet Anselmus renun iare militiæ
sæculi, et dare nomen militiæ Christi, 347, 348, 350.
GUILLELMUS camerarius, 448. Duxit consanguineam,

448.

HENRICUS imperator, Paschali II papæ adhœesit, 138.
HENRICUS, Guillelmi Anglorum regis frater a clero
et populo Angliæ rex eligitur, mortuo Guillelmo, 382.
Anselmi ab exsulantis suffraganeis consecratus est,
382 Inde se excusat ad Anselmum, 382. Ei mandat ut
in Angliam redeat; se ei obviam iturum spondet, 382.
Ab eo Anselmus magno cum honore suscipitur, 427. Se
et regnum ejus consiliis committit, 427. Fracto sacra-
mento regnum invasit, 382. Ad Paschalem II per
Guillelmum legatum suum scribit de re inter ipsum et
Anselmum, et ab eo responsum accipit, 384, 385. In-
quietat Anselmum,391. Dat episcopatus et abbatias, 391.
Exigit pecuniam a Cantuariensibus monachis absente
Anselmo, 396. Sollicitus est de Anselmo Romam ten-
dente ad eum scribit, 398. Nondum coronatus erat
cum Anselmus Roma rediit, 399. Consentit ut Ansel-
mus in Angliam redire nolens interim de bonis Eccle-
sice Cantuariensis sufficienter habeat, 401, 402. Ejus
frater Robertus comes, 403, inimicitiæ inter ipsum et
Robertum fratrem ejus,403. Exigit a presbyteris Anglice
pecuniam in mulctam violati concilii, 407. Tandem
Anselmum revestivit de archiepiscopatu, et ei omnia
restituit, 407. Presbyterorum conjugia probat, 407.
Investituras, sed non hominia, vult dimittere, 411.
Anselmo in Angliam regresso committit sua omnia,413.
Minatur resumere suas investituras, eo quod illas dare

concederetur regi Teutonico, 421. Contristatur de An-
selmi infirmitate, 445. Ut ip sum in Northmannia exs-
pectet et huc brevi se trans iturum mandat, 445, 446.
Robertum comitem in captione tenet, 447. Filiam suaru
spoponderat Guillelmo de Warenne consanguineo ea
de re Anselmum consulit, 447. Inter eum et Ludovi
cum Franciæ regem colloquium, 449. Filium et filiam
suam, et regnum suum Anselmo committit, 449. Hen-
ricus monachus: eum de sua absentia solatur S. An-
selmus,315. Ei commendat Herluinum, 314.Quæ S.Ansel-
mus scribit Gondulpho, scripta vult Henrico, 315.
Quod eum de Anglia in Italiam contendere ad sororem
a servitute liberandam non expediat, 317. Ei commendat
Anselmus Mauritium monachum, 320. Ei gratias agit
Anselmus pro Mauritio diligenter curato, 323. Prior
coenobii Cantuariensis, 329, 358, 376. Ei Anselmus gratias
agit pro auro quod ad ipsum miserat, 329. Et pro amor,
ejus erga Mauritium monachum, 329. Ab eo Anselmus
veniam petit pro Osberno, 319. Calumniis invidorum
impetitur, 331. Has æque ferendas ei suadet Anselmus,
331. Male erat cum archiepiscopo suo Lanfranco, 331,
335. Eum salutat Anselmus, 331. Ei commendat Osber-
num quem remittit, 333, ad obedientiam et patientiam
eum hortatur Anselmus, 335. Ei commendat monachos
quos in Angliam mittit, 342. Is abbas proposuit Beccum
mittere Folceraldum, 348. Anselmus eum exorat pro
monacho refuga, 358. Ut omes hujusce coenobii fratres
huic sicut Anselmo obediant, præcipit ipse Anselmus
archiepiscopus, 377.

HENRICUS Beccensis camerarius, ebriosus, 343. Ab
Anselmo abbate corripitur, 343.
HENRICUS de Gornaco

eum Anselmus rogat ut
patienter exspectet quæ postulavit, 343. Et eum salutat
ex Anglia, 351.

HENRICUS Comes testis est in epistola Henrici regis
ad Anselmum, 382.

HENRICUM amicum dilectissimum Anselmus hortatur
ad contemptum sæculi, 352.

HEREBERTUS Norwicencis, 410.

HERENGODUS, 435.

Herba. Inutiles et noxias herbas terra profert sine
hominis cura: necessaria non nisi cum labore, 130.
Hergas. Ecclesia de Hergas, 398.

HERLUINUS. Eum S. Anselmus commendat Henrico,
314. Per eum scripsit Gondulpho, 314. Eum hortatur
ad seculi odium, 315. Eum salutat Anselmus, 318, 325,
380, 334. Pro eo Deum orat Anselmus, et ei Mauritium
monachum commendat, 321. Eum ad proficiendum
hortatur, 327, 333. Vide Mauritius.

HERNOSTUS, 311. Episcopus Rovecestrensis, 327.
Doloribus oppressus, 328. Eum Anselmus ad patientiam
hortatur, 328.

HEREWARDUS episcopus de Walis, 374. Ab Anselmo
interdictus, 374.

HERNODIS immanitas qui multa millia infantum occidit,

217.

HERVEUS Bancorensis episcopus, 412.
HIERONYMI (S.) sententia de origine animarum, 107.
V. Anima, Augustinus.

HILDEBERTUS episcopus Cenomannorum, 336, 421,
430. Ejus in Anselmum dilectio, 424. Ab eo petit et
accipit disputationem. De processione Spiritus S. contra
Græcos, 386, 424. Flabellum mittit Anselmo, 424. Ei An-
selmus promittit se alia ex suis opusculis missurum,430.
Hio, pater Guillelmi, 434.

Hodiernus. Nomen hodiernum non est verbum ; licet
tempus significet, 147, 148.

HOLWARDUS. Ejus curam habet Anselmus, 320.
Anglus et consobrinus Osberni, 334, 336. Eum salutat
Anselmus, 336.

Homicidium. Occidere hominem potest aliquando quis
non injuste, ut Phinees, 93. A sacerdotio arcendus est
homicida publicus vel occultus, 425.

Hominium. Qui regi hominia de Ecclesiis fecerint, non
sunt excommunicati, nec ab ecclesiastica benedictione
arcendi, 416. Non licet de terra qua de uno domino
tenetur, hominium alteri facere, etiam filiis injuste
vexet, 453. Hominium laico clericus non faciat, 374.

Homo. Definitio hominis, animal rationale mortale, 81,
145. Homo ex duabus naturis constat, ex anima et
carne, 238. In unoquoque homine simul sunt natura
et persona, 97. Homo non uno modo nec una consi-
deratione dicitur corpus, et rationalis, et homo, 10.
Sed secundum aliud est corpus, secundum aliud ratio-
nalis, 10. Et singulorum horum non est totum id quod
est homo, 10. Cum profertur, homo: natura communis
significatur, 47. Cum dicitur iste vel ille homo, vel
proprio nomine, Jesus, persona designatur, 47. Natura
humana est Dei, 171. Quatuor modis petest Deus
facere hominem, 88. Nec de viro, nec de femina,
ut Adam; de viro sine femina, ut Evam de viro

et femina, ut homines; de femina sine viro, ut Chris-
tum, 171. Deus fecit Adam de limo, 101. Homo sexto
die conditus, 159. Unusquisque ex Adæ posteris est
homo per creationem, et Adam per propagationem, et
persona per individuitatem, 100.

Homo non habet esse ab Adam, sed per Adam, 100.
Humanæ conditionis dignitas et miseria, 202. Homo
honorabilior cæteris creaturis factus, ut cæteris honora-
bilis secundum Dei beneplacitum viveret, 237. Omnia
in hominis usum creata, 200. Non esset homo, nisi Deus
in eo esset: et nisi homo in Deo esse!, Deus non esset
in homine, 227. Homo se totum debet Deo, 223. De
terra in terram revertitur, 201. Primi parentes origina-
liter fortes et incorrupti habebant potestatem semper
servandi sine difficultare justitiam, 97. Vide Adam.

Homo imago Dei, 198, 200, 202, 203, 241, 250. Quia
rationalis est, 238. Et quia factus ut Deum cogitet
amet, 30, 242, 247. Vide Imago, Rationalis natura. Sicut
Deus voluntate bonus est: sic homo ad ejus similitudi-
nem, voluntate bonus est, 238. A Deo creatus ut secun-
dum creatoris sui voluntatem viveret, 237. Homo ideo
bonus, quia imitatur eum qui a seipso bonus est, 238.
Constat hominem esse factum ad beatitudinem, quæ in
hac vita haberi non potest, 79, 80. Hæc fides ad salutem
est necessaria, 80. Ad regnum Dei factus est homo,
104, 132. Et ad videndum Deum, 30, 241. Et ut in cor-
pore et in anima fruatur beata immortalitate, 74. Natura
humana pro seipsa facta est, et non solum pro restau
randis individuis alterius naturæ, 81. Etiamsi angelus
nullus periiset, homines in civitate cœlesti suum locum
habuissent, 82. Utrum homines non sint facti nisi pro
restauratione angelorum perditorum, 81, 82, 83. Utrum
homines facti ad perficiendum cum angelis numerum
electorum, antequam angelus caderet, 83. Deus propo-
suit ut de humana natura, numerum angelorum qui
ceciderant, restitueret, 81, 83. Ex hominibus perfi-
cienda fuit superna civitas, 91. Plures futuri sunt beati
homines, quam sint miseri angeli, 83, 83.

hæc

Homo ante peccatum. Homo justus creatus est, 85,
97, 98, 102. Sine omni peccato, 102. Homo creatus est
in justitia, 81, 85, 97, 98, 102. Sine omni peccato, 102.
Sine omni indigentia, 134. Simul accepit et beatitudinis
voluntatem, et beatitudinem, 134. Et voluntatem justi-
tiæ, id est rectitudinen, quæ est ipsa justitia; et libe-
rum arbitrium sine quo justitiam servare non potuit,
134. Positus est pro Deo inter Deum et diabolum, 85.
Ad excusationem et honorem Dei, et ad confusionem
diaboli, 85. In paradiso habebat quandam immortalita-
tem, id est potestatem non moriendi, 82. Et erat potes-
tate immortalis, 85. Sed non erat immortali
potestas, 82. Peccando juste incurrit pœnam mortalitatis,
85. Rex fuit, 185. Regnum illius paradisus, 185. A regno
illo per inobedientiam pulsus est, 185. Deus sic dedit
homini justitiam ut illam posset deserere, 134. Et ut si
in illam perseveraret, provehi mereretur ad consortium
angelorum, 134. Si vero illam desereret, per se non posset
eam resumere, 134. Et beatitudine, quam habebat, prí-
varerur, 134. Et beatitudinem angelorum non adipisce-
retur, 134. Sed in similitudinem brutorum appetitibus
carnis subjaceret, 134. Poterat et quidem facile, non pec-
cato, 85.Omnis homo si peccatum non præcessisset,simul
justus et rationalis, sicut Adam, nasceretur, 97, 98, 101.
Homo primus si non peccasset, ipse et totum ejus genus
in bono ita confirmatum fuisset, ut nec peccare potuis-
sent, 82, 88. Non nisi Dei servus, et angelis bonis æqua-
lis foret, 76. Et cum corpore transmutandus erat in íncor-
ruptibilitatem, 87. Totus, id est, anima et corpore æterne
beatus esset, 87. Homo justitiam semper habere debuit,
134. Voluntas seu affectio rectitudinis fuit separabilis
in primo homine, 133. Diabolus et homo per rapinam ét
per falsitatem se voluerunt facere similes Deo, 46.

Homo post peccatum. Omnes in Adam peccavimus,
qui nondum eramus; quia facta est necessitas ut cum
essemus, peccaremus, 100. In illo omnes cecidimus, in
quo omnes peccavimus, 33. In illo omnes bonum per-
didimus, 33. Primus homo bonum facile tenebat, 33.
Male sibi et nobis perdidit, quod cum volumus qu-
rere, nescimus; cum quærimus, non invenimus, 33.Tota
natura humana in primis parentibus peccavit, 82. Quia
humana natura tota erat in primis parentibus, 82. Tota
in illis vicisset, si non peccassent, 82. Voluntas sponte
facta est injusta, 134. Post desertam justitiam manet
necessitate injustita, et ancilla injustitiæ, 134. Per se
redire nequít ad justitiam, 100, 134. Sponte se vinci per-
misit ad voluntatem diaboli, contra voluntatem Dei, 85.
Perdidit potestatem cavendi peccatum, 85. Et homines
sine peccato esse non possunt, 32. Casus hominis, 184.
Homo perdidit ad quod factus est, 30, 241. Perdidit
beatitudinem ad quam factus est, 241, 134. Et invenit
miseriam, propter quam factus non est, 30. Bona, quæ

perdidit, mala, quæ incurrit, 30, 103. 237, 241, 242. Homo
deserens justitiam, sic perdidit beatitudinem, ut non
perdiderit beatitudinis voluntatem, 134. Hæc voluntas
modo ad falsa, et brutorum animalium commoda se
convertit, 134. Quia vera commoda rationali naturæ
convenientia, quæ perdidit modo habere non valet, 134.
Homo se fecit infirmum et mortalem, 85. Genus huma-
num omnino perierat, 76. Natura egens facta, omnes
posterorum personas facit peccatrices et injustas, 104.
Tota naturæ humanæ massa in primis parentibus ejecta
de paradiso fuit, 173. Et ex illo tempore clausa illi erat
coeli janua, 173. Homo amissa rectitudine servus est et
liber, 121. Servus est peccati, 121 et 122. Et non potest
non peccare, 121. Non valet semper bonum quod vult,
249. Anima corruptione corporis et ex indigentia bo-
norum quæ perdidit; carnalibus appetitibus est infecta,
98. Corpus hominis corruptioni et carnalibus appetitibus
subjacet, ut corpora brutorum, 98. Quoniam Adam sub-
ditus esse noluit Dei voluntati, natura propagandi non
fuit subdita ejus voluntati, 101. Et gratiam, quam pos-
teris servare poterat, illam perdidit, 101. Licet adsit
rectitudo voluntatis, rationalis natura non minus habet
quod suum est, 118. Homo per peccatum non amisit li
berum arbitrium, 185. Sed habet aptitudinem intelli-
gendi et volendi, qua potest rectitudinem servare prop-
ter se, cum eam habet, 122. Homo in eo quod per pec-
catum amisit, rex esse desiit; in eo quod relictum est,
regulus exstitit, 185. Malus homo dicitur diabolus, 85.
Homo semper aut fere semper resistit Dei voluntati, 237.
Creaturæ omnes propter hominem sunt concordes vo-
luntati conditoris sui, 237. Et ordinem sibi consitutum
inviolabiliter servant, 240.

Homo reparatus. Natura hominis angelica infirmior,
81. Infirmitas naturæ humanæ Deum excusat, et diabo-
lum confundit, 81. Homo ad angelorum similitudinem
restitui debuit, 222. Quod impossibile est fieri. nisi om
nium præcepta peccatorum remissione, 222. Vide satis-
factio. Non potest imago Dei facere id ad quod facta
est, nisi Deus renovet et reformet eam, 30. Deum ea
facilitate hominem reformavít. qua cuncta uno verbo
formavit 216. Mirabilius Deus restauravit humanam natu-
ram, quam instauravit, 92. Hoc de peccatore contra meri-
tum: illud non de peccatore nec contra meritum fecit, 92.
Vide Christus, Redemptio. Flagellatio post reconcilia-
tionem remanet, 132. A peccatis per Christum redimitur,
132. Et regno Dei donatur, 132. Modo in fide, quam pro-
mittunt in baptismo, usque in finem perseveret, 132.
Honestas. Ubi crevit pietas, superabundavit hones-
tas, 142.

HONFRIDUS, 338. Ejus doctrina, 338. Ei Anselmus
quemdam erudiendum commendat, 338. Eum ad sæculi
contemptum hortatur, 338.

Honor. Vide Impassibilis, Gloria, Vanitas. Sublimi-
tas honorum, magnitudo est scelerum, 193.
Hospites suscipiendi in monasteriis, 376.
Hostia. Vide Missa.

HUBERTUS Subdiaconus sedis apostolicæ legatus in
Anglia, 355. Ut Anselmus coram eo justitiam faciat
cuidam converso suo, 353. Becci defunctus est, 353.
Multa ex censu B. Petri in Anglia collegerat, 353.

HUGO archiepiscopus Lugdunensis, 345, 347. Ei Mo-
nologion et Proslogion misit Anselmus, 347. Ejus pro-
videntiæ commendat quosdam monachos in quorum mo-
nasterio destructa erat monastica religio, 345. Ut Ansel-
mus de quibusdam scribat, exopiat 345, 347. Eum Ansel-
mus consulit de terris quas rex ipsi iratus aufert Ec-
clesiæ Cantuar, et de pallio petendo ab Urbano, rege
reluctante, 374 et 375. Ad eum rex Angliæ nuntium
mittit pro sua causa contra Anselmum, 281 Anselmus
jam plus debens quam habens ab eo recipitur, et sus-
tentatur, 382. Hierosolymis reversus, suam domum An-
selmo fugam meditanti offert, 391, Eum Anselmus de
Ecclesiæ libertate consulit, 411. Consulit Anselmo ut
in Angliam redeat, et sum. pont. ordinationi non resis
tat, 391. Ei gratulatur Anselmus de prospero ejus re-
ditu ex Palestina, 432. Ejus erga Anselmum amicitia,
446. Ejus obitus Nonis Octobris apud Scusiam, dum ad
conc. iret, 446. Sepultus est in abbatia Sancti Justi, 446.

HUGO abbas Cluniacensis, 431. Anselmi amicus, 431.
Anselmo Gofridum sacristam Cluniacensem commen-
dat, 431. Hugonis Lugdun. obitum Anselmo scribit,
446. Monachos in Angliam mittit, 446. Et eos Anselmo
commendat. 446.

HUGO monachus; ut prælati sui licet indisciplinati
onus per obedientiam sustineat, si ab eo discedendi
ipse non concesserit licentiam, 314.

HUGO inclusus Cadomensis,325,348. Significat Anselmo
quod Frodelina piissima ejus expeteret notitiam, 325.
Duos laicos ad Anselmum mittit ut exhortationibus ad
coelestis patriæ amorem accenderentur,348. Ut per eos ab