Obrazy na stronie
PDF
ePub

lutam et simplicem fidem, et quae controversiam non haberet, accepit. » Ponderate litteras episcoporum Eutherii thianensis, Helladii tharsensis, et aliarum provinciarum Euphratis, Ciliciae, Cappadociae, Thessaliae; ubi concordes de Cathedra pontificia, in qua sedebat Xystus, hanc pronunciarunt professionem: Suffecit vestra apostolica Sedes per universum tempus illud, ad mendacium convincendum et impietatem reprimendam, et corrigenda, quae necesse fuerunt etc. Inquiunt sane Sedem apostolicam suffecisse, non vero Synodum oecumenicam.

Considerate, quae Petrus Chrysologus scribit ad Eatychetem, eum rogans ut judicio obsequatur Leonis Papae: « Beatus Petrus, qui in propria Sede vivit et praesidet, praestat quaerentibus fidei veritatem. » Theodoretus a sua Sede expulsus confugit ad s. Leonem: « At ego, ait, apostolicae vestrae Sedis expecto sententiam: et oro et obtestor sanctitatem tuam, ut mihi rectum et justum tribunal vestrum invocanti, opem ferat; jubeatque ad vos venire et doctrinam meam apostolicis vestigiis inhaerentem ostendere. » Theodoretus ait se ab apostolica Sede expectare sententiam, non vero ab oecumenica Synodo. Tantumdem Chrysologus inquit, Petri Cathedram per Leonem praestare quaerentibus fidei veritatem, non vero per Synodi adunationem.

Ceterum hucusque Sedis apostolicae praestantiam vindicavi supra Concilia: ac horum auctoritatem ostendi a sanctione pontificia profecisse, ac una utilitatem admisi in illorum adunatione, maxime intentis contentionibus inter episcopos, ut magis illucesceret veritas catholica; non est tamen praetereundum, has Synodos extra consensum Episcopi Romani congregatas, plerumque confusionem in Ecclesia provocasse et scandala. Quod manifeste in primis cernitur in pluribus Synodis post oecumenicam nicaenam adunatis: de quibus ait s. Athanasius in epistola ad Afros n. 10. « Hortamur vos ne feratis, ut supra diximus, eos, qui fidei occasione multitudinem Synodorum objiciunt....quae plurimae sunt et tumultuosae... Haec enim Synodus nicaena vere cippus est inscriptus adversus omnes haereses. »

Quapropter s. Gregorius nazianzenus ob horum Conciliorum abusum in epistola 24. ad Theodorum scripsit: « Synodos enim atque conventus procul salutamus; ex quo scilicet tempore multos eorum, ut parce loquar, molestos esse comperi. Et in Carmine 17. De vita sua v. 90. subdit:

Non jam ego in Synodis sedebo collega anserum et gruum inconsiderate decertantium. Hîc rixa, hîc bellum et probra prius latentia in unum congregantur dissidentium locum. » Et reapse in his Synodis, haud conscia Sede apostolica adunatis, saepe saepius tumultus, rix ae accidunt; et ubi episcopi uti anseres et grues decertant, quin unquam scopum attingant, cum deest judex supremus, qui certamina sedet sua mediante auctoritate; et confirmet dubios, sicuti a priscis temporibus experientia usque ad recentissima veterum catholicorum conciliabula manifeste docet.

Novissime, ut saepius dictum est, Patres omnes veteres graeci et latini crediderunt, docueruntque, adversus Petrum, supra quem fundata est Ecclesia, nunquam praevalituras fuisse inferorum portas: et pariter concordes statuerunt, haec verba dicta esse non de solo Simone sed et de omnibus suis successoribus in ejusdem Cathedra: quippe per hunc titu. lum translatum in suis successoribus, solidabatur non solum fidei christianae veritas sed et unitas; et per hanc unitatem confirmabatur perennitas regni Christi idest Ecclesiae in terris; ne secus sequeretur quod ait ipse Christus: Omne regnum in se divisum desolabitur.

Quapropter veluti consequentia necessaria ob hujus Petri et successorum suorum soliditatem et perennitatem inferenda quoque est ejusdem Petri et successorum infallibilitas in suis definitionibus, quum per Spiritus Sancti invocationem universam doceant Ecclesiam in rebus ad fidem et mores spectantibus, ita ut nec dari possit Ecclesiae Christi perennitas absque soliditate, neque soliditas sine rectoris ejusdem infallibilitate. Quae omnia rata perspectaque manifestantur in Ecclesia Catholica Ro

mana.

Similiter quoad quaestionem de hujus dogmatis definitione in hoc tempore exacta, quasi quid novi institutum sit credendum, et circa ejusdem dogmatis definiendi opportunitatem, acta revocanda sunt, quae praecesserunt, Synodorum oecumenicarum, incipiendo a Concilio nicaeno usque ad tridentinum. In quibus nullum novum dogma introductum est in Ecclesia; sed confirmatum est quod a Christo Jesu et ab apostolis traditum est fidelibus credendum. Ex. g. Synodus nicaena definivit Christi divinitatem Patrique consubstantialitatem adversus arianorum impietatem, nihil novi docens, sed quod semper in Ecelesia creditum est. Et ita factum est in Concilio constantinopolitano contra Macedonium Spiritus Sancti divinitati mentitum. Item in Synodo tridentina de Christi Dei praesentia reali in Eucharistiae Sacramento etc. Nec secus factum est in Concilio ultimo Vaticano de personali Episcopi Romani infallibilitate: ubi nihil novi decretum est; sed quod a beato Petro (ne dicam ab initio mundi) usque ad Pium IX. incessanter creditum, confirmatum est in hac Synodo ad inscios dubiosque instruendos, et adversarios refellendos, ita ut tolleretur quicumque praetextus adversus hanc definitionem ejusque opportunitatem: neque inde accideret, quod in morbis supervenire solet, ita ut, medico et pharmaco retardatis, difficilius obtineatur salus.

Verumtamen hac exacta definitione synodali una cum pontificia sanctione, siquid adhuc superest discutiendum; et si hactenus manent dubia quoad hujus dogmatis sensum et applicationem bona vel mala fide promota, non desistit tamen praefatum divinum oraculum: Quod si difficile vobis visum aliquid fuerit, referte ad me, et ego audiam. Referte ad me, inquit hodie Summus Pontifex in persona Petri, et ego audiam. Ego sum Petra a Christo Jesu constituta; adversus quam nunquam praevalebunt

portae inferi. Et cum sim talis firma et immobilis Petra, confirmo fratres meos episcopos, et quicumque a satana cribrati indigent hac confirmatione, ne pereant. Ego Sacerdos magnus stans pro vobis coram Deo. Ego judex supremus a Christo in sua Ecclesia vocatus et electus ad hanc regendam. Et ego arbiter, ad quem omnia christifidelium negotia referenda sunt: Referte ad me, et ego audiam, idest divinitus edoctus respondebo interrogationibus vestris.

Et siquis dixerit de me, sicuti aliquando pharisaei de Jesu dixerunt (Joann. c. VIII. 13.) Tu de teipso testimonium perhibes, testimonium tuum non est verum, respondebo ei quemadmodum Christus pharisaeis: Et si ego testimonium perhibeo de meipso, verum est testimonium meum. Scio enim, me a Jesu vocatum et constitutum esse Petrum et magistrum ut doceam fratres meos, eosque confirmem in veritate, quam ipse Jesus posuit in ore meo. Qui autem secus fecerit, nolens verbis meis obtemperare, sciat per seipsum esse damnatum, et, nisi resipiscat, extra Ecclesiam factum in perpetuum.

Et hîc cum cesso a quaestione, hoc unum animadvertere visum mihi est. Sicuti aliquando judaei missioni increduli Salvatoris, valde aegreferebant ejusdem divinitatem ita ut assererent: non de bono opere lapidamus te; sed tu homo cum sis, facis teipsum Deum. Ita hodie cunctas philosophorum sectas admodum pungit dogma de infallibilitate, qua a Deo munitus est Petrus et in eo sui successores. Posita namque Christi divinitate, omnes pharisaeorum nisus adversus eumdem irriti facti sunt. Ita posita infallibilitate Petri, quem Dominus constituit doctorem super Ecclesiam suam, et pro quo rogavit ut non deficeret fides ejus, non Simonis, sed Petri et in eo omnium successorum suorum, ut starent adversus inferorum portas, ad nihilum rediguntur omnes obtestationes, conatus, congressus, conciliabula inimicorum suorum: qui in hanc irrumpentes Petram, franguntur, pereunt.

De reliquo, si consideretur praesens humanae societatis conditio coram philosophorum turba, qui totum hodie infecerunt mundum novis et peregrinis et semper falsis et nunquam sibi constantibus theoriis relate ad Deum ejusque providentiam erga creaturas, singulis in suo sensu abundantibus extra supernae revelationis dictatum, valedicentibus quoque communi veterum traditioni; ac una consideratis quae invaluerunt sectae religiosae, quarum singulae in sua parte indicia manifesta testantur suae vanitatis; ac propterea philosophi ipsi ludunt et gloriantur merito supra harum ruinam; superest tamen in sua integritate Ecclesia christiana Catholica Romana divinitus instituta, cujus caput Christus: in quo capite ipsa vivit, viget per perennem divini Spiritus adsistentiam in eo, cui creditum est ejusdem Ecclesiae regimen, adeo ut sit infallibilis, qui hanc regit; et perpetua proinde sit ejus duratio.

Quod si fieret aliquando (quod non erit) ut talis hodie praerogativa

cessaret, tunc simul cessaret necessario ordo socialis: totusque confunderetur orbis inter tot philosophorum aberrationes. Ac nulla lex sufficeret humani generis saluti, nisi saeva gladii lex pro lubitu imperantium tractati, seu inter populorum seditiones irrumpentis. Et hae quidem forent funestae populorum sortes extra sitorum patrias traditiones et extra supernum divinumque magisterium custodem et interpretem infallibilem earumdem, a divina providentia hominibus donatum.

Voces ergo, clamat s. Leo in Sermone 100. n. 3. voces ergo custodis nostri beati Petri apostoli, fratres carissimi, erectis cordium auribus intendamus; et rectam vestigiorum ejus lineam tenentes, a pascuis ad quae vocat, nusquam exorbitemus. Si enim consilium ejus libenter admittimus, frementium bestiarum (tales enim sunt hodie philosophorum sectae) insidias non timebimus. Nunquid enim custos noster super gregem suum studiose non vigilat et ferarum incursus, ut caveri debeat, sollicitis vocibus non clamat? Diabolus enim, inquit, tanquam leo rugiens circuit, quaerens, quem devoret, cui resistite fortes in fide. Expedit ergo, fratres carissimi, ut consulentem nobis caelestis curiae consulem, intentis cordibus audiamus: et certissimum salutis nostrae consilium parvi pendere formidemus. »

FINIS PARTIS TERTIAB

INDEX

PARTIS PRIMAE

PROLOGUS

Pag.

V

CAP. I.

De institutione et praerogativis summi Sacerdotis in Legislatione mo-
saica.

1

CAP. II.

CAP. III.

CAP. IV.

CAP. V.

Mosaica statuta de jure pontificali exposita et confirmata a successi-
va sacra hebraeorum Historia. .
Eadem thesis probatur magisque explanatur a Philone judaeo, Jose-
pho Flavio, aliisque sacris et profanis monumentis .
Unus Deus, una Lex, una Metropolis omnium judaeorum Hierosoly-
ma, unum Templum, unus Sacerdos magnus
De institutione et praerogativis novi Sacerdotii in Ecclesia christiana
beato Petro commissi; quod veteris complementum usque ad
mundi finem duraturum erat

[ocr errors]

14

D 21

[blocks in formation]

CAP. VI.

CAP. VII.

Ex veterum Patrum et interpretum testimonio sensus discutitur Chri-
sti verborum: Et portae inferi non praevalebunt adversus eam
Divinum Deuteronomii testimonium c. 1. 17: Quod si difficile vobis
visum aliquid fuerit, referte ad me et ego audiam, a Synagoga ad
Ecclesiam Christi translatum: cujus depositarius Petrus, et post
eum Linus, Anacletus, Clemens, Soterus.
Eleutherus, Victor, Zephyrinus, Fabianus.

Cornelius, Stephanus, Xystus II, Dionysius, Felix, Melchiades, Sil-

CAP. VIII.

CAP. IX.

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]

CAP. XVI.

CAP. XVII.

[merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]

Praxis ab Ecclesiae primordiis in cunctis christiani orbis regionibus
ab haereticis et delatoribus bona vel mala fide servata referendi
vel appellandi ad magisterium et judicium Sedis apostolicae.
Veterum et recentiorum argumenta refutantur de Liberii Papae lapsu
in haeresim arianam: et primum ex s. Athanasii scriptis,

[ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][merged small]
« PoprzedniaDalej »