a

publica hactenus, licet excusum non donatum, A earum loco initium Breviarii Vitæ Guigouis supermecumque nihilominus a Patribus Carthusianis pro scriptum, quae Vita eadcm recenti manu continnata summa eorum humanitate communicatum, elucu- fuit in altero folio dimidiato, quod facile deprehenbravit, num. 101 conjicit, codicem illum, quem ditur præcedenti folio, in quo sunt elogia præfatoCarthusia Parisiensis asservat, scriptum fuisse tan- rum quatuor priorum, » alterique sequenti, in quo tum post annum 1257, circa quem Carthusia hæc prædictus capitulorum indiculus continuatus fuerat, primum fuit fundata, necdumque Statuta Ritlerii, « intersertum fuisse. Unde patet, dictum Guigonis quae antiqua vocantur, fuerant præscripta. Verum elogium post illius mortem in præfatum codicem mox affirmat, et merito quidem, quæ in eodem co- fuisse interjectum » seuillatum. Hactenus, si pauca dice de S. Brunone tribusque primis post hunc Car- exceperis, quæ, aliis characteribus adhibitis, clarithusiæ prioribus reperiuntur, litteris mandata

,

tatis causa adjeci, laudatus Ordinis Carthusiani fuisse tempore Guigonis, quinti Carthusiæ prioris, annalista anonymus. Ex his porro, aliisque supra in idque constare ex alio ordinis Carthusiensis earum- medium adductis est consequens, et sæpius jam dem consuetudinum codice ms., a venerando Car- memoratum, etsi etiam Guigonis quinti Carthusiæ thusiæ Montis-Dei Patre priore ad eum in Carthu- Prioris elogium contineat, Montis Dei codicem, et siam transmisso, qui, quæ in codice Parisiensi de B quatuor primorum Carthusiæ priorum elogia, quæ Sancto nostro proximisque ejus quatuor in Car- hic Labbeusque loco supra cit. suppeditat, ipsomet thusiæ Majoris prioratu successoribu selogia occur- Guigone in vivis adhuc superstite, seu ante annum runt, pariter complectitur, eorumque omnium, 1138, quo hic vivere jam desierat, fuisse conscripta. qui in ordine nune reperiantur, antiquissimus est, Jam vero, cum res ita sit, summam sane hæc, utpote in Majori Carthusia exscriptus, atque in do- quorum complexum ego deinceps annalistæ Carthumum Montis-Dei a Gaufredo, ejusdem' proto-prio- siani anonymi plus semeljam laudati exemplo« quare, anno, quo fundata hæc fuit, Christi 1136 trans- tuor primorum Carthusiæ priorun Chranicon » apportatus, uti liquet ex ipso illo codice, ad cujus pellabo, simplicique Chronici nomine jam supra calcem hæc leguntur : « Ex cremo Çarthusiæ olim, distinxi, fidem apud omnes merentur, utpote in litmodo eremi de Monte-Dei ab anno MCXXXVI. » Et teras conjecta ab auctore, etsi non certo noto, rebus inferius : « Gaufredus, Prior de Monte-Deihabuit tamen, quæ in iis narrantur, synchrono ac verosiex dono domni Guigonis. »

militer ipsomet Guigone, primævarum Carthusiæ 5. Ita fere quantum ad substantiam laudatu Consuetudinum, quibus eadem præfignntur, scriannalista Carthusiensis anonymus, qui præterea, S. cptore, qui equidem, si quae de quatuor primis Car

quæ Brunonis elogium, in codice suo antiquissimo des thusiæ Prioribus aé nominatim S. Brunone in scriptum, elogioque, quod Labbeus loco supra cits Chronico illo referuntur, non scripserit, verosimilexhibet, apprime, uti ex ejusdem scriptoris dicti- lime saltem viderit ac approbarit. eruitur, consonum, cui, ejusdem sancti elogio,quos. 7. Quapropter ut in ipso statim Commentarii Launoius e codice Parisiensi excerpsit, unum essed hujus limine quoddam Vitæ Sancti nostri compenpaucis additis, atque idem, affirmat, trium dein dium, cui tuto fidi queat, studioso lectori exhibeam, aliorum priorum, Londuininimirum, Petri Franci, S. Brunonis elogium, Chronico illi inclusum, eaque, seu Francisci, et Joannis Tusci, qui proxime post quæ in hoc de illo narrantur, complectens, huc S. Brunonem Carthusiam rexerunt, elogia integra, modo transcribo, quale apud Labbeum loco sæpisquæ et ipsa cum eorumdem elogiis, apud Labbeum sime jam cit. exstat. Sic habet : « Magister Bruno,. loco supra cit. exstantibus, adamussim congruunt, natione Teutonicus ex præclara urbe Colonia, pae codice suo antiquissimo transcribit, ac mox, ne rentibus non obscuris (al. additur natus), litteris quis hujus, quod elogium, Guigoni adornatum, ad- tam sæcularibus quam divinis valde munitus, ecclenotato etiam hujus obitu, qui anno 1137 contigit, siæ Remensis, quæ nulli inter Gallicanas secunda pariter contineat, antiquitatem supra adstructam D est, canonicus et scholarum magister, relicto sæforsan neget, ita prosequitur : « Hæc ibi de quatuor culo, eremun Carthus æfundavit, et rexit sex annis. primis Carthusiæ prioribus,statimque in eodem folio Qui, cogente papa Urbano, cujus quondam præce(verso scilicet) sub finem alterius (secundæ nimi- ptor fuerat, Romanam perrexit ad curiam, eumdem rum) paginæ eodem charactere, quo totus codex Papam solatio et consilio in Ecclesiasticis negotiis exaratus est, nulloque interjecto linearum spatio, juvaturus. Sed cum tumultus et mores curiæ ferre sequebatur indiculus capitulorum consuetudinum non posset, relictæ solitudinis et quietis amore flaGuigonis, qui in tribus paginis sequentibus conti. grans, relicta curia, contempto etiam archiepisconuatus fuerat.

patu Rhegiensis ecclesiæ, ad quem, ipso Papa 6. « Sed postea priores lineæ hujus indiculi, quæ volente, electus fuerat, in Calabriæ eremum, cui residuum alterius paginæ primi folii immediate, ut Turris nomen est, successit [al, melius, secessit), mox diximus, post breve elogium Joannis Tusci ibique, laicis et clericis quamplurimis adunatis, (quarti Carthusiae Majoris prioris) complebant, a solitariæ vitæ propositum, quandiu vixit, exercuit. recentiori manu, quæ nihilominus videtur vetustis- ibique defunctus humatus est post egressum Carthusima, obliteratæ (id est expunctæ) fuerunt, e tsiæ undecimo plus minus anno. »

1

(

8. Elogium hoc in Commentarii hujus decursu A alumnus, concinnavit, atque ad decessores meos usui non raro erit; notandum autem de cætero est, anno 1727 transmisit. quatuor ultimas ejus voces, etsi in Carthusiæ Pari- 10. Vir hic religiosus, scientia non minus, ut vel siensis codice, e quo illud Launoius in Dissertatio- solum hoc opus abunde probat, quam pietate insinem snam supra laudatam intulit, non inveniantur, gnis, integrum in id intulit S. Brunonis elogium, retinendas tamen esse, cum et a Labbeo in codice descriptum e præfato, uti id vocat aliique nihilomiRemensi S. Remigiii, et ab Annalium Carthusien- nus aliter, ut jam docui, appellant, primorum sium libri quarti hactenus non vulgati auctore ano- quinque Magnæ Carthusiæ Priorum Chronico, seu nymo, tum in jam supra memorato codice, reliquis antiquissimo hujus exemplari, ante annos, uti ex omnibus antiquiore, lum etiam in aliis, uti is ipse- characteribus autumat, facile quadringentos exaramet testatur, fuerint repertæ, exigique ad sensus to,quod in Carthusianorum Coloniensium bibliothecomplementum videantur. Ad alterum e duobus ca asservatur, huic olim a Petro Rinckio,insigni CarChronicis, quod plura adhuc de S. Brunone suppe

thusiæ Coloniensis benefactore,donatum, integrumditat, quodque quale sit, et quando scriptum, hic que ac sincerum ex collatione cum antiquissimo eliam discutiendum, jam progredior. Aliud hoc non Carthusiæ Majoris exemplari deprehensum. lllud est, quam Carthusiani opus seu tractatus, de quo in B ego Sancti nostri elogium, Vitæ antiquioris titulo sua de Carthusianorum initiis Dissertatione num. 57 insignitum, numerisquc pro more nostro distinctum, et aliis pluribus Joannes Columbi, Societatis nostræ additis etiam, ubi congruum fuerit, ad calcem Ansacerdos, fuse disserit, recte ibidem num. 61 pro- notationibus, Commentario huic subjuncturus idbans, Tractatum illum concinnatum non fuisse a circo sum, quod scriplum aliud antiquius, in quo Guillelmo de Elbura seu de Yporegia, aut, si mavis, plura de Brunone recenseantur, non invenerim. Et ab auctore tractatus de Origine et veritate perfecta lector quidem, quam multa de sancto Ordinis religionis, sive is revera, ut Columbi putavit, Guil- Carthusiensis Institutore dictum elogium suppelelmus de Elbura sit, sive Boso, decimus septimus ditet, facile id evolvendo deprehendet; quam vero Carthusia Majoris prior, ut pluries jam laudatus idem antiquum sit, patescet ex iis, quæ de Chroannalista anonymus, qui Carthusiensium Annalium nici, ex quo desumplum est, antiquitate jam librum quartum hactenus non vulgatum scripsit, dicam. num. 55 contendit, seque postea probaturum pro- 11. Hoc jam inde ab anno circiter 1151 seu sub mittit.

Basilio, qui Carthusiæ ab hoc anno ad annum 1173 9. Quis interim fuerit, aut quod nomen habuerit c præfuit, scriptum esse, Joannes Columbi, pluries alter ille Carthusianus, qui tractatum seu Chroni- jam laudatus, in sua de Carthusianorum initiis Discon, a Columbio memoratum, contexuit, nulla ra- sertatione num. 57 et tribus seqq. contendit. Hanc tione comperire quivi, nullumque is operi titulum autem suam opinionem probare nititur ex eo,quod præfixit; unde factum, ut id ab aliis quidem « Chro- auctor Chronici anonymus, postquam præfatus est, nica de exordio Ordinis Carthusiensis, » ab aliis sese « De antiquis sapientibus et sanctis fundatorivero « Tractatus de narratione historia inchoatio- bus, ac promotoribus Ordinis Carthusiensis » tractanis et promotionis Ordinis Carthusiensis » fuerit turum, solos in hisce Brunonem, Landuinum, Pevocatum. Et apte quidem tam hoc, quam illo titulo trum, Joannem et Guigonem reponat, Antelmumpotuit insigniri; etenim, ut laudatus Columbi (neque que septimum et Basilium octavum Carthusiæ Prioenim opus illud integrum ad manum habeo) num. rem, qui tamen,ut dilucide ostendit,antiquis Ordinis 49 de Carthusianorum initiis docet, in duas partes Carthusiensis fundatoribus ac promotoribus accendiversas est divisum, quarum altera complectitur sendi merito sunt, silentio prætereat. Unde, cum Ordinis Carthusiensis inchoationem, altero S. Bru- fieri id abs illo existimet, quod hi, cum scriberet, nonem proximosque ab eo quatuor Carthusiæ Ma- antiqui non essent, scripsisse eum jam inde ab anno joris Priores,suo quosque Ordine positos, elogiisque D circiter 1151 sen sub Basilio, octavo Carthusiæ præterea etiam ornatos,uti, quantum ad hoc postre- Priore, concludit. Verum quid si auctor Chronici mum, intelligo ex littéris, Colonia Agrippina ad me anonymus, cum jam Brunonem aliosque quatuor datis ab Augustino Albenbruck, Societatis nostræ mox nominatos recensuisset, quo minus Antelmum sacerdote, cum idem opus, apud Carthusianos ibi- pariter ac Basilium recenseret vel morte vel aliis dem exstans, rogatu meo hic fuisset scrutatus. Ego gravibus intervenientibus causis fuerit impeditus ? id a parte præcipua, quæ quinque primos Carthusia Quid si antiquarum seu primævarum ConsuetudiPriores, servato, quo Carthusiam rexere, temporis num, a Guigone scriptarum, liber (bunc enim is ordine, exhibet, « Primorum quinque Magnæ Car- scriptor anonymus sub finem Vitae S. Brunonis thusiæ Priorum Chronicon » deinceps appellabo, edendæ pro emortuali hujus anno figendo laudat) quemadmodum etiam ante me jam factum video in ad modum Codicis Montis Dei antiquissimi, alioms. quæ penes me est, de S. Brunone Diatriba rumque plurium, qui num. 4 et 5 memorati sunt, Chronologico-diplomatica, quam F. Michael Mor- easdemque Guigonis Consuetudines continent, solos ckens, Ordinis Carthusiensis Coloniæ Agrippinæ quinque primos Carthusiæ priores in capite prætu

Jerit, hosque proinde solos ille in antiquis Ordinis A suppetit tamen præterea, quo quot annis ante id Carthusiensis fundatoribus ac promotoribus ha- fecerit, tuto determinem. buerit, aut certe Antelmum et Basilium , quod nec 15. Nihil interim obstare videtur, quo minus id ibidem memoratos invenerit, nec aliunde forte abs illo annis circiter quinquaginta aut etiam sexasat cognilos habuerit, silentio prætereundos duxe- ginta ante dictum annum 1314 factum credatur : rit?

imo vero etsi quis scriptionem illam, seu Chronici, 12. Ut ut sit,Chronicum,de quo hic, serius, quam de quo hic, lucubrationem ante annum circiter 1250, anno circiter 1151, scriptum esse, mihi sane vero- aut etiam ante annum circiter 1230 figendam consimllimum, ne dicam indubitatum, apparet.Etenim tenderet, falsi eum certo convincere non possem, ejus auctor in Sancti nostri elogio seu Vita anti- quod, jam tum in Carthusia Majori Chartularium quiori num. 2 « Universitatis » nomine insignit non exstitisse, indubitatum omnino non sit; quod academiam Parisiensem, quæ, etsi jam ab anno tamen, ut ante neutrum hunc annum lucubrationem circiter 1151 societatem quamdam constituere in- illam locandam, posset probari, omnino requiritur, ceperit, magistris,omni scientiarum genere instruc- aliis prorsus omnibus, quibus res certo evincatur, tis,ingentique ad horumlectiones confluentium dis- argumentis, quantum opinor, deficientibus. Atque

B cipulorum multitudine floreret, « Universitatis » hæc sunt, quæ pro Chronici, primos quinque Cartamen nomine, quidquid contra in universitatis Pa- thusiæ Majoris priores, horumque ex parte gesta risiensis Historia Bulæus arguat, ante inchoatum ordine recensentis, ætate utcumque determinanda sæculum decimumtertium condecorata non fuit, uti occurrunt. Id autem nec ante sæculum tertium deciHistoriæ litterariæ Franciæ Scriptores tom. IX, mum, nec post annum 1314 scriptum esse, ex omnipag. 80 docent, atque apud omnes prope eruditos bus jam dictis certum apparet ; quanto autem temmodo in confesso est. Ad hæc idem auctor, Carthu- pore ante hunc annum factum id sit, plane incer. siæ Majoris, ut jam dixi,alumnus,in Vita Sancti eden- tum, nec quidquam occurrit, quo monumenti illius da num. 20 meminit Chartularii, quod,cum scribe- ætatem propius determinem. ret, 'in Carthusia Majori exstiterit, quam jam inde 16. Verum etsi res ita sit, subsecutis nihilominus ab anno circiter 1151 tot instrumentis, quot ad temporibus id ita Carthusianis fuit probatum, ut, si Chartularium conficiendum suffecissent, instruc- quæ in libris, quos scribebant, vel de Ordinis sui tam fuisse, parum credibile apparet.

origine vel de S. Brunone primisve post hunc qua13. Et vero, cum Carthusia, Carthusiæ principi tuor Carthusiæ Prioribus commemoranda ex occavicinæ, quales sunt domus Portarum, Majorævi, C sione habuerint, ea ut plurimum, quæ reipsa comDurbonis, Allionis et Vallis S. Hugonis, paulo ante memorarunt ex eodem excerpserint, iisdem etiam annum 1250,uti ms. de Vita S. Brunonis Tractatus, fere, quibus hujus auctor, verbis non raro usi. Ac a Patribus Carthusianis hujatibus mecum commu- primo quidem hos inter memorandus est, qui monunicatus, num 24 prodit, de documentis suis in Char- mentum illud in suum de Origine et Veritate perfetularia, quæ integra hodieque exstant, cogendis ctæ religionis tractatum intulit, auctor supra plus primum solliciti fuerint, eamdem tunc et Carthu- semel laudatus, sive is Guillelmus de Yporegia sive siæ Majori curam primum fuisse susceptam, verosi- Boso sit.Huic accedit Priorum Ordinis Carthusiensis mile evadit. Hinc porro jam consequitur, ut Chro- chronologus, a Columbio in Dissertatione de Carnici, in cujus hic ætatem inquirimus, auctor ano- thusianorum initiis num. 54 memoratus, qui, uti ibi nymus, utpote Chartularii, quod, cum scriberet,in hic scriptor indicat, horrendum, quo sese Parisiis Carthusia Majori exstiterit, mentionem ex dictis homo redivivus damnatum publice e feretro proclafaciens, ante annum circiter 1250, contra ac Co- marit, prodigium iisdem plane, quibus id in quinque lumbius statuit, verosimiliter non scripserit. Verum primorum Carthusiæ Priorum Chronico, seu in anquanto quidem tempore serius chronologus ille tiquiori Sancti nostri Vita, cx hoc edenda, num. 1 scriptioni manum admovit?

D et seqq. fit, verbis exponit alio etiam, quam quo 14. Cum Guillelmus de Yporegia, cui Joannes hæc occurunt, operis sui loco ita memorans : » In Columbius Tractatum de Origine et Veritate perfecte brevi exaudita est oratio Joannis Birelli, Prioris religionis in Dissertatione de Carthusianorum iniliis Carthusiæ, et conventus, atque Amedeus Viridis, num.55 attribuit,bunc anno 1313 ex mente ejusdem comes Sabaudiæ, filium de uxore, quæ sterilis putaColumbii exararit ; Boso autem,cui dictus Tractatus batur, suscepit, qui, etiam Amedeus vocatus, nunc reipsa forte adscribendus, anno 1313 obierit,opor- eomes Sabaudiæ est effectus. » tet sane, ut hic ante annum 1314 sit contextus. 17. Ex his autem verbis consequitur, ut dictus Quare, cum ejus auctor, quiscumque demum is chronologus eo temporis spatio, quod ab anno 1383 sit, lucubrationi suæ (adi Joannem Columbi Dis- ad annum 1391 effluxit, indubie scripserit; priori sert. jam sæpius cit., num. 55 et 61) integrum, enim e binis hisce annis Amedeus Viridis, posteriori de quo hic, primorum quinque Carthusiæ Prio- vero ejus filius Amedeus itidem vocatus, e vivis, ut rum Chronicum inseruerit, consectarium omnino Columbius loco cit. docet, excessit. Hæc ipsa inteest, ut hoc auctor ante annum 1314 conscripserit. rim verba, jam mox recitata, in brevi Ordinis CarQuod quidem quamvis sat certum appareat, non thusiensis Historia apud Marteneum tomo VI Scripto

rum veterum, col. 189 etiam leguntur, hæcque A binos illos Sancti biographos idem hic Ordinis Carnihilominus ab auctore ad annum usque 1409 pro- thusiensis Generalis Franciscus du Puits, Laline a ducitur; quam ob rem, cum Priorum Carthusiæ Puteo, seu de Puteo aut etiam, ut ab aliis (varie gesta ordine Chronico insuper exhibeat, consec- enim Gallicum id cognomen Latino idiomate potest tarium omnino videtur, vel ut ipsum sit Carthusiei.- non inepte efferri) scriptum invenio, Puteanus sium Priorum e Columbio mox adducti chronologi oratione aperta solutaque, ut Corthusianus anonyopus, quod hic ipsemet additamentis, gesta a tem- mus proxime memoratus fecerat, sancti Patris sui pore, quo prius scripserat, complectentibus, dicto Vitam, uti Theodorus Petraus in Bibliotheca Caranno 1409 aut etiam serius, nulla facta in iis, quæ thusiana, Morotius in Theatro chronologico aliique prius scripserat, mutatione, auxerit; vel ut a scri- docent, conscripsit; e qua item, ut iidem testantur, plore altero et ex Priorum Carthusiensium laudati haudita multo post Petrus Blomenvenna, Carthusiæ a Columbio chronologi opere (ipsis hujus verbis ser- Goloniensis alumnus multisque annis moderator, vatis intactis) el ex notitiis scriptisve aliunde acce- auctiorem deinde, additamentis aliunde acceptis, ptis eodem dicto anno 1409 aut etiam serius fuerit fecit, typisque in sede sua Coloniæ Agrippinæ rulcompilata.

gavit. 18. Ut ut sit, et hujus equidem operis, in quod B 20. Puteani lucubratio, quæ auctoris sui nomine hæc, quod infra laudandum adhuc sit, observare insignita nuspiam reperitur, esse videtur ea ipsa S. libuit, auctor anonymus ex quinque primorum Car- Brunonis Vita, quæ anno circiter 1515 Casileæ litthusiæ Priorum Chronico, quod sibi præluxisse, non teris Gothicis absque auctoris nomine excusa, iteobscure in Prologo innuit, integrum Sancti nostri ratisque deinde typis Lutetiæ una cum supra memoelogium, quod Vitæ antiquioris nomine edendum rata Zachariæ Benedicti Jucubratione metrica ad jam monui, paucis dumtaxat mutatis, ad verbum operum S. Brunonis calcem a Judoco Badio absque fere descripsit, uti etiam, quæ exhibet, aliorum auctoris itidem nomine fuit adjecta, Prologum haquator proximorum post S. Brunonem Carthusiæ bens sibi præfixum cujus hoc initium : « Non Priorum, uti iterum ex litteris, quas ad me Colonia solum Dominum in Sanctis, » etc., itaque inchoata : Agrippina dedit Augustinus Aldenbrück, quasque « Temporibus Gregorii septimi, Romani pontificis,» num. 11 laudavi, intelligo. Nec immerito loco hoc etc. At vero difficultas, quæ hic se offert, sermonis recenseri possent non pauci alii, hosque inter Hen- seriem interrumpere me cogit. Vitam sancti, quæ ricus Kalkar, Ordinis Carthusiensis scriptor eruditus Puteanum habet auctorem, Parisiis apud Joannem anno 1408 e vivis sublatus, qui, cum ex occasione c Parvum prelo fuisse datam, Possevinus in Apparatu damtaxat de Sancto nostro egerunt, ex antiquiori Sacro tradit; quare, cum præterea Launoius in Disillo monumento, licet ipsis hujus verbis non omnes sertatione de causa secessus S. Brunonis in eremum usi, nonnulla excerpsere. Verum cum id operæ pre- cap. 5. circa medium affirmet, in Vita, a Puteano tium non putem, ad illos progredior, qui tandem scripta, cum anno 1082 Sancti nostri in eremum sesub sæculi sexti decimi initium res omnes, a S. cessum componi, hicque nihilominus in Sancti Vita, Brunone gestas, ex instituto pertractare sunt ag- Basileæ excusa anno 1084 diserte innectatur erit gressi, scribendorum materiem, quam et ipsi non fortassis nonnemo, qui suspicetur, Puteani hanc fealienis, sed propriis verbis expresserint, e binis, tum non esse. de quorum ætate jam actum antiquis Chronicis, 21. Verum eadem Vita, quæ Basileæ ac deinde Paaliisque insuper, ut dubitandum non est, monu- risiis apud Judocum Badium fuit impressa, ibidem mentis tum antiquioribus, tum recentioribus apud Joannem Parvum fuerit fortassis recusa, aut, edocti.

si res secus habeat, Possevinus forte in assignando 19. Quatuor hic præcipue memorandi sunt, quos Vitæ, per Puteanum concinnatæ, typographo errarit; inter primum locum tenent Carthusianus anonymus quod ultimum sane mihi verosimillimum idcirco et Zacharias Benedictus, Carthusiæ S. Andreæ de D apparet, quod, facta Parisiis in bibliothecis tum littore Venetiis alumnus, quorum ille stylo soluto, publicis, tum privatis, diligentissima indagine, nulla

, hic ligato, sancti Patris sui gesta est complexus. plane, nti ex litteris ab amico inde acceptis disco, Prioris lucubratio publici juris facta est anno 1508, S. Brunonis Vita, quæ apub Joannem Parvum sit quo eam excuso tunc a se S. Brunonis in S. Pauli

excusa, inveniri potuerit. Quod autem ad Launoium Apostoli Epistolas Commentario Bertoldus Rembol- pertinet, Vitam is, quæ a Puteano scripta non esse, dus, Parisiensis typographus. præfixit; posterioris pro biographi hujus lucubratione verosimiliter per vero, etsi ante annum 1524, quo eam ad S. Brunonis errorem acceperit, eo facilius committendum, quod, Operum, typis a sese Lutetiæ tunc editorum, calcem ut jam monui. Vita, a Puteano elucubrata, auctoris Judocus Badius adjecit, in lucem don prodierit, ah sui nomine insignita non reperiatur. Ut ut sit, Vitam actore tamenjam inde ab anno itidem 1508 fuerat Sancti nostri, Basileæ onno circiter 1515 excusam, concinnata, uti luculenter ostendit, quam ibidem in Puteani esse fetum, mulla suadent. Primo enim tacapite præfert, Epistola dedicatoria, Francisco du bula, prodigiosam hominis,quise damnatum publice Puits, Ordinis Carthusiensis Priori Generali, « Quinto Parisiis declararit, anastasim, Brunonis hinc conKalend. Naii 1508 » inscripta. Non diu admodum post versionem, secessum in Carthusiæ solitudinem alia

que nonnulla hunc prægressa repræsentans, qua or- A verba, ut ea, quæ Puteanianæ et Suriane Vitæ dinis Carthusiensis Statutis ac Privilegiis, Francisci sunt rarius alleganda veniant, commentario huic, a Puteo, seu, ut brevius loquar, Puteani jussu Basi- si quando congruum id fuerit, intexam, aut certe, leæ anno 1510 apud Joannem Amorbachium excusis, si quid, quod a Vitis edenis absit notarique mereapræfixa est, Basileensi Sancti nostri Vilæ pariter tur, suppeditent, in Annotationibus, quas hisce subpraefigitur.

jecturus sum, inobservatum haud præteribo. 22. Secundo verosimillimum apparet, Puteanum, 24. Tres itaque tantum Sancti nostri Vitas diverutpole plurinum anno 1514 aut etiam paulo ci- sas, quarum duo recentiores, unaque antiquior supra tius, ut Sanctorum albo Bruno adscriberetur, labo- memorata, nec tamen minus quam centum amplius rarit, litteris hujus Vitam tunc mandasse, eamque, post ejus obilum annis scripta est, recudam; quibus cum jam illi, Leone X summo pontifice annuente, cum præterea varios, quos tandem gloria posthuma honorescelitibus proprii dicto anno 1514 cæpisssent seu quoddam potius hujus supplementum, e diversis deferri, typis haud multo post excudendam curasse. notitiis scriptisve collectum excipiet, Titulos funeTertio cum de vita S. Brunonis Basileensi sermo bres, sectionibus diversis, quarum quærlibet plures est, Puteanianam intelligi, Carthusianorum oblinet ex his contineat, ad annotationum subinde addentraditio, uti subministrata a Josepho Phily, reveren- B darum commodum discretos, ac suis quosque numedissimi patris et capituli generalis ordinis Carthu- risdistinctos, e Basileensi Sancti Vita eo ordine, quo siensis scriba, notitia me docet, certumque apparet ad hujus calcem reperiuntur, adjuncturus etiam sim, ex Theodoro Petræo, scriptore Carthusiano supra lectorem modo hujus consilii mei rationem et quid adhuc laudate, utpote qui in suis ad Dorlandi Chio horum nomine veniat, hic adhuc edoceri convenit. nicon Elncidationibus pag. 12 Puteani fetum vocet In more olim, etiam ætate S. Brunonis, positum S. Brunonis Vitam, ad cujus calcem supra centum erat, ut monachi, cum quis ex insignioribus monaet sexaginta funebres, de quibus mox, tituli, seu, sterii sui viris obiisset , schedam seu epistolam uti hos appellat, epitaphia adjiciuntur, quae tanto encyclicam, mortis ejus nunciam, quæ fere memnumero soli Sancti Vitæ, quæ Basileæ excusa est, branis in longum porrectis constabat, quæque quod adjecta reperiuntur. Quarto acl utimo Vita, quam non plicata, sed Romanorum voluminum instar Blomenvenna, ut jam docui, partimex Vita, a Pu- voluta esset, Rotuli seu Rolli nomine distinguebatur, teano scripta, contexuit, tantam cum Vita Basilea per unam e suis, qui propterea Rotularius aut Polliexcusa, uti ex utriusque collatione liquet, similitu- ger appellabatur, ad monasteria, Ecclesias aut perdinem habet, ut vel hanc ex illa, vel illam ex haci sonas, quibuscum erant aut societate aut amicitia

С pro parte saltem contextam esse, sit necesse. Quare, aliove singulari modo conjuncti, submitterent, pachis omnibus perpensis, nullus dubito, quin Vita, tas, ordinariasve seu statutas preces pro defuncti quæ Puteanum habet auctorem, ea ipsa sit, quæ anima postulantes; responsoriæ autem, quæ ad anno circiter 1515 in lucem typis Basileensibus pro- hujusmodi epistolas, a personis, ad quas hæ missæ diit.

erant carmine plerumque, ac subinde etiam oratio23. Inceptum itaque de Sancti Vitis, seculi sexti

ne soluta dabantur, rotuloque allato aut etiam decimi initio conscriptis, sermonem jam prosequor. chartæ separatæ, prout res ferebat, inscribebantur, E quatuor jam recensitis sola mihi deest, quam Titulorum funebrium nomine veniebant. Hæc omCarthusianus anonymus adornavit,typisque Berthol- nia fere aut certe non multum abludentia colliguntur dus Remboldus Lutetiæ excudit; e tribus vero reli- exiis, quæ Cangius, varios citans scriptores, in Glosquis, quarum nulla, longo temporis intervallo, quo sario mediæ et infimæ Latinitatis ad vocabula Rutu earum auctores a sancti obitu scripserunt, spectato, lus, T'itulus et Brevia mortuorum in medium adducit. ab antiquitate commendari potest, solam Puteania- 25. Emore itaque jam descripto religiosi Calabrinam, in capita et numeros de more divisam, næ eremi incolæ, cum in hac S. Bruno obiisset, episleasi primæ editionis exemplari recudam, præter- D tolam encyclicam, mortis ejus nunciam, ad Italiæ, missis aliis duabus vel idcirco, quod altera quidem Galliæ et Angliæ monasteria ac Ecclesias, et quidem ludi dumtaxat poëtici, non Vitæ, historice ac sincere contra morumplerumque tunc usitatum alias etiam scriptæ, speciem præferat, altero vero parergis su- nonnullas, quam quibuscum societate erant conjunperfluis, digressionibusque nimium longis ac fre- cti, per unum e suis, uti ipsa illa epistola, suo loco quentibus lectori multum ædii, voluptatis fere nihil proxime ante Titulos funebres etiam edenda, fidem esset allatura; ut autem Vitæ, a Blomenvenna con- facit, quaquaversum miserunt, plurimasque responcinnatæ, desiderium, si quis forte eo teneatur, ferri sorias, Titulorum funebrium nomine propterea dequeat facilius, Vita, a Puteano exaratæ Vitam al- inceps hic distinguendas, acceperunt. Fuerunt illi, teram, quæ, sæculo sexto decimo jam senescente, uti est ms. S. Brunonis Vita, a Carthusiano Ligeet ex hac, et ex auctiori Blomenvennæ lucubratione tensi anonymo e funebribus, de quibus hic ejus a Surio concinnata est, quæque proinde, quidquid titulis præsertim contexta atque ad majores nostros in hac memoratu dignum occurrit, haud dubie con- a Federico Floueto, Societatis nostræ sacerdote. tinet, subjungam, simulque excerpta e Blomenren- submissa, intelligo, in Calabrina S. Stephani eremo, næ, uti et e Zachariæ Benedicti lucubrationibus cum hæc a Cisterciensibus, qui eam, sexaginta cir