Obrazy na stronie
PDF
ePub

norum, est considerabilis, et quamvis thecae antiquitatem redoleant, in archivis tamen parochiarum, vel in historiis nullum exstat certum documentum earumdem authenticitatem comprobans. Magna tamen pietate a populis coluntur, ita ut nequeat sine scandalo hic cultus prohiberi. Cum igitur antiquissimae sint, ita ut ipsa antiquitas possit constituere argumentum sufficiens ad certitudinem moralem gignendam, et apud omnes in maxima semper fuerint et sint veneratione, opinatur Episcopus orator huiusmodi cultum permitti posse: ad omnem tamen anxietatem tollendam, implorat quoad hoc iudicium S. V.

Quibus praefata S. C. Indulg. omnibus perpensis, ita respondendum censuit die 20. Januarii 1896: ,,Reliquias antiquas conservandas esse in ea veneratione in qua hactenus fuerunt, nisi in casu particulari certa adsint argumenta eas falsas vel supposititias esse." Datum Romae ex Secretaria eiusdem S. C. die et anno uti supra.

Nr. 194. Zusatz zur Allerheiligen-Litanei.

B. E. vom 19. April 1922. K. A. 1922, S. 53.

Aus Anlaß des dreihundertjährigen Jubiläums der Hl. Kongregation für Glaubens verbreitung hat der Hl. Vater angeordnet, daß in Zukunft in der Allerheiligen-Litanei nach der Anrufung:

Ut cuncto populo christiano usw. eingefügt werde:

Ut omnes errantes ad unitatem Ecclesiae revocare, et infideles universos ad Evangelii lumen perducere digneris: Te rogamus audi nos.

Daß du alle Irrenden zur Einheit der Kirche zurückrufen, und alle Ungläubigen zum Lichte des Evangeliums führen wollest: wir bitten dich, erhöre uns.

Neunter Abschnitt. Sakramente und Sakramentalien.

A. Die Sakramente im allgemeinen.

Nr. 195. De Collectione Rituum dioecesis Monasteriensis. a) Decretum Rmi Episcopi d, d. 15. Aug. 1893, quo Collectio Rituum praescribitur, K. A. 1894, S. 1.

Nemo vestrum est, Filii dilectissimi, qui nesciat, quantum studium quantamque operam S. Sedes Apostolica in tuenda et promovenda cultus rituum et caeremoniarum unitate collocaverit. Huic studio obsequentes decessores Nostri fel. rec. Episcopi Joannes Georgius et Joannes Bernardus maxime in votis habuerunt, ut Dioecesis sibi commissa Liturgiam Romanam amplecteretur. Neque tamen votorum compotes facti sunt, et inchoata res ad Nos pervenit. Nunc vero multa sunt, quae exigere videntur, ut ultima manus apponatur. Diu iam defecere exemplaria libri illius ritualis, Agenda pastoralia nuncupati, qui in veteri Dioecesi Monasteriensi pro administratione sacramento

rum aliisque ecclesiasticis functionibus norma exstiterat. Urgebat igitur novae editionis necessitas. Neque tamen satis erat, prelo ea reddidisse, quae ante duo fere saecula (anno 1712) hominum ingenio et quatenus lingua vernacula in partes vocata erat - huius linguae usui apta et consentanea fuerant; quare multa opus erat sive immutatione sive emendatione.

Ab hac autem via ingredienda praeprimis revocabat s. m. Pontificis Pauli V. cohortatio ad Episcopos Rituali Romano praemissa: „ut in posterum tamquam Ecclesiae Romanae filii, eiusdem Ecclesiae omnium matris et magistrae auctoritate constituto Rituali in sacris functionibus utantur et in re tanti momenti, quae catholica Ecclesia et ab ea probatus usus statuit, inviolate observent.“

Haec omnia animo menteque perpendentes et maiore in dies gaudio filiale populi clerique erga S. Sedem Apostolicam obsequium percipientes eo sumus adducti, ut tempus advenisse censeamus, quo a Nostra quoque Dioecesi Rituale Romanum recipiatur. Ita tamen in hac re procedendum Nobis esse visum est, ut ea, quae diversis Dioecesis partibus particularia vi consuetudinis legitimae sacrata sunt aptaque se praestiterunt ad devotionem fidelium fovendam, religiose conserventur. Nam sincero quodam et rationabili semper respectu Ecclesia erga traditiones liturgicas populorum ferebatur, quoties timendum erat, ne religiosae eorum affectiones gravius offenderentur.

Quare particulares illos ritus in unum collectos supremo S. Sedis Apostolicae iudicio humiliter subiecimus additis supplicibus precibus, ut retinere illos ex Apostolica venia liceat. Quibus votis obsecundans Ssmus Dnus N. Leo PP. XIII. per subsequens decretum S. R. C. de die 2. mensis Julii huius anni collectionem exhibitam pro Nostra Dioecesi benignissime admittere dignatus est.

Jam igitur librum vobis tradentes, Filii dilectissimi, qui collectionem illam rituum approbatam continet, districte et in virtute sanctae oboedientiae mandamus, ut in posterum omnes ritus secundum rubricas in hoc libro perscriptas exacte, adamussim et absque ulla immutatione ab omnibus clericis in Dioecesi Nostra sacras functiones peragentibus serventur, in ceteris autem omnibus eadem pietate atque oboedientia Ritualis Romani praescriptionibus obtemperetur. Insimul abusum declaramus et prorsus abrogamus, quidquid rituum rubricis sive Ritualis Romani, sive Collectionis Nostrae contrarium usu venit.

Et Nos quidem in hac causa adiuvante gratia divina explevisse Nobis videmur id, quod muneris impositi ratio exigebat. Vestrum iam erit, ritus et caeremonias ita peragere, ut sacrarum functionum dignitati promovendae, cultus publici maiestati augendae fideliumque religioni fovendae inserviant. Cavete, quaeso, ne umquam obliviscamini, sancta sancte esse tractanda. Nolite aliter sentire de praeceptorum illorum gravitate et valore, atque Ecclesia ipsa sentit. Si sacerdotibus veteris Testamenti, quod in umbra futurorum versabatur, ritus et caeremonias improbe tractantibus gravis imminebat ira Dei: 24

Kleyboldt, Sammlung.

quam perfectam censebitis requiri fidelitatem in peragendis iis actibus, qui vere continent, quod olim praefiguratum fuit.

Omni igitur opera adhibita singulis diebus id agamus, ne opus Dei fraudulenter faciamus. Quod si praestiterimus, abiecta omni in sancto ministerio negligentia, tepiditate, levitate fructuosus exsistet labor noster coram Deo et Salvatore nostro, et immarcescibilem percipiemus, quum apparuerit Princeps Pastorum, gloriae coronam (1. Petr. 5. 4). b) Approbatio Apostolica Collectionis Rituum Dioecesis Monasteriensis.

Monasterien. Quum in Dioecesi Monasteriensi nonnulli peculiares ritus ac preces in administratione sacramentorum, in exorcismis, in processionibus aliisque ecclesiasticis functionibus adhibeantur, quae etsi praescriptis in Rituali Romano haud sunt omnino conformia, absque tamen fidelium moerore ac perturbatione aboleri nequeunt, utpote consuetudinis ex longissimo tempore in eadem Dioecesi receptae; hinc Rmus Dnus Hermannus Dingelstad, Episcopus Monasterien., collectionem eorumdem rituum ac precum Ssmo Dno N. Leoni PP. XIII. humillime subiecit, ut attendis expositis adiunctis in Appendice ad Rituale Romanum pro ipsa Monasteriensi Dioecesi omnia apponi ac servari de benignitate Apostolica indulgere dignaretur, quemadmodum nonnullis Dioecesibus concessum est. De mandato autem eiusdem Ssmi Dni N., postquam S. R. C. eiusmodi particulares ritus ac preces sedulo expenderit, exquisito voto alterius ex Apostolicarum Caeremoniarum Magistris, eamdem collectionem, prouti huic praeiacet decreto, admitti posse censuit. Hanc porro S. Congregationis sententiam a me infrascripto Cardinali Sacrae ipsi Congregationi Praefecto relatam Sanctitas Sua ratam habens, usum rituum ac precum, quae in suprascripta Appendice continentur, clero Monasteriensis Dioeceseos benigne permittere dignata est, sub lege tamen et conditione, ut nullo unquam tempore praedicta Collectio una cum Rituali Romano, at seorsum imprimatur, iniunctoque onere, ut statim ac fuerit typis cusa, duplex ipsius authenticum exemplar ad S. R. C. transmittatur. Contrariis non obstantibus quibuscunque. Die 2. Julii 1893.

Nr. 196. Nähere Bestimmungen über die Einführung des Rituale Romanum etc.

G. V. vom 14. Jan, 1894, K. A. 1894, S. 3.

Zur Ausführung des vorstehenden Hirtenschreibens des Hochwürdigsten Herrn Bischofs lassen wir in den nächsten Tagen jeder Kirche und Kapelle des Bistums, bei der wenigstens ein Geistlicher dauernd angestellt ist, ein Rituale Romanum mit der vom hl. Stuhle approbierten Collectio Rituum Dioecesis Monasteriensis zu einem Bande vereinigt zugehen und bestimmen im besonderen Auftrage Sr. Bischöflichen Gnaden, daß diese Bücher vom bevorstehenden Aschermittwoch ab an Stelle der bisher gebräuchlichen Agenda Pastoralia ausschließlich in Gebrauch zu nehmen sind. Mit jenem

Tage ist die genannte Agende und sind ebenso die Ritualien anderer Diözesen, sofern solche in Gebrauch sein sollten, aus den Kirchen zu entfernen bezw. in den Pfarrarchiven zu reponieren und wird deren weiterer Gebrauch ausdrücklich untersagt.

Da die Collectio Rituum die besonderen, nunmehr vom heiligen Apostolischen Stuhle approbierten Gewohnheiten der hiesigen Diözese enthält, so ist bei den gottesdienstlichen Funktionen zunächst nach dieser zu verfahren, in all den Fällen aber, wo dieselbe keine besonderen Bestimmungen enthält, sind die Vorschriften des Rituale Romanum zu beobachten. Im näheren bemerken wir:

1. daß der hl. Stuhl für unsere Diözese bei Spendung der hl. Taufe den Gebrauch der deutschen Sprache gestattet hat, sowohl bei den Fragen, welche an die Taufpaten zu stellen sind, als auch bei den Gebeten, welche diese mit dem Priester gemeinschaftlich zu verrichten haben (Glaube Vater unser). Wenn nun in der Collectio Rituum die bezüglichen Texte in deutscher und lateinischer Sprache zum Abdruck gebracht sind, so will das nicht heißen, daß nun auch beide Sprachen gleichzeitig zur Anwendung zu bringen seien, zuerst der lateinische Text und dann die deutsche Übersetzung. Es ist vielmehr jedesmal nur eine Sprache zu gebrauchen; und zwar die lateinische nur dann, wenn der Pate sie versteht und auch die Antworten lateinisch zu geben imstande ist.

2. Der ordo supplendi omissa super baptizatum, sive parvulum, sive adultum findet sich in dem übersandten Rituale Romanum tit. 1. cap. 5. § 1. resp. II. pag. 37 seqq. in extenso abgedruckt. Damit aber auch unsere Collectio Rituum bei der Supplierung der Taufzeremonien super parvulos gebraucht werden könne, sind bei dem ordo baptismi parvulorum die dann eintretenden Veränderungen an den betreffenden Stellen hinzugefügt. Selbstverständlich fällt dabei die Frage:,,Willst du getauft werden?" (Nr. 18) und die Taufe selbst (Nr. 19) aus.

3. Da das Kölner Provinzialkonzil vom Jahre 1860 verordnet: ,,Parochi curabunt, ut obstetrices non aliae nisi piae, honestae ac religiosae, quae iis, quibus opus est, dotibus sint praeditae, instituantur, easque de illis, quae obstetrici christianae observanda et evitanda sunt, commonefaciant," so findet sich in die Collectio Rituum (Tit. I cap. 5. pag. 30) eine Instruktion aufgenommen, nach welcher diese Unterweisung alljährlich zu erteilen ist. Im Laufe des Dezembermonats eines jeden Jahres wollen die Herren Pfarrer hierher berichten, ob dieser Vorschrift entsprochen ist.1) Da übrigens bisweilen die Nottaufe auch von den Ärzten erteilt wird, so kann es unter Umständen Pflicht sein, auch diesen die notwendige Belehrung zu erteilen, vgl. Nr. 199.

4. Die hl. Eucharistie ist in Zukunft ganz nach dem Rituale Romanum zu spenden. Infolge dessen sind nach der Austeilung der hl. Kommunion extra Missam während der Rückkehr von der Kommunionbank zum Altare und während der Reposition die im genannten

1) Dieser Bericht ist fortan den Dechanten und von diesen der Bischöflichen Behörde zu erstatten.

Rituale vorgeschriebenen Gebete: „O sacrum convivium etc.“ zu verrichten.

Bei der Krankenprovisur aber ist in Zukunft nur mehr zweimal der Segen mit dem hl. Sakramente zu erteilen, und zwar a) beim Verlassen des Krankenzimmers und b) nach der Rückkehr in die Kirche unter den im Rituale vorgeschriebenen Gebeten, wobei vorausgesetzt wird, daß mehr als eine hl. Spezies zum Kranken getragen worden ist. Die bisher üblichen Segen beim Ausgang aus der Kirche und beim Eintritt in das Krankenzimmer fallen daher künftig fort.

5. Ebenso ist bei der Spendung der hl. Ölung 2) ganz nach dem Rituale Romanum zu verfahren. Demzufolge darf die dabei gebräuchliche Litanei nicht mehr in die liturgischen Gebete eingeschoben werden. Es steht aber nichts im Wege, sie zur Vorbereitung des Kranken auf den Empfang der hl. Ölung vorauszuschicken. - Inbetreff der unctio renum bleibt es bei der bisher üblichen Praxis, dieselbe in allen Fällen zu unterlassen, was die hl. Kongregation der Riten in folgendem Schreiben an unseren hochwürdigsten Herrn Bischof ausdrücklich gestattet hat.

Monasterien. Exposuit Amplitudo Tua per supplicem libellum huic S. Apostolicae Sedi, quod in administrando sacramento extremae unctionis ex consuetudine circiter tercentum abhinc annis in ista Monasterien. Dioecesi vigente unctio renum tum in feminis tum in viris omitti solet, ita ut summa christianae plebis offensio haberetur, nec non timendum esset, ne christifidelibus eiusmodi unctio denuo adhibita odiosum redderet sacramentum. Hinc iteratis precibus Ssmum Dnum N. Leonem PP. XIII. rogavit Amplitudo Tua, ut de Apostolica benignitate praefatae unctionis omissio permitti queat in eadem tibi commissa Dioecesi. S. porro R. C. utendo facultatibus sibi specialiter ab eodem Ssmo Dno N. tributis, attentis expositis, petitioni Amplitudinis Tuae benigne annuit. Quod dum pro mei muneris ratione Amplitudini Tuae communico, diuturnam ex animo felicitatem adprecor.

Romae die 28. Julii 1893.

[ocr errors]

6. Bei der Eheschließung ist nach dem Wunsche des hl. Kirchenrates von Trient (Sess. 24 c. 1. de reform. matrim.) der bisher in der Diözese gebräuchliche Ritus beibehalten worden nur mit der Modifikation, daß derselbe in Zukunft der hl. Messe voraufgeht und daß die benedictio nuptiarum infra Missam (Coll. Rit. pag. 62) hinzukommt. Außerhalb der hl. Messe darf letztere nicht gespendet werden.

Unsere hl. Kirche legt dieser benedictio eine solche Bedeutung bei, daß sie auf dem Konzil von Trient (l. c.) die Eheleute ermahnt, ,,ut ante benedictionem nuptialem in templo suscipiendam in eadem domo non cohabitent." Durch die unzertrennliche Verbindung dieses Ehesegens mit dem hl. Opfer aber gibt die Kirche zu erkennen, wie hoch sie die Wichtigkeit und Heiligkeit der Ehe schätzt und würdigt.

2) Der ordo ministrandi infirmo sacram communionem et extremam unctionem iuxta Rituale Romanum findet sich in den meisten sog. Krankenbüchern abgedruckt.

« PoprzedniaDalej »