Avant l'administration du saint Viatique.

Domine Jesu Christe, qui tuos usque in finem diligis, eece quem amas infirmatur; ecce servus tuus jacet in domo et malè torquetur; ecce timens et tremens clamat : Domine, non sum dignus ut intres sub tectum meum, sed tantùm dic verbo et sanabitur anima mea. Si tetigero tantùm vestimentum tuum, salvus ero. Veni ergo, clementissime Domine, antequàm moriatur; visita eum in salutari tuo, et pane cœlesti refice animam ejus, ut terribili huic adversario qui nunc maximè saluti ejus insidiatur, fortis in fide resistere possit.

Indignus et ego ipse sum peccator gestare te præ manibus, ô Domine, rex cœli et terræ, quem adorantes ambiunt millia millium Angelorum; sed tu, Domine, solus per te sanctus, solus tuos sanctificans, munda me ferentem vasa tua, sanctifica ferentem teipsum. Esto in corde et in labiis meis, qui es in manibus, ut annunciem huic infirmo majestatem et humilitatem tuam, misericordiam et justitiam tuam, ut dignè sacramentum corporis et sanguinis tui suscipiat, quod sit ei viaticus in vitam æternam. Amen.

Après l'administration du saint Viatique.

Hodiè salus huic domui facta est, hodiè filius Abrahæ vidit, suscepit et possidet quod olim multi prophetæ et justi videre cupierunt, et non viderunt. Multiplica, Domine, misericordias super eum, et quem tantis prævenisti benedictionibus dulcedinis tuæ, sic posside et sanctifica ut jam non vivat ille, sed tu ipse, Domine Jesu, vivas

in illo et cum illo, sisque ei certus viaticus in cœlum, et etiam, si sanitatem ei reddas, pignus futuræ gloriæ.

Sis etiam mihi, Domine, viaticus in morte, et interim fac ut semper glorificem et portem te in corpore meo per continuam mortificationem, et in animâ meâ per indeficientem humilitatem et charitatem. Fac ut quotiès ad altare tuum introibo, sic accedam quasi mox moriturus; sicque recedam ab eo, quasi plenus Deo meo, quem, semper vigilans et orans, jugiter timeam et amem : quando vocabis me, moriatur anima mea morte justorum, et fiant novissima mea horum similia, ut te possideam in æternum. Amen.

Avant la Bénédiction nuptiale.

Beati qui ad cœnam nuptiarum Agni vocati sunt, aiebat Angelus discipulo dilecto; ter igitur imò milliès beatus sum ego, Domine, cui funes ceciderunt in præclaris, quem benignissimè assumpsisti et elegisti inter electos ut sim totus tuus, et ipse sis pars hæreditatis mei, qui restitues hæreditatem meam mihi.

At non omnes capiunt verbum istud, pauci sunt, pauci numero esse debent qui se non implicent negotiis sæcularibus; præterit enim figura hujus mundi, prætereunt simul generationes; necesse est ergò ut novæ adveniant quibus renoventur genus humanum et filii Ecclesiæ, et sic impleatur electorum numerus. Verùm quot virtutis et salutis discrimina identidem occurrunt in vitæ præsentis curriculo, præsertim in nuptiis! Quot sunt qui conjugium ita suscipiunt, inquit Angelus ad Tobiam,

ut Deum à se et à sua mente exludant, et suæ libidini ita vacent sicut equus et mulus. Sis itaque in æternum benedicta, ô sapientia cœlestis quæ fontem gratiarum et benedictionum futuris sponsis aperuisti, ut sanctificentur in medio nationis pravæ et perversa. Infunde igitur gratiam hanc in matrimonium istud; sit imago perfecta unionis Christi cum Ecclesiâ; sit pro sponsis, sicut est in se, magnum sacramentum, cujus gratiâ illuminentur, dirigantur et fortiores evadant, contra illam triplicem concupiscentiam quæ non est ex patre, ait apostolus, sed ex mundo est et cum ipso transit; semper præ oculis habeant mundum hunc totum in maligno positum esse, ut cautè et vigilantes ambulent in conspectu tuo, et ad illam vitam perveniant ubi neque nubent, neque nubentur, quia erunt sicut Angeli in cœlis. Amen.

Après la Bénédiction nuptiale.

Absit à me, Salvator mundi, qui Virginem matrem elegisti, qui discipulum innuptum præ aliis dilexisti; absit à me, ô Virgo virginum, quæ floruisti sicut lilium inter spinas, et virgines trahis in odorem unguentorum tuorum; absit à me, ô sancte Joseph, custos date Virgini, quem et ipsa nuncupavit patrem Christi Domini, absit à me ut oculos convertam ad vanitatem quæ cor meum trahat et Deo meo surripiat. Festinans potiùs abrenuntio Satanæ et omnibus operibus ejus et omnibus pompis ejus; pars mea Dominus, et optimam partem elegi quæ non auferetur à me. Utique mihi vehementer congratulor quod Deo optimo maximo, cui servire regnare est, sim planè et pro semper mancipatus. Vovi et voveo castitatem perpetuam, quâ fit ut ne

mini placere studeam et progeniem alteram nisi supernaturalem et æternam consequi possim.

O pretiosa et immaculata fecunditas ministerii Evangelici quæ pueros gignit Ecclesiæ et paradiso! Quis mihi det incessanter laborare ad augendam hanc celesteni familiam virtutibus et meritis coronatam, ut cum illâ et choro angelorum canticum Agni concinam in secula seculorum. Amen.

Avant un enterrement.

Mors instat undiquè, ad me properat, ad illam ipse, velim aut nolim, curro festinanter. Hodiè dictum est de N. obiit; jamjam illum ad sepulcrum deducam, judicem supremum pro illo deprecabor, victimæ sanctæ merita inexbausta offeram, cœlestem curiam invocabo, ut defunctus iste in gaudium Domini intret et pro vitâ brevi et labili vitam æternam obtineat.

Sic de me citò agetur; cras forsan collocabor inter mortuos, et vadam in domum æternitatis meæ. Quomodò non fremens hæc perpendere possem, ô Deus meus! Quomodò mentem et oculos ad transitoria et peccaminosa converterem? O si modò moriturus essem; si propheta, te jubente, mihi diceret: Dispone domui tuæ, morieris tu et non vives crastinâ die; cogita, recogita quæ facere, quæ omittere voluisses... Mox lugubris sonus aliis annuntiabit te diem supremam egisse; mox aperietur terra ut quod in te terrenum est accipiat; mox candela accendentur circà feretrum tuum; paramenta nigra pro te, non pro alio, apparebunt, et nomen illud primo occupanti in orationibus Ecclesiæ

præparatum, ad te pertinet; mox de te dicetur: Deus, qui inter apostolicos sacerdotes famulum tuum N., sacerdotali fecisti dignitate vigere, præsta ut eorum quoque perpetuo aggregetur consortio; mox de te dicent: Deus, qui inter ministros et dispensatores mysteriorum tuorum famulum tuum N., ad sacrificandum tibi hostiam laudis elegisti, te supplices exoramus ut cum à carnis vinculis absolutum, cum iis qui benè ministraverint partem recipere et in gaudium tuum facias introire. Mox super te injicient terram, dicentes: Revertitur pulvis in terram suam undè erat, et spiritus redit ad Deum qui dedit illum; et à te recedent omnes, dicendo: Requiescat pace.

in

Utinam, ô Deus meus, ista omnia nunc et semper in mente revolvam. Confige timore tuo carnes meas; fac ut à judiciis tuis perterritus, semper à peccatis abhorream, et sobriè, justè, piè vivam in hoc sæculo. Quid enim de me fiet, ad quid inservient ritus et preces ecclesiæ, si mundanam et non sacerdotalem vitam egerim?

Après un enterrement.

Vidi propriis oculis quid sit homo; vidi undequaquè ossa arida et dispersa, et didici quod erat, quod non est et quod futurum est de me et de aliis. Ambulabant, comedebant, negotia gerebant omnes illi qui nunc in silentio jacent; de mundanis non curant, vermibus dapes præstant et putredini immerguntur. Quomodò fit ut ad tale spectaculum obstupuerim ? Quomodò hebetudine quâdam immersus ferè nunquam de morte cogi- .