Ι. ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ] Istius ἐπιγραφῆς, praeter ΚΟΡΙΝOYE A, ne verbum quidem exhibet Codex Alexandrinus. Cotelerius, quem sequitur Russelius, de suo dedit Toù ȧyíov Κλημέντος τοῦ Ῥώμης Επισκόπου Ἐπιστολὴ πρὸς Κορινθίους πρώτη, ἐκ προσώπου τῆς ̔Ρωμαίων Εκκλησίας γραφεῖσα.

4. ['H EKKλn]oia] Miseret me doctorum virorum, quod odio Catholicae veritatis, studioque vanae haereseos adducti, existiment per hanc superscriptionem adjuvari errorem suum, quo Episcopis coaequant Presbyteros. Quia nulla peculi'aris vel scribentis mentio, vel 'Cleri Romani praerogativa, vel 'Corinthiaci Presbyterii a plebe 'discretio appareat, sed omnes 'ad omnes confertim scribant.' Blondellus, Apol. pro Sentent. Hieronymi de Episc. et Presb. p. 9. At si recte ex principiis suis voluissent argumentari, concludere oportebat, idem jus fuisse Laicis, ac Presbyteris et Episcopis ; atque hoc modo deterrimum rerum statum invehere, ȧvapxíav, adversus quam

Clemens tota pugnat Epistola. Praeclara vero hac ratiocinatione conficietur, ut Paulus, quia scribit Epistolas una cum Sosthene, Timotheo, Silvano, et fratribus universis, majorem non obtinuerit, quam ultimus Christianorum, in Ecclesiae regimine, auctoritatem. COTEL. Irenaeus, III iii [3, p. 176 ed. Bened.] ab Ecclesia quae est Romae scriptam hanc Epistolam dicit, [sic Clemens quoque Alex. Strom. v 12, p. 693 ed. Potter. ảλλà κảv Tŷ прòя Koρινθίους Ρωμαίων Ἐπιστολῇ] licet caeteri Clementem ejus scriptorem fuisse sentiant. Maluit autem Clemens Ecclesiae suae quam proprio eam nomine inscribere: vel quia tum Praesules nihil sine Ecclesiae suae consilio agere solerent, ut Cyprianus de se nominatim, Ep. 5, ad Clerum suum, [Ep. 14 ed. Fell.] memoravit his verbis, 'Solus rescribere non potui :

quando a primordio Episco'patus mei statuerim, nihil sine 'consilio vestro et consensu plebis, mea privatim senten'tia, gerere:' vel etiam ne

proprias partes tueri videretur, si, ubi restauranda erat apud Corinthios ecclesiasticis viris competens dignitas atque reverentia, aut ipse solus, aut cum eo Clerus sine plebe Ecclesiam illam alloqueretur. Postulabat praeterea recta ratio, ut si quidem prius Corinthii non ad Clementem unum, sed ad Romanos scripserant, Romanorum nomine Clemens, non proprio, rescriberet. COUST. Eo tempore, nulla quidem fuit Romanae Ecclesiae in Corinthiam potestas; nec res Christiana eo in statu erat, ut posset ullus Episcopus in alium jus adsumere, qui paris esset ordinis. Sed nihil vetat, quamvis unus caeteris praeesset, singulari quodam jure, eum tamen auctoritatem dissimulasse; ne qui in superiorem potestatem Corinthi consurrexerunt, putarent rem agi τῶν ἡγουμένων, non ipsius Ecclesiae ; atque ipsum Romanae Ecclesiae corpus id probare quod factum erat Corinthi, quidquid de eo Ecclesiae youμevo sentirent. Haec causa videtur fuisse, cur Ecclesia scriberet ad Ecclesiam, omissis

Rectorum nominibus, quicumque essent. CLER. Rothius, Anfänge d. Christl. Kirche, p. 404, censet, ipso tempore quo haec Epistola scripta esset, orbam fuisse Sedem Episcopalem. Vide sis Thomam Rennel in libello cui titulus, Proofs of Inspiration, or the Grounds of Distinction between the New Testament and the Apocryphal Volume. Lond. 1822, p. 58.

4. ἡ παροικοῦσα] Apud Euseb. H. E. iv 23, Dionysius rs év Κορίνθῳ παροικίας, Philippus τῆς Topтvvaiwv Tapoikias, Episcopi perhibentur ; utrobique regiones omnes istis matricibus Ecclesiis, et eidem episcopali curae subjectae, intelligendae veniunt. Priscis siquidem temporibus, idem fere erat Paroecia, quod nunc Dioecesis diceretur. Sic Can. xviii, Concil. Ancyrani: [A. D. 315, ap. Routh. Rel. Sac. iv 124.] Εἴ τινες Ἐπίσκοποι κατασταθέντες, καὶ μὴ δεχθέντες ὑπὸ παροικίας ἐκείνης εἰς ἣν ὠνομάσθη σαν, ἑτέραις βούλοιντο παροικίαις ἐπιέναι, καὶ βιάζεσθαι τοὺς καθεστῶ τας, καὶ στάσεις κινεῖν κατ ̓ αὐτῶν, τούτους ἀφορίζεσθαι. Frustra itaque sunt ii, qui, ex plurium