[RULE FOR THE EMBER DAYS.] autumni et hyemis. Jejunium primum in prima hebdomada Quadragesima; jejunium secundum in hebdomada post Pentecosten; jejunium tertium in plena hebdomada ante autumnale æquinoctium; jejunium quartum in plena hebdomada ante natale Domini. Jejunium in feria sexta per totum annum nisi a Pascha usque ad Pentecosten, aut si major festivitas fuerit. [Mansi, X. 446, ex additamentis ad codicem Burchardi, in MS. Codice Lucensi.] This canon is placed by Mansi as No. XXXII. in an Appendix to the Acts of Gregory first published by him. He is inclined to doubt the authorship of the canon, and adds the following note: "Canon XXXII. in quo sedes certa jejuniorum quatuor temporum assignata est, ad Gregorium VII. referendus, cum usque ad eam ætatem incertam sedem jejunia hæc haberent, ut probat Muratorius, tom. II. p. 262, in Dissert. de Jejuniis Quatuor Temporum, cap. VII.” (p. 449). It is accordingly marked as spurious by Dr. Jaffé. That Gregory did give the English a rule for the observance of the Ember Days was believed by the English Church, if not certainly as early as the 8th century, when it is assumed in the answers ascribed to Archbishop Egbert-by the Council of Enham in the 11th. See Johnson's Canons (ed. Baron), I. 173–176, 180, 486; but the evidence there adduced, although sufficient to shake the authority of Muratori on the point, seems insufficient to establish the authenticity of this form of the injunction. EPITAPH OF S. AUGUSTIN IN THE MONASTERY OF SS. PETER and Paul AT CANTERBURY. BAD. II. 3.-Hic requiescit dominus Augustinus Doruvernensis Archiepiscopus primus, qui olim huc a beato Gregorio Romanæ urbis pontifice directus, et a Deo operatione miraculorum suffultus, Ædilberctum regem ac gentem illius ab idolorum cultu ad Christi fidem perduxit, et completis in pace diebus officii sui, defunctus est septimo Kalendas Junias, eodem rege regnante. [M. H. B. 152.] QUESTIONABLE OR SPURIOUS DOCUMENTS. I. A.D. 601 x 604. Fragments of Letters to S. Augustin, attributed by Gratian to Gregory the Great a. Rules of fasting GREGORIUS Augustino Anglorum Episcopo.-Denique and respecting sacerdotes et diaconi et reliqui omnes quos ecclesiastici the Lord's Day. gradus dignitas exornat, a quinquagesima propositum [QUESTIONABLE AND SPURIOUS DOCUMENTS.] jejunandi suscipiant, quo et aliquid ad pensum sanctæ institutionis adjiciant, et eorum qui in laicali ordine consistunt observantiam sicut loco ita religione præcellant. De ipsa vero die Dominica hæsitamus quidnam dicendum sit, cum omnes laici et sæculares illa die plus solito cæteris diebus accuratius cibos carnium appetant, et nisi nova quadam aviditate usque ad mediam noctem se ingurgitent, non aliter se hujus sacri temporis observationem suscipere putant: quod utique non rationi sed voluptati imo cuidam mentis cæcitati adscribendum est; unde nec a tali consuetudine averti possunt, et ideo cum venia suo ingenio relinquendi sunt, ne forte pejores existant si a tali consuetudine prohibeantur: ut enim ait Salomon, "Qui multum emungit, elicit sanguinem." Et post pauca] Par autem est ut quibus diebus a carne animalium abstinemus, ab omnibus quoque quæ sementinam carnis trahunt originem jejunemus, lacte videlicet, caseo, et ovis. Et post pauca] Cæterum piscium jus ita Christiano relinquitur ut hoc ei infirmitatis solatium, non luxuriæ pariat incendium. Denique, qui a carne abstinet, nequaquam sumtuosiora marinarum belluarum convivia præparet. Vinum quoque ita bibere permittitur ut ebrietatem omnino fugiamus: alioqui restat, ut omnia quæ corpori libent, similiter faciamus. [Greg. Opp. II. 1302, in App. ad Epistt. XIII., from Gratian, Dist. IV. Canon 6.] a Spurious according to Jaffé. They come originally from Ivo, Decret. IV. 29. II. A.D. 605. Charter of ETHELBERT to S. Peter's, afterwards In Nomine Domini nostri Jesu Christi. Omnem hominem qui secundum Deum vivit, et remunerari a Deo sperat et optat, oportet ut piis precibus consensum hilariter ex animo præbeat. Quoniam certum est tanto facilius ea quæ ipse a Deo poposcerit consequi posse, quanto et ipse libentius Deo aliquid concesserit. Quocirca ego Æthilberhtus Rex Canciæ cum consensu venerabilis Archiepiscopi Augustini, ac principum meorum, dabo et concedo [Deo] in honore Sancti Petri aliquam partem terræ juris mei, quæ jacet in oriente civitatis Doroberniæ: ita duntaxat, ut monasterium ibi construatur, et res quam supra memoravi in potestate abbatis sit qui ibi fuerit ordinatus. Igitur adjuro et præcipio, in nomine Domini Dei [QUESTIONABLE DOCUMENTS DATED A.D. 601-605.] omnipotentis, qui est omnium rerum Judex justus, ut præfata terra subscripta donatione sempiternaliter sit confirmata, ita ut nec mihi, nec alicui successorum meorum, Regum aut Principum, sive cujus libet conditionis dignitatibus et ecclesiasticis gradibus, de ea aliquid fraudare liceat. Si quis vero de hac donatione nostra aliquid minuere aut irritum facere temptaverit, sit in præsenti separatus a sancta communione corporis et sanguinis Christi, et in die judicii, ob meritum malitiæ suæ, a consortio sanctorum omnium segregatus. Circumcincta est hæc terra his terminibus. In oriente ecclesia Sancti Martini; in meridie via of Burhgate; in occidente et in aquilone Druting Stræt. Acta in civitate Doroberni, anno ab incarnatione Christi DCV., indictione 8. Ego Ethilberhtus Rex Cantiæ sana mente integroque consilio, donationem meam signo sanctæ crucis propria manu roboravi confirmavique. [Elmham, MS. Aul. Trin. Cantab., printed in K. C. D. II.*; S. I. 118; W. App. IV. 728; Elmham, ed. Hardwick, pp. 109, 110.] III. A.D. 605, Jan. 9. Second Charter of ETHELBERT to SS. Peter and Paul's, afterwards S. Augustin's Monastery, Canterbury a. In Nomine Domini nostri Jesu Christi. Notum sit omnibus, tam præsentibus quam posteris, quod ego Ethilberhtus Dei gratia Rex Anglorum, per evangelicum genitorem meum Augustinum de idolatra factus Christicola, tradidi Deo per ipsum antistitem aliquam partem terræ juris mei sub orientali muro civitatis Doroverniæ, ubi scilicet per eundem in Christo institutorem monasterium in honore principum Apostolorum Petri et Pauli condidi, et cum ipsa terra, et cum omnibus quæ ad ipsum monasterium pertinent, perpetua libertate donavi, adeo ut nec mihi, nec alicui successorum meorum Regum, nec ulli unquam potestati, sive ecclesiasticæ, sive seculari, quidquam inde liceat usurpare, sed in ipsius abbatis sint omnia libera ditione. Si quis vero de hac donatione nostra aliquid minuere aut irritum facere temptaverit, auctoritate Dei et beati Papæ Gregorii, nostrique Apostoli Augustini, simul et nostra imprecatione, sit hic segregatus ab omni sanctæ Ecclesiæ communione, et in die judicii ab omni electorum societate. Circumcingitur hæc terra his terminibus. In oriente Ecclesia Sancti Martini. Et inde ad orientem be Siwendune. Et sic ad aquilonem be Wycingesmarce. Iterumque ad orientem et ad [QUESTIONABLE DOCUMENTS DATED A.D. 601-605.] austrum be Burhwaremarce. Et sic ad austrum et occidentem be Cyningesmarce. Item ad aquilonem et orientem be Cyningesmarce. Sicque ad occidentem to Riderescæpe. Et ita ad aquilonem to Drutingstræte. Actum est hoc in civitate Doroverni: anno ab incarnatione Christi DCV., indictione VIII. Ego Æthilberhtus Rex Anglorum hanc donationem meam signo sanctæ crucis propria manu confirmavi. Ego Augustinus gratia Dei Archiepiscopus libenter subscripsi. Ego Hamgisilus Dux laudavi. Ego Hocca Comes consensi. Ego Angemundus referendarius approbavi. Ego Tangisilus Regis optimas confirmavi. Ego Pinca consensi. Ego Geddi corroboravi. [Elmham, MS. Aul. Trin. Cant., printed in K. C. D. III.*; S. I. 119; W. App. IV. 728; Elmham, ed. Hardwick, PP. 111-113.] a Sprott founds upon this an account of a Council at Canterbury in A.D. 605, given accordingly in W. I. 28. Elmham has the same story (pp. 110, 111, ed. Hardwick) of "Convocato consilio communi tam cleri quam populi," etc. etc., on the same authority. IV. A.D. 605, Jan. 9. Third Charter of ETHELBERT to the same Monastery. In Nomine Sanctæ et individuæ Trinitatis. REX ANGLORUM ÆTHILBERHTUS misericordia omnipotentis Dei catholicus, omnibus suæ gentis fidelibus et adventum gloriæ magni Dei et Salvatoris nostri Iesu Christi beata spe expectantibus, salutem vitæque æternæ beatitudinem. Largiente summi Regis clementia, ego Æthilberhtus solio paterno confirmatus, paceque Divinitus concessa, eo jam per decem quinquennia sceptigera potestate potitus, et per venerabiles sacræ fidei doctores Spiritus Sancti gratia irradiatus, ab errore falsorum deorum ad unius veri Dei cultum toto corde conversus, ne ingratus beneficiorum appaream illi, a cujus sancta sede nobis in regione umbræ mortis sedentibus lux veritatis emicuit: inter alias quas fabricavi ecclesias, monitu et hortatu beatissimi Papæ Gregorii, et sancti patris nostri Augustini, ipsi beatissimo Apostolorum principi Petro, et Doctori gentium Paulo, ecclesiam a fundamentis construxi, illamque terris, variisque possessionum donariis decorare studui, inibi [QUESTIONABLE DOCUMENTS DATED A.D. 601-605.] que monachos Deum timentes aggregari feci, et cum consilio ejusdem reverentissimi Archipræsulis Augustini ex suo sancto sanctorum collegio venerabilem virum secum ab apostolica sede directum Petrum monachum elegi, eisque ut ecclesiasticus ordo exposcit, abbatem præposui. Hanc igitur ecclesiam ad provectum debiti culminis promovere desiderans, suarumque possessionum terminis dilatare gestiens, sana mente, integroque consilio, cum Eadbaldi filii mei aliorumque nobilium optimatum meorum consensu, ob redemptionem animæ meæ, et spem retributionis æternæ : obtuli ei etiam villam nomine Sturigao, alio nomine dictum Cistelet, cum omnibus redditibus ei jure competentibus, cum mancipiis, silvis, cultis vel incultis, pratis, pascuis, paludibus, fluminibus, et contiguis ei maritimis terminis eam ex una parte cingentibus: omnia mobilia vel immobilia in usus fratrum sub regulari tramite et monastica religione inibi Deo servientium, missurium etiam argenteum, scapton aureum, iterum sellam cum fræno, auro et gemmis exornatam, speculum argenteum, armilcaisia oloserica, camisiam ornatam, quod mihi xenium de Domino Papa Gregorio sedis apostolicæ directum fuerat, quæ omnia supradicta ecclesiæ gratanter obtuli. Quam etiam ecclesiam ipse servus Dei Augustinus sanctorum Apostolorum ac martyrum reliquiis, variisque ecclesiasticis ornamentis ab apostolica sede sibi transmissis, copiose ditavit; seseque in ea, et cunctos successores suos, ex auctoritate apostolica sepeliri præcepit, Scriptura dicente, non esse civitatem mortuorum, sed vivorum. Ibi etiam mihi et successoribus meis sepulturam providi, sperans me quandoque ab ipso apostolici ordinis principe, cui Dominus potestatem ligandi atque solvendi dedit, et claves regni cælorum tradidit, a peccatorum nexibus solvi, et æternæ beatitudinis januam introduci. Quod monasterium aut ecclesiam, nullus Episcoporum, nullus successorum meorum Regum, in aliquo lædere aut inquietare præsumat. Nullam omnino subjectionem in ea sibi usurpare audeat. Sed Abbas ipse, qui ibi fuerit ordinatus, intus et foris cum consilio fratrum secundum timorem Dei libere eam regat et ordinet, ita ut in die Domini dulcem illam piissimi Redemptoris nostri vocem mereatur audire, dicentis, Euge serve bone et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam; intra in gaudium Domini tui. Hanc donationem meam in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, largitate Divina, ut mihi tribuatur peccatorum remissio, per omnia cum consilio reverentissimi patris Augustini condidi, atque ad |