[LETTER OF BONIFACE TO DANIEL.]

berhte presbiter fidelis, deprecor, et omnibus circumquaque amicis transmittere. Quarum prima fuit Quoengyth soror mea germana; et Edlu, quæ erat, cum adhuc viveret, mater Etan, Aldhuni quondam tui abbatis propinquæ. Quarum utique ambarum fuit uno die depositio, id est Idibus Septembris. Orantem pro nobis beatitudinem vestram Dominus omnipotens custodire dignetur incolomem, dilectissimi fratres et domini. Per ævum Emmanuel. Saluta omnes circumquaque Christi servos nostris veracissimis verbis, dilectissimi fratres. [S. Bonif. Epistt., no. 46, ed. Jaffé; no. 160, ed. Würdtwein.]

a This is the first instance of an association or confraternity between distant houses for mutual prayer, of which at a later period there are some very important examples, especially illustrating the intercommunion with foreign Churches.

b Coengils, the third abbot of Glastonbury in MS. Tib. B. 5: has the date A.D. 729-743 in Malmesbury's list (Ant. Glast. ed. Gale, 313, 328).

Ingeld is mentioned in another letter addressed by Wiehtberht to the monks of Glastonbury (Ep. Bonif. ed. Jaffé, no. 98), but his monastery is not identified. The death of Ingild, the brother of Ine and Cwenburga, is dated in the A. S. C. A.D. 718.

d Wichtberht was one of Boniface's missionaries to the Hessians and Saxons, and is identified by Mabillon, AA. SS. O. S. B. sæc.

III. part 1, p. 625, with Wigbert, abbot of
Fritzlar.

e Aldhun, according to Mabillon (Ann. O. S. B., II. 10), was abbot of Wimborne, but there is nothing to prove this. There was an abbot of this name at S. Augustine's from A.D. 748-760 (Elmham, 317, 318).

f Cneuburga should perhaps be read Cuenburga, and identified with the sister of Ine and Ingild mentioned in the Chronicle, ad ann. 718. If so, she was probably abbess of Wimborne, which her sister Cuthburga founded. See Mon. Ang., II. 88, 89.) Tetta, the abbess under whom S. Lioba and S. Agatha were educated at Wimborne, was a sister of Ine (V. S. Lioba, Mab. AA. SS. sæc. III. part 2, p. 223), and is possibly the Eta of this letter. Cf. Ep. 98.

A.D. 732 × 745a. Letter of Boniface to Daniel, Bishop of Winchester, asking counsel on the treatment of bad Priests, requesting the copy of the Prophets made by Abbot Winbert, and consoling him on the loss of sight.

Domino dilectissimo Danieli Episcopo BONIFATIUS SERVus servorum Dei optabilem in Christo caritatis salutem.

Consuetudo apud homines esse dinoscitur, cum aliis triste et honerosum quid acciderit, ancxiatæ mentis solacium vel consilium ab illis quærere, de quorum maxime amicitia vel sapientia et foedere confidunt. Eodem modo et ego, de paternitatis vestræ probabili sapientia et amicitia confidens, vobis fessæ mentis angustias expono et vestræ pietatis consilium et solacium quæro. Sunt enim nobis juxta dictum Apostoli non solum foris pugnæ et intus timores, sed etiam intus pugnæ simul cum timore; maxime semper per falsos sacerdotes et hypochritas. Qui et Deo adversantur et sibi perduntur

[LETTER OF BONIFACE TO DANIEL.]

et populum per plurima scandala et varios errores seducunt, dicentes populis juxta dictum Prophetæ: "Pax, pax!" et non est pax. Et semen verbi, quod, de sinu catholicæ et apostolicæ Ecclesiæ sumptum et nobis commendatum, seminare aliquantulum studemus, illi cum lolio superseminare et suffocare nituntur vel in herbam pestiferi generis convertere. Et quod plantamus, non inrigant ut crescat, sed evellere student ut marcescat; offerentes populis et docentes novas sectas et diversi generis errores. Quidam abstinentes "a cibis, quos Deus ad percipiendum creavit," quidam, melle et lacte proprie pascentes se, panem et ceteros abiciunt cibos; quidam autem adfirmant, quod plurimum populo nocet, homicidas vel adulteros, in ipsis sceleribus perseverantes, fieri tamen posse Dei sacerdotes. Populi autem juxta dictum Apostoli: "Sanam doctrinam non sustinebunt, sed coacervabunt sibi magistros secundum sua desideria," et reliqua.

Nos quidem, patrocinatus auxilium in palatio Francorum quærentes, a talium corporali communione abstinere et segregare nos juxta præceptum canonum non possumus; nisi hoc tantum, quod per sacra missarum sollemnia in sacris mysteriis Corporis et Sanguinis Domini cum eis non communicamus. Sed et concilium et consensum illorum devitamus. Nam talibus et cum paganis et cum permixta et plebeia multitudine nostri labores et pugnæ forasticæ videntur esse. Immo vero, quando quis de gremio matris Ecclesiæ presbiter vel diaconus, clericus vel monachus discedit a fide et veritate, tum deinde prorumpunt cum paganis in contumelias filiorum Ecclesiæ. Et erit obstaculum horrendum evangelio gloriæ Christi.

De his namque omnibus, ut sine detrimento animæ cursum ministerii nostri implere possimus, in primis paternitatis vestræ apud Deum intercessionem quærimus. Et intimis per Deum obsecramus precibus, uti pro nobis intercedere dignemini: ut pius laborantium consolator Deus inter tales turbines diversarum causarum animas nostras inlesas et sanas a peccatis custodire dignetur.

De supradicta autem dictorum sacerdotum communione salubre consilium vestrum audire et exaudire inhianter desidero. Sine patrocinio principis Francorum nec populum ecclesiæ regere nec presbiteros vel clericos, monachos vel ancillas Dei defendere possum; nec ipsos paganorum ritus et sacrilegia idolorum in Germania sine illius mandato et timore prohibere valeo. Cum autem ad illum, de istis causis auxilium quærens, pervenero, a talium communione abstinere canonice nullatenus corporaliter possum, nisi tantum a consensu

[LETTER OF BONIFACE TO DANIEL.]

illorum. Nam ego de illa communione culpam timeo. Quia recolo, me ordinationis meæ tempore juxta præceptum Gregorii Papæ jurasse in corpore Sancti Petri, talium communionem me declinaturum, si eos ad viam canonicam convertere nequiverim. Set item timeo magis damnum de prædicatione, quam populis inpendere debeo, si ad principem Francorum non venero. De istis quid paternitas vestra tristi et dubitanti filio decernere et judicare et mandare ad consilium voluerit, indicare dignemini. Mihi enim maxima ex parte ab illis segregatus esse videor, si ab illis voluntatis consilio et consensu et ecclesiastico ministerio, ubi canonici non sunt, abstinuero.

Præterea paternitatis vestræ clementiam de uno solacio peregrinationis meæ intimis precibus diligenter rogare velim, si præsumam; id est, ut librum prophetarum, quem venerandæ memoriæ Winbertus b, abbas et magister quondam meus, de hac vita ad Dominum migrans dereliquit, ubi sex prophetæ in uno corpore claris et absolutis litteris scripti repperientur, mihi transmittatis. Et si hoc Deus cordi vestro facere inspiraverit, majus solacium vitæ meæ senectuti, et majus vobis premium mercedis, transmittere non potestis. Quia librum prophetarum talem in hac terra, qualem desidero, adquirere non possum; et, caligantibus oculis, minutas litteras ac connexas clare discere non possum. Et propterea de illo libro Et propterea de illo libro supra dicto rogo, quia tam clare discretis et absolutis litteris scriptus est.

Inter ea per Forthereum presbiterum litteras et parva munuscula propter indicium puræ caritatis transmitto vobis; id est casulam, non holosiricam sed caprina lanugine mixtam, et villosam ad tergendos pedes dilectionis vestræ.

Nuper quoque, revelante presbitero qui a vestra præsentia ad Germaniam venit, corporalis orbitatis vobis contigisse cognovi. Sed-ut vos domine melius scitis, qui vel per quem dixit :-"Quem diligit Deus, corripit," et cetera. Et Paulus apostolus: «Quando infirmor, tunc potens sum;" et, " Virtus in infirmitate perficitur." Et psalmigraphus: "Multæ tribulationes justorum," et reliqua. Habes, pater mi-sicut Antonius de Didimo fertur dixisse-oculos, quibus potest Deus videric et angeli Ejus, et supernæ Hierusalem gloriosa gaudia speculari. Et propter hoc, de sapientia tua et patientia confidens, credo quia hoc Deus ad profectum virtutum et ad augmentum meritorum tibi dedisset, et ut eo magis spiritalibus oculis ea conspicias et desideres, quæ præcipit et diligit Deus, et eo minus respicias vel concupiscas, quæ non amat sed interdixit Deus. Quid enim sunt isto

[DANIEL'S ANSWER TO BONIFACE.]

periculoso tempore corporales oculi nisi, ut ita dicam, maxima ex parte veraciter fenestræ peccatorum, per quas aut ad peccata et ad peccantes aspicimus aut, quod pejus est, ad nos ipsos flagitia considerantes et concupientes contrahimus. Valere sanctitatem vestram et pro me orare in Christo diligenter opto. [S. Bonif. Epistt., ed. Jaffé, no. 55; ed. Würdtwein, no. 12.]

a The date is fixed to these limits by the facts that Boniface became Archbishop in A.D. 732, and that Daniel died in A.D. 745. b Winbert, abbot of Nursling.

e See the story in Rufinus, Eccl. Hist. Ser. (ed. Basel, 1549) p. 253, and compare S. Jerome (Opp., ed. Vallars., I. 408).

A.D. 732 × 745. Letter of Daniel, Bishop of Winchester, to Boniface, in answer, giving advice on the treatment of bad Priests, and thanking him for his consolation.

Domino reverentissimo et merito ab omnibus orthodoxis amplectando, multiplici scientia variarumque virtutum gratia insigniter decorato, Bonifatio archiepiscopo DANIEL, DEI PLEBIS FAMULUS, sincerissimam in Domino, cuncta cælorum culmina supereminenti, salutem.

Lectis litteris a tua fraternitate transmissis, multum merore commoti sumus; quod hoc amantibus intollerabile visum fuerit, si his, a quibus amantur, aliquid incommodi contigerit. Quandam tamen consolationem, sepius revolventes, invenimus in eo quod hostis callidi inextricabilis astutia nequaquam ritus relegionis vestræ tanta violentia et tam variis bellorum seu errorum oppositionibus per sublimes sacerdotum vel ceterorum quorumcumque reproborum personas expugnare temptaverit, nisi etiam in illa majoris meriti excellentiam agnosceret. Unde vos operam dare primitus oportet, ut incœptio gloriosa quæ est, ut arbitror, apostolicis coequanda certaminibus—nullatenus propter illorum deseratur insidias, qui, dolis instructi, salutiferæ solent resistere doctrinæ. Sed tanto libentius inlatæ difficultates ferendæ sunt, quanto certius conperimus sanctorum esse ac martyrum in mundo pressuras, in cælo autem copiosissimam, Domino promittente, mercedem; Quem et hic auxiliatorem, si tantum in tribulationibus tollerantiæ non tedet, et illic, cum justis gavisuri, remuneratorem mereamur habere. Quapropter, cum caritas excellentiæ tuæ consilium sibi a nostra parvitate petere dignata sit, hoc existimamus profuturum, quatenus invicta patientia perferre studeat, quod non absque Dei providentia provenire non nesciat.

Quamvis ergo forasticæ pugnæ pernicies seva sit, ipsaque atrocius

[DANIEL'S ANSWER TO BONIFACE.]

intestina formidanda ferocitas noceat-quod utique non miror, cum Christus Jesus olim fratrem a fratre in mortem esse tradendum testatus est, et filium a patre et parentes a nepotibus propter nomen Suum necandos;-licet inpugnantes per escarum superstitiosissimam observationem Dei opus destrui quærunt, quæ propemodum in ipso usu hominis pari detrimento peribunt-aut si, turpe lucrum sectantes, adolationis gratia vel etiam ipsorum laudis, vestræ vero vituperationis, falso securitatem populis pronuntient ac, ficta blanditie, pacis appellationem ingeminent et secundum Esaie vaticinantis præsagium "Dicentes malum bonum, et bonum malum," et reliqua; vel si segetem, vestræ venerabilitati commissam, sterile lolium interserendo suffocare conentur; quia utique ante messis maturitatem in quodam commate conpescitur evelli, de quo uberius infra dicemus;-licet, inquam, actenus inaudita proferant dogmata ad decipienda minus intellegentium corda, quæ vos, in Divinis voluminibus optime eruditos, neque ad horam introducta latent neque etiam ea, quæ eis oportune possint opponi;-sed, ne te diutius morer ducendo per singula, dicam breviter:-quanquam universa nefandæ factionis argumenta ad expugnandos et adfligendos vos exerceant, tamen secundum præcedentium sanctorum exemplar, quod corrigendo curari nequit, saltem sustinendo portate.

De sacerdotio autem homicidarum et adulterorum, qui absque ulla resipiscentia in peccatis suis perdurare presumunt, satis tibi sacratissimi canones ac decreta pontificum persuadent. Si igitur homicidis, jugiter agentibus pœnitentiam, circa exitum vitæ perfectio, id est communionis Christi gratia, conceditur, incorrectis qua ratione cura regimonii Christianæ conversationis injungitur? Adulter vero, quem nec sero suæ inpudicicia penituit, qua consequentia sibi sacerdotale officium usurpabit? quando-secundum statuta Innocentii Papæ ceterorumque qui viduam aut secundam duxerit uxorem, non modo a ministerio æcclesiastice dignitatis verum etiam a clericatu coercetur. Cum et hæc propter carnis fragilitatem indulgenter concessa sunt, adulteria vero ab omnibus peritissimis prohibentur.

A communione autem falsorum fratrum sive sacerdotum, quale consilium est tam idoneum, ut te in rebus corporalibus separatim disjungat, nisi forte de hoc mundo exire incipias? quando isti ubique et semper subintroire nituntur. A quibus se periculis implicatum Paulus apostolus adserebat. Et ceteri Christianæ religionis conditores, id ipsum aut se passos aut posteris patiendum fore, fatentur.