qui in tua sunt dioecesi constituti, sed etiam ad universos Carthaginienses ac Baeticos, Lusitanos atque Gallicios vel eos, qui vicinis tibi collimitant hinc inde provinciis, haec quae a nobis sunt salubri ordinatione disposita, sub literarum tuarum prosecutione mittantur. Et quamquam statuta sedis apostolicae vel canonum venerabilia definita nulli sacerdotum Domini ignorare sit libe- 5 rum, utilius tamen et pro antiquitate sacerdotii tui dilectioni tuae esse admodum poterit gloriosum, si ea, quae ad te speciali nomine generaliter scripta sunt, per unanimitatis tuae sollicitudinem in universorum fratrum nostrorum notitiam perferantur, quatenus et quae a nobis non inconsulte sed provide sub nimia cautela et deliberatione sunt salubriter constituta, intemerata permaneant, et omnibus in posterum excusationibus 10 aditus, qui iam nulli apud nos patere poterit, obstruatur 1.

140. 2. Siricius: Eingriff in die kirchliche Verwaltung Illyriens.

Etiam dudum" an Anysius, B. v. Thessalonich (386?): Schoenemann 421 ff.; JR 259.
LANGEN I 628 ff.

Etiam dudum, frater carissime, per Candidianum episcopum, qui nos processit ad 15 Dominum, huiusmodi literas dederamus, ut nulla licentia esset sine consensu tuo in Illyrico episcopos ordinare praesumere: quae utrum ad te pervenerint, scire non potui. Multa enim gesta sunt illic per contentionem ab episcopis in ordinationibus faciendis, quod tua melius caritas novit. Et ideo sollicite agere te oportet, ne, ut factum est, certatim in una ecclesia dum ordinare praesumunt indignos, veluti tres episcopos fecisse videantur. Ad 20 omnem euim huiusmodi audaciam comprimendam vigilare debet instantia tua, Spiritu in te sancto fervente: ut vel ipse, si potes, vel quos iudicaveris episcopos idoneos cum literis dirigas dato consensu, qui possit in eius locum quid efunctus vel depositus fuerit, catholicum episcopum et vita et moribus probatum secundum Nicaenae synodi statuta vel ecclesiae Romanae clericum de clero meritum ordinare.

141. Hieronymus (392): Petrus Bischof in

Rom.

25

De viris illustribus: Op. ed. DVallarsius II 827, Venetiis 1767. STV SYCHOWSKI, H. als Lit.historiker, Mstr 1894, 75 f.; CABERNOULLI, Schriftstellerkatal. d. H., Fr 1895, 6. 106 ff., 343; GGRÜTZMACHER, Hieronymus II, B 1906, 128 ff.; ZöсCKLER, RE 8, 1900, 42 ff.; BARDENHEWER, LG III 605 ff.; SCHANZ IV 1, § 978; FCAVALLERA, Saint Jérôme, 2 vols, 30 P 1922 f.; HBEHRENS, Unters. üb. De viris ill., Hdlbg 1923.

c. 1. Simon Petrus, filius Ioannis, provinciae Galileae, e vico Bethsaida, frater Andreae apostoli et princeps apostolorum, post episcopatum Antiochensis ecclesiae et praedicationem dispersionis eorum qui de circumcisione crediderant in Ponto, Galatia, Cappadocia, Asia et Bithynia, secundo Claudii imperatoris anno ad expugnandum Simonem 35 magum Romam pergit ibique viginti quinque annis cathedram sacerdotalem tenuit usque ad ultimum annum Neronis, id est decimum quartum. A quo et affixus cruci martyrio coronatus est, capite ad terram verso et in sublime pedibus elevatis, asserens se indignum qui sic crucifigeretur ut dominus suus.

Scripsit duas epistolas, quae catholicae nominantur, quarum secunda a plerisque 40 eius esse negatur, propter styli cum priore dissonantiam. Sed et evangelium iuxta Marcum, qui auditor eius et interpres fuit, huius dicitur. Libri autem, e quibus unus actorum eius inscribitur, alius evangelii, tertius praedicationis, quartus apocalypseos, quintus iudicii inter apocryphas scripturas repudiantur.

1 cf. über das Ansehen der Schreiben römischer Bischöfe auch Ep. 10 seu Canones synodi Rom. ad Gallos episcopos: MANSI III 1133 f.; SCHOENEMANN 462 ff.

Sepultus Romae in Vaticano, iuxta viam triumphalem, totius orbis veneratione celebratur.

142. Vierte Synode zu Karthago (398?): Anforderungen für die Ordination zum Bischof; Kirchenbegriff.

5 Mansi 111 949 f.

HEFELE II 68 ff.; JBEHM, Handauflegg i. Urchr.m, L 1911; THALHOFER-EISENHOFER, Kath. Liturgik II 408 ff.; SOHм, KR II 263 ff.

c. 1. Qui episcopus ordinandus est, antea examinetur, si natura sit prudens, si docibilis, si moribus temperatus, si vita castus, si sobrius, si semper suis negotiis cavens (va cans?), si humilis, si affabilis, (si) misericors, si literatus, si in lege Domini instructus, si 10 in scripturarum sensibus cautus, si in dogmatibus ecclesiasticis exercitatus; et ante omnia, si fidei documenta verbis simplicibus asserat, id est patrem et filium et spiritum sanctum, unum deum esse confirmans totamque trinitatis deitatem coessentialem et consubstantialem et coaeternalem et coomnipotentem praedicans; si singularem quamque in trinitate personam plenum deum; si incarnationem 15 divinam non in patre neque in spiritu sancto factam, sed in filio tantum credat, ut qui erat in divinitate dei patris filius, ipse fieret in homine hominis matris filius, deus verus ex patre, homo verus ex matre, carnem ex matris visceribus habens, et animam humanam rationalem, simul in eo ambae naturae, id est, deus et homo, una persona, unus filius, unus Christus, unus creator omnium quae sunt, et auctor et dominus et rector cum patre 20 et spiritu sancto omnium creaturarum; qui passus sit vera carnis passione, mortuus vera corporis sui morte; resurrexit vera carnis suae resurrectione, et vera animae resumptione, in qua veniet iudicare vivos et mortuos. Quaerendum etiam ab eo, si novi et veteris testamenti, id est legis et prophetarum et apostolorum unum eundemque credat auctorem et deum; si diabolus non per conditionem, sed per arbi25 trium factus sit malus. Quaerendum etiam ab eo, si credat huius quam gestamus, et non alterius, carnis resurrectionem; si credat iudicium futurum, et recepturos singulos pro his, quae in carne gesserunt, vel poenas vel gloriam, si nuptias non improbet, si secunda matrimonia non damnet, si carnium perceptionem non culpet, si poenitentibus reconciliatis communicet, si in baptismo omnia peccata, id est tam illud originale con30 tractum quam illa quae voluntarie admissa sunt, dimittantur; si extra ecclesia m catholicam nullus salvetur. Cum in his omnibus examinatus, inventus fuerit plene instructus, cum consensu clericorum et laicorum et conventu totius provinciae episcoporum, maximeque metropolitani vel auctoritate vel praesentia ordinetur episcopus.

35

40

143. Canones apostolorum (c. 400).

LAUCHERT, Kanones 1 ff.; Les 127 Canons des apôtres, hrsg. v. JPérier u. APérier, P 1912 (Patrologia orientalis 8, 4); BARDENHEWER, LG IV 262 ff.; HACHELIS, RE 1, 1896, 734 ff.; 23, 1913, 105 f.; CHTURNER, Journ. Theol. Stud. 16, 1915; 21, 1920; HEFELE I 800 ff.; NMILASCH, KR d. morgenländ. K.2, Mostar 1905, 81 ff.; EHENNECKE, Apost. K. Ordnung, ZNW 20, 1921, 246 ff.; HLITZMANN, ib. 254 ff.

(Ordination) can. I. Επίσκοπος χειροτονείσθω ὑπὸ ἐπισκόπων δύο ἢ τριῶν. ΙΙ. Πρεσβύτερος ὑφ ̓ ἑνὸς ἐπισκόπου χειροτονείσθω, καὶ διάκονος καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί. (Priesterehe) VI. Επίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα μὴ ἐκβαλλέτω προφάσει εὐλαβείας· ἐὰν δὲ ἐκβάλλῃ, ἀφο 45 ριζέσθω· ἐπιμένων δέ, καθαιρείσθω. - (Exkommunizierte) XI. Εἴτις ἀκοινωνήτῳ κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω. ΧΙΙ. Εἴ τις καθηρημένῳ κληρικὸς

ὢν ὡς κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καὶ αὐτός 1. ΧΙΙΙ. Εἴ τις κληρικὸς ἢ λαϊκὸς ἀφωρισμένος ἤτοι ἄδεκτος, ἀπελθὼν ἐν ἑτέρᾳ πόλει, δεχθῇ ἄνευ γραμμάτων συστατικῶν, ἀφοριζέσθω καὶ ὁ δεξάμενος καὶ ὁ δεχθείς . εἰ δὲ ἀφωρισμένος εἴη, ἐπιτεινέσθω αὐτῷ ὁ ἀφορισμός, ὡς ψευσαμένῳ καὶ ἀπατήσαντι τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ 2. (Ausschluß des nach der Taufe zweimal Ver- 5 heirateten vom Klerus XVII. ̔Ο δυσὶ γάμοις συμπλακεὶς μετὰ τὸ βάπ τισμα ἢ παλλακὴν κτησάμενος οὐ δύναται εἶναι ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ. (Simonie) XXX. Εἴ τις ἐπίσκοπος διὰ χρημάτων τῆς ἀξίας ταύτης ἐγκρατής γένηται, ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος, καθαιρείσθω καὶ αὐτὸς καὶ ὁ χειροτονήσας, καὶ ἐκκοπτέσθω τῆς 10 κοινωνίας παντάπασιν, ὡς Σίμων ὁ μάγος ἀπ ̓ ἐμοῦ Πέτρου.

σεν.

(Grenzen

d. bischöfl. Ordinationsrechts) XXXVI. ̓Επίσκοπον μὴ τολμᾶν ἔξω τῶν ἑαυτοῦ ὅρων χειροτονίαν ποιεῖσθαι εἰς τὰς μὴ ὑποκειμένας αὐτῷ πόλεις καὶ χώρας· εἰ δὲ ἐλεγχθείη τοῦτο πεποιηκὼς παρὰ τὴν τῶν κατεχόντων τὰς πόλεις ἐκείνας ἢ τὰς χώρας γνώμην, καθαιρείσθω καὶ αὐτὸς καὶ οὓς ἐχειροτόνη- 15 (Kirchenvermögen) XXXIX. Πάντων τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγ μάτων ὁ ἐπίσκοπος ἐχέτω τὴν φροντίδα καὶ διοικείτω αὐτὰ, ὡς θεοῦ ἐφορῶντος· μὴ ἐξεῖναι δὲ αὐτῷ σφετερίζεσθαί τι ἐξ αὐτῶν ἢ συγγενέσιν ἰδίοις τὰ τοῦ θεοῦ χαρίζεσθαι· εἰ δὲ πένητες εἶεν, ἐπιχορηγείτω ὡς πένησιν, ἀλλὰ μὴ προφάσει τούτων τὰ τῆς ἐκκλησίας ἀπεμπολείτω. XLI. Προστάττομεν ἐπί- 20 σκοπον ἐξουσίαν ἔχειν τῶν τῆς ἐκκλησίας πραγμάτων· εἰ γὰρ τὰς τιμίας τῶν ἀνθρώπων ψυχὰς αὐτῷ πιστευτέον, πολλῷ ἂν μᾶλλον δέοι ἐπὶ τῶν χρημάτων ἐντέλλεσθαι, ὥστε κατὰ τὴν αὐτοῦ ἐξουσίαν πάντα διοικεῖσθαι, καὶ τοῖς δεομένοις διὰ τῶν πρεσβυτέρων καὶ διακόνων ἐπιχορηγεῖσθαι μετὰ φόβου τοῦ θεοῦ καὶ πάσης εὐλαβείας · μεταλαμβάνειν δὲ καὶ αὐτὸν τῶν δεόντων, εἴγε δέοιτο, εἰς τὰς 25 ἀναγκαίας αὐτῷ χρείας καὶ τῶν ἐπιξενουμένων ἀδελφῶν, ὡς κατὰ μηδένα τρόπον αὐτοὺς ὑστερεῖσθαι· ὁ γὰρ νόμος τοῦ θεοῦ διετάξατο, τοὺς τῷ θυσιαστηρίῳ ὑπηρετοῦντας ἐκ τοῦ θυσιαστηρίου τρέφεσθαι· ἐπείπερ οὐδὲ στρατιῶταί ποτε ἰδίοις ὀψωνίοις ὅπλα κατὰ πολεμίων ἐπιφέρονται. (Häretiker) XLV. Επίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· 30 εἰ δὲ καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω. XLVI. Επίσκοπον ἢ πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξάμενον βάπτισμα ἢ θυσίαν καθαι ρεῖσθαι προστάττομεν· Τίς γὰρ συμφώνησις τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Βελιάλ; ἢ τίς μερὶς πιστοῦ μετὰ ἀπίστου 4; - (Ketzertaufe) XLVII. Επίσκοπος ἢ πρεσ βύτερος τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ, ἢ τὸν μεμο- 35 λυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρὸν καὶ τὸν τοῦ κυρίου θάνατον καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας τῶν ψευδιερέων. (Verachtung der Ehe) LI. Εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ γάμων καὶ κρεῶν καὶ οἴνου οὐ δι ̓ ἄσκησιν ἀλλὰ διὰ βδελυρίαν ἀπέχεται, ἐπιλαθόμενος 5 ὅτι πάντα καλὰ λίαν καὶ ὅτι ἄρσεν καὶ θῆλυ 40 ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ βλασφημῶν διαβάλλει τὴν δημιουργίαν, ἢ διορθούσθω ἢ καθαιρείσθω καὶ τῆς ἐκκλησίας ἀποβαλλέσθω· ὡσαύτως καὶ λαϊκός. – (Wiederholte Ordination) LXVIII. Εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτε ρος ἢ διάκονος δευτέραν χειροτονίαν δέξεται παρά τινος, καθαιρείσθω καὶ αὐτὸς καὶ ὁ χειροτονήσας, εἰ μήγε ἄρα συσταίη, ὅτι παρὰ αἱρετικῶν ἔχει τὴν χειροτονίαν · 45 1 cf. Synode zu Antiochien 341 can. 2. 2 cf. ebend. can. 6. 3 I Kor 9 13. 4 II Kor 6 15. 5 Gen 1 31. 27.

τοὺς γὰρ παρὰ τῶν τοιούτων βαπτισθέντας ἢ χειροτονηθέντας οὔτε πιστοὺς οὔτε κληρικοὺς εἶναι δυνατόν. (Vererbung des Bistums) LXXVI. “Otɩ ov xeǹ ἐπίσκοπον τῷ ἀδελφῷ ἢ υἱῷ ἢ ἑτέρῳ συγγενεῖ χαρίζεσθαι πάθει ἀνθρωπίνῳ· οὐ γὰρ τὴν τοῦ θεοῦ ἐκκλησίαν ὑπὸ κληρονόμους ὀφείλει τιθέναι· εἰ δέ τις τοῦτο 5 ποιήσει, ἄκυρος μενέτω ἡ χειροτονία, αὐτὸς δὲ ἐπιτιμάσθω ἀφορισμῷ 1. (Oeffentliche Aemter) LXXXI. Εἴπομεν, ὅτι οὐ χρὴ ἐπίσκοπον ἢ πρεσβύτερον καθιέναι ἑαυτὸν εἰς δημοσίας διοικήσεις, ἀλλὰ προσευκαιρεῖν ταῖς ἐκκλησιατικαῖς χρείαις· ἢ πειθέσθω οὖν τοῦτο μὴ ποιεῖν ἢ καθαιρείσθω· οὐδεὶς γὰρ δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν 2, κατὰ τὴν κυριακὴν παρακέλευσιν.

10 144. Rufin von Aquileja (gest. 410): Die ersten Bischöfe in Rom. Rufini Aquileiensis presbyteri in s. Clementis recognitionum libros praefatio ad Gaudentium 3 episcopum. S. Clementis Romani Recognitiones cur. EGGersdorf, L 1838, 2. - - Rufin: GKRÜGER, RE 17, 1906, 197 ff.; BARDENHEWER, LG III 549 ff.; SCHANZ 412 ff. Epistolam sane, in qua idem Clemens ad Iacobum fratrem Domini scribens de obitu 15 nuntiat Petri, et quod se reliquerit successorem cathedrae et doctrinae suae, in qua etiam de omni ordine ecclesiastico continetur, ideo nunc huic operi non praemisi, quia et tempore posterior est, et olim a me interpretata et edita. Sed quod in ea nonnullis fortasse videbitur inconsequens, si hic explanetur, non puto absurdum videri. Quidam enim requirunt, quomodo cum Linus et Cletus in urbe Roma ante Clementem hunc fuerint 20 episcopi, ipse Clemens ad Iacobum scribens sibi dicat a Petro docendi cathedram traditam. Cuius rei hanc accepimus esse rationem, quod Linus et Cletus fuerunt quidem ante Clementem episcopi in urbe Roma, sed superstite Petro, videlicet ut illi episcopatus curam gererent, ipse vero apostolatus impleret officium, sicut invenitur etiam apud Caesaream fecisse, ubi cum ipse esset praesens, Zacchaeum tamen a 25 se ordinatum habebat episcopum. Et hoc modo utrumque verum videbitur, ut et illi ante Clementem numerentur episcopi, et Clemens tamen post obitum Petri docendi susceperit sedem.

30

35

Innocenz I., Bischof von Rom (401-417).

BÖHMER, RE 9, 1901, 106 ff.; HGEBHARDT, Bdtg. Inn.s I. f. d. Entw. d. päpstl. Gewalt, L 1901 (D); KIDD, History III 3 ff.; BARDENHEWER, LG IV 613 f., 616. 145. 1. Innocenz I: Richterliche Gewalt des röm. Stuhles; sardizens. Kanones als nicänische ausgegeben.

,Tibi frater" Ep. 2 an B. Victricius v. Rouen, a. 404: Schoenemann 504 f.; JR 286. LOENING I 460 ff.; SOHм 419; HINSCHIUS IV 182 f.; LANGEN I 668 ff.; LEDER (cf. Nr. 122); WEBEET, The rise of the papacy 385-461, Lo 1910, 24 ff.

2. Haec sunt, quae deinceps intuitu divini iudicii omnem catholicum episcopum expedit custodire. 5. Si quae autem causae vel contentiones inter clericos tam superioris ordinis quam etiam inferioris fuerint exortae, ut secundum synodum Nicaenam congregatis eiusdem provinciae episcopis iurgium terminetur nec alicui liceat (sine prae40 iudicio tamen Romanae ecclesiae, cui in omnibus causis debet reverentia custodiri), relictis his sacerdotibus qui in eadem provincia Dei ecclesiam nutu divino gubernant, ad alias convolare provincias. Quod si quis forte praesumpserit, et ab officio clericatus submotus et iniuriarum reus ab omnibus iudicetur. 6. Si maiores causae in medium fuerint devolutae, ad sedem apostolicam, sicut synodus statuit et beata consuetudo exigit, post 45 iudicium episcopale referantur.

1 cf. Synode zu Antiochien 341 can. 23. gest. nach 410, vgl. KLEIMBACH, RE 6, 1899, 377 f. Synode zu Sardika 343 vgl. oben Nr. 122.

2 Matth 6 24.

3 B. v. Brescia,

146.

2. Innocenz I: Anklagen gegen Coelestius auf der Synode zu Karthago (411). Marius Mercator, liber subnotationum in verba Iuliani: MSL 48 114 ff., vgl. Commonitorium super nomine Caelestii 1 1, ib. 69 ff. HEFELE II 105; Langen I 749 ff.; SEEBERG II 482 ff.. 546; Loofs, DG § 53 u. RE 15, 1904, 747 ff.; HARNACK, DG III 165 ff. 1. Adam mortalem factum, qui, sive peccaret sive non peccaret, fuisset moriturus. 5 2. Quoniam peccatum Adae ipsum solum laesit et non genus humanum. 3. Quoniam infantes, qui nascuntur, in eo statu sunt, in quo fuit Adam ante praevaricationem. 4. Quoniam neque per mortem Adae omne genus hominum moritur, quia neque per resurrectionem Christi omne hominum genus resurgit. 5. Quoniam infantes, etiamsi non baptizentur, habent vitam aeternam. 6. Posse esse hominem sine peccato et facile Dei mandata ser- 10 vare, quoniam ante Christi adventum fuerunt homines sine peccato et quoniam sic lex mittit ad regnum coelorum sicut evangelium.

147. 3. Innocenz I: Apostel Petrus Bischof von Antiochia. Et onus et honor" an Alexander, B. v. Antiochien, c. 415, Mansi III 1054; JR 310.- LANGEN I 712 ff.

15

Et onus et honor nobis a tua fraternitate impositus, necessarii tractatus causas induxit, quo literis vel commonitorio vestro, ut dat sancti Spiritus gratia, respondere possimus. Revolventes itaque auctoritatem Nicaenae synodi, quae una omnium per orbem terrarum explicat mentem sacerdotum, quae censuit de Antiochena ecclesia, cunctis fidelibus, ne dixerim sacerdotibus, esse necessarium custodire, qua super dioecesim suam 20 praedictam ecclesiam, non super aliquam provinciam, recognoscimus constitutam. Unde advertimus, non tam pro civitatis magnificentia hoc eidem attributum, quam quod prima primi apostoli sedes esse monstretur, ubi et nomen accepit religio christiana, et quae conventum apostolorum apud se fieri celeberrimum meruit, quaeque urbis Romae sedi non cederet, nisi quod illa in transitu meruit, ista susceptum apud se 25 consummatumque gaudet? Itaque arbitramur, frater carissime, ut sicut metropolitanos auctoritate ordinas singulari, sic et caeteros, non sine permissu conscientiaque tua, sinas episcopos procreari.

148. 4. Innocenz I: Die röm. Gemeinde Bewahrerin der apost. Tradition; die röm. Bischöfe Begründer des Christentums im Abendland.

,,Si instituta" Ep. 25 an B. Decentius v. Eugubium, a. 416: Schoenemann 606 ff.; JR 311. JFV SCHULTE, Stellung der Konzilien, Prag 1871, 155 f.; LANGEN I 716 f.

30

2. Quis enim nesciat aut non advertat, id quod a principe apostolorum Petro Romanae ecclesiae traditum est, ac nunc usque custoditur, ab omnibus debere servari; nec superduci aut introduci aliquid, quod auctoritatem non habeat aut aliunde accipere vide- 35 atur exemplum? pracsertim cum sit manifestum, in omnem Italiam, Gallias, Hispanias Africam atque Siciliam et insulas interiacentes nullum instituisse ecclesias, nisi eos quo, venerabilis apostolus Petrus aut eius successores constituerint sacerdotes. Aut legant, si in his provinciis alius apostolorum invenitur aut legitur docuisse. Qui si non legunt, quia nusquam inveniunt, oportet eos hoc sequi, quod ecclesia Romana custodit, a 40 qua eos principium accepisse non dubium est; ne dum peregrinis assertionibus student, caput institutionum videantur omittere.

149. 5. Innocenz I: Röm. Stuhl Konsultationsinstanz in Glaubenssachen. a) „In requirendis Dei rebus“ an Aurelius, B. v. Carthago, 27. Jan. 417, ep. 29. Schoenemann 634 ff. JR 321. LANGEN I 736 f.

1. In requirendis Dei rebus quas omni cum sollicitudine decet a sacerdotibus, maxime a vero iustoque et catholico tractari concilio, antiquae traditionis exempla servantes, et

45