laudatissima modestia, in pœnam contradictoris se- A bus approbavit, ibique viginti et quinque annis canatus. Nam plurimos senatorum proscripsit, et ad mortem coegit. Viginti sibi patricios viros consilii causa selegerat; horum vix duos incolumes reliquit, cæteros diversis causis necavit; Sejanum præfectum suum res novas molientem interfecit; filios suos Drusum et Germanicum, quorum Drusus naturalis, Germanicus adoptivus erat, manifestis veneni signis perdidit, filios Germanici filii sui interfecit.

Agrippa cognomento Herodes, filios Aristobuli filii Herodis regis, accusator Herodis tetrarchæ, Romam profectus, à Tiberio in vincula conjicitur, ubi primos sibi adscivit ad amicitiam, et maxime Germanici filium Caium.

[40] Caius cognomento Caligula, regnavit annos tres, menses decem, dies octo: homo omnium ante B se flagitiosissimus, et qui vere dignus Romanis blasphemantibus, et Judæis persecutoribus punitor adhibitus videretur.

Hic exclamasse fertur: Utinam populus Romanus unam cervicem haberet! Judæi apud Alexandriam seditione excitata profligati sede atque urbe pulsi, expromendarum querelarum causa, Philonem quemdam, virum sane imprimis eruditum, legatum ad Cæsarem mittunt; sed Caligula Judæis infestissimus, spreta legatione Philonis, omnes Judæorum sacras ædes, atque antiquum illud Hierosolymis sacrarium profanari sacrificiis gentilium, ac repleri statuis simulacrisque imperavit. Et statua Jovis posita, se ibi ut deum coli præcipit. Hic Herodem Agrippam amicum suum vinculis liberatum, regem Judææ fecit; qui mansit in regno annos septem, id est, usque ad quartum Claudii annum. Quo ab Angelo percusso successit in regnum filius ejus Agrippa, qui usque ad exterminium Judæorum, viginti et quatuor annis perseveravit. Herodes tetrarcha et ipse Caii amicitiam petens, cogente Herodiade, Romam venit, sed accusatus ab Agrippa, etiam tetrarchiam perdidit; relegatusque exsilio, apud Viennam Galliarum urbemn post mortem Caii, inde in Hispaniam cum Herodiade fugiens, moerore periit. Pilatus, qui sententiam damnationis in Christum dixerat, et ipse perpetuo exsilio Vienna recluditur; tantisque ibi irrogante Caio langoribus coarctatus est, ut sua se transverberans manu malorum compendium mortis celeritate quæsierit. Matthæus Evangelium in Judæa prædicans, Hebraicis litteris scripsit; Caius Caligula a suis protectoribus occisus est. Duo libelli in secretis ejus reperti, quorum alteri pugio, alteri gladius pro signo nominis adscriptus erat, lectissimorum virorum nomina et notas morti destinatorum continentes; inventaque ibi est arca ingens, variorum venenorum, quibus mox Claudio Cæsare jubente demersis infecta maria traduntur, non sine magno piscium exitio.

[45] Claudius regnavit annis quatuordecim. Exordio regni ejus Petrus ad superandum Simonem magnum, cum prius Antiochenam fundasset Ecclesiam, Romam venit, et salutarem cunctis credentibus fidem fideli verbo docuit; potentissimisque virtuti

thedram tenuit episcopalem, id est, usque ad ultimum Neronis annum. Marcus evangelista Evangelium, quod Romæ scripserat, Petro mittente, primum Aquileiæ prædicavit. Ibique ordinato Hermagora discipulo suo, ad Ægyptum pervenit; constitutisque atque confirinatis Ecclesiis per Libyam, Marmaricam, Ammoniacam, Pentapolim, Alexandriam, atque Ægyptum uuiversam, ad ultimum tempus a paganis Alexandria martyrium suum complevit. Furius Camillus Scribonianus Dalmatiæ legatus, bellum civile molitus, legiones multas fortissimasque ad sacramenti mutationem pellexerat. Itaque die datб ut in unum undique ad novum imperatorem conveniretur, neque aquila ordinari, neque convelli quoquo modo signa moverive potuerunt exercitus; tanti et minus usitati miraculi fide motus, et conversus in pœnitentiam, Scribonianum quinta statim die destitutum interfecit, seseque in sacramento prioris militiæ continuit. Quod sine dubio propter adventum apostoli Petri et tenera Christianorum germina, hoc civile bellum divinitus est compressum. Tiberius Claudius Britanniam adiens, quæ excitata in tumultum esse videbatur, quam neque ante Julium Cæsarem, neque post eum quisquam attingere ausus fuerat, sine ullo prælio ac sanguine intra paucissimos dies plurimam insulae partem in deditionem recepit. Orcadas etiam insulas Romano adjecit imperio, ac sexto quam profectus erat mense, Romam rediit. Eo anno quarto videlicet imperii ejus, fames gravissima per Syriam, cujus Lucas etiam meminit, facta est. Sed Christianorum necessitatibus, apud Hierosolymam convectis ab Egypto frumentis, Helena Agabenorum regina conversa ad fidem Christi, largissime ministravit. Quinto ejus imperii anno inter Theram et Therasiam, insula de profundo emicuit triginta stadiorum spatio extenta. Septimo imperii ejus anno sub procuratore Judá Cumano, in Hierosolymis tanta seditio in diebus azymorum exorta est, ut in portarum exitu populo coarctato, triginta millia Judæorum cæde prostrata, et compressione suffocata referantur. Claudius nono anno imperii sui, Judæos tumultuantes Roma expulit. Suetonius hoc modo inde refert: Claudius Judæos impulsore Christo, assidue tumultuantes, Roma expulit. De eadem expulsione Lucas in Actibus apostolorum refert. Verumtamen sequenti anno tanta fames Romæ fuit, ut medio foro imperator correplus a populo, conviciis et fragminibus panis turpissime infestatus, ægre per Pseudotyrum in palatium refugerit. Claudius manifestis venenis est mortuus.

[59] Nero annos tredecim, menses septem, dies viginti octo, Caii Caligulæ avunculi sui erga omnia vitia ac scelera sectator, imo transgressor. Hic primus post omnia attentata facinora Romæ Christianos suppliciis et mortibus affecit, ac per omnes provincias pari persecutione excruciari imperavit. Hujus secundo anno, Festus Judææ procurator successit

gnita Neronis morte, hortatu plurimorum regum et
ducum imperium adeptus, relicto in castris ad pro-
curationem obsidionis Hierosolymorum Tito filio,
cognita etiam interfectione Vitellii, paulisper Ale-
xandriæ substitit. Titus vero magna ac diuturna
obsidione Judæos premens, machinis cunctisque
bellicis molitus non sine multo suorum sanguine,
tandem muros civitatis irrupit.
Sed ad expu.
gnandam interiorem templi munitionem quam re-
clusa multitudo sacerdotum ac principum tuebatur,
majore et vi et mora opus fuit. Itaque Titus impe-
rator ab exercitu pronuntiatus, templum Hieroso-
lymis incendit ac diruit; quod a die conditionis primæ
usque ad diem eversionis ultimæ manserat annos
mille octoginta novem, vel sicut a pluribus colligitur
mille centum et duo. Muros urbis universos solo ad-
æquavit. Sexcena millia Judæorum eo bello inter-
fecta Cornelius et Suetonius referunt. Josephus vero
Judæus qui ei tunc bello præfuit, et apud Vespasia-
num propter prædictum imperium veniam gratiam-
que meruerat, scribit undecies centena millia gladio
el fame periisse; sed et præter hos centum millia
publice venundata, totoque orbe dispersa.

Felici. A quo Paulus Romam vinctus mittitur, et A diem festum congregatos, obsidionis clausisset, cobiennium in libera manens custodia, post hæc ad prædicandum dimittitur, necdum Nerone in tantam persecutionem Christianorum erumpente, quantam de eo narrant historiæ. Quo tempore creditur Paulus ad Hispanias pervenisse, et Arelatæ Trophymum, Vienna Crescentem discipulos suos ad prædicandum reliquisse. Jacobus frater Domini, cum triginta annis Hierosolymorum rexisset Ecclesiam, septimo Neronis anno perimitur a Judæis, vindicantibus in illo quod Paulum interficere nequiverant. Festo in magistratu Judæorum succedit Albinus, Albino Florus; cujus luxuriam et avaritiam cæteraque flagitia non ferentes Judæi, contra Romanos rebellaverunt, adversum quos Vespasianus magister inilitiæ transmissus, plurimas Judææ urbes cepit, B Titum filium suum majorem inter legatos habens. Nero in re militari nihil omnino ausus, Britanniam pene amisit, ipsumque nomen Christianum extirpare conatus, beatissimos Christi apostolos Petrum cruce, Paulum gladio occidit. Mox acervatim miseram ejus vitam obortæ undique oppressere clades. Hac tempestate Persius poeta oritur; Lucanus quoque ac Seneca præcepto Neronis interficiuntur. Nero postquam Galbam in Hispania imperatorem creatum ab exercitu cognovit, totus animo ac spe concidit; postmodum cum incredibilia mala subruenti reipublicæ moliretur, hostis a senatu pronuntiatus, ignominio sissime fugiens ad quartum ab Urbe lapidem, sese ipse interfecit, atque in eo Cæsarum omnis familia consumpta est.

Mortuo Nerone, Galba Romam venit, Pisonemque sibi nobilem industriumque juvenem in filium atque in regnum adoptavit, septimoque mense imperii sui ab Othone jugulatus est.

* Otho mox ut creatum imperatorem in Gallias per Germanicas legiones Vitellium comperit, bellum eivile molitus, tribus primum levibus præliis, hoc est uno apud Alpes, altero circa Placentiam, tertio circa locum quem Castores vocant contra Vitellianos duees congressus, victor exstitit; quarto autem apud Vetriacum prælio animadvertens suos vinci, mense tertio quam imperator cœperat, sese interfecit.

Vitellius victor Romam venit, ubi cum multa crudeliter ac nequiter ageret, postquam de Vespasiano comperit, primum deponere molitus imperium, post a quibusdam animatus Sabino Vespasiani fratre occiso succensoque templo, et mista simul flamma ruinaque, omnes in unum pariter interitum ac tumulum dedit. Post deficiente in Vespasiani nomen exercitu suo, cum jam destitutus trepidus se in quamdam proximam palatio cellulam contrusisset, turpissime inde protractus, in forum deductus, octavo quam regnum præsumpserat mense, apud Gemmonias scalas minutissimorum ictuum crebris compunctionibus excarnificatus, atque inde unico tractu in Tiberim mersus etiam communi caruit sepultura.

Vespasianus itaque cum Judæos multis eorum oppidis captis, in urbe Hierosolymorum præcipue ob

Consummatum est hoc bellum annis quatuor: duobus quidem, Nerone vivente, et duobus aliis postea. Vespasianus inter alia magnorum operum in privata adhuc vita, in Germaniam, ac deinde in Britanniam a Claudio missus, tricies et bis cum hoste conflixit. Duas validissimas gentes, viginti oppida, insulam C Vectam Britanniæ proximam, Romano adjecit imperio. Colossus erigitur Romæ, habens altitudinis pedes centum et novem, Vespasianus in villa propria circa Sabinos, nono anno principatus sui, profluvio ventris est mortuus.

[82] Titus annos undecim, menses undecim. Vir omnium virtutum genere mirabilis, adeo ut amor et delicia humani generis diceretur. Hic amphitheatrum Romæ ædificat, et in dedicatione ejus quinque millia ferarum occidit. Iste tantum facundus exstitit, ut causas Latino ageret poemate, et tragœdias Græce componeret. Tantum autem bellicosus, ut in expugnatione Hierosolymorum sub patre militans, quadraginta unum propugnatores duodecim sagittarum confoderit ictibus. Porro in imperio tante D bonitatis fuit, ut nullum omnino puniret, sed convictos adversum se conjurationis dimitteret, atque in eadem familiaritate qua ante habuerat, retineret. Hujus etiam inter omnia fuit illud celebre dictum : Perdidisse diem, in qua nihil boni fecerit. Hic cum ingenti omnium luctu in eadem villa qua pater ejus, morbo assumptus est.

[84] Domitianus, frater Titi junior, annos quin-, decim, menses quinque. Is in tantam superbiam prolapsus est, ut deum sese ac dominum vocari, scribi, colique jusserit; secundusque post Neronem Christianos persequitur. Confirmatissimam toto orbe Ecclesiam Christi, datis crudelissimæ persecutionis edictis, convellere conatur; sub quo apostolus

Joannes in Pathmum insulam relegatus est, et Fla- A scriptis illico lenioribus temperavit e dictum. Romæ via Domitilla, Flavii Clementis consulis ex sorore ejus neptis, in insulam Pontianam ob fidei testimonium exsulat. Fertur autem idem ipse beatum Joannem in ferventis olei dolium misisse. Ex quo tam immunis exiit a pœnis, quam a corruptione carnis manserat semper immunis. Domitianus Judæos quoque acerbitate tormentorum genusque David interfici præcepit, quasi adhuc futurus esset ex semine qui regnum posset adipisci. Hic crudeliter in paratio a suis interfectus est; cujus cadaver popu ları sandapila per vespiliones exportatum, atque ignominiose sepultum est.

[99] Nerva admodum senex a Petronio præfecto et Parthenio spadone Domitiani interfectore imperator creatus, annum unum, menses quatuor, dies 3 oeto; qui Trajanum in regnum adoptavit. Hic primo edieto suo, cunctos exsules revocavit, quos Domitiamus relegaverat; unde et Joannes apostolus hac generali indulgentia liberatus, Ephesum rediit; et quia concussam se absente per hæreticos vidit Ecclesiæ fidem, confestim hanc descripta Evangelio sno verbi Dei æternitate stabilivit. Nerva emenso plus minus anno imperii sui confectus morbo diem obiit.

aurea domus a Nerone condita repentico conflagravit incendio; Pantheum Romæ, quod Domitianurs fecerat, fulmine concrematum est. Terræmotis Antiochiam civitatem pene totam subruit, et alias per orbis partes civitates, incredibile dictu. Sub uno tempore Judæi quasi rabie efferati per diversas terrarum partes exarserunt, bellaque atrocissima gesserunt, donec digna cæde jussu Imperatoris sternerentur. Trajanus, ut quidam ferunt, apud Seleuciam Isauriæ urbem, profluvio ventris exstinctus est. Verus Viennensis episcopus, qui unus fuit de discipulis et auditoribus apostolorum, Trajani temporibus, doctrina et confessione fidei floruit. Illis temporibus apud Pontum Synopis civitatis episcopus Phocas gloriosissime martyrium duxit; cujus sacratissimæ reliquiæ translatæ sunt in Galliam, in civitatem Viennam, ibique in ecclesia sanctorum apostolorum repositæ.

[120] Adrianus consobrina Trajani filius, unum et viginti annos imperavit. Hic per Quadratum discipulum apostolorum et Aristidem Atheniensem virum, fide sapientiaque plenum, et per Serenum Gravium legatum, libris de Christiana religione compositis instructus atque eruditus, præcepit per epistolam ad Minutium Fundanium proconsulem Asiæ datam, ut nemini liceret Christianos sine ob

[101] Trajanus genere Hispanus, regni gubernaeula Nerva tradente suscepit, annos novemdecim, menses sex, dies quindecim. Hic apud Agrippinam,jectu criminis aut probatione damnare. Adrianus Galliæ urbem insignia suscepit imperii. Mox Germaniam trans Rhenum in pristinum statum reduxit; trans Danubium multas gentes subegit, regiones C trans Euphratem et Tigrim sitas, provincias fecit; Seleuciam et Ctesiphontem ac Babyloniam occupavit, atque usque Indiæ fines post Alexandrum accessit. Hujus quarto anno Clemens discipulus Petri apostoli, Romanæ Ecclesiæ episcopus, martyrio coronatur, et Flavia Domitilla pro Christo cum aliis plurimis in insulam Pontiam exsilio deportata. Joannes apostolus, sexagesimo octavo anno post passionem Christi, ætatis autem suæ nonogesimo octavo, Ephesi placida morte quievit. Trajano adversum Christianos persecutionem movente, Simeon qui et Simon, filius Cleopha, Hierosolymorum episcopus crucifigitur, et Ignatius Antiochiæ episcopus Romam perductus, bestiis traditur. Alexander quoque Romanæ Ecclesiæ episcopus, martyrio coronatur, et septimo ab Urbe milliario, via Numentana, ubi decollatus est, sepelitur. Sub quo etiam imperatore gloriosissimus senex Zacharias, Viennensis Ecclesiæ episcopus, martyrio coronatur. Nam primus Crescens discipulus apostolum Viennæ aliquot annos resedit; quo ad Galatiam reverso, tertius Martinus episcopus et discipulus apostolorum Viennæ resedit; sed postmodum Plinii secundi oratoris et bistorici, qui inter cæteros judices persecutor dictus erat, relatu admonitus eos homines præter confessionem Christi, honesta conventicula, nihil contrarium Romanis legibus facere, fiducia sane innocentis confessionis nemini mortem gravem ac formidolosam videri, rc

justissimis legibus rempublicam ordinavit; idemque pater patriæ in senatu ultra morem majorum appellatus est, et uxor ejus Augusta. Idem eruditissimus in utraque lingua bibliothecam Athenis miri operis exstruxit. Judæos rebellantes et Palæstinam provinciam quondam suam depopulantes, ultima cæde perdomuit, ultusque est Christianos quos illi, Cocheba duce, quod sibi adversum Romanos non assentarentur, excruciabant. Præcepitque ne cui Judæorum introeundi Hierosolymam esset licentia, Christianis tantum civitate permissa; quam ipse in optimum statum murorum exstructione reparavit, et Ælian vocari de prænomine suo præcipit. Primus ex gentibus Hierosolymæ Marcus episcopus constituitur, cessantibus his qui fuerant ex Judæis numero quindeeim, et præfuerant a passione Domini per annos fere centum et septem. Per idem tempus Aquila, pontiDcus interpres secundus, post Septuaginta oritur, et Basilides hæresiarcha agnoscitur. Hoc itidem tempore et Justus Viennensis Ecclesiæ episcopus, illustrissimus in confessione exstitit. Quadratus quoque, cujus supra meminimus, Publio Athenarum episcopo apostolorum discipulo, ob Christum martyrio coronato, in locum ejus substituitur, et Ecclesiam grandi terrore dispersam, fide et industria sua congregat.

[141] Antoninus, cognomento Pius, imperator creatus, annis viginti et non plenis tribus rempublicam gubernavit cum filiis suis Aurelio et Lucio, menses tres, qui in omni regno Romano cautionibus. incensis. eunetorum debita relaxavit, adeoque tran

autem crebris fulminum ictibus perterritos, in fugam coegerit, sicut idem Antoninus imperator in litteris suis fatetur, ob invocationem nominis Christiani per milites Christianos, et sitim quæ ex penuria aquarum in castris Romanorum erat depulsam, et collatam sibi fuisse victoriam. Antoninus in Pannonia constitutus, repentino morbo diem obiit. Theophilus sextus Antiochenæ Ecclesiæ floruit, et Pinitus Cretensis Gnosiæ urbis episcopus. Tatianus hæresiarcha Encratitarum, qui quandiu a Justini martyris latere non discessit, floruit in Ecclesia. Hujus errorem Severianus auxit, a quo Severiniani.

quille vixit ut merito Pius et Pater patriæ sit ap- A manos largissime ac sine injuria refecerit, barbaros pellatus. Justinus philosophus librum de Religione Christiana compositum Antonino tradidit, benignumque eum erga Christianos homines fecit; qui non longe post suscitata persecutione, prodente Crescente cynico, pro Christo sanguinem fudit. Valentinianus et Marcion hæresiarchæ produntur, atque Galenus medicus Pergamo genitus, Romæ clarus habetur. Pius episcopus Romæ habetur, sub quo Hermes librum scripsit, qui Pastoris dicitur, in quo præceptum continet angeli, ut Pascha semper die Dominico celebretur. Polycarpus auditor beati Joannis Romam veniens multos ab hæretica labe castigavit, qui Valentini et Cerdonis fuerant nuper doctrina corrupti. Viennensium episcopus Justus adhuc clarus habetur; Lugdunensium Photinus. An- B tonius ad duodecimum ab Urbe lapidem morbo correptus interiit. Anicetus Romæ episcopus.

[181] Lucius Antoninus Commodus post mortem patris regnavit annos tredecim. Hic adversum Germanos bellum feliciter gessit; cæterum per omnia luxuriæ et obscenitatis dedecore depravatus, gladiatoriis armis sæpissime in ludo depugnavit, et in amphitheatro feris sese frequenter objecit; interfecit etiam plurimos senatores, maxime quos advertit nobilitate industriaque excellere. Capitolium urbis fulmine ietum, ex quo facta inflammatio, bibliothecam majorum cura studioque compositam, ædesque alias juxta sitas rapaci turbine concremavit. Irenæus episcopus Lugdunensis habetur, Dionysius quoque, discipulorum Christi auditor, Viennensem tunc Ecclesiam regebat. Theodosion Ephesius interpres terlius, apparuit. Commodus imperator colossi capite sublato, suæ imaginis caput ei jussit imponi. Cunctis itaque incommodus in Vestalia domo strangulatus, C interiisse fertur.

[194] Elius Pertinax senex, imperator a senatu creatus, sex mensibus regnavit. Hic Juliani jurisperiti scelere. in palatio occisus est, mense sexto postquam imperare cœperat; quem Severus etiam apud Pontem Milvium bello civili victum interfecit. Victor decimus tertius Romæ episcopus, datis late libellis constituit Pascha die Dominico celebrari. Sicut et condecessor ejus Eleuther, a decima quarta luna primi mensis usque in vicesimam primam cujus decretis favens Theophilus Cæsarea Palestinæ episcopus, scripsit adversum eos qui decima quarta luna cum Judaeis Pascha celebrabant, cum cæteris qui in eodem concilio resederant episcopis, synodicam et valde utilem epistolam. Ælius Pertinax

[161] Marcus Antoninus Verus cum fratre Lucio Aurelio Commodo Antonino, annis decem et novem mense uno imperium tenuit. Ii primi rempublicam æquo jure tutati sunt, cum usque ad hoc tempus singuli Augusti fuerint. Bellum deinde contra Parthos admirabili virtute et felicitate gesserunt. In diebus Parthici belli persecutiones Christianorum quarta jam post Neronem vice, in Asia et in Gallia graves exstiterunt. Polycarpus et Pionius fecere martyrium in Asia; in Galliis quoque plurimi gloriose pro Christo sanguinem fuderunt. Justus Viennensis episcopus, longo tempore exsilio maceratus, martyr gloriosus efficitur. Tunc Photinus venerabilis senex, tempore interposito cum quadraginta et octo ex Lugdunensi et Viennensi urbe martyrium suum implevit. Nec multo post, vindex scelerum lues multas late provincias, Italiam maxime, Romamque vastavit. Severinus, Exuperius et Felicianus parvo tempore ante apud Viennam martyrio coronati. Commodus dun cum fratre in vehiculo se · det, casu morbi quem apoplexiam Græci vocant, suffocatus interiit. Eo defuncto, Marcus Antoninus solus aliquantulum reipublicæ præfuit; post Commodum filium suum assumpsit in regnum. Antonino imperatore, Melito Asianus Sardicensis episcopus, apologeticum pro Christianis tradidit. Lucius Britannorum rex, missa ad Eleutherium Romae episcopum epistola, ut Christianus efficeretur petiit. Apol-supplicanti senatui ut uxorem augustam et filiam linaris Appianus Hieropoli, et Dionysius Corinthi, clari habentur episcopi. Montanus Aprorum, et Tatianus, a quo Encratitæ hæresiarchæ exorti sunt. Antoninus præteriti temporis per omnes provincias tributa donavit; omniaque simul fiscalium negotiorum calumniosa munimenta congesta, in Foro jussit incendi, severioresque leges novis constitutionibus temperavit. Post Marcomanicum bellum in quo gentes barbaræ, Wandali, Sarmatæ omnisque pene Germania exercitum Romanum circumcinxerat, quando ad invocationem nominis Christi, quam subito magna fidei constantia quidam milites effusi in preces, tantam vim pluvia impetraverunt, ut Ro

D

Cæsarem faceret, renuens ait: Sufficere sibi debere quod ipse imperaret invitus. Hujus Ælii atque Juliani Severi quoque imperatorum temporibus, Dionysius, sicut diximus, Viennensis episcopus eruditissimus floruit. Apollonius disertissimus vir scribit adversus Montanum Priscam et Maximillam, et disserit Montanum et insanas vates ejus periisse suspendio. Serapion Antiochiæ episcopus floruit, et Apollonius senator martyr efficitur.

[195] Severus Pertinax genere Afer Tripolitanus ab oppido Lepti, qui se ex nomine imperatoris quem occisum ultus fuerat, Pertinacem appellari voluit; regnavit annis decem et septem. Hic natura sævus,

multis sæpe bellis lacessitus, fortissime quidem rem- A dogma delabitur, atque adversus Ecclesiam texit

publicam, sed laboriosissime rexit. Piscennium Ni-
grum, qui in Ægypto et Syria ad tyrannidem aspi-
raverat, apud Cyzicum vicit, et interfecit. Judæos et
Samaritas rebellare conantes ferro coercuit; Par-
thos, Arabas Adiabenosque superavit. Quinta hor-
tante a Nerone persecutione Christianos excrucia-
vit; plurimique sanctorum per diversas provincias
martyrio coronati; inter quos et Leonites, pater
Origenis, et Clemens Alexandrinæ Ecclesiæ, coro-
nati sunt. Tunc temporis et Irenæus Lugdumensis
cum maxima multitudine martyrium suum perfecit.
Et Paracodes Viennensis episcopus, clarus in fidei
doctrina, clarus in confessione persistens, mansit
in episcopatu usque ad Maximini tempora; cujus
tempore Zacharias Lugdunensis episcopus floruit. B
Claudio Albino qui se in Galliis Cæsarem fecerat,
Lugduni interfecto, Severus in Britannias bellum
transfert ubi magnis gravibusque præliis sæpe ge-
stis receptam partem insula a cæteris indomitis
gentibus vallo distinguendam putavit. Itaque ma-
gnam fossam firmissimumque vallum crebris insuper
turribus communitum per centum triginta et duo
millia passuum a mari ad mare duxit. lbique apud
Eboracum oppidum morbo obiit. Reliquit duos fi-
lios, Basilianum et Getam, quorum Geta hostis pu-
blicus interiit; Basilianus Antonini cognomine as-
sumpto regno potitus est. Perpetua et Felicitas
apud Carthaginem Africa in castris bestiis deputatæ
pro Christo Nonis Martiis. Symmachus interpres
quartus agnoscitur. Origenes Alexandriis studiis
eruditur; Victor annis tredecim Romanam Eccle-
siam rexit. Panthenus Stoicæ sectæ philosophus,
qui primum in Indiam a Demetrio Alexandria epi-
scopo ad docendum missus fuerat, viva voce et
exemplo Ecclesiam Christi instruit.

[212] Aurelius Antoninus Bassianus idemque Caracalla principatum adeptus mansit in eo annis non plene septem, patre Severo asperior, omnibus autem hominibus libidine intemperantior, qui etiam novercam suam Juliam uxorem duxit. Hierico quinta editio divinarum Scripturarum inventa est cujus auctor non apparet. Alexander episcopus Cappadociæ cum desiderio sanctorum locorum Hierosolymam veniret, vivente adhuc Narcisso episcopo persenilis ætatis Domino per revelationem idipsum monente, in loco Narcissi episcopus constituitur. Tertullianus Afer Centurionis proconsularis filius, omnium Ecclesiarum sermone celebratur. Aurelius Antoninus contra Parthos bellum moliens, inter Edessam et Carras ab hostibus circumventus occiditur

[219] Macrinus præfectus prætorii cum filio Diadumeno invasit imperium; emensoque anno apud Archelaidem militari tumultu occisus est. Tertullianus cujus supra meminimus, presbyter, usque ad mediam ætatem Ecclesiæ invidia postea et contu- · meliis clericorum Romanæ Ecclesiæ ad Montani

volumina.

[220] Marcus Aurelius Antoninus imperium adeptus, tenuit annis quatuor. Hic sacerdos Heliogabali templi, nullam sui nisi stuprorum, flagitiorum totiusque obscenitatis infamem satis memoriam reliquit. Tumultu militari exorto, Romæ cum matre interfectus est. In Palæstina Nicopolis, quæ prius Emaus vocabatur, urbs condita est. Hæc est Emaus quam Dominus post resurrectionem suam suo ingressu sanctificaredignatus est, legationis industriam pro ea suscipiente Julio Africano scriptore temporum. Sexta editio inventa est Nicopoli. Sabellius hæresiarches oritur. Hippolytus episcopus, multorum conditor opusculorum, temporum canonem conscripsit, et hucusque perduxit.

[224] Aurelius Alexander, senatus ac militum voluntate imperator creatus, tredecim annis digno æqui-tatis præconio præfuit. Cujus mater Mammaa Christiana Origenem presbyterum audire curavit, eumque Antiochia accitum summo honore habuit. Hic expeditione in Persas facta, Xerxem regem eorum victo roppressit. Sed militari tumultu apud Moguntiacum interfectus est. Urbanus, Romæ episcopus, multos nobilium ad fidem Christi et martyrium perduxit. Tunc temporis Cæcilia virgo, et Valerianus, et Tiburtius, atque Maximus, martyrium compleve

runt.

[234] Maximinus, nulla senatus voluntate, impe rator ab exercitu, postquam bellum in Germania C prospere gesserat, creatus, tres annos habuit. Hieadversum Ecclesiarum sacerdotes et clericos persecutionem exercet, maxime propter Christianam Alexandri, cui successerat, et Mammææ matris ejus familiam. Hunc Pupienus Aquileia interfecit. Pontianus et Anteros, Romanæ urbis episcopi, martyrio coronati, ac in cœmeterio Calixti sepulti.

[241] Gordianus imperator creatus, mansit in eo annis septem. Nam Pupienus, interfector Maximini, et frater ejus Albinus, qui usurpaverant imperium, scriptores ecclesiasticos nobilis habetur. Qui in mox in palatio sunt interfecti. Julius Africanus inter Chronicis suis refert se Alexandriam venisse, Heraclea opinione celeberrima provocatum, quem et in divinis et in philosophicis studiis, atque omni GræD corum doctrina instructissimum fama loqueretur. Origenes in Cæsarea Palestina Theodorum, cognomento Gregorium, et Athenodorum adolescentulos fratres, Ponti postea nobilissimos episcopos, divina philosophia imbuit. Fabianus, testimonio Spiritus sancti in specie columbæ super caput ejus descendentis, Romæ episcopus ordinatur, licet quidam hoc verius de Zepherino affirment. Florentinus quoque, episcopus Viennensis, vita et doctrina emicuit ;" mansit ad Galieni et Volusiani imperium, exsiliatusque martyrium complevit. Gordianus, admodum puer in Orientem ad bellum Parthicum profectus, suorum fraude, haud longe a Circeso super Euphratem, interfectus est.