27) Haec inscriptio in Editt. 1522-1541. deest. 28) et acuitur ut] in iisd. Editt. desunt. 29)] sic recte Ed. 1557.; Editt. 1522—1548. 7. 30) Tota haec regula ab Editt. 1522-1541. abest. 31) coniunctim] in iisd. Editt. deest.

tno verbalium substantivorum simplicium, ut σωτήρ.

ή verbalium substantivorum, ut γραφή.

Adde his pleraque in is quintae declinationis, ut άzgís, locusta.

Item in pos et λos et ŋs adiectivorum declinationis primae contractorum. Adeoque familiaris tonus est acutus ultimis nominum derivatorum, ut 9ɛós a 9ɛάw, contemplor, atque haec usu deprehendes, regulis complecti nemo sane poterit.

Regula 32) secunda.

Recti in os acutus manet et in accusativis et vocativis omnibus. Sic foemininam, sic neutram terminationem arbitrabere.

λευκός λευκόν λευκή

λευκήν.

Regula tertia.

Quorum nominativi acuti sunt, eorum ulti

mas in omnibus genitivis ac dativis inflectes

λευκός θεός

λευκοῦ Θεοῦ

της,

Ita fit et in nominibus verbalibus in τns, ut ποιητής ποιητοῦ. Aliarum terminationum obliquos declinando disces.

De polysyllabis seorsim 33).

Regula prima 33).

In polysyllaba, cuius ultima est longa, (modo non cadat in priorem regulam, ut å¿ŋÍýs,) penultima acuitur, Qoyevns, Aiorotéins, pi λοσοφία, θεολογία, ἑλένη. Tolle derivata et differentias γενετή, ἐλαιών.

Regula secunda.

In polysyllaba, cuius ultima est brevis, penultima longa, acuitur antepenultima, ut άvθρωπος, παράκλητος, διώκησις, ἐλέησον. Deme contractiones, ut лоιоμεν 34).

32) Regula] haec vox in Editt. 1522-1541. h. 1. et in seqq. deest.

33) seorsim. Regula prima] haec in Editt. 1522 1541. desunt.

34) Deme лоιойμεν.] haec in Editt. 1542. et seqq. h. 1. leguntur; in Editt. 1522-1541. eadem verbis,, penultima longa," et acuitur" interposita sunt.

Ergo est alia toni Graeci, alia Latini ratio. Iudicium Latini est e penultima; sic enim illorum grammatici: Penultima longa, accentus est in eadem.

Quare dices Latine paraclétus, dioecésis; Graece paracletus, dioecesis. Quid enim refert, Graece dicas an Latine? modo non male.

Regula tertia.

At si omnes breves sunt in polysyllaba, acutus est in antepenultima ἔλεγος, ἔλεος.

De disyllabis seorsim 35).
Regula prima 36).

Utraque brevi acutus est in priori, λóyos, τύπος, ὄνος. Νota derivata, Θεός, σοφός. Regula secunda.

Utraque longa prior acuitur, ἄρκτον, τύ πτω, ὄκνου. Tolle regulae superioris exempla, λευκοῦ.

Regula tertia.

Prior positu longa, brevi sequente, acuitur, ἄρτος, ὄκνος, μάντις, μάρτυς. Derivatorum cohors tollatur, χριστός.

Regula quarta.

Prior brevis, longa sequente, acuitur, λéyw, Túлоν, άßαž. Nota differentia, ut Jéα, 9ɛά; item derivata, ut xirov. Quo te loco rursus admoneo regulae supra positae de obliquis, 9ɛós, Θεοῦ, θεῷ, θεά, θεᾶς, θες 37).

De gravi seu syllabico tono. Gravis tonus, est communis pronuntiationis tenor, his syllabis, quae nec sunt acutae, nec inflexae, philosophia sola i acuitur, reliquae syllabae graves sunt. Deforme fuerit fortasse tot apices singulis syllabis inscribere, praesertim nihil praeter communem pronuntiandi modum designantes. Ideo suam fungens vicem, nunquam scribitur.

Aliquando vero in solis ultimis pro acuto scribitur consequentiae causa in legendo, et quasi cohaerentiae. Quis enim non audiat lubentius πατὴρ ἡμῶν, quam πατήρ ἡμῶν asperitate acuti, quasi segregatam vim sententiae ac mutilam? Sic 8) μovoizy Eows didάoze, pro 38) cows diἔρως δάσκει μουσικήν.

Sed de gravi disputantibus, occurrunt particulae quaedam differentiae causa gravem acuto non mutantes, nec econtra, ut 39) Tis quidam, et 39) Tís quis? inter quae duo facile internosces, cum aliis adhaerent dictionibus. Nam 39) tis quidam encliticon est, tís quis? non est encliticon. Obiter de enclinomenis hic nota.

Nomen inflectit supra se tonum: zovoά tνων 40).

Articulus pro τις usurpatus, δέδωκά τῳ, δέδω κά τινι.

Verba, φιλόσοφός εἰμι, ἐγώ φημι. Pronomina monosyllaba, δέδωκάς μοι, δίδω μί σοι ἀργύριον et 41) σφίσι.

Adverbia noτs, nus, et enclitica haec ab interrogativis ποτέ, πῶς distingues.

Coniunctiones κε, γε, τε, περ, ut Τηλέμαχος τε, σῶμά τε; non autem Τηλεμάχου τε, sed ΤηLeμázov Ts, unico tono. Neque enim mos est, acuta penultima in ultimam alium acutum constituere 2). Plerique grammaticorum longo examine isthaec per spondaicas, trochaicas, iambicas, dactylicas dictiones vestigant, nos ea aliis locis agemus.

De circumflexo. Regula prima.

Nunquam est in syllaba brevi circumflexio.

Regula secunda.

Nunquam est in syllaba positione longa circumflexio, ni eam contractio excuset. Alicubi et liquidae in causa sunt, cur in positione longam incidat circumflexus. Nam ut circumflexus

si

I. Isiwpa, Linguae proprietas. Atticus regulam de acuenda penultima, ultima sit longa, non servat in nominum quorundam flexu, ut 44) Mɛvéλews, Xeńσεws45), Eoμόλεως, γενέσεως.

Τρόπαιον commune, iuxta regulam supra, τQолаłoν Atticum est, quamquam hoc proprie analogicon est, e denominativi formula, tou n acuti in a circumflexum. Nec enim facile transfertur tonus, qui in ultima dictione fuit. Est enim 6) τρoлý; hinc non translato tono, sed inflexo, propter sequentem brevem, τooлaïov.

Καλῶς, σοφῶς communiter adverbia sunt, ut infra dicetur, a καλῶν, σοφῶν. Nam a genitivis adverbia hoc modo formantur, quare et iidem toni manent. Dores κάλως, σόφως fa

ciunt.

Φιλόσοφος commune, Doricum φιλοσόφος. Si lubet huc pro varietate dialectwn, collige literarum passiones, quibus mutatis saepe prosodiae

43) potest] sic Ed. 1542.; Editt. 1522-1541. poterit. 44) ut] in Editt, 1522—1541. his et aliis locis deest. 45) xonσews] sic Editt. 1542. et seqq.; Editt. 1522-1541. χρύσεως.

46) Est enim] haec in Editt. 1522-1541. desunt.

num transferunt, ut

nice, μόνος, μοῦνος.

II. Compositio 47).

Quae fines derivata acuunt, composita to

σοφός βροτός λογισμός λεκτός σκοπός γνωστός

ἐπίσκοπος

σύγνωστος.

Memineris quaeso huius capitis accurate; nullo enim prorsum alio modo crebrius toni transferuntur.

bale disyllabon breve nomini componitur, ut Variat item compositio tonum, cum 48) verτόκος partus, a τίκτω, θεότοκος. πολυπλόκος, a πλέκω.

Homerus πολυπλόκος vóos dixit, id est, vafer animus. λóyos sóλoyos. Atque id de brevibus. Longorum alia est ratio.

Atque in talibus si sit tonus in penultimis, active significant; passive, cum est in antepenultimis, ut 9sótozos, id est, genitus a Deo, 980Tózos, id est, pariens Deum.

III.49) Abscisio.

Алоxолn tonum integrae dictionis non mutat, manetque recisae dictionis syllabae is tonus, qui fuit integrae, etiam temporum repugnante lege. Aκουέμεναι pro ἀκούειν, Ionicum infnitivum est, et Homero perquam frequens, abscisim άzovéuev dicitur. An non harum syllabarum lex huic repugnat tono? sed huic apocopes regulae servies.

Idem fit in his, quae paragogis proferuntur, ut καλοῖς καλοῖσι, ἀνθρώποις ἀνθρώποισι. IV. 49) Transpositio.

Etiam ἀναστροφή 5) propositionum tonos traducit, oopías négi, quum pro regula dicas σοφίας πέρι, περὶ σοφίας.

47) II. Compositio.] sic scripsi, ut sequentibus inscriptionibus haec magis congruat; Editt. 1522-1541. habent inscriptionem: Compositio; in Camerarii Editt. legitur solus numerus: II.; in Ed. 1542. neutrum h. 1. invenitur.

48) cum] sic Ed. 1542.; Editt. 1522-1541. ut cum. 49) III. . . . IV.] sic Editt, 1542. et seqq.; in Editt. 15221541. hi numeri desunt.

50) Etiam vaσ700] sic Ed. 1542.; in Editt. 1522— 1541. desunt.

Alii syllabae accidentibus passiones quoque annumerant lectionis adminicula, quae ad puncta proprie pertinent. Sunt autem Απόστροφος,

Anooτoogos, Aversio', quae supra extremum dictionis in fine ponitur, estque signum elisae vocalis, ut κύρι ̓ ἐλέησον, pro κύριε ἐλέησον.

In poematis saepe initium dictionis occupat, ut est Callimachi hoc: δ'πόλλων οὐ παντὶ φαείνεται, ἀλλ ̓ ὅ,τις ἐσθλός. Apollo non cuivis apparet, sed bono; pro d'Aлólλwv.

Accidit autem haec elisio ex vocalibus a, e, L et o, ut ἀλλ ̓ ἴθι, μή μ' ἐρέθιζε, et καὶ νήεσσ ̓ ἡγήσατ' Αχαιών.

Ex diphthongis autem αι et or, ut βούλομ yo• et ou ás azoμai, quamquam posterius hoc rarius. Quo loco etiam illud notandum, quod consonans, circa quam elisio fit, si fuerit tenuis, sequente vocali aspirata, etiam ipsa in aspiratam suam convertitur, ut åv9' av, pro ἀντὶ ὧν, ἐφ' ἡμῶν, pro ἐπὶ ἡμῶν. Quod idem et in compositis servatur, ut agaiçovμai, ex ἀπὸ et αἱροῦμαι, κάθοδος ex κατά et ὁδός.

'Yqév, Subunio, syllabarum contrahendarum nota, ut qui_cunque.

Ὑποδιαστολή,

trema dictione ponitur, dictionem alteram ab alYлodiαoτoln, Subdistinctio, haec sub extera diducens, ut undèv, ayav. Usus passionum saepe ad discernendas homonymas voces confert, ut ὅ,τι ab ὅςτις, et ὅτι quoniam, et caetera 57).

Haec de prosodia. Vestrum erit et operam meam boni facere ac aequi, et frequenter 58), ne frustratus videar studio meo, regulis adsciscere usu linguae acervos exemplorum.

Etymologia.

Ervμoloría 59) Etymi ratio 6o) est. Etymum proprietas est61) dictionis. Dictionum aliae sunt Articulus, Nomen, Verbum, Participium, Pronomen, Adverbium, Coniunctio, Praepositio.

57) Alii syllabae et caetera.] haec hoc quidem loco in Editt. 1522-1541. desunt; vide supra p. 17. notam 6. 58) frequenter] sic Editt. 1542. sqq.; Editt. 1522—1541. frequentes.

59) Ervμohoyía] sic Editt. 1542. sqq.; in Editt. 1522 — 1541. deest.

60) ratio] sic Editt, 1522-1541. et Camerarii Editt.; Ed. 1542. dictio.

61) est] sic Editt. 1522-1541.; in Editt. 1542. sqq. deest.

Articulus.

Άρθρον Graeci ab ἀρτάω derivant, autore Manuele Moschopulo, quod hoc orationis membra cohaereant, nominum casus ac genera internoscantur. Minuta sermonis particula, sed quam si tollas, nihil aptum, nihil integrum, nihil Ut enim articulis vegetamus sonabis decens. corporis molem, ita articulis orationis partes discriminatas compingimus. Ignorat articulum omnino Latinus sermo, quare Latinis vocibus reddi aut exponi nequit. Nam quod grammatici nominum declinandorum casibus addiderunt, hic, haec, hoc, docendi gratia fecere, non quod sermo Latinus hos haberet articulos. Germanicus sermo habet articulum, nec Graeci articuli vim exacte cognoveris, nisi ex Germanico idiomate. De qua re plura disseremus in Constructionibus, ubi de articulo copiosius agemus, quod vix a quoquam videam hanc sermonis partem digne tractatam.

Accidunt articulo genera, Masculinum, Foemininum, Neutrum.

Numeri tres, Singularis, Dualis, Pluralis. Vincit enim Latinum sermonem Duali numero Graeca copia.

Casus quatuor, Nominativus 62), Genitivus, Dativus, Accusativus. Nam Vocativi nullus est articulus, sed eius vice utimur adverbio vocandi d. Ablativo Graecia in universum caret.

Accidit et figura. Sunt enim simplices articuli, ὁ ἡ τὸ, ὡς ἡ δ.

C/

Compositi ode, quod habet vim demonstrativi pronominis iste, öçлeо лεо öлɛo, qui quae quod, idem valet, quod simplex ös ö, östis, quicunque, quamquam et saepe pro simplici

usurpetur.