FEBRUARII I. VITA SANCTI EPHRÆM SYRI, DIACONI EDESSÆ (2), (1) AUCTORE GRÆCO INCERTO (3), INTERPRETE GERARDO VOSSIO (4). CAPUT PRIMUM.-Sanctus hic Pater noster Ephræm, A dienti jam ei in locum, et pertranseunti portain civi ex Oriente oriundus, Syrus genere, piis parentibus natus in Edessa (5). Vixit temporibus Constantini Magni regis, et aliorum qui post ipsum regnarunt. Abstinens a puero ab omni re mala. Cujus parentes eo adhuc puero, per somnium videlicet visionem conspexerunt, quod ex orc ipsius Ephræm vitis adscenderet (6) valde frugifera, quæ excrescebat, et replebat omnem sub cœlo regionem : veniebantque cuncta volatilia cœli, et comedebant de fructu vitis, et præter quæ comedebant, adhuc superabat fructus. Hic ab ætate juvenili eremum incoluit, compunctionis sibi abyssum vindicans, per quam et divinam Spiritus sancti gratiam suscepit., CAP. II. De quo, quidam divino afflatus spiritu, per somnium vidit virum terribilem, tenentem chartæ B volumen, et interrogabat : Quis, putas, accipere et custodire illud poterit? factaque est vox ad eum : Nullus alius, nisi Ephram servus meus. Quo quidem astante, et os aperiente, illudque devorante, illico fons sermonum a Deo proficiscentium scaturiit, compunctione et pœnitentia plenus, timorem commemorans judicii, et secundi cum majestate adventus universorum Regis et Domini Jesu Christi, veri Dei nostri, ut reddat unicuique secundum opera sua (Matth. xvi; Rom. 11). Præterea etiam divinorum dogmatum rectitudinem ac veritatem libris mandavit. CAP. III. Alius autem quidam sanctorum senum, rursus in visione vidit angelorum agmina (7) ex cœlis divino jussu descendentia, et in manibus caput, id est volumen intus et extra conscriptum tenentia. Et dicebant inter se : Cui debet liber iste committi? Et alius quidem hunc, et alii alios nominabant. Alii autem responderunt dicentes: Vere sancti et justi sunt isti: verumtamen nemini hoc volumen credi poterit, nisi Ephræm miti et humili corde. Viditque senex quod sancto Ephræm tradidissent 168 caput. Et surgens mane, audivit ex ore ipsius aptissimos pro aliorum instructione sermones, omnis compunctionis et timoris divini, velut ex fonte aliquo scaturiente, profluentes. Et agnovit senex, a Spiritu sancto illa suggeri, quæ ex illius ore manabant. C D tatis, occurrit mulier (9), quæ in civitate erat meretrix quam aspiciens servus Dei Ephræm, indoluit, sic secum loquens Domine Jesu Christe, despexisti preces servi tui Ephræm; quo pacto enim hæc de Scriptura mecum disserat? Substitit autem meretrix, intuens illum. Ad quam sanctus: Dic mihi, puella, quid subsistis, et ita intentis in me intueris oculis? Cui respondens meretrix, ait ad eum : Intueor te, quia ego mulier ex te viro sumpta sum. Tu autem ne me intuearis, sed terram ex qua tu vir sumptus es. Quæ cum audiret servus Dei Ephræm, suspexit, et glorificavit Deum, qui talem ei sapientiam dederat, ut ejusmodi ab ipsa responsum acciperet. Et cognovit suam a Deo nequaquam fuisse spretam orationem. Veniensque in urbem, diversatus est ibi. CAP. V. Casu autem juxta ejus hospitium alia meretrix (10) habitabat : quæ, cum ille per complures dies in urbe commoraretur, dixit ad eum: Benedic, domine abbas. Et fixis oculis fenestram intuens, vidit illam prospicientem, aitque ad eam; Deus benedicat tibi. Ad quem illa: Quid tuo deest septo atque domicilio? Cui sanctus: Tres lapides et argilla modica, ut fenestra obstruatur, per quam prospicis. Cui ipsa respondit, dicens : Cum primum te alloquor, rejicis me, ego dormire tecum cupio, et tu vel a collocutione me excludis? Respondens autem illi servus Dei Ephræm, ait : Si mecum dormire velis, veni quo dixero tibi, ut ibi simul dormiamus. Ad quem meretrix Dic mihi, inquit, locum, et veniam. Et sanctus ad illam : Si condormire mihi cupias, non poteris alio in loco, nisi in urbe media. Respondens autem illa, dixit ad illum: Et non erubescimus conspectum hominum? Et respondens magnus Ephræm, dixit ei: Si homines erubescimus, multo magis Deum erubescere simul et timere oportebit, qui novit etiam occulta hominum, quoniam ipse est, qui veniet judicaturus mundum, et redditurus unicuique secundum opera sua (Rom. 11). Hæc audiens meretrix, compuncta est ex verbis illius; et accedens procidit ante pedes ejus, plorans, dicensque: Serve Dei, deduc me in viam salutis, ut a multis meis malis operibusque improbis liberer. Sanctus autem senex multis eam admonens ex sacra Scriptura, confirmansque illius pœnitentiam, misit ipsam in monasterium, et salvavit ejus animam ex cœno flagitiorum. CAP. VI. Et discedens a civitate illa, venit Cæsaream Cappadociæ, ubi ingressus templum, reperit nonne nos pudet? Et ait ad illam : Si homines erubescis, quanto magis erubescere oportet Deum, abscondita tenebrarum redarguentem (1 Cor. iv). At illa confusa, re infecta abijt, nibil perficere cum illo valens, et ne ad iram quidem eum concitare. sanctum Basilium archiepiscopum concionantem ad A mus istud hic agere, in tanta hominum præsentia ? populum, et cœpit magna voce beatissimus Ephræm prædicare eum. Dicebant autem quidam de turba : Quis est iste peregrinus, qui sic laudat episcopum; quippe adulatur ipsi potius, ut aliquid ei largiatur. Peracta autem jam concione, ait Basilius: Accersite ad me hominem, qui insistebat laudando me. Et accersito eo, dicit ipsi: Quid ita instanter vociferabaris laudando me, domine Ephram? Respondens autem sanctus senex, dixit: Ideo perseverabam clamando, et laudando te, quia aspiciebam immaculatam columbam (11) stantem in humero tuo dextero, et in aures tibi suggerentem quæ populo concionabaris. Magnus autem Basilius Spiritu sancto plenus, ipsum agnovit, et dixit ad eum: Tu ne Ephræm es Syrus? Vere quemadmodum intellexi, sic et in te B bene beateque peractam, et cum se exemplum divinæ comperi, quietis amator. Scriptum habetur in propheta David Ephræm fortitudo capitis mei (Ps. LIX, CVI). Nam mansuetudo tua atque clementia, et simplicitas clara est, velut lumen apparens omnibus. CAP. VII.-Alibi rursus transeunte sancto Ephræm, fraudulenter accessit ad ipsum meretrix (12), quæ assentatorie eum ad turpem pertrahere nitebatur commistionem; sin minus, saltem ut ad indignationem ipsum commoveret, quod nemo unquam illum vidissel iratum. Qui dixit ad illam : Sequere me. Cum autem jam appropinquaret ad locum a magna civitatis turba frequentatum, dixit ad eam: Isto in loco veni, faciamus uti cupis (Pelag., libello x, n. 21). At illa videns turbam, dicit ad eum: Quomodo poteri CAP. VIII.-169 Atque ista sunt certamina Magni Ephræm. Vir enim erat clemens ac patiens, mansuetus, purus ac simplex, in cognitione divina velut omni fuco carens, secundum quod scriptum est (Job. 1), demissus atque modestus, humilis et compunctione plenus, supra fidem; ut etiam ipso jacente, vel ex solo aspectu (13) intuentes ipsum docere videretur. Totus precibus ad Deum fundendis intentus erat. Hic igitur sanctus pater noster, post vitam virtutis exhibuisset, plurimosque sanctæ doctrinæ sermones exposuisset, præscius sui obitus, composuit testamentum ad discipulos, et quoscunque monachos, de futuris eos commonefaciens, et sic modicum ægrotans, quievit in Domino, a monachis eremi sepulturæ traditus. Precibus igitur et intercessione sancti Ephræm, dignetur et nos peccatores Christus Deus noster facere imitatores divinæ vitæ ipsius, per quam consequi possimus misericordiam, et remissionem peccatorum nostrorum, in quæ collap i sumus. Quoniam ipsi Christo et Deo nostro convenit omnis honor et adoratio, cum Patre, et sancto ac vivifico Spiritu, in sæcula sæculorum. Amen. ROSWEYDI NOTATIO. (1) Eparam.] Martyrologium Romanum, 1 Februa- C rii: Sancti Ephræm Edessenæ Ecclesiæ diaconi, qui post multos labores pro fide Christi susceptos, sub Valente imperatore sanctitate el doctrina conspicuus quievit in Domino. Menologium Gracum, 18 Januarii: Natalis sancti Patris reverendissimi Ephræm Syri, ex patria Edessa, in cujus laudem exstat sermo sancti Gregorii Nysseni. › Ejusdem eodem die breve in Menæis habes elogium. (2) Diaconi Edessa.] la Hieronymus Catalogo illustrium Ecclesiæ Scriptorum, c. 115 Ephræm Edessenæ Ecclesia diaconus, multa Syro sermone composuit; el ad sanctam venit claritudinem, ut post lectionem Scripturarum publice in quibusdam ecclesiis ejus scripta recitentur. Legi ejus de Spiritu sancto Græcum volumen, quod quidam de Syriaca lingua verterat, et acumen sublimis ingenii etiam in translatione cognovi. Decessit sub Valente Principe. Palladius quoque, cap. 101 Lausiacæ historia diaconum Ecclesiæ Edessenæ vocat. (3) Græco incerto.] Inventa est hæc Vita Romæ in D velustissimis Mss. Græcis Vaticanis et aliis anonyma; nisi quod in vetustissimo manuscripto Græco Cod. Bibliothec. Cryptæ fer., sub litt. xx, ejusmodi inscriptio reperitur : Περὶ τοῦ Κυροῦ Ἔφραιμ. ἴσ. τοῦ Appiloxiou inoxánov. De Domno Ephram, forte, Amphilochii episcopi. Habes egregium Ephræm encomium a Gregorio Nysseno Græce conscriptum, Gerardo Vossio interprete, inter Opera Ephræm, et in postrema Nysseni editione qui testatur, ex variis scriptis Ephræm Vitam ejus se concinnasse, et sedulæ instar apis, ex plurimis floribus favum spiritualem confecisse. Metaphrastes quoque vitam Ephræm conscripsit, quam habet Lipomanus tomo V de V.tis sanctorum, et Surius tomo I. De Ephræm quoque Vincentius, in Spec, historial. lib. xIV, cap. 86; Antoninus, part. 11, tit. IX, cap. 4, § 1 et 2. Petrus episcopus Equilinus in Catalogo sanctorum, lib. II, cap. 70, qui sua desumpserunt ex Vita sancti Basilii per Amphilochium, quæ in ejus Vita præcedente habes cap. 11. (4) Gerardo Vossio. 'Fuit hic doctor Theologus, præpositus Tungrensis, patria Borchlonius, e comitatu Lossensi, dioecesis Leodiensis. Qui multis annis Romæ vixit, et varia Patrum Opera e Græcia in Latinum deduxit. Quorum, qui volet, catalogum reperiet in fine tomi III Operum S. P. N. Ephræm. (5) Natus in Edessa.] Ita etiam Metaphrastes. Sozomenus, libro III, cap. 15, Nisibi notum ait: "05 iz Νισιβῆς ὤν, τῶν τῇδε ἐπιχωρίων τὸ γένος εἶχεν : « Qui Nisibi natus, genus ex illius urbis indigenis duxit. › (6) Vitis ascenderet.] Eamdem visionem habes assertore Gregorio Nysseno in eacomio sancti Ephræm, et Metaphraste in ejus Via, et Menologio Græco manuscripto cardinalis Cremonensis, capite ultimo præcedentis Vitæ citato. (7) Angelorum agmina.] Et hujus visionis assertorem habes Nyssenum jam citatum, et Metaphr. (8) Visenda Edessenorum urbis.] Non ex novitate quadam, sed desiderio invisendi loca sancta, et hau. riendi aliquam utilitatem ex consortio sapientum, et eam quoque aliis impartiendi. Nyssenus supra: Hisce vero de causis eo concessit, ut loca ibi sancta inviseret, tum ut sapientem aliquem conveniret viac cognitionis ipse fructum vel caperet, vel aliis præberet. Eo animo Ephræm properasse Edessam, refert etiam Metaphrastes. rum (9) Occurrit mulier.] Eadem habes apud Gregorium Nyssenum in encomio sancti Ephræm, item apud Metaphrastem. (10) Alia meretrix.] Hane historiam, opinor, respicit Gregorius Nyssenus in encomio sancti Ephræm, dum ait: Ex impudica pudicam, ex lasciva gravem, A in similitudine columbæ tractantis frequentissime ex inquinata puram castamque reddidit. Tota est perspexisset. Et sequenti capite subdit Joannes apud Metapurastem, ubi quod hic est tuo septo, ibi Diaconus: Hinc est quod consuetudinaliter Spiritus es in cibo. sanctus in specie columbæ super scribentis Gregorii caput depingitur. > (11) Immaculatam columbam.] Idem narrat Gregorius Nyssenus in encomio Ephræm, et habes etiam apud Metaphrastem. Simile babes in Vita sancti Gregorii apud Joannem Daconum, libro iv, cap. 69, ubi Petrus Diacopus, qui sancti Gregorii familiarissimus fuit, narrat, quod super caput (Gregorii) ipse Spiritum sanctum (12) Meretrix.] Idem habes infra, libro v De Vitis Patrum; apud Pelagium, libello x, n. 24. (13) Vel ex solo aspectu.] Nyssenus, supra: Aspeclusque ejus angelicus sufficiens erat, qui per se absque ulla oratione intuentes ad commiserationem permoveret. JANUARII v. VITA SANCTI SIMEONIS, STYLITÆ (2), AUCTORE ANTONIO (3) EJUS DISCIPULO. CAPUT PRIMUM. 170 Sanctus Simeon ex utero ma- B Et die quinta egrediens abbas Timotheus, interrotris suæ electus est a Domino, et meditabatur parere C et placere illi erat autem isti pater Susocion (4) no- CAP. II. Et statim exiens beatus Simon de ecclesia, ibat in monasterium sancti Timothei (6) magnifici viri (7); et procidens ante fores monasterii, jaceLat per dies quinque non manducans neque bibens. gavit eum, dicens : unde es, fili? aut quos parentes habes qui sic afflictus es? aut quod est nomen tuum, ne forte aliquid mali gesseris, aut forsitan servus sis, et dominum tuum fugias? Tunc beatus Simeon cum lacrymis dixit: Nequaquam, domine, sed opto ut sim servus Dei, si ipse voluerit, quia volo servare animam meam perditam. Jube ergo me introire in monasterium, et omnibus deservire; noli me foris diutius dimittere. Tunc apprehensa manu ejus, introduxit eum abbas in monasterium, dicens fratri. bus Filioli mei, ecce trado vobis istum fratrem, docete eum canones monasterii. Fecit autem in monasterio quasi menses quatuor, serviens omnibus sine querela, in quibus Psalterium ex integro memoriæ commendavit, quotidie percipiens cibum divinum. Cibum vero quem simul cum fratribus accipiebat, tacite pauperibus erogabat, non sollicitus de crastino. Fratres ergo ad vesperam, ille vero septimo die cibum sumebat. CAP. III.-Una autem dierum ingressus ad puteum aquam haurire, sumpsit funem de situla, unde fratres aquam hauriebant, et involvit eum toti corpori suo nudo a renibus usque ad collum; et ingressus, dicit fratribus: Exivi haurire aquam, et non inveni funem in situla. Et illi dixerunt: Tace, frater, ne forte agnoscat abbas, quousque tempus prætereat. Putrefactum est autem corpus ejus de obligatione et asperitate funis, quia 171 secabat eum usque ad os-a; ingressus est enim in carnem ita, ut vix appareret. Quadam autem die exeuntes aliqui de fratribus, invenerunt eum cibum suum dantem pauperibus; et regressi, dixerunt abbati: unde nobis adduxisti hominem istum? Non possumus abstinere sicut ille; de Dominica enim in Dominicam jejunat, cibos quos accipit pauperibus erogat: sed et fetor gravissimus egreditur de corpore ejus, ita ut nullus juxta eum stare possit; et cum ambulat, vermes de corpore ejus cadunt, lectusque ejus plenus est vermibus. Tunc exiens abbas invenit sicut illi dixerunt; cui ait: Fili, quid est quod dicunt fratres de te? Non A tibi sufficit jejunare sicut nos? An non audivisti Evangelium, de doctoribus dicens (Matth. x), quia non est discipulus super magistrum : erit autem omnis perfectus, si sit sicut doctor ejus? dic mihi, fili, fetor iste unde procedit?, Stans beatus Simeon, nihil respondit. Et iratus abbas, jussit eum spoliari, et invenerunt funem circa corpus ejus, ita ut nihil pareret de eo nisi summitas tantum. Exclamans autem abbas voce magna, dixit: unde nobis advenit iste homo, destruere volens regulam monasterii ? Rogo ergo te, discede hinc, et perge quo vis: cum multo tamen dolore et labore tulerunt a corpore ejus funem, de quo erat involutus, una cum carne ejus putrida. Facientes autem illi studium per multos dies, sana verunt eum. CAP. V. Post hæc egressus occulte, pergit non longe a monasterio, ibique multo tempore fuit, ædificavitque sibi clausuram ex lapide sicco (8), ibique fuit annos tres, et veniebant ad eum multi ad orationem. Deinde fecit columnellan cubitorum quatuor, stetitque in ea annos quatuor. Crescebat autem de eo fama sancta per orbem terræ, et faciunt ei columnam habentem cubitos duodecim, et stetit in ea annos duodecim. Rursumque fecerunt columnam cubitorum viginti, stetitque in ea annos duodecim. Tunc congregati sunt omnes habitatores loci illius, et ædifi· caverunt juxta ipsam columnam basilicas duas, et columnam cubitorum triginta, et super ipsam stetit anuos quatuor, et cœpit virtutes facere. Multi languidi veniebant ad eum, et dæmonia habentes, et cuB rabat eos: cæci visum recipiebant, debilium manus restituebantur, surdi auditum recipiebant, leprosi mundabantur. Multas hic gentes inclinavit ad fidem Christianam, id est, Sarracenos, Persas, Armacenos (9) et Laotos (10), similiter et Allophylos. Audientesque de eo et de virtutibus ejus, conveniebant et adorabant eum. CAP. IV. Sanatus autem post hæc, exivit de monasterio, nullo sciente; et ingressus, est puteum desertum, ubi non erat aqua, non longe a monasterio, ubi immundi spiritus inhabitabant. Et ipsa nocte revelatum est abbati quod multitudo populorum circumdarent monasterium suum cum fustibus et gladiis, dicentes: Da nobis servum Dei Simeonem, Timothee. Sin autem, incendemus te cum monasterio tuo, quoniam exasperasti hominem justum. Qui evigilans, ait fratribus: Filioli mei, visionem vidi, et multum turbatus sum in ea. Et in alia nocte vidit multitudinem virorum fortium astantium et dicentium ei : Da nobis servum Dei Simeonem; dilectus est enim Deo et angelis; quare illum vexasti? major te est apud Deum; omnes enim angeli contristantur propter C illum. Ipsum autem præponere habet Deus in mundo, ita ut per illum multa signa fiant, qualia nemo fecit. Tunc exsurgens abbas, cum magno timore dixit fratribus: Requirite mihi hominem illum, et adducite in hunc locum, ne forte omnes moriamur propter illum. Vere enim sanctus Dei est; mirabilia enim magna vidi et audivi de illo. Tunc omnes monachi exierunt eum quærere, et omnia perlustrantes et non invenientes, renuntiaverunt abbati dicentes : Nullum locum reliquimus, ubi eum non quæsissemus, nisi tantum in deserto puteo. Respondit abbas : Rogo vos, fratres, ite ad perquirendum eum, sed et ego vadam vobiscum. Vere sanctus et servus Dei est. Et sumens secum quinque ex illis, venit ad puteum. Et faciens orationem, descendit cum fratribus D in puteum. Vidensque illum beatus Simeon, cœpit rogare, dicens: Rogo vos, servi Dei, dimittite me una hora, ut reddam spiritum meum; adhuc enim modicum, deficiens est. Valde autem fatigatur anima mea, quoniam exasperavi Dominum. Dixitque ad illum abbas Veni, serve Dei, ut deducamus te in monasterium; cognovi enim de te quia servus Dei es. Illo vero nolente, adducunt eum vi ad monasterium, et omnes prosternunt se ad pedes ejus, flentes et dicentes: Peccavimus in te, famule Dei, indulge nobis. Beatus autem Simeon gemebat, dicens: Quare gravatis infelicem et peccatorem? Vos autem estis servi Dei et Patres. Stetit autem ibi quasi annum unum. CAP. VI.-Tunc invidus diabolus transformavit se in speciem angeli, fulgens in splendore cum equis igneis. Et currus igneus apparuit juxta columnam, ubi stabat beatus Simeon, 172 illuxitque cum fulgore et splendore quasi specie Angeli fulgens. Et dixit diabolus blandis sermonibus: Simeon, audi verba mea, quæ tibi Dominus mandavit. Misit me angelum suum cum curru igneo et equis igneis, ut rapiam te, quomodo rapui Eliam [IV Reg. 1). Tempus tuum jam est. Et tu similiter ascende jam mecum in currum, quia Dominus coeli et terræ transmisit hunc. Ascendamus pariter in cœlos, ut videant te angeli et archangeli cum Maria matre Domini, cum apostolis et Martyribus, confessoribus et prophetis, quia gaudent videre te, ut ores Dominum qui te fecit ad imaginem suam. Etiam locutus sum tibi, ne tardes ascendere. Simeon completa oratione, dixit: Domine, vis rapere me peccatorem in cœlum? Et elevans dexterum pedem ut ascenderet in currum, levavit dexteram manum, et fecit signaculum Christi. Cum signum crucis fecisset, continuo diabolus nusquam comparuit, cum argumento suo evanuit sicut pulvis ante faciem venti. Tunc intellexit Simeon artem esse diaboli. CAP. VII.-Reversus ergo in se, dixit pedi suo : Non reverteris retrorsum hinc, sed stabis hic usque ad obitum meum, donec accersiat Dominus me peccatorem. Interea diabolus in frigore apposuit vulnus super femur ejus, et putrefactum est ita ut multitudo vermium scatescens de eo, descenderet de corpore ejus, decurrebatque de pedibus ejus in columnam, et de columna in terram. Anno autem integro stetit in columna super unum pedem. Quidam autem juvenis astitit ei, Antonius nomine, qui vidit et scripsit hæc. Juxta præceptum illius colligebat vermes, qui cadebant ad terram, porrigebatque illi sursum. At ille ponebat eos sibi in ipso vulnere, ad similitu dinem justi Job, dicens: Manducate quod vobis Do- A impiorum mergis in perditionem, qui duos leones minus dedit, CAP. VIII. Audiens autem Basilicus rex Saracenorum (11) famam ejus, venit ad eum. Videns autem illum stantem sursum et orantem, subito cecidit vermis de corpore ejus. At ille currens apprehendit eum in fide, et posuit super oculos suos (12). Et vi dens Simeon, ait: Quare hoc fecisti, vir illustris, et me gravasti; vermis est enim de corpore meo putrido. Et cum hæc audisset rex Basilicus, aperiens manum suam, invenit margaritam pretiosissimam. Et dixit ad beatum Simeonem : Non est vermis putridus, sed margarita pretiosissima; cui ille respondit: Homo, secundum fidem tuam data est tibi, et benedicitur in manibus tuis omnibus diebus vitæ tuæ. Et ita ingressus est homo ille plenus fide. humiliasti, et fortia Chaldæorum incendia mitigasti servis tuis (Dan. vi), qui Eliam corvis deferentibus escam pavisti (111 Reg. xvi), suscipe animam ejus in pace, et colloca eam in locum patrum sanctorum, quia tibi est potestas in sæcula sæculorum. CAP. X. Post hos vero dies rursum fecerunt ei columnam habentem cubitos quadraginta, et 173 stetit super ipsam annos sedecim usque ad obitum suum. In quo tempore draco grandis nimis habitabat juxta eum in partibus Aquilonis, unde nec herba ibidem nascebatur, cui etiam intravit lignum in oculo dextero. Et ecce quadam die veniebat cæcus ille draco, et trahens se applicuit ad habitaculum in quo vir Dei morabatur, totus in gyrum se compliBeans, quasi veniam poscens, humiliatoque capite jacebat. Quem beato Simeone intuente, statim exivit de oculo ejus lignum habens cubitum unum. Videntes autem omnes, glorificaverunt Deum, tamen ab eo fugerunt propter metum. Sed bestia ipsa involvit se, et mansit in uno loco immobilis, quandiu omnis populus pertransiret. Deinde surgens, adoravit ostium monasterii fere per duas horas, et sic reversa est in cubile suum, et neminem læsit. CAP. IX. Post multum vero temporis, audiens mater (13) ejus famam de eo, venit videre eum ; sed prohibita est videre eum, quia locum illum mulier non ingrediebatur (14). Cum autem audisset beatus Simeon vocem matris suæ, dixit ei: Sustine, mater, modicum tempus, et simul nos videbimus, si Deus voluerit. At illa hæc audiens, flere cœpit, et rogare ut eum videret, et solutis crinibus, increpabat eum, dicens: Fili, quare hoc fecisti ? pro utero quo te portavi, satiasti me luctu; pro laetatione qua te lactavi, dedisti mihi lacrymas; pro osculo quo te osculata sum, dedisti mihi amaras cordis angustias; pro dolore et labore quem passa sum, imposuisti mihi sævissimas plagas. Et tantum locuta C est, ut nos omnes faceret flere. Audiens beatus Simeon vocem genitricis suæ, posuit faciem suam in manus suas, et ploravit amare, mandavitque illi, dicens: Domina mater, quiesce modicum tempus, et videbimus nos in æterna requie. At illa cœpit dicere: Per Christum qui te plasmavit, si est possibilitas videndi te, in tanto tempore alienum a me, permitte me videre te, aut si non, vel vocem tuam audiam, et statim moriar, quia pater tuus in tristitia propter te mortuus est. Et nunc ne in meipsa amaritudine perdas, fili. Hæc dicens, præ tristitia et planciu in somnum conversa est: habebat autem tres dies et tres noctes, non cessans deprecari eum. Tunc beatus Simeon oravit ad Dominum pro illa, et statim reddidit spiritum. Colligentes vero corpu- D sculum ejus, adduxerunt in conspectu ejus. Et ille flens, ait: Dominus suscipiat te in gaudio, quia tribulata es propter me, et portasti me in utero mensibus novem, atque lactasti simul etiam et nutristi cum labore. Hæc eo dicente, matris vultus sudabat, et corpus ejus commotum est, nobis omnibus inspicientibus. Ille autem elevans oculos ad cœlum, dixit: Domine Deus virtutum,qui sedes super Cherubim, et scrutaris fundamenta abyssi, qui cognovisti Adam antequam esset, qui promisisti regni cœlorum divitias diligentibus te, qui locutus es Moysi in rubo ignis (Exod. 1), qui benedixisti Abraham patrem nostrum (Gen. xx11), qui introducis in paradisun animas justorum, et animas PATROL. LXXIII CAP. XI. Mulier quædam sitiens nocte, venit ad hydriam aquam bibere, in qua erat parvulus serpens; et bibens, deglutivit illum, et crevit in utero ejus. Sed multi medici, et incantatores, et magi, adhibentes studium, nihil profecerunt. Post aliquod vero tempus adducitur ad sanctum Simeonem; at ille jussit eam poni in terram, et de aqua monasterii in os ejus mitti. Tunc exclamavit fortiter, et statim exivit de ore ejus serpens, cujus longitudo erat cubitorum trium. Eadem hora crepuit serpens, qui etiam ad multorum testimonium suspensus est ibi septem diebus. Et sana facta est mulier ex illa hora CAP. XII. - Virtutes ejus quamvis alicujus facundia enumerare vix valeat, tamen prout sunt vires, omnino silentio eas tegi minime patiar. Factum est autem ut aqua in loco non inveniretur, et totus populus periclitabatur, et omnia animalia præ aquæ penuria. Videns vero sanctus Simeon contritionem eorum, stetit ad orationem. Circa decimam autem diei horam subito dirupta est terra, et factum est chaos magnum ab Orientali parte ipsius monasterii; et inventa est quasi spelunca, inestimabiliter multam habens aquam. Tunc jussit fodi septem cubitis, et ex eo tempore superabundavit aqua in illo loco usque in præsentem diem. Quo in tempore expetentes quidam de longe orationem ipsius et opera, meridiana hora diverterunt paululum ad umbraculum arboris propter æstum ad repausandum. Cumque sederent, ecce subito prægnans cerva præteribat secus illos, et dixerunt ad illam Per orationem sancti Simeonis te conjuramus: modicura sta, ut te comprehendamus. Quæ stetit eadem hora. Apprehendentesque eam, occiderunt, et comederunt partem aliquam ex ea. Statimque obmutuerunt, et sic veniebant, sicut et cerva illa. Curren 11 |