subjecti, quæ respicit sensum justificationis, quæ licet poset Subjecti. sibilis sit ex natura fidei, imo et necessaria ad pacem et solatium animæ nostræ conciliandum, non tamen est in eodem semper gradu, sed perfectior vel imperfectior pro ratione fidei, adeo ut nullus unquam fidelis fuerit, ne Abrahamo quidem, Gen. xvii. 17, vel Davide, Psal. xlii. 5, 11, exceptis, cui non cum dubitationibus de gratia fuerit luctandum. Quomodo autem utraque certitudo Justificationi competat, supra fusius ostensum est, quum de Perseverantia et Certitudine fidei dictum est, Loco XV. Quæst. 16, et 17. LOCUS DECIMUS SEPTIMUS. DE SANCTIFICATIONE ET BONIS OPERIBUS. QUÆSTIO PRIMA. Quid sit Sanctificatio, Et Quomodo distinguatur a Justificatione, et ab ea tamen sit inseparabilis? I. Ut Christus nobis factus est a Deo Justitia, et Sanctificatio, 1 Cor. i. 30, non divisim, sed conjunctim, nec confuse, sed distincte; Ita beneficium sanctificationis Justificationem immediate sequitur, ut cum ea inseparabiliter connexum, sed tamen realiter ab ea distinctum. homonymia. II. Sanctificationis vox non hic usurpatur late pro sepaSanctificationis ratione qualibet ab usu communi, et consecratione ad usum sacrum, ut sæpe sumitur in Scriptura quoad res sacras, quæ fit vel per institutionem, qualis est sanctificatio diei septimi, vel per relationem signi, qualis est sanctificatio Elementorum in Sacramentis, vel per manifestationem, quomodo Deus dicitur ab hominibus sanctificari, 1 Pet. iii. 15; Vel pro sanctitate fœderali per externam vocationem, quomodo Israël dicitur sanctitas Jehovæ, Jer. ii. 3. Sed stricte pro reali et interna hominis renovatione, per quam Deus hominem per fidem Christo insitum et justificatum, ministerio Verbi et efficacia Spiritus, magis magisque a nativa vitiositate liberat, et ad suam Imaginem reformat. Ita cum separatione a mundo et peccato, et consecratione ad Dei cultum, innuit ipsius naturæ renovationem. III. Quia vero realis ista hominis mutatio fit diversis gradibus, vel per Vocationem efficacem, quæ importat donationem fidei, et resipiscentiæ per fidem, et translationem a statu peccati ad statum gratiæ; vel per regenerationem, quæ renovationem naturæ corruptæ dicit; vel per sanctitatis infusionem et praxim: Hinc sanctificatio modo late extenditur ad totum statum fidelis, et complectitur etiam ipsam Vocationem, quo sensu Paulus in Epist. ad Heb. designat sæpe fidelés per roús àyıaçquívovs, eos qui sanctificantur, Heb. ii. 11, et x. 14; modo strictius et magis proprie pro renovatione ad Imaginem Dei, quæ sequitur justificationem, quæ hic inchoatur in hac vita per regenerationem, et promovetur per sanctitatis et bonorum operum exercitium, donec consummetur in altera per gloriam. Hoc sensu modo passive sumitur, quatenus fit a Deo in nobis, modo active quatenus debet fieri a nobis, Deo in nobis et per nos hoc opus peragente. PARS II. 2Q |