LOCUS DECIMUS SEXTUS. DE JUSTIFICATION E. QUÆSTIO PRIMA. An Verbum Justificandi hoc in argumento sumatur semper sensu forensi; An etiam morali et physico? Prius Affirm.; Poster. Neg.; contra Pontificios. I. Ut in catena salutis Justificatio sequitur Vocationem, Rom. viii. 30, et passim proponitur ut primarius fidei effectus, Locum de Vocatione et Fide excipit Locus de Justificatione, qui eo majori studio et accuratione tractandus, quo doctrina hæc salutaris majoris est momenti in Religione. Luthero dicitur Articulus stantis, et cadentis Ecclesiæ; aliis Christianorum, peculium et Christianismi basis non abs re vocatur, præcipuumque Religionis Christianæ propugnaculum, quo adulterato vel subverso impossibile est puritatem doctrinæ in aliis locis retinere. Unde Satan omnibus modis hunc articulum corrumpere ab omni ævo est conatus: Ut præcipue factum est in Papatu; Quam ob rem inter primarias Secessionis nostræ ab Ecclesia Romana, et Reformationis causas merito reponitur. II. Licet vero nonnulli ex Pontificiis cordatioribus vi veritatis victi sanius cæteris de hoc articulo senserint et locuti sint; Nec desint etiam ex Nostris, qui studio minuendarum Controversiarum ducti, censeant circa illum non tantam esse dissidii materiam, et non paucas hic esse logomachias: Certum tamen est non verbales, sed reales multas, et magni momenti controversias nobis cum Pontificiis adhuc intercedere in hoc argumento, ut ex sequentibus fiet manifestum. III. Quia vero ex falsa et præpostera Verbi explicatione, Rei ipsius veritas mirum quantum est obscurata; primo genuinus ejus sensus, et in hoc potissimum argumento, aperiendus est, quo posito facilius rei ipsius naturam assequi poterimus. Homonymia Ver IV. Verbum p, cui respondet rò dina apud Græcos, bi Justificare. et Justificare apud Latinos, bifariam sumitur in Scriptura, Proprie et Improprie. Proprie verbum est forense, quod ponitur pro absolvere aliquem in judicio, vel justum habere, et declarare, oppositum verbo condemnare et accusare, ut Exod. xxiii. 7, Deut. xxv. 1, Prov. xvii. 15, Luc. xviii. 14, Rom. iii. iv, v. Inde extra judicium sumitur pro justum aliquem agnoscere et celebrare, idque, Vel merito, ut quum terminatur ad Deum, quomodo homines dicuntur justificare Deum, quum eum ut justum celebrant, Psal. li. 4; Sapientia dicitur justificata a liberis suis, Matth. xi. 9, Luc. vii. 35, id. agnita et celebrata talis, Veľ doğuotās ut quum Pharisæi dicuntur seipsos justificare, Luc. xvi. 15. Improprie, Vel ministerialiter usurpatur pro adducere ad justitiam, Dan. xii. 3, ubi eò ~p~-~videtur nynov ; quia dum præcones Evangelii instituunt et docent fideles, eo ipso eos justificant ministerialiter, scilicet docendo eos verum modum, quo possunt justificari, eodem sensu quo servare dicuntur, 1 Tim. iv. 16. Vel synecd., antecedente posito pro consequenti, pro liberare, Rom. vi. 7, "qui mortuus est, justificatus est a peccato,' id. est liberatus. Vel comparate, Ezec. xvi. 51, 52, ubi propter collationem peccatorum Israëlis et Samariæ, Israël dicitur justificare Samariam, et, crescentibus Judæ peccatis, Juda dicitur justificasse Israelem, Jer. iii. 11, quia Israël justior erat Juda, id. peccata ejus minora erant peccatis Judæ. Status Quæs V. Hinc vero oritur Quæstio cum Pontificiis, De acceptione istius vocis, An sensu forensi demum sumenda sit tionis. in hoc negotio; Annon etiam sensu physico et morali sumi debeat pro infusione justitiæ et Justificatione, si ita loqui licet, vel per acquisitionem, vel per ejus incrementum? Nam illi non negant quidem Justificationis vocem, et verbum justificandi forensi sensu sæpe sumi, et in hoc etiam argumento, ut Bellarm., lib. i. de Justifi., cap. i., Tirin. Contro. 15, nu. 1, Tolet. ad Rom. ii., Anno. 13, et alii non pauci. Sed hoc non volunt esse perpetuum, sed sæpe significare veram productionem, acquisitionem, vel augmentum Justitiæ; et hoc imprimis locum habere, quando agitur de hominis justificatione coram Deo. Unde distinguunt Justificationem in primam et secundam. Prima est per quam homo ex injusto fit justus, Secunda, per quam ex justo fit justior. Unde Bellarminus, lib. ii. cap. 2, "Justificatio sine dubio quidam motus est de peccato d Justitiam, et nomen accipit a termino ad quem ducit, ut omnes alii motus similes, illuminatio, calefactio; non igitur potest intelligi vera justificati, nisi aliqua præter remissionem peccati justitia acquiratur ;" Thom. 1, 2, q. 113, "Justificatio passive accepta importat motum ad justificationem, sicut calefactio motum ad calorem." Nos vero licet non negemus non unam esse istius vocis significationem, et diversimode sumi in Scriptura, modo proprie, modo improprie, ut jam dictum, pertendimus tamen nunquam pro infusione justitiæ sumi, sed semper quoties Scriptura de justificatione nostra ex professo loquitur, et tanquam in sua sede, forensi ratione esse exponendam. VI. Rationes sunt: 1. Quia loca, quæ de JustificaVerbum justifi- tione agunt, non alium quam forensem sensum admittunt, rense probatur. Job. ix. 3, Psal. cxliii. 2, Rom. iii. 28, et iv. 1, 2, 3, Act. xiii. 39, et alibi, ubi processus judicialis proponitur, et mentio fit Legis accusantis; Reorum, qui sunt dixi, Rom. iii. 19; Chirographi obstringentis, Col. ii. 14; Justitiæ divinæ pœnam postulantis, Rom. iii. 24, 26; Advocati causam agentis, 1 Joh. ii. 1; Satisfactionis et justitiæ imputatæ, Rom. iv., et v.; Throni gratiæ coram quo absolvimur, Heb. iv. 16; Judicis sententiam fercntis, Rom. iii. 20, et peccatores absolventis, Rom. iv. 5. candi esse fo VII. 2. Quia Justificatio in hoc negotio opponitur condemnationi; "Quis intentabit crimina adversus Electos Dei? Deus est qui justificat, quis est qui condemnet?" Rom. viii. 33. Ut ergo accusatio et condemnatio non fit nisi in judicio; Ita nec justificatio. Nec concipi potest quomodo Deus possit dici condemnare aut justificare, nisi vel adjudicando ad pœnam, vel ab ea judicialiter nos absolvendo, quod Toletus fateri cogitur in h. 1.; "Justificandi verbum in hoc loco in ea significatione accipitur, quæ est opposita antitheto, nimirum condemnationi, ut idem sit in hoc loco justificare, ac justum pronunciare, sicut Judex sua sententia innocentem absolvit et pronunciat." Cornelius a Lapide, qui alias omnem lapidem movet ad obscurandam veritatem, vi veritatis tamen victus agnoscit, Deum justificare id. ab intenta peccati et Dæmonis actione absolvere, justosque pronunciare. VIII. 3. Quia phrases æquipollentes, quibus justificatio nostra describitur, sunt judiciales; quales sunt non venire in judicium, Joh. v. 24; non condemnari, Joh. iii. 18; remittere peccata, imputare justitiam, Rom. iv.; reconciliari, Rom. v. 10, 2 Cor. v. 19; et sim. 4. Eo sensu debet usurpari ista locutio, quo usurpata est a Paulo in disputatione adversus Judæos; At certum est non actum ibi fuisse de infusione justitiæ, An scilicet ex fide, An vero ex operibus Legis infunderetur in hominem habitus justitiæ, Sed quomodo homo peccator posset coram Dei judicio subsistere, et jus ad vitam consequi, An per opera Legis, ut Judæi sibi imaginabantur, An vero per fidem Christi: Et cum cogitatio de Justificatione nata sit haud dubie ex metu Judicii divini, et iræ venturæ, non potest alio sensu quam forensi usurpari; quomodo usurpata est in origine quæstionum istarum, quæ motæ sunt superiori seculo occasione Indulgentiarum, Satisfactionum et remissionis peccatorum. 5. Denique, nisi sensu forensi sumatur hæc vox, confundetur cum Sanctificatione, quas tamen esse distinctas, et rei natura, et Scripturæ vox non semel asserit. Fontes Solutionum. IX. Licet vox Justificationis in quibusdam Scripturæ locis a propria significatione recederet, et alio quam forensi sensu sumeretur; Non sequeretur perperam a nostris sumi judicialiter, quia proprius sensus spectandus est in iis locis, in quibus sedes est istius doctrinæ. 2. Quamvis forte non sumeretur præcise sensu forensi, pro eo quod est justum pronunciare, et absolvere in judicio, non sumi tamen posse sensu physico pro infusione justitiæ, ut vellent Pontificii, pertendimus, ut facile probatur ex locis a Bellarmino ipso allatis. X. Nam, Isa. liii. 11, ubi Christus dicitur justificaturus multos cognitione sui; Manifestum est notari causam meritoriam, et instrumentalem absolutionis nostræ coram Deo, nimirum Christum, et ejus cognitionem seu fidem. Hic enim cognitio Christi non debet sumi subjective, de cognitione qua ipse scit quid inter se et Patrem conventum fuerit, quæ nihil facit ad nostram justificationem. Sed objective de ea, qua cognoscitur a suis ad salutem, quæ nihil aliud est quam fides, cui passim justificatio adscribitur. Nec alium sensum quærendum esse verba sequentia ostendunt, quando additur et iniquitates eorum portabit, ut notetur Satisfactio Christi, quam fides amplecti debet, ut justificemur. XI. Non magis urget locus Danielis, xii. 3. Quia, ut jam dictum, justificatio Ministris Evangelii tribuitur, ut alibi salus fidelium, 1 Tim. iv. 16, 1 Cor. ix. 22. Non utique per habitualis justitiæ infusionem, quæ ipsis non competit; Sed per fidelium institutionem, per quam, ut aperiunt viam salutis, Ita docent modum, quo peccatores justificationem possunt consequi in Christo per fidem. Unde V. V. non reddit justificantes, sed erudientes ad justitiam. XII. Locus Apoc. xxii. 11, qui justus est justificetur adhuc ; non favet Adversariis; ut justitiæ infusionem, vel incrementum notet. Quia sic esset ravroyía cum verbis sequentibus, qui sanctus est sanctificetur adhuc, nec enim illa justificatio differret a sanctificatione. Sed optime ad justificationis applicationem et sensum refertur; Quamvis enim a parte Dei justificatio non fiat successive, tamen a parte nostri, variis iteratisque ac |