Pag. 1. lin. 1. lege: Rerum gestarum Aegidii Albornotii. Pag. 50. lin. 32. qua si de destitueretur. lege: qua si destitueretur. Pag. 208. lin. 27. drivata. lege: privata. lin. 4. is namque qualitatious. lege: iis namque qualitatibus. D. D. LUDOVICUM CARRILLUM ALBORNOTIUM, IN AEGIDII ALBORNOTII GESTORUM LIBRUM JOANNIS GENESII SEPULVEDAE CORDUBENSIS PRAEFATIO. 1. CUM illustrium virorum res gestas, et fortunae omnibus rebus dominantis temeritatem considero, ut praeclare in primis cum his actum esse videri solet, quibus illustrium factorum suorum illustres scriptores contigere, sic eorum conditio mihi quadamtenus videtur miseratu digna, quorum gloria post praeclara ab ipsis viventibus edita facinora, obruta oblivione in obscuro jacet. Quam calamitatem majoribus nostris, id est, Hispanis, scriptorum inopia contigisse satis scite Mena conterraneus meus suo carmine deploravit. Quid enim miserabilius, quam post plurimos labores ingentiaque exhausta pericula summam virtutem suo praemio fraudari? Est vero cum aliarum virtutum commune praemium honor tum magnitudinis animi teste Aristotele maxime proprium. Qui honor eo cuique uberior defertur , quo ad plurium hominum, pluriumque aetatum memoriam ejus laudes monimentis litterarum propagantur. II. Senserat hanc injuriam multos annos Aegidius Albornotius vir sine controversia suae memoriae decus et gloria. Qui cum pacis bellique artibus vivens summam claritatem adeptus esset, nemo tamen ejus praeclare gesta, nisi avare, et dum alias res agit memoriae tradiderat : donec provenere grati homines in collegio Hispaniensi, quod ejus auspiciis Bononiae honestis generis nostri juvenibus litterarum studia aemulantibus conditum est. Qui ut tantum virum deque se optime meritum ab ca injuria vindicarent perlectis ac consideratis epistolis Pontificum ac Aegidii ultro citroque missis, quarum maxima copia in collegii scriniis etiam nunc asservantur, quosdam velut commentarios ejus rerum gestarum summo ut credibile est, labore confecere. Et ut in historiae formam redigeret, cuidam Joanni Garzoni Bononiensi, cujus eloquentiae erat tunc non mediocris opinio in hac civitate, Tom. IV. A pro provinciam oblata satis honesta conditione delegarunt. Ita horum opera effectum est, ut Aegidii nomen, quod diutina oblivione velut oppressum tenebatur, e maligna luce in apertum emer geret, hominumque notitiam prodiret. Sed scriptor ille disertus, ut putabatur, injunctum munus tam negligenter obivit, ut difficile dictu sit, industriaene, an eloquentiae minorem laudem meruerit. Qui nulla saepe nec temporum, nec locorum habita ratione, ut quaequae in manus venerant, scribebat. Quo factum est, ut quaedam non satis sibi constantia, nonnulla etiam haud uno in loco confusa inculcataque reliquerit. Nam quod ad stilum attinet, tantum abest, ut historicum characterem tenuerit, ut numquam, dicam enim quod sentio, historiam legisse videatur, atque adeo utinam quae voluit, satis Latine dixisset. Quae non ob id hercle a me commemorantur, ut homini probo alioquin, ut accepimus, nec inerudito, cui vel eo nomine habenda gratia est, quod plerasque res tam diffusas tamque dispersas in unum velut corpus utcumque congessit, invidiam faciamus cum mortuis larvarum more luctantes, sed ut interim constet, non temere hunc laborem a nobis fuisse susceptum. III. Hujusmodi namque vitia non ferentes eruditi juvenes mei sodales in Aegidiano collegio, qui dum, ut ego interpretor, mutuae inter nos benevolentiae indulgent, ingenio meo, quod equidem intelligo quam sit mediocre, tantum tribuunt, quantum ego nec agnosco, nec postulo, a me familiariter petiverunt, ut rudem et barbaram historiam in mitiorem cultum, et humaniorem, sic enim ajebant, formam redigerem. Ego vero et meae tarditatis conscius, nec ignarus, quod Cicero testatus est, historiam nec institui nisi praeparato otio, nec exiguo tempore absolvi posse, diu equidem repugnavi sacrarum litterarum et Aristotelicae doctrinae studio severiore, quod me multos jam annos tenet, occupatus. Sed cum tanto illi magis urgerent, et mihi velut ingratitudinem exprobrantes Aegidii erga nos merita commemorarent, accessit summi et gravissimi viri auctoritas Bernardini Carvajal Cardinalis, qui Sanctae Crucis inscribitur, qui, ut est cum illustrium virorum suique similium, tum in primis Aegidii Albornotii laudum, ut ita dicam, adamator, id mihi munus missis litteris injungere tanti putavit. Provinciam ergo non tam perficiundi spe, quam negandi verecundia suscepi ; et succisivas horas, quas litterarum Grae ca carum studio, in quo aliquamdiu versatus sum, impendere solebam, huic operi destinavi. Quod, Ludovice Carrille Albornoti, tibi potissimum justis de causis dicamus, non ob id tantum, quod quidem magnum est, quod inter principes Hispanos ita generis claritate et omni virtute nulli cessurus excellis, ut ad illustranda scripta nostra nomen tuum per se satis fore videatur, sed quia, cum tu sis Albornotiae familiae princeps, ac proinde gloriae ac laudum Aegidii legitimus heres, nefas duxi, quidquam a me rerum gestarum hujus divini viri memoriae prodi, quin sub tuo patrocinio in lucem emitteretur: ut dum te hoc officio colimus, quod quantulumcumque est, certe principes et honestum sibi et gloriosum putare solent, ipsi quoque Aegidio, cui ob ingentia ejus in nos merita hoc officium praestamus, hac quoque parte gratificemur: quem nemini suorum gestorum historiam nuncupari, quam tibi malle credibile est. IV. Suscipe igitur opus grato animo, et majorum tuorum illustria facta recognosce, ut haec legendo, simul tui generis gloria fruaris, simul ad aemulandam illam virtutem, quod facis, tanto magis exciteris. Ita te quamlibet rudis et nuda narratio juvare, et opus quoquo modo scriptum aliqua ex parte delectare poterit, cum se tibi parum labore nostro commendabit. Quamquam mehercule testari possum, multum me in id operae posuisse non modo ut orationi Latinae aliquem nitorem adderem, licet ne hanc quidem partem, quantum in me fuit, neglectam reliquerim, ignarus quantum ea opera fuerim consecutus; sed multo magis in revolvendis illis scriptis, quorum fidem, sed praepostere, secutum fuisse Joannem Garzonem supra memoravi: ut aliqua saltem locorum ac temporum ratio constaret, et pleraque, quae desiderabantur, excerperem. Qua mihi parte haerenti ac diu laboranti, dum implorata auxilia comparantur, opus intermittitur, et quod otium huic impendebam, vertendis e Graeco in Latinum exponendisque quibusdam Aristotelis voluminibus tradidi, quae propediem edere cogitamus. Donec Gometius Carrillus frater tuus, vir praeclarus, et qui magno animo magnaque sapientia Conchensem ecclesiam thesaurarius moderatur, quoque alumno collegium nostrum merito gloriatur, a me litteris consultus multa e fidelibus monimentis excerpta suppeditavit, quae me magnopere juverunt: qua occasione invitatus, cum quae intermiseram, revocassem, absoluta ut reco gnoscerem ac edere inciperem me hortati sunt cum alii mei sodales Aegidii ejusque gloriae amantissimi, tum in primis Jacobus Pontius de Leon nostri collegii Rector, vir integer et gravissimus; qui, ut de ejus multiplici doctrina taceam, cunr privatus, tum maxime in eo magistratu constitutus suo se nomine suaque clarissima familia perquam dignum exhibere perseverat. Horum igitur auctoritatem secuti, ut obiter immaturae forsitan editionis invidiam auctoribus levemus, librum, quem ipsi nondum maturuisse putabamus, ac justo fortasse crudiorem, emisimus; hac tamen fiducia, quod tibi dicatur, tutiorem ab injuriis in manus hominum proditurum. Vale. |