Vel sole puro; non tamen irritum Quodcumque retro est efficiet, neque Diffinget infectumque reddet,

Quod fugiens semel hora vexit.

Fortuna, sævo læta negotio, et Ludum insolentem ludere pertinax, Transmutat incertos honores,

Nunc mihi, nunc alii benigna.

Laudo manentem; si celeres quatit
Pennas, resigno quæ dedit, et mea
Virtute me involvo, probamque
Pauperiem sine dote quæro.

Non est meum, si mugiat Africis
Malus procellis, ad miseras preces
Decurrere, et votis pacisci,

Ne Cypriæ Tyriæque merces

Addant avaro divitias mari.
Tunc me biremis præsidio scaphæ
Tutum per Ægæos tumultus

Aura feret, geminusque Pollux.

ODE XXX.

EXEGI monumentum ære perennius,
Regalique situ pyramidum altius;
Quod non imber edax, non Aquilo impotens
Possit diruere, aut innumerabilis
Annorum series, et fuga temporum.
Non omnis moriar, multaque pars mei
Vitabit Libitinam. Usque ego postera
Crescam laude recens, dum Capitolium
Scandet cum tacita virgine pontifex.
Dicar, qua violens obstrepit Aufidus,
Et qua pauper aquæ Daunus agrestium
Regnavit populorum, ex humili potens,
Princeps Æolium carmen ad Italos
Deduxisse modos. Sume superbiam
Quæsitam meritis, et mihi Delphica
Lauro cinge volens, Melpomene, comam.

CARMINUM

LIBER QUARTUS.

ODE I.

AD VENEREM.

INTERMISSA, Venus, diu
Rursus bella moves? Parce, precor, precor!
Non sum qualis eram bonæ
Sub regno Cinaræ. Desine, dulcium
Mater sæva Cupidinum,

Circa lustra decem flectere mollibus
Jam durum imperiis. Abi,

Quo blandæ juvenum te revocant preces.
Tempestivius in domum

Pauli, purpureis ales oloribus,
Comissabere Maximi,

Si torrere jecur quæris idoneum.
Namque et nobilis et decens,
Et pro sollicitis non tacitus reis,

Et centum puer artium,
Late signa feret militiæ tuæ.

Et, quandoque potentior Largis muneribus riserit æmuli, Albanos prope te lacus

Ponet marmoream, sub trabe citrea.

Illic plurima naribus

Duces thura, lyræque et Berecynthiæ
Delectabere tibiæ

Mixtis carminibus, non sine fistula.
Illic bis pueri die

Numen cum teneris virginibus tuum
Laudantes, pede candido

In morem Salium ter quatient humum.
Me nec femina, nec puer

Jam, nec spes animi credula mutui,
Nec certare juvat mero,
Nec vincire novis tempora floribus.
Sed cur, heu! Ligurine, cur
Manat rara meas lacrima per genas?

Cur facunda parum decoro
Inter verba cadit lingua silentio?

Nocturnis ego somniis

Jam captum teneo, jam volucrem sequor Te per gramina Martii

Campi, te per aquas, dure, volubiles.

ODE II.

AD ANTONIUM IULUM.

PINDARUM quisquis studet æmulari,
Iule, ceratis ope Dædalea
Nititur pennis, vitreo daturus
Nomina ponto.

Monte decurrens velut amnis, imbres Quem super notas aluere ripas, Fervet, immensusque ruit profundo Pindarus ore,

Laurea donandus Apollinari,
Seu per audaces nova dithyrambos
Verba devolvit, numerisque fertur
Lege solutis ;

Seu Deos regesque canit, Deorum Sanguinem, per quos cecidere justa Morte Centauri, cecidit tremendæ. Flamma Chimæræ;

Sive, quos Elea domum reducit
Palma cœlestes, pugilemve equumve

Dicit, et centum potiore signis
Munere donat;