Mickiewicz w Wilnie i Kownie: życie i poezya, Tom 3Gubrynowicz i Schmidt, 1884 |
Inne wydania - Wyświetl wszystko
Kluczowe wyrazy i wyrażenia
Adam Adama aniołków ażeby Ballada cały choć chwili ciem cudowności Cybulski Czeczot Czeczota część człowiek czota czwartą czwartej części Dziadów Czyż dopiero dów drugą częścią drugiej części Dziadów duchów duchy duszy Dzia Dziadach Dziady dzieci Filareci Filaretów Filomatów Filomatów i Filaretów fragmenta gdyby Goethem Gustaw guślarza historyą idea ideę improwizacye Jacek Soplica jakby jakkolwiek jałowość Jan Sobolewski jednostki dla ogółu jeżeli Józef Jeżowski kiem kochanki Konrada ksiądz księdza którą Maryli miał miała Mickie Mickiewicz w Wilnie miłość mógł myśl myśli naprzód naturalnie niej niem niż Nowosil Nowosilcow obraża rozum Odyniec Odyńca Ostrej bramie pani pasterka Podług poematu poeta poeta chciał poety poezyi Mickiewicza pomiędzy Poraju potem prze przestrogi przytem samobójstwa serca siebie sobą stawa Suzin świat żyjący świata teraz treść uczucia uczuć Upiora upiór ustęp Wertera wiemy więcej Wilna Wilnie i Kownie wprawdzie Zana zdaje znowu życia życie
Popularne fragmenty
Strona 46 - Cel tak poważny święta, miejsca samotne, czas nocny, obrzędy fantastyczne przemawiały niegdyś silnie do mojej imaginacji; słuchałem bajek, powieści i pieśni o nieboszczykach, powracających z prośbami lub przestrogami — a we wszystkich zmyśleniach poczwarnych można było dostrzec pewne dążenie moralne i pewne nauki, gminnym sposobem zmysłowie przedstawiane.
Strona 21 - Serce ustało, pierś już lodowata, Ścięły się usta i oczy zawarły — Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata; Cóż to za człowiek? — Umarły. Patrz, duch nadziei życie mu nadaje, Gwiazda pamięci promyków użycza: Umarły wraca na młodości kraje Szukać lubego oblicza. Pierś znowu tchnęła, lecz pierś lodowata, Usta i oczy stanęły otworem, Na świecie znowu, ale nie dla świata; Czymże ten człowiek?
Strona 53 - Bo słuchajcie i zważcie u siebie, Że według bożego rozkazu, Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie.
Strona 38 - Kto wspominasz dawne chwile, Komu się o przyszłych marzy — Idź ze świata ku mogile, Idź od mędrców do guślarzy. Mrok tajemnic nas otacza, Pieśń i wiara przewodniczy! Dalej z nami, kto rozpacza, Kto wspomina i kto życzy.
Strona 139 - Kozy, ucieszne kozy, ma trzodo jedyna". W tejże celi na Nowy Rok czytał nam Adam swój piękny wiersz: „Skonał rok stary" etc., az jutrzni w noc Bożego Narodzenia dochodziła nas przy wtórowaniu dalekiego organu przytłumiona pieśń Przybieżeli pastuszkowie - która to pieśń przenosiła nas w progi domowe, gdzie po nas matki i siostry płakały.
Strona 95 - Bo słuchajcie i zważcie u siebie, Że według Bożego rozkazu: Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu.
Strona 148 - Z siódmego nieba w stepy, między zimne głazy. Chorowałem, marzyłem, latałem i spadam. Marzyłem boską różę; bliski jej zerwania Zbudziłem się, sen zniknął, róży nie posiadam, Kolce w piersiach zostały... Nie żądam kochania.
Strona 30 - Którego rysów szuka w każdej nowej twarzy, 1 w każdym nowym głosie nadaremnie bada Tonu, który jej duszy brzmieniem odpowiada. Bo ich twarze tchną głazem, jak Meduzy głowa, Nad słotny deszcz jesienny zimniejsze ich słowa!
Strona 168 - Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha, Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha? Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi: Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie; Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie, A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą, Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką. Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów docieką, Gdzie pędzi, czy się domyśla?