Lightf. (Zahn ATM. XP.) 42 Ĥ AEAYMÉNOY st. [Ĥ AеAYMÉNOY] Lightf. mit AC (Zahn Ĥ A€AYM.). An drei Stellen tritt B zu G1 G2 L: 56 TOỲC AÈ MEPICMOÝc (so auch Zahn) st. ToỲc [A] MEPICMOÝC Lightf. 71 T (so auch Zahn) st. [ET] Lightf. 94 ΚΑΤΑ ΘΕΛΗΜΑ ΔΕ (50 auch Zahn) st. KATÀ ÉлHMA Lightf. Auffallend ist die Übereinstimmung mit der indirekten Überlieferung in den Sacra Parallela, nämlich 7 MÓNON ПPOCEÝXEсee st. MÓNON È пРос¤ÝжЄсеε Lightf. mit G1 G2 LC 65 ĚKЄî тÒ ПAĤеос йтW (so auch Antioch. Monach.) st. ĚKЄî T. пɅ. ĚсTW Lightf. Zahn mit G'G'L 67 χωρὶς ἐπισκόπου st. XWPIC TOY ÉпICKÓпоу Lightf. Zahn mit G'G' Antioch. Monach. Sacr. Par. (Vatic.) 110 ПAPÉXEIN (So auch Maximus) st. ПAPACXEÎN Lightf. Zahn mit G1 G2 65 IHC. XPICTÓC (so auch A) st. XPICT. IHC. Lightf. Zahn mit G1 L Antioch. Monach. Zu AL tritt B dreimal: 50 пРÉпON ĔсTIN St. пРÉПON ON ECTIN Lightf. Zahn mit G' G2 (oŶN konnte aber leicht hinter ON ausfallen) 83 ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΘΕΟΥ͂ (vgl. ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΑKONOC Eph. 2, 1; Magn. 13, 1) st. AIAKÓNOYC XPICTO? eco? Lightf. Zahn mit G' (L ministros dei Christi, G' AIAK. XPICTOŶ) 104 eco AEION ПРÂгмА St. AЕION ПPAгMA Lightf. Zahn mit G' G2; eco? AEIOC ist neben AIÓеEOC sehr beliebt bei Ignatius, vgl. Eph. 2,1; 4,1 Röm. 10,2. Zuletzt stimmt B einmal mit Theodoret A überein: 1 CAPKIKWC KAÌ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚῶς st. CΑΡΚΙΚΟΣ ΚΑΙΠΕΡ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ Lightf. Zahn mit GL. Werfen wir noch einen Blick auf die Sonderlesarten von Zahn, so springt auch hier der besondere Wert von B in die Augen, da keine derselben bestätigt wird. В liest 7 ПРосеÝжЄсеε, пicht пРос€ÝXЄCOAI 11 τῷ ΔΟΚΕΪΝ, nicht τὸ ΔΟΚΕΙΝ 18 ANеРúПоу, nicht ANΘΡΩΠΟΥ ΓΕΝΟΜΕΝΟΥ 60 χωρὶς ἐπισκόπου, nicht x. τοῦ ἐπισκ. 70 рассетє, nicht ПРАССЕТА 71 ANANAYAI HMAC wc, nicht ANANĤYAI KAI WC. Diese Zusammenstellung bei einem verhältnismäßig kleinen Teil des Ignatiustextes wird die Bemerkung Harnacks vollauf bestätigen, daß die Verwilderung des Ignatiustextes sehr alt ist und daß bei der Rezensierung des Textes die Herausgeber sich nicht ausschließlich einem Zeugen anvertrauen dürfen. II. DER HIRT DES HERMAS. P. 5513 13 II. DER HIRT DES HERMAS. 1. SIM. II, 7--10 UND SIM. IV, *2—*5. P. 5513. Abgerissenes Stück einer Papyrusrolle, hoch 18 cm, breit 15 cm, unterer Teil von 2 Kolumnen; linke Kolumne 15 cm hoch und 102 cm breit; rechte Kolumne 131⁄2 hoch, nur die Anfänge der Zeilen erhalten. Aus dem Faijûm. Der Text steht auf dem Rekto und zeigt die Buchschrift des 3. Jahrhunderts n. Chr. Die Schrift ist nicht besonders sorgfältig, die meisten Buchstaben stark nach rechts geneigt. Faksimile des Textes in den »Tafeln zur älteren griechischen Paläographie«, herausgegeben von U. Wilcken, Leipzig und Berlin 1891, Taf. III. Interpunktionen und Lesezeichen sind nicht vorhanden. Von Abkürzungen nur die üblichen κc und ec. Der Text ist publiziert von Diels und Harnack »Über einen Berliner Papyrus des Pastor Hermae« in den Sitzungsber. der Berl. Akad. d. Wiss., philos.-hist. Klasse, 1891, S. 427 f., und von Ehrhard: »Die Berliner Hermas-Fragmente auf Papyrus«< in der Tüb. Theol. Quartalschr., Bd. 74 (1892), S. 294 ff. Die Siglen sind. im Anschluß an die Ausgabe von v. Gebhardt und Harnack, Patrum apostol. opera III, Lips. 1877, folgende: ca Codex Athous, L' Versio Latina vetustior, L'Versio Latina Palatina, A = Versio Aethiopica, dazu C Versio Coptica = = 6 τωπΕΝΗΤΙΚΑ ΤΟΥΤΟ ΕΡΓΟΝ [METACTI Επιτω ΠΛΟΥΤΟ ΑΥΤΟΥ ΚΑΤΗΡΓΑΣΑΤΟ [ICTO ΠΕΝΤΑΕΤΩΝ ΔΩΡΗΜΑΤΩΝ 15 [0] ΠΑΡΑΤOΙCΟΥΝ ΑΝΘρωποιнπτε ΗΝ ΑΜΠΕΛΟΝ ΚΑΤΗΑΜΠΕΛΟΣ ΑΔΙΑΛΕΙ περτ [Η] επτεΛΑΟΥΤ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΗΤΕΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΠΛΟYCIONΕΝΤΥΧΑΝΟΝΤΕΣ 20 ΠΡΟΣ ΤΟ Ν Κ Ν ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥ ΤΟΠΛΟΥΤΟ 25 30 ΑΥΤΟ [Ν] ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ [ΟΙ ΠΛΟΥΣΙ οι ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΧΟΡΗΓΟΥΝ τες OIC ΠΕΝHCITA ΕΟΝΤΑ ΠΛΗ ΟΦΟΡΟΥ CI TACY [YX] A CAYTWN τερο [ικοινω ΝΟΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ Ο ΤΑΥΤΑ ΥΝΟΠΟΙΩΝ ΟΥΚΕΝΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗ 10 * [ΑΡΙΟ IOIONTA CYNIENTE COΤΙΠΑ 14 ἔχ. Δωρ], ca ΥΔΩΡ ἔχ. AYTAC], ca AYTĤC. ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ὀρθῶς], ca ΤΗΝ ΔΙΑΚ. ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ὀρθῶς; ΤΟΥ͂ ΚΥΡΙΟΥ fehlt auch in C. 11 τοῖς ΟΥ̓͂Ν ΑΝΘΡ.], ca τοῖς ΑΝΘΡ. ΟΥ̓͂Ν. 12 ΥΔΑΣΙΝ] Versehen infolge der Aussprache statt Ο ΔΑΣΙΝ ca. 13 ΟΤΑΝ], ca tÀN. 16 το ΥΔ.], ca ΥΔΩΡ. 17 ΑΠΟΔΙΔΩ ΙΝ], ca Δίδωσι. 18 οὕτως], ca οὕτω. 19 ΕΝΤΥΧΑΝΟΝTEC (sic) hinter ΥΠ. Τ. ΠΛΟΥΣΙΩΝ, ca ΕΝΤΥΓΧΑΝΟΝΤΕΣ προς Τ. ΚΥΡΙΟΝ ΥΠ. Τ. ΠΛογείων. 20 TÒ 23 YYXAC ca C, in P nur der untere Strich von Y erhalten, die ersten Herausgeber lasen T[Y]XAC. ΓΕΙΝΟΝΤΑΙ], ΓΙΝΟΝΤΑΙ ca. 25 ENΚΑΤΑΛΕΙΦΘΗΣΕΤΑΙ], C8 ΕΓΚΑΤΑΛ. 26 Υπό], ca Απὸ, Υπὸ bereits von Hilgenfeld emnendiert. ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΣ], ca ΕΠΙΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟC. 27 ΤΑ ΒΙΒΛΟΥΣ], ΤΗΝ ΒΙΒΛΟΝ AL2C. ΠΛΟΫΤΟΣ], ca ΤΟΝ ΠΛΟΥ͂ΤΟΝ. 29f. der Satz ὁ ΓΑΡ ΣΥΝΙΩΝ ΤΟΥ͂ΤΟ ΔΥΝΗΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΗ͂cAÍ Tι in ca nicht erhalten, stimmt am besten zu L' qui hoc enim senserit, poterit aliquid ministrare, dagegen L' qui autem hoc senserint, poterunt aliquid boni operari, vgl. auch AC (AIAKONHΣEI τὸ ΑΓΑΘΟΝ). Kol. 2 31 ΟΓΑΡΑΙΝΟΕΡΧΟΜΕΝOCO PIAGGIOI ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΙΣ ΔΕ ΑΜΑΡΤΩΛοις] ΤΟΥ ΚΥ ΤΟΤΕ ΦΑΝΕΡΗΣOΝΤΑΙΟΙ ΔΟΥΛΕΥ] 40 45 50 ΔΕΝ Δ ΟΥ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΕΠΙΓΙΝ W C KON ΟΥΤΟΙ ΕΥΡΕΘΗΣΟΝΤΑ ΞΗΡΟΙ ΚΑΙ ΑΚΑΡΠΟ ι] ΚΑΤΑΚΑΥΘΗΣΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΑΝΕΡΟIE CONTAI ΟΤΙ Η Π ΠΡΑΞΙΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΝΗΡΑ ΓΕΓΟΝΕΝ] ΕΝ ΤΗ ΖΩΗ ΑΥΤΟΝΟΙΜΕΝ ΓΑΡ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΚΑΥΘΙ HCONT IOTI ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΑΤΟΥΜΕΤΕΝOHCAN ΤΑ ΔΕ ΕΘΝΗ ΚΑΥ HCONTAIOTIOΥΚ ΕΓΝΩ CA TONKT! [CANTAAYTOYC CYOYNENCOI] ΚΑΡΠΟ [POPHCONINA Ντωθει εκει ω] ΑΠΟ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΥΔΕΝ ΔΙ [Α] MATHIC ΟΙ ΓΑΡΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑCCO Nτες] 32 Da ΡΕΙΑ erhalten, ist mit Diels-Harnack ΘΕΡΕΙΑ zu ergänzen, vgl. L'L'A aestus, ca ePÓNOC aus eÉPOC verdorben. 38 ca ΦΑΝΕΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΓΙΝώCKONTAI, wahr 41 Καὶ ἐν τῷ] ca ΠΑΝΤΕΣ οἱ ΕΥΘΑΛΕΙΣ scheinlich im Pap. ΦΑΝΕΡ. ΚΑΙ ausgefallen. ὄντες ἐν τῷ Αἰῶνι ἐκείνῳ, L' et parebunt omnes hilares et gaudentes in illo saeculo restituentur. 50 wegen der Kürze der Zeile haben Diels-Harnack ἐN coi ergänzt auf Grund von L' intra te fac fructum. A tibi. 53 Ἀπὸ πολλῶν], ca Ἀπὸ Über die Publikation von Diels und Harnack hinaus hat die Nachkollation nur die Lesung [ΔΙΑ] ΜΑΡΤΗΣΕΙΣ auf Z. 54 ergeben, wo[AIA]MAPTHCEIC durch eine Konjektur von M. Schmidt auf Grund von Mand. IV, 1 ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΙΑΜΑΡΤΗΣΕΙΣ ihre Bestätigung findet. Mit Recht haben die Herausgeber auf die außergewöhnliche Höhe der Kolumnen hinge wiesen, da nach der Berechnung zwischen dem Ende von Kol. 1 und dem Anfang des Erhaltenen auf Kol. 2 etwa 26 Zeilen ausgefallen sind, so daß die Kolumne eine Schrifthöhe von 25 cm gehabt haben muß. Von der großen Verbreitung des Hermasbuches in der alexandrinisch-ägyptischen Kirche der Pastor Hermae wurde im Katechumenenunterricht gebraucht legen die zahlreichen Funde ein deutliches Zeugnis ab. Ich gebe eine Übersicht der bis jetzt publizierten Fragmente, abgesehen von den im hiesigen Museum aufbewahrten Stücken. 1. Fragmente von 7 Papyrusblättern (griechisch), in der Sammlung Amherst, publiziert von Grenfell und Hunt, 'The Amherst Papyri II, London 1901, S. 195 ff.; sie enthalten folgende Teile: a) Vis. I, 2, 2-3,1; b) Vis. III, 12, *3 u. 13, *3—*4; c) Mand. XII, 1, *1 u. 1, *3; d) Sim. IX, 2, *1-*2 u. 4-*5; e) Sim. IX, 12, *2—3 u. *5; f) Sim. IX, 17, *1 u. *3; g) Sim. IX, 30, 1-2 u. *3-*4. 2. 3 Fragmente eines Papyrusbuches, herausgegeben von Grenfell und Hunt im III. Bande der Oxyrh. Pap. Nr. 404; Sim. X 3, 2—5. 3. Pergamentblatt (griechisch) in der Hamburger Stadtbibliothek, publiziert von Schmidt und Schubart in den Sitzungsber. d. Berl. Akad. d. Wiss., philos.-hist. Klasse 1909, S. 1077 ff., enthaltend Sim. IV, *6-7 u. V, 1—*51. 4. 3 Pergamentblätter in koptisch-sahidischer Sprache auf der Bibliothèque Nationale zu Paris, publiziert von Leipoldt in den Sitzungsber. d. Berl. Akad. d. Wiss., philos.-hist. Klasse 1903, S. 261 ff. Erhalten a) Mand. XII, 3, *4. *5. *6 u. 4, *1. *2. *3. *4; b) Sim. II, *7-10 u. III, 1-3; c) Sim. IX, 5, *1. *2. *3. *5. *7 u. 6, *1. 5. 1 Pergamentblatt in koptisch - sahidischer Sprache im Museum des Louvre zu Paris, publiziert von Delaporte in der Revue de l'Orient Chrétien Bd. 10, 1905, S. 424 ff., enthaltend Sim. IV,7 bis V, 2, 2. 1 Ich gebe die Nummern der Gleichnisse nach der alten Zählung und verweise nur auf meine Bemerkung, daß in der ägyptischen Überlieferung die Numerierung eine um die Zahl 1 erhöhte gewesen ist. |