Quin sine rivali teque et tua solus amares.

Vir bonus et prudens versus reprehendet inertes, Culpabit duros, incomtis allinet atrum

Transverso calamo signum, ambitiosa recidet Ornamenta, parum claris lucem dare coget, Arguet ambigue dictum, mutanda notabit; Fiet Aristarchus: non dicet, Cur ego amicum Offendam in nugis? Hæ nugæ seria ducent In mala derisum semel exceptumque sinistre. Ut mala quem scabies aut morbus regius urguet, Aut fanaticus error et iracunda Diana, Vesanum tetigisse timent fugiuntque poëtam, Qui sapiunt; agitant pueri, incautique sequuntur. Hic, dum sublimis versus ructatur, et errat, Si veluti merulis intentus decidit auceps In puteum foveamve, licet, Succurrite, longum Clamet, Io cives! non sit qui tollere curet: Si curet quis opem ferre, et demittere funem, Quî scis an prudens huc se dejecerit, atque Servari nolit? dicam, Siculique poëtæ Narrabo interitum: Deus immortalis haberi Dum cupit Empedocles, ardentem frigidus Ætnam Insiluit. Sit jus liceatque perire poëtis:

Invitum qui servat, idem facit occidenti :

Nec semel hoc fecit; nec, si retractus erit, jam
Fiet homo, et ponet famosæ mortis amorem.
Nec satis apparet cur versus factitet; utrum
Minxerit in patrios cineres, an triste bidental
Moverit incestus; certe furit, ac velut ursus

Objectos caveæ valuit și frangere clathros, Indoctum doctumque fugat recitator acerbus : Quem vero arripuit, tenet occiditque legendo, Non missura cutem, nisi plena cruoris, hirudo.

FINIS.

Londini:

TYPIS D. S. MAURICE.