Martini Marrier. Pleraque etiam in tom. 17. bibloth. max.

exstant.

4) Lenfranci opera edidit D'Achery Paris. 1648. fol.

. 347. Monotheletae.

Ex scriptis horum aliorumque doctorum ecclesiasticorum intelligitur, hac periodo non aliam quam prioribus saeculis doctrinam a Catholicis creditam traditamque fuisse. Idem apparet ex fidei definitionibus, quas ecclesia haeresibus et controversiis hac periodo exortis opposuit. Inter illas prima erat Monotheletica, quae unam in Christo voluntatem statuebat, et ex prioribus litibus de una aut duabus Christi naturis prodiit. Quemadmodum Monophysitae unius, quam in Christo defendebant naturae nonnisi unicam voluntatem credere et docere poterant, ita ex doctrina Catholica de duabus. in Christo naturis impermixtis, quarum quaevis essentiales suas proprietates retinuerit, sequebatur, Christo duplicem voluntatem et voluntatis operationem, humanam et divinam inesse. Nihilominus Sergius, patriarcha CPnus, quem nonnulli parentibus Monophysitis natum referunt, inventis in quodam Mennae antecessoris sui scripto pluribus patrum. locis, unam Christi voluntatem adstruentibus, et consulto desuper Theodoro, Pharanitano in Arabia Petraea episcopo, illis consentiente, sententiam de una Christi voluntate et voluntatis operatione adoptavit, eamque primo Heraclium imperatorem edocuit, postquam is in suis contra Persas expeditionibus ex Paulo, Monophysitarum in Armenia duce, quem ad unionem cum ecclesia Catholica hortabatur, audivisset, unicam in Christo voluntatis operationem profitendam esse, et de hac assertione sibi nova, sententiam Sergii exquisivisset. Deinde eadem doctrina Sergius Cyrum imbuit, Phasidis inter Lazios episcopum, qui eum, jubente imperatore, suum (um Paulo colloquium et Sergii sententiam sibi narrante, dubiis tactus desuper consuluerat. Imperatori sententia de una Christi voluntate

eo magis placebat, quia ope ejus futurum sperabat, ut Monophysitae Catholicis uniantur, dum intelligerent, hos unam Christi voluntatem et operationem statuentes a Nestorianismo longe alienos esse. Hinc mox accepta Sergii epistola, antequam cum Cyro convenisset, in litteris ad Arcadium, in Cypro episcopum praecepit, ut ibidem doctrina de una Christi voluntate praedicaretur. Similiter Cyrus, a. 630. ad sedem Alexandrinam promotus quamplurimos in ecclesia sua Monophysitas ad unionem cum Catholicis doctrina illa permovit, quam in septimo novem articulorum, eum in finem conditorum aperte proposuit. Ei nunc primum contradixit Sophronius ex philosophiae et rhetorices magistro monachus Palaestinensis, Alexandriae tunc commorans, Apollinaris esse istam doctrinam, contendens. Sergius autem, ad quem doctrinam controversam Sophronius ipse, CPim profectus, volente Cyro detulit, opus quidem unionis a Cyro effectum approbavit, sententiaeque suae Monotheleticae porro inhaesit; intelligens autem ex iis, quae Sophronius contra illam proferebat, quantae lites ex disputatione de hac materia oriri possent, ab ea prorsus abstinendum, et neque unam, neque duas Christi voluntates defendendas esse censuit, atque non tantum Sophronium ad promissionem de silentio observando permovit, idemque Cyro Alexandrino commendavit, sed etiam paulo post imperatori, ex Edessa postulanti, ut patrum dicta, uni Christi voluntati faventia, ex Mennae scripto excerpta sibi transmitteret, idem persuadere conatus est.

§. 348 Ecthesis Heraclii.

Verum Sophronius non multo post, anno scilicet 634. patriarcha Jerosolymitanus ordinatus, veritatem si lentio non opprimendam ratus, in litteris, quas novi patriarchae ad collegas suas dare, et in quibus fidem suam profiteri solebant, duplicem in Christo voluntatem docuit. Honorius pontifex paulo antea, quam has Sophronii litteras accepisset, ad Sergium, qui ei senten

tiam suam de una Christi voluntate, et de omittenda omni circa hanc materiam disputatione perscripserat, epistolam dederat, in qua ei quidem consensit, et pariter unam Christi voluntatem professus est; ast sub hac non unam totius Christi, sed unam naturae ejus humanae voluntatem, excluso nempe appetitu sensuali, rationis dictaminibus repugnante, seu lege in membris, prout cum apostolo Paulo loquitur, intellexit, id quod non tantum ex ipsa ejus epistola patet, sed etiam contestati sunt Joannes IV. ejus successor, et Maximus confessor, qui ex testibus immediatis refert, Joannem abbatem, epistolae Honorii exaratorem affirmasse, a se vocabulum: unum, ne adhibitum quidem fuisse, quod proinde a Graeco epistolae translatore additum fuit. Si hoc non obstante unus ex ipsis Honorii successoribus Leo II., et concilium oecumenicum VI. Honorio haeresin adjudicarunt, id sine dubio inde venit, quia eum Sergio, cujus tamen veram mentem manifeste non perspexit, consentientem habuerunt. Cumque Honorius saltim in pacis amore patriarchae CPno revera consentiret, Jerosolymitano per legatos, qui ejus litteras attulerant, silentium de doctrina in contentionem vocata enixe commendavit. Sergius autem silentium efficaciori modo indicturus, Heraclium imperatorem a. 638. ad ecthesin, i. e. fidei expositionem a se compositam promulgandam permovit. In ea enim, praemissa doctrina de Trinitate, Verbi incarnatione, Christi persona et naturis, prohibitum erat omnibus, duas aut unam in Christo voluntatem docere, praeceptumque ut omnes juxta doctrinam conciliorum oecumenicorum confiterentur, unum eundemque Dominium Jesum Christum, filium Dei unigenitum divina et humana operari, omnesque tam Deo quam homini convenientes operationes ex uno eodemque incarnato Dei Verbo indivisas et impermixtas provenire. Nihilominus paulo inferius doctrina de duabus Christi voluntatibus tanquam NestoriaHa, imo Nestoriana deterior rejicitur, et contraria tanquam sanctis patribus, imo apostolis propria proponitur. Hanc

Hanc ccthesin mox Sergius in synodo CPi habita cum caeteris episcopis praesentibus acceptavit, simulque contra clericos eam rejecturos depositionis, contra monachos et laicos excommunicationis poenam statuit. Ejus vestigia secutus est Pyrrhus, ejus eodem adhuc 658. anno mortui successor. Similiter Cyrus Alexandrinus 'ecthesin laetus excepit. Antiochia et Jerosolyma interea ab Arabibus occupata fuerant, insuper Sophronius non multo post mortuus est. Honorius pariter a. 658. e vivis excessit. Ejus post brevem Severini pontificatum successor Joannes IV. non tantum in concilio a. 641. Romae celebrato doctrinam de una Christi voluntate anathemate percussit, sed etiam a Constantino, Heraclii, eodem anno mortui filio et successore, ut ecthesis revocaretur, petiit. Similiter episcopi Africani doctrinam Monotheleticam in pluribus synodis condemnarunt.

§. 349. Typus Constantis.

Ad eosdem Afros hoc tempore se contulit Maximus, ex primo Heraclii notario abbas Chrysopoli, ex adverso CPis in Asia sita, vir magna eruditione et ingenii acumine praeditus, in philosophia Aristotelica non minus, quam in scriptis sanctorum patrum et auctorum profanorum versatus, fidei orthodoxae studiosissimus, ac proinde doctrinae Monotheleticae ecthesisque Heraclii adversarius acerrimus. Hinc occasione oblata in ignoto quodam Africae loco a. 645. publicam de Christi voluntate disputationem cum Pyrrho, patriarcha CPno instituit, qui ad iram populi, cui necis Constantini, per novercam veneno sublati particeps videbatur, evadendam, pariter in Africam profugerat. In hac disputatione Maximus Pyrrhum erroris adeo convicit, ut hic doctrinam de una Christi voluntate tandem absurdam pronuntiaret, promitteretque, se coram Romano pontifice eam scripto retractaturum esse. Hoc promisso sequenti anno, cum Maximo Romam profectus ste tit quidem, attamen paulo post quam Ra

vennam discessisset, insignis levitatis et inconstantiae exemplo, fortasse ab exarcha permotus, retractationem suam revocavit, quapropter Theodorus pontifex in synodo Romae celebrata eum cum omnibus ejus asseclis excommunicavit. Idem Paulum, Pyrrhi successorem post frustraneam a Monotheletismo dehortationem deposuit et anathemate ferivit, ac Stephano, Dorensi in Palaestina episcopo mandavit, ut tanquam suus vicarius episcopos Monotheleticos secundum canones deponeret. Has lites adeo jam ferventes, Constans imperator lege quadam, typo nominata, restinguere conatus est, ab ecthesi, quae in ea irrita pronuntiabatur, in hoc diversa, quod nullam fidei expositionem contineret, et salva antecedentium patrum ac synodorum doctrina, silentium de una aut duabus Christi voluntatibus sub gravibus poenis praeciperet. Qua lege cum veritas violenter supprimeretur et complures presbyteri ac monachi ex Palaestina in libellis supplicibus Romam missis apud pontificem desuper conquererentur; Martinus I., Theodori, a. 649. mortui successor, eodem anno Romae in ecclesia Lateranensi concilium 105 episcoporum celebravit, quod omnes unius in Christo voluntatis patronos, nominatim Theodorum Pharanitanum, et patriarchas Cyrum, Sergium, Pyrrhum et Paulum, porro ecthesin et typum condemnavit. Haec decreta Martinus pontifex non tantum per litteras encyclicas omnibus episcopis communicavit, sed etiam imperatori transmisit, atque ut ea confirmaret petiit. Ast princeps de contemta lege sua exacerbatus, pontificem vinctum in Graeciam abduci jussit, eumque tantis calamitatibus, e quibus etiam a. 655. mortuus est, affecit, ut ad iniquitatem earum obvelandam, conspirationis, quam cum Olympio exarcha Ravennatensi Martinus inivisset, praetextum adhibendum ipse duxerit. Similibus violentiis oppressus est Maximus, cum nullo modo ad typum subscribendum et communionem cum ecclesia CPna colendam permoveri posset.