Pisma, Tomy 1-2F.A. Brockhaus, 1894 |
Z wnętrza książki
Wyniki 1 - 5 z 49
Strona 7
... tylko o łowach śniło ! Wiatr wieje w kniei i szumią zioła Zniknęły zbroje , łuki , oszczepy ; Świat płonie ogniem umalowany , I słońce wstaje nad martwe stepy . Oblane złotem świtu burzany , Ognistej barwy kwiatem się palą , I gną się z 7.
... tylko o łowach śniło ! Wiatr wieje w kniei i szumią zioła Zniknęły zbroje , łuki , oszczepy ; Świat płonie ogniem umalowany , I słońce wstaje nad martwe stepy . Oblane złotem świtu burzany , Ognistej barwy kwiatem się palą , I gną się z 7.
Strona 18
... słońce - słychać jak z dala O brzegi bije spieniona fala . Ciszej ! -- tu smutne mogił wybrzeże . Oto ostatnie zachodu blaski Złocą wichrami burzone piaski ; Złocą trzech cerkwi posępne wieże , Co nad brzeg Dniepru wybiegły stromy , I ...
... słońce - słychać jak z dala O brzegi bije spieniona fala . Ciszej ! -- tu smutne mogił wybrzeże . Oto ostatnie zachodu blaski Złocą wichrami burzone piaski ; Złocą trzech cerkwi posępne wieże , Co nad brzeg Dniepru wybiegły stromy , I ...
Strona 19
Juliusz Słowacki. Tam białą postać słońce oświeca . Łatwo z wybladłej odgadnąć twarzy , Że to posępna mogił dziewica , Że to siczowych płaczka wyspiarzy . Stała na wieku spróchniałej truny , A wiatr jej czarne unosił ... słońce oświeca. ...
Juliusz Słowacki. Tam białą postać słońce oświeca . Łatwo z wybladłej odgadnąć twarzy , Że to posępna mogił dziewica , Że to siczowych płaczka wyspiarzy . Stała na wieku spróchniałej truny , A wiatr jej czarne unosił ... słońce oświeca. ...
Strona 32
... szczytna , Z rozpaczy wyrazem , zmięszana ze łzami , Na głowę Carycy przekleństwa miotała . O falo błękitna ! O falo błękitna ! Tyś czajki nosiła -- ty łzy te widziała -- - ! « Zda się że słońce piękniejsze świta , Gdy do 32.
... szczytna , Z rozpaczy wyrazem , zmięszana ze łzami , Na głowę Carycy przekleństwa miotała . O falo błękitna ! O falo błękitna ! Tyś czajki nosiła -- ty łzy te widziała -- - ! « Zda się że słońce piękniejsze świta , Gdy do 32.
Strona 33
Juliusz Słowacki. « Zda się że słońce piękniejsze świta , Gdy do powrotu czajka zwrócona ; Mila tej fali barwa zielona , Czajkami w srebrną pianę rozbita . Jak się te nurki spokojnie pławią , Pod słońca blaskiem skrzydły trzepocą Lecz ...
Juliusz Słowacki. « Zda się że słońce piękniejsze świta , Gdy do powrotu czajka zwrócona ; Mila tej fali barwa zielona , Czajkami w srebrną pianę rozbita . Jak się te nurki spokojnie pławią , Pod słońca blaskiem skrzydły trzepocą Lecz ...
Inne wydania - Wyświetl wszystko
Kluczowe wyrazy i wyrażenia
ALDONA AMELJA Anhelli anioła ASTROLOG Basza będę blady Boga BOTWEL Boże Bóg cały CHMARA choć Chodź CHRZĄSTKA cicho ciebie ciemną cię Cóż czajki człowiek czoła czoło DOKTOR DOWMUNT DUGLAS duszy dzieci dziś fali Gdzież grobie gwiazdy HEJDENRICH HENRYK Hetman jestem Jeśli KASZTELANOWA koń KORDJAN korsarz krew KRÓL królowo Królu krwi krwią KSIĄŻĘ księżyc kwiat kwiaty Lambro LINDSAJ liść LUDU ludzi LUTUWER łzami łzy MARJA masz matko MAZEPA miał miecz mię MINDOWE mną mojej mój myśl myśli nią NICK nieba niebo Niech Niechaj niegdyś oczy Pani Panie Patrz patrzaj pazia Paziu PAŹ piastr piersi pieśń PODCHORĄŻY potem Precz Rizzio ROGNEDA rzekł SCENA serca serce słońce SŁOWACKI Słuchaj słychać smutny starzec synu Szaman sztylet śmierci śmierć teraz tobie TROJNAT trup twarz twoje twój Waść wchodzi wezgłowiu węże widzę Widziałem wiecznie wiem WOJEWODA wtenczas zamku ZBIGNIEW ziemi znów życia
Popularne fragmenty
Strona 168 - Pod ścianą ze skał i pod wieńcem borów Stoi cichości pełna i kolorów Telia kaplica. Jest próg tam na fali, Gdzieśmy raz pierwszy przez usta zeznali, Że się już dawno sercami kochamy; A pod tym progiem...
Strona 319 - Utrefiony, brał blaski dziewiczych warkoczy. Ludzie nieraz: „On umrze" — mówili przed matką; Wtenczas matka patrzała długo w dziecka oczy I przeczyła z uśmiechem — lecz w smutku godzinie, Kiedy na serce matki przeczuć spadła trwoga, Lękała się nieszczęścia i myśląc o synie Nie śmiała wyrzec: „Niech się dzieje wola Boga". Bo w czarnych oczach dziecka płomień gorączkowy, Przedwcześnie zapalony, trawił młode życie.
Strona 326 - Boga. Ludzie w nim mieli druha, w myślach świat miał wroga. On, w głębi duszy słysząc krzyk szczęścia daremny, Mścił się i gmach budował niedowiarstwem ciemny.
Strona 315 - Nowa Sodomo! Pośród twych kamieni Mnoży się zbrodnia bezwstydna widomie, I kiedyś na cię spadnie deszcz płomieni, Lecz nie deszcz boży, nie zamknięty w gromie: Sto dział go poszle — a na każdym domie Kula wyryje straszny wyrok Boga...
Strona 56 - A dzień pierwszy wolności gdy radość roznieci, Ludzie wesela krzykiem o niebo uderzą, A potem długą ciemność niewoli przemierzą, Siądą... iz wielkim łkaniem zapłaczą jak dzieci, I słychać będzie płacz ogromny zmartwychwstania.
Strona 303 - Bogarodzico! Dziewico! Słuchaj nas, Matko Boża, To ojców naszych śpiew, Wolności błyszczy zorza, Wolności bije dzwon I wolnych płynie krew, Bogarodzico! Wolnego ludu krew, Zanieś przed Boga tron.
Strona 167 - Ach! ona była jak białe łabędzie, Była jeziora błękitnego panią; Płynęła lecąc — łódź leciała za nią, Za łodzią jasność szafirowym szlakiem, Za tą jasnością rybek korowody, I wyrzucały się aż do niej z wody; I z takimeśmy płynęli orszakiem Uśmiechając się w błękitu krainie. Bo ona była jak wodne boginie: Miała powozy z delfinów, z gołębi, I kryształowe pałace na głębi, I księżycowe korony w noc ciemną...
Strona 131 - Serce jej od modlitwy ciągłej stało się pełne łez, smutków i niebieskich nadziei i wypiękniało na niej ciało. Oczy rozpromieniły się blaskiem cudownym i ufnością w Bogu; a włosy stały się długie i podobne szacie obszernej, kiedy się w nie ubrała, i podobne namiotowi biednego pielgrzyma.
Strona 171 - Byliśmy niczem mestrwożeni, sami, Czytając książkę pełną łez, ze łzami. Wtem duch mi jakiś podszepnął do ucha, Ażebym na nią z książki przeszedł okiem. Była jak anioł, co myśli i słucha; I nagle takim przejrzystym obłokiem Rumieniec smutny twarz jej umalował, Że nie wiem dotąd, jak się wszystko stało, Alem ją w usta różane całował, l czułem ją tu, na mych rękach, białą, Sercem bijącą, brylantową w oczach.
Strona 141 - Nad krwawymi rzekami i na krużgankach pałacowych stoją bladzi królowie trzymając szaty na piersiach szkarłatne, aby zakryć pierś przed kulą świszczącą i przed wichrem zemsty ludzkiej. Korony ich ulatują z głów jak orły niebieskie i czaszki królów są odkryte. Bóg rzuca pioruny na głowy siwe i na obnażone z koron czoła. Kto ma duszę, niech wstanie! niech żyje! bo jest czas żywota dla ludzi silnych.