Azzez xavné, tif pulo post acum: Tours (246, 20" Cf Phot. v. TIITA, Sind ww. AIT:MSuit, bamiz et Pin IX 94–113, qui de Stesichoro hart: nou so nas Zam-zing BLOKĖTI THE Tank Tołę barqwyzikoan kutus & Exa rà ikro- Th yàp à Tuksy to manyó 1200, & iurà TATOU reurdatz, Temuan Top Пav izra, Ca. 2002. 23. De hoc proverbio vide Phot. v. va ixti, Zenob. V. 78, O. Crusius, Analecta critica ad Paroemiographos Graecos. Lipsiae, 1883, qui pg. 50: Mihi a talorum ludo proverbium originem duxisse videtur, ut spectet, „ad rem, quae forte fortuna bene cadat" (Erasm.) Quamquam cur Stesichorus appellatus sit iactus ille, qui effici non poterat nisi unione et ternione geminatis" (Klein, Stesichori fr. pg. 28), haud satis liquet; nam vix probabilia sunt veterum commenta aut recentiorum nuper composita et refutata a Flachio „Gesch. d. Gr.

Lyrik" pg. 332 seqq., qui suam ipsius opinionem cum veterum testimoniis (Dion. Halic. de comp. verb. XIX) pugnantem vereor ut cuiquam probet." De talorum ludo scripsit L. Becq de Fouquières, Les jeux des Anciens, leur description, leur origine, leurs rapports avec la religion, l'histoire, les arts et les moeurs. Paris 1873 (de quo libro consuli potest Naberus in Gids" 1875 mense Martio pg. 542 seqq.). Ad hunc (pg. 325 seqq.) refero de explicatione iactus „Euripidis." Callimachi versus est fragmentum 239; Strattidis versus (Mein. Com. II. 771) spectat ad Theramenem Atheniensem. cf. Cohn l. 1. pg. 360; Cratini versum corruptum sic emendare conatur Mein. II. 113:

οἳ (εἰ) Διονυσίοις

ἀκύλοις ἀεὶ παίζουσ ̓ ἀνειμένοι τρόπα.

De Eupolidis versu vide Mein. II. 539.

Schol. Gorg. 451 Ε σκόλιον λέγεται ἡ παροίνιος ᾠδή, ὡς μὲν Δικαίαρχος ἐν τῷ περὶ μουσικῶν ἀγώνων, ὅτι τρία γένη ἦν ᾠδῶν, τὸ μὲν ὑπὸ πάντων ᾀδόμενον, (τὸ δὲ καθ ̓ ἕνα ἑξῆς, τὸ δὲ ὑπὸ τῶν συνετωτάτων, ὡς ἔτυχε τῇ τάξει· ὃ δὴ καλεῖ σθαι σκόλιον. ὡς δὲ ̓Αριστόξενος καὶ Φύλλις ὁ μουσικός, ὅτι ἐν τοῖς γάμοις περὶ μίαν τράπεζαν πολλὰς κλίνας τιθέντες, παρὰ μέρος ἑξῆς μυρρίνας ἔχοντες ἢ δάφνας, ᾔδον γνώμας καὶ ἐρωτικὰ σύντονα. ἡ δὲ περίοδος σκολιὰ ἐγίνετο διὰ τὴν σύνθεσιν τῶν κλινῶν ἐπὶ οἰκημάτων πολυγωνίων οὐσῶν, καὶ τούτῳ καὶ τὰς ἐπ ̓ αὐτὰς κατακλίσεις παραβύστους γίνεσθαι. οὐ διὰ τὴν μελοποιίαν οὖν, διὰ δὲ τὴν τῆς μυρρίνης σκολιὰν διάδοσιν, ταύτῃ καὶ τὰς ᾠδὰς σκολιὰς καλεῖσθαι.

Boethus adnotationem Pamphilo debebat, Pamphilus Didymo. cf. Naber. ad Phot. in v. Prior Scholii pars

usque ad τῶν κλινών est apud Phot. et Schol. Aristoph. Ran. 1337, eadem lacuna ante verba καθ' ἕνα ἑξῆς, quam ex Athenaeo XV. 694 in hunc modum expleri voluit Siebenkeesius: τὸ δὲ ὑπὸ πάντων μέν, οὐδ ̓ ὁμοῦ, ἀλλὰ καθ ̓ ἕνα ἑξῆς. Dobraeus coniecit, quod in textu est. Pro σύντονα legitur in Schol. recensione Dübneri (ed. Didot) [o] συμπόται, pro σύνθεσιν apud Phot. et Schol. Arist. θέσιν. Quae in solis Scholiis leguntur inde ab ἐπὶ οἰκημάτων, in iis sunt, quae non prorsus intellegam.

ibid. 494 Β χαραδριὸς ὄρνις τις, ὃς ἅμα τῷ ἐσθίειν ἐκκρίνει. εἰς ὃν ἀποβλέψαντες, ὡς λόγος, οἱ ἱκτεριῶντες ῥᾷον ἀπαλλάττονται· ὅθεν καὶ ἐγκρύπτουσιν αὐτὸν οἱ πιπράσ‐ κοντες, ἵνα μὴ προῖκα ὠφελῶνται οἱ κάμνοντες.

καί μιν καλύπτει· μῶν χαραδριόν περνάς;

ὥς φησιν Ἱππῶναξ.

Eadem apud Suidam, quae vix licet dubitare, quin Boetho debeantur. cf. Arist. Aves 268 ibique Scholia et quae adnotavit Kock. Ruhnk. ad Tim. lex. in v. In Hipponactis versu (fr. 52) Siebenkees in Schol. edit. et Ruhnk. in adnot. ad Tim. lex. legunt περνᾷς, sed hic in sua edit. Schol. rectius περνάς. Pro καλύπτει Ruhnken. suadet καλύπτεις, quod tamen nec necessa rium est, nec receptum.

ibid. 497 Α τὸ ἀκκίζεσθαι ἐκ γυναικὸς εἰρῆσθαί φασιν ̓Ακκους καλουμένης, ἣν οὕτως εὐήθη λέγουσιν, ὡς ἀπὸ τοῦ ἱστοῦ θοιμάτιον καθελομένην ἡμίεργον ἀμφιέσασθαι, εἴς τε τὸ κάτοπτρον βλέπουσαν πρὸς τὴν παρ' αὐτῆς ἔμφασιν εἰς αὐτὸ γιγνομένην ὡς ἑτέρᾳ προσλαλεῖν γυναικί. μέμνηται ταύτης Ἕρμιππος ἐν ̓Αθηνᾶς γοναῖς καὶ Αμφις ἐν τῷ

ὁμωνύμῳ αὐτῆς δράματι. ἀκκίζει οὖν φησὶν ἀντὶ τοῦ ἀνοηταίνεις οἷα γυνή, μὴ εἰδέναι προσποιούμενος.

Indidem fluxerunt, quae e Suetonii opusculo περὶ βλασφημιών excerpta leguntur apud Millerum Mélanges pg. 422: ̓Ακκῶ· ἐπὶ τῆς εὐήθους γυναικός· καὶ ἀκκίζεσθαι τὸ μωραίνειν· ταύτην δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ ἱστοῦ καθελομένην θοἰμάτιον ἀμφιέσασθαί φασιν ἡμίεργον, εἴς τε τὸ κάτοπτρον ἀποβλέπουσαν ἑαυτῇ λαλεῖν ὡς ἑτέρᾳ. Suetonium autem Pamphili lexico usum esse docet Cohn 1.1. pg. 344 seqq. Boethum quoque Pamphilum trivisse novimus. Hinc non absurdum erit credere haec ex eius libello in Scholia fluxisse, quamquam apud Suidam cett. desunt. De Hermippo cf. Meinek. Com. II. 383.

Schol. Hipp. Mai. 295 Α ὦ περισπασθὲν δηλοῖ εἴθε· Καλλίμαχος·

ὦ πάντως ἵνα γῆρας.

καὶ τὸ ὦ τὸ κλητικόν. Ὅμηρος

ὦ δειλοί, τί κακῶν.

σημαίνει δὲ καὶ τὸ πολὺ καὶ μέγα, παρ' ̓Αρχιλόχῳ· ὦ ἔαδ ̓ εἴς τε ταύρους.

τό τε ἐν ἴσῳ τῷ ναί, καὶ εἴθε. καὶ ἔτι σχετλιαστικὸν ἀντὶ τοῦ φεῦ ἐπιρρήματος, ὡς ἐνταῦθα. βραχέως δὲ καὶ δασέως τὸ ἅτινα, ὡς παρ' Ἱπποκράτει. παρὰ δὲ Δημοκρίτῳ ἴδια. παρ' Ομήρῳ τὰ ἑαυτοῦ·

τὰ ἃ πρὸς δώμαθ' ἕκαστος.

καὶ ἀντὶ τοῦ ὧν τέτακται, ὡς παρ ̓ Εὐριπίδῃ ἐν Μηδείᾳ· πράξασ' ἃ μελλω, καὶ τυχοῦσ ̓ ἃ βούλομαι.

καὶ παρὰ Σοφοκλεῖ·

αἰτεῖς ἃ τεύξει.

εἰ δὲ ψιλωθείη περισπασθέν, τὸ νῦν σημαίνει, ὡς ἐν Εὔκλου

τοῦ χρησμολόγου ποιήμασι. βραχέως δὲ καὶ ψιλῶς σημαίνει ἀπόφασιν ἀρνητική.

Paullo ampliora haec sunt, quam quae Photius servavit e Boetho. Apud Hesychium similia leguntur. Callimachi fragmentum (323) etiam apud Hesych. corruptum est: Ξ πάντα συνάγεια. Apud Hom. Odyss. v, 351: "Α δειλοί, τί κακὸν τόδε πάσχετε; (cf. Odyss. ξ, 361. II. K, 816. P, 201). Archilochi fragm. conclamatum est. In Odyss. β, 258 editur: οἱ μὲν ἄρ ̓ ἐσκίδναντο ἑὰ πρὸς δίκαθ' έκαστος. Eurip. Med. 758. Soph. Oed. Col. 1106. De Euclo Cyprio vate cf. Pausan. Perieg. Hell. 10, 12, 11. 14, 6. Verba τό τε ἐν ἴσῳ τῷ ναί, xxì sits delenda esse videntur.

Schol. Hipp. Min. 368 C στλεγγὶς ἡ ξύστρα, καὶ στλεγγιζόμενοι οἱ ἀποξυόμενοι, [ὅ ἐστι κτενιζόμενοι. στλεγ γὶς γὰρ τὸ κτένιον], ὡς Αριστοφάνης Γήρα

εἰ παιδαρίοις ἀκολουθεῖν δεῖ, σφαῖραν καὶ στλεγγίδ' ἔχοντα. καὶ Δαιταλεῦσιν·

οὐδ ̓ ἔστιν αὐτοῖς στλεγγὶς οὐδὲ λήκυθος

καλεῖται δὲ στλεγγὶς καὶ χρυσοῦν ἔλασμα τὸ περὶ τῇ κεφαλῇ τῶν γυναικῶν.

Eadem habet Photius, eadem quoque Schol. Aristoph. Eqq. 577, hic ex lexico comico Didymi, ille ex Boetho, ut videtur. cf. Naber. Prol. ad Phot. pg. 66 et adnot. ad Phot. in v. Schwartzius glossam inter Dionysii reliquias retulit. Uncinis inclusa Schol. addidit, alibi desunt. Loci laudati sunt fr. 189 et 14 Aristophanis in Dindorfii Poët. Sc. Gr. ed. 5a. Vide Schol. Charm. 161 E supra pg. 32.

Schol. Io. 538 Ο Πράμνειος οἶνος ἤτοι ὁ ἀπὸ τῆς