tificis prædicatióne, de incredulitátis ténebris, nos vocâsti in admirábile Evangélii lumen; fac ut ejus intercessióne, creseámus in grátia et cognitióne Dómini nostri Jesu Christi Filii tui: Qui tecum.

VESPERÆ de sequenti. Post Hymnum. !

y. Dóminus virtútum biscum; R. Susceptor noster Deus Jacob. Ps. 45.

Ad Magníficat.

quoque suum ad eumdem perdúxit. Cùm pósteà unà cum fratre piscarétur in ma-' ri Galilææ, ambo à prætereunte Christo vocáti illis verbis: Venite post me, fá ciam vos fieri piscatóres hóminum; nullam interponen- ' tes moram, et relictis rétibus, secuti sunt eum. Post cujus no-resurrectiónem et ascensiónem, Andréas in Scythiâ prædicávit. Cùmque in Græciam pervenisset, multis ab idolórum cultu ad Christum colendum adductis, urbem Patras in Acháiâ, suâ morte nobilitávit. Ejus relíquias Constantius Imperátor, ex voto Constantíni patris, anno vigésimo regni sui Constantinópolim transferri, et in augustissimo Apostolórum templo collocári curávit; undè pósteà decerpta pígnora diversis locis quasi vitæ sémina dispersa sunt. Sermo sancti Petri Chrysólogi.

Ant. 8. G. Invénit Andréas fratrem suum Simónem, et dicit ei Invénimus Messíam; et adduxit eum ad Jesum. Joan. 1.

:

Oratio, Majestátem, infrà. Fit Comm. sancti Saturnini.

DIE XXX.

In Festo S. ANDREE, APOST. Duplex majus. Omnia de Communi Apostolorum, exceptis quæ sequuntur.

IN II. NOCTURNO.

Sermo 133. Lectio v. BEATUS Andréas hódiè moriendo pro Dómino, toto virtútis gradu Domínicis incumbit hærére vestígiis. Nec eum cursus fáciat dísparem fratri, quem natúra símilem, vocátio sócium, parem grá. tia ipsa perfécerat. Ad unam vocem Dómini, sicut ille, patrem, pátriam, censum

relíquit. Solum est quòd tém- ¡ quæ obediéntiam gratamfa

pore Domínica passiónis fu- cit et acceptábilem Deo; hígit; sed neque hoc impar; larem quippè datórem diligit quia non est gráviùs fúgere Deus. Undè autem in Andréa quàm negáre. Sed æquávit jamjam moritúro tàm spirifratres vénia, quos sic dis- tuális mens fuit, tàm fervens créverat culpa. Nam crucem cáritas, ánimus tàm robusquam refúgerant, pósteà tus? Planè Spíritus erat qui conjunctis viribus, ardenter adjuvábat infirmitátem ejus, invádunt; ut undè reátum per quem diffundebátur in súmpserant, indè conscén- corde ipsíus cáritas fortis ut derent cœlum, indè præ- mors, imò et fórtior morte. mium súmerent et corónam. Cujus ô si et nos partícipes Petrus namque crucem, ár-inveniámur! Et sicut beáto borem conscendit Andréas; Andréæ crucem et mortem ut qui Christo cómpati ges-ipsam, sic nobis quoque latiébant, in semetipsis fi- bórem, et pœniténtiam nosgúram, formamque ipsíus tram fáceret, non solùm non exprímerent passiónis, et molestam, sed étiam desideredempti ligno consumma- rábilem atque omninò derentur ad palmam. Sic An- lectábilem esse. dréas noster, etsi cedit órdini, præmio tamen non cedit et labóri.

Sermo sancti Bernardi,
Abbátis.

Sermo 2. de S. Andreâ. n. 1.
Lectio vj.

IN III. NOCTURNO.
Léctio sancti Evangélii
secundùm Matthæum.
Lectio vij. Cap. 4.

illo témpore, ambulans Jesus juxtà mare Galilææ, vidit duos fratres, Simónem EATI Andréa Apóstoli so- qui vocátur Petrus, et Anlémnitas hódiè celebrá-dréam fratrem ejus, mittentur : quam si piâ sollicitúdine tes rete in mare. Et réliqua. perscrutémur, multa invenímus in eâ, quæ ædificent ánimas nostras. In ipso síquidèm conversiónis suæ inítio, magnum nobis perfectæ obediéntiæ præstat exemplum quod quidèm Christiánis ómnibus necesá

Homília sancti Gregórii,
Papæ.

5. in Ev. habita in Bas S.
Andreæ, die nat. ejus. n. 1.
UDISTIS, fratres carís-
simi, quia ad uníus
jussiónis vocem Petrus

A

rium. Sola enim est cáritas et Andréas, relictis rétibus,

Lectio ix.

n. 4.

secúti sunt Redemptórem ; étiam desidéria habendi deet ad unum Dómini præcep- reliquit. tum, hoc quod possidére videbantur, obliti sunt. In cœlo jam sedet, qui de conversióne nos ádmonet jam jugo fidei colla Géntium súbdidit, jam mundi glóriam stravit, jam ruínis ejus crebrescéntibus, districti sui judícii diem propinquantem denúntiat: et tamen superba mens nostra non vult hoc spontè desérere, quod quotídiè perdit invíta. Quid ergò, fratres caríssimi, quid in ejus judício dictúri sumus, qui ab amore præsentis séculi, nec præceptis fléctimur, nec verbéribus emendámur?

ED fortassé áliquis tácitis Ssibi cogitationibus dicit:

Ad vocem Domínicam uterque iste piscátor quid aut quantum dimisit, qui penè nihil habuit? Sed hâc in re, fratres caríssimi, affectum debémus pótiùs pensáre quàm censum. Multum relíquit, qui sibi nihil retínuit: multum reliquit, qui quantúmlibèt parùm, totum deséruit. Certè nos et hábita cum amóre possidémus, et ea quæ mínimè habémus, ex desidério quærimus. Multum ergò Petrus, et Andréas

UIA ergò, fratres caríssimi, beáti Andréa Apóstoli natalítia celebrámus, debémus imitári quod cólimus. Ostendat nostræ obséquium devotiónis, immutátæ solémnitas mentis despiciámus quæ terréna sunt: relictis temporálibus, mercémur æterna. Si autem necdùm póssumus relínquere própria, saltèm non concupiscámus aliéna. Si necdùm mens nostra accénditur igne caritátis, in ambitióne suâ hábeat frenum timóris ; ut profectûs sui pássibus vegetáta, dùm ab alienórum appetítu compéscitur, quandóque ad própria contemnenda perducátur,adjuvante Domino nostro Jesu Christo.

AD LAUDES.

y. Mihi adhærére Deo bonum est, R. Pónere in Dómino Deo spem meam. Ps. 72.

Ad Benedictus.

Ant. 3. a. Erant Petrus et Andréas piscatóres, et ait illis Jesus: Veníte post me, et fáciam vos fíeri piscatóres hóminum. At illi contínuò, relictis rétibus secúti sunt eum. Matth. 4.

Oratio.

AJESTATEM tuam, Dómine, supplíciter exorá

dimísit, quandò uterque Me

Ad Magníficat.

mus, ut sicut Ecclésiæ tuæ | et pars mea Deus in æterbeátus Andréas Apóstolus num. Ps. 72. éxtitit prædicátor et rector, ita apud te sit pro nobis perpétuus intercessor : Per DóDóminum nostrum Jesum Christum Fílium tuum, qui tecum vivit, etc..

AD VESPERAS.

7. Quid mihi est in cœlo, et à te quid vólui super terram? R. Deus cordis mei,

Ant 4. d. Omnia detrimentum feci, ut Christum lucrifáciem, ad cognoscendum illum, et virtútem resurrectiónis ejus, et societátem passiónum illíus, configurátus morti ejus. Phil. 3. Oratio, ut suprà ad Lau

des.

FESTA DECEMBRIS.

DIE III.
In festo

SANCTI FRANCISCI

XAVERII,
Presbyteri.

Semiduplex.

Ex vitâ ejus per Turselinum

F

ut ejus incéndium in oratiónibus non ferens, sæpiùs exclamáret: Satis est, Dómine, satis est.

Lectio iij.

PROCURANTE Joanne Lusitániæ rege, à Paulo tértio Indiæ destinátus multos

passim toto Oriente Christiános ad meliórem frugem revocávit, et quàm plurimos pópulos ignorantiæ tenebris involútos ad Christi fidem adduxit: nam præter Indos, Brachmánes et Malabares ipse primus Parávis, Málais, Jais, Acénis, Mindánais, Malacénsibus et Japónibus, multis éditis miraculis et exantlátis labóribus, Evangélii lucem íntulit. Perlustrátà tandèm Japóniâ, ad Sinas profectúrus, in ínsula Sanciánâ óbiit, anno ætátis quadragésimo-quinto, Christi millésimo quingentésimo quinquagésimo-secundo. Corpus ejus post menses quindecim íntegrum et incorruptum, Goam delátum est. Hunc, Indiárum Apóstolum toto orbe appellátum,

scriptâ. RANCISCUS-XAVERIUS, nóbilis Cántaber, Parísiis emenso philosophico stádio, magistérium ártium consecútus, mox Philosophiæ Professor, ac deindè Baccaláureus, Theológiæ cursum abrúpit, ut se beáto Ignátio sócium adjungeret. Tùm sanctióris vitæ genus profitéri cœpit, non jejuniis modò aliisque córporis afflictatiónibus, et pauperum, præsertim infirmórum curâ, quibus in xenodochiis ministrábat; sed et singulári religiónis propagandæ stúdio, | summâ in Epíscopos et Presbyteros observántiâ, eóque Gregórius décimus-quintus in Deum fervóre caritátis, Sanctis ascripsit, anno mil