CAP. XC. De his, qui superbiunt pro bonis. Si quis propter bona, quæ Deus per eum fecit in domo Sancti Spiritus fortasse elatus, communem fratrum vitam reauerit observare, et eam duxerit segregatam quasi sufficienter bene fuerit operatus et quod, suis meritis exigentibus, deceat ipsum mensa refectorio, et dormitorio, et singulis aliis specialibus præpotiri, acriter puniatur, adjunctis septem diebus in pane et aqua sedens in terra sine mappula. Quia taliter se habentem, hypocritam credimus, et pomposum, ct quod bona, quæ egit, non pro animæ suæ salute fecerit, sed ad quamdam inanem gloriam, aut ad tempus serviens, in tempore requiescere meditans, morem secutus illius de quo dicitur in Evangelio: Anima mea, habes multa bona reposita in annos plurimos, requiesce, comede, et The (Luc. XII). CAP. XCI.

De his qui transeunt alicubi, quam ubi

præceptor mittit.

A tia præceptoris; vel quibiberit usque ad ebrietatem, septem diebus pœniteat, et quarta et sexta feria sit in pane et aqua. Postea a præceptore corripiatur, et siin ebrietate sua perseverare voluerit, et noluerit emendare, ad domum mittatur, in qua vini abundantia non existat, ne inebriari valeat.

B

Nullus autem aliquid inhonestum de domo, vel de fratre suo alicui extra domum revelare præsumat, nisi domino papæ, vel fratribus ejus, seu visitatori. C Quod si de illo aliquid compertum est, habitum amittat; si autem amplius id fecerit, cum magistri consilio acriter puniatur.

CAP. XCIII. De vicario magistri eligendo. Magister ordinis nostri si habuerit quoquam eund: necessitatem, convocet congregationem ipse, et dicat, quo iturus est, et de fratribus eligatur unusa magistro et a capitulo, qui usque ad reditum suum regat domum. Ipse vero qui eligitur, non sit multum edax, non elatus, non turbulentus, non injuriosus, non tardus, non prodigus; sed timens Deum animam suam custodiat, sitque memor verbi Apo· stolici Qui bene administravit, gradum bonum sibi acquirit 1 Tim. 111). Infirmorum, infantium, hospitum, et pauperum cum omni sollicitudine cu- D ram geral sciens sine dubio, quia pro bis omnibus in die judicii rationem est redditurus. Et si quis ex eis, aliqua inflatus superbia, repertus fuerit reprehensibilis, correctus semel, et iterum, atque tertio, si se emendare noluerit, deponatur, et alter in loco ejus, qui dignus sit, succedat.

CAP. XCVI. De comminationibus et indulgentiis. Nullus fratrum alteri faciat comminari nec etiam preces pro se procuret offerri, ut balivam habeat, vel retineat, vel aliquod indulgeatur sibi contra regularia instituta. Qui contra hæc fecerit, ab omni fratrum societate projiciatur.

CAP. XCVII. Ut eidem Regulæ sorores subjaccant. Quidquid in Regula constitutum est, de fratribus et sororibus intelligitur, ut eidem Regulæ subjaceant quia indignum satis videretur, si in domo Sancti Spiritus acceptio vel correctio fratrum vel sororum duobus modis fieret; unde ordinatum est, ut sicut sub una Regula vivimus, ita sub eisdem judiciis Regulæ subjecti esse debemus.

CAP. XCVIII. - De his qui sine jussione præceptoris junguntur excommunicato vel inobedienti.

Si quis frater vel soror præsumpserit sine jussione præceptoris, vel qui vices suas gerit, fratribus vel sororibus excommunicatis, vel inobedientibus se jungere, aut loqui cum eo, vel mandatum eis dirigere, similem patiatur excommunicationis pœnam vel vindictam.

CAP. C. De fratre in villa jacente.

Frater si in villa jacere præsumpserit, levitate corporis sui, sive timore magistri, vel quoquo modo, et domus propinqua fuerit, et in ea jacere noluerit, habitum amittat. Et si a domo recessit, et postea reversus fuerit, et misericordiam petierit, recipiatur, et quantum temporis foris exstitit, tantum in loco extraneo permanebit. Termino expleto, magister cum fratribus habitum sibi reddant; et si eis videbitur expedire, per quadraginta dies pœniteat, et quarta et sexta feria in pane et aqua jejunet.

CXLV), et fratribus nostris dimittamus ut nostra
Dominus nobis dimittat.

Castitatem, quam cum Dei adjutorio servare A diam et judicium omnibus injuriam patientibus (Psal. promisimus, nos ipse Dei Filius servare præcepit, et docuit, matrem castam, et virginem sibi elegit; virgo ipse permansit, et virginem Sponsus dici voluit, nec baptizari nisi a virgine, nec matrem nisi virgini commendare sibi placuit. Visus supra montem Sion est Agnus, et vox citharizantium ante sedem Dei audita est, neque poterant dicere canticum nisi empti de terra, et qui cum mulieribus non sunt coinquinati; qui agnum sequebantur, quocunque ibat (Apoc. XIV). Hæc et similia castitatem gervantibus a Domino proponuntur.

Paupertatem etiam ipse Dominus noster est amplexus. Etenim, dum nascitur, in præsepe reclinatur dum vivit, locum, in quo reclinet caput, non habet dum moritur, nudus cruci affigitur. Non habet, unde vectigal solvat : fatigatus ex itinere aquam a muliere sibi dari petit. Pauperes sibi socios assumpsit; pauperibus beatudinem promittit. Paupertatem itaque libenti animo sectemur, fratres, nam Domino relictus est pauper, et nobis orphanis erit adjutor.

Humilitatem quoque ipse Dominus servando,servandam nobis ostendit. Ex Nazareth,humili Galilææ vico nascitur; ex matre humili, cujus Dominus humilitatem respexerat: humiles dilexit,cum humilibus est versatus,humilitatem docuit. Discile a me, inquit, quia mitis sum et humilis (Matth. x1). Ad quam factis ostendendam Jerusalem iturus, non equum sed asinum ascendit; discipulorum pedes lavat, et in humilitatis actu inclinato capite decedit. Ejus itaque documenta imitemur, quia suscipit orationem humilium (Psal. cı), el humilia respicit, et alta a longe cognoscit (Psal. CXXXVII), et humilium semper ei placuit deprecatio, ut nos in tempore tribulationis exaudiat.

B

C

Patientiam et mansuetudinem docuit, cum a Judæis verbis et factis injurias patienter sustinuit : nunc ipsum Samaritanum, dæmonium habentem, nunc in Belzebub expellentem dæmones, nunc bla. sphemum, nunc cum peccatoribus manducantem appellando, aliisque verborum contumeliis afficiebant; factis insuper, ejecerunt eum extra civitatem, sustulerunt lapides, ut in eum jacerent; captum et ligatum,seductorem appellant; principes eum illudunt; unus ministrorum dat alapam, nunc alba, nunc purpurea veste indutum ostendunt: flagellis D cædunt; præponunt ei latronem Barabbam: morte tandem turpissima eum damnant; nec propterea a patientia et mansuetudine recedit; proditorem amicum nominans pro persecutoribus exorans, et cum malediceretur, non maledicebat, cum pateretur, non cominabatur (1 Petr. 11). Nos itaque ipsius Domini nostri exemplum imitantes non malum pro malo inter nos nec maledictum pro maledicto reddentes, vincamus in bono malum. Et injuriis affecti recurramus ad Dominum, qui facit misericor

Obedientiam insuper majoribus ipse Dominus exhibendam præcipit, prout ipsi Patri, et parentibus exibuit; et descendit cum eis et venil Nazareth, et erat subdilus illis (Luc. x11); cibumque dicebat esse suum, voluntatem ejus, qui eum miserat perficere (Joan. iv), et voluntatem non suam, sed Patris quærere (Matth. x11): et humilians seipsum factus obediens (Philipp. 11), non mea, inquit, voluntas, sed tua fiat (Luc. xx11). Discere atque debemus exinde postquam solemni voto nos Deo tradidimus, velle, et nolle, apud nos non remansisse, sed apud eos, qui nobis præsunt; caveamusque, ne per inobedientiam incidamus in sententiam illam : Quia vocavi et renuistis, extendi manum meam, et non fuit qui aspiceret; ego quoque in interitu vestro ridebo, et subsannabo, cum vobis, quod timebatis, advenerit (Prov. 1).

Paupertas, patientia, obedientia, mansuetudo, et his similia, militiæ nostræ fructus sunt, quos assecuti sunt Christi servi. Esurimus et sitimus, dicebat Paulus, et nudi sumus, et colaphis cædimur et instabiles sumus, et laboramus operantes manibus nostris; maledicimur et benedicimus, persecutionem patimur, et sustinemus; blaphemamur, et obsecramus, tanquam purgamenta mundi facti sumus (I Cor. Iv). Oportet ergo per patientiam currere ad propositum nobis certamen, inspicientes in auctorem fidei Jesum. Qui proposito sibi gaudio, sustinuit crucem confusione contempta. Ea itaque omnia, ut scimus fratres, nemine cogente, solemni voto Deo spopondimus, et ad aratum manum misimus. Si quis nostrum aspicere retro voluerit, regno Dei non erit aptus. Minime putandum est ex eo, quod castitatem et obedientiam voverimus, susceperimusque alia regularia vota, nos beatam vitam posse consequi; si virtutibus mandatorum Dei juncta non fuerint. Quorum quidem mandatorum finis charitas est, ordinis et religionis nostræ præcipuum fundamentum: in ea igitur nostra omnia fiant opera, in ea firmati, in ea crescamus; mater est optima, fovet infirmos, exercet provectos, arguit inquietos, diversis diversa benigne exhibens; et ut filios omnes diligit. Est enim dum arguit, mitis; cum blanditur, simplex: pie sævit, sine dolore mulcet, patienter irascitur, humiliter indignatur, adversa tolerat, prospera temperat, omnia suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet. Ipsam si amplectamur, fratres, nutriet inter nos concordiam, servabit unionem, ac in Spiritu sancto congregati, Deus pacis, et consolationis erit nobiscum, qui sit benedictus in sæcula, Amen.

Sequitur modo Regula S. P. Augustini, quam etiam profitentur, nempe :

Ante omnia, fratres charissimi, diligatur Deus,etc.