BIBLIOTHECA UNIVERSALIS, INTEGRA, UNIFORMIS, COMMODA, OECONOMICA,
OMNIUM SS. PATRUM, DOCTORUM SCRIPTORUMQUE ECCLESIASTICORUM
AB EVO APOSTOLICO AD INNOCENTII III TEMPORA
OMNIUM QUÆ EXSTITERE MONUMENTORUM CATHOLICÆ TRADITIONIS PER DUODECIM PRIORA ECCLESIÆ SÆCULA,
JUXTA EDITIONES ACCURATISSIMAS, INTER SE CUMQUE NONNULLIS CODICIBUS MANUSCRIPTIS COLLATAS, PERQUAM DILIGENTER CASTIGATA;
DISSERTATIONIBUS, COMMENTARIIS LECtionibusque VARIANTIBUS CONTINENTER ILLUSTRATA; OMNIBUS OPERIBUS POST AMPLISSIMAS EDITIONES QUÆ TRIBUS NOVISSIMIS SÆCULIS DEBENTUR ABSOLUTAS DETECTIS, AUCTA;
INDICIBUS PARTICULARIBUS ANALYTICIS, SINGULOS SIVE TOMOS, SIVE AUCTORES ALICUJUS MOMENTI SUBSEQUENTIBUS, DONATA;
CAPITULIS INTRA IPSUM TExtum rite diSPOSITIS, NECNON ET TITULIS SINGULARUM PAGINARUM MARGINEM SUPERIOREM DISTINGUENTIBUS SUBJECTAMQUE MATERIAM SIGNIFICANTIBUS, ADORNATA;
OPERIBUS CUM DUBIIS TUM APOCRYPHIS, ALIQUA VERO AUCTORITATE IN ORDINE AD TRADITIONEM
ECCLESIASTICAM POLLENTIBUS, AMPLIFICATA;
DUOBUS INDICIBUS GENERALIBUS LOCUPLETATA: ALTERO SCILICET RERUM, QUO CONSUlto, quidquid UNUSQUISQUE PATRUM IN QUODLIBET THEMA SCRIPSERIT UNO INTUITU CONSPICIATUR; ALTERO SCRIPTURÆ SACRÆ, EX QUO LECTORI COMPERIRE SIT OBVIUM QUINAM PATRES
FT IN QUIBUS OPERUM SUORUM LOCIS SINGULOS SINGULORUM LIBRORUM SCRIPTURÆ TEXIUS COMMENTATI SINT.
EDITIO ACCURATISSIMA, CÆTERISQUE OMNIBUS FACILE ANTEPONENDA, SI PERPENDANTUR: CHARACTERUM NITIDITAS, CHARTÆ QUALITAS, INTEGRITAS TEXTUS, PERFECTIO CORRECTIONIS, OPERUM RECUSORUM TUM VARIETAS TUM NUMERUS, FORMA VOLUMINUM PERQUAM COMMODA SIBIQUE IN TOTO OPERIS DECURSU CONSTANTER SIMILIS, PRETII EXIGUITAS, PRÆSERTIMQUE ISTA COLLECTIO, UNA, METHODICA ET CHRONOLOGICA, SEXCENTORUM FRAGMENTORUM OPUSCULORUMQUE HACTENUS HIC ILLIC SPARSORUM PRIMUM AUTEM IN NOSTRA BIBLIOTHECA, EX OPERIBUS AD OMNES ÆTATES, LOCOS, LINGUAS FORMASQUE PERTINENTIBUS, COADUNATORUM.
IN QUA PRODEUNT PATRES, DOCTORES SCRIPTORESQUE ECCLESIÆ LATINÆ A GREGORIO MAGNO AD INNOCENTIÙM III.
ACCURANTE J.-P. MIGNE,
BIBLIOTHECA CLERI UNIVERSE,
CURSUUM COMPLETORUM IN SINGULOS SCIENTIE
ECCLESIASTICE RAMOS EDITORE.
PATROLOGIA BINA EDITIONE TYPIS MANDATA EST, ALIA NEMPE LATINA, ALIA GRÆCO-LATINA. VENEUNT MILLE FRANCIS DUCENTA VOLUMINA EDITIONIS LATINE; OCTINGENTIS ET MILLE TRECENTA GRÆCO-LATINE. MERE LATINA UNIVERSOS AUCTORES TUM OCCIDENTALES, TUM orientales EQUIDEM AMPLECTITUR; HI AUTEM, IN EA, SOLA VERSIONE LATINA DONANTUR.
PATROLOGIE TOMUS CXXV.
HINCMARI RHEMENSIS ARCHIEPISCOPI TOMUS PRIOR.
EXCUDEBATUR ET VENIT APUD J.-P. MIGNE EDITOREM,
IN VIA DICTA D'AMBOISE, PROPE PORTAM LUTETIÆ PARISIORUM VULGO D'ENFER NOMINATAM,
HINCMARI
RHEMENSIS ARCHIEPISCOPI
OPERA OMNIA,
JUXTA EDITIONEM SIRMONDIANAM AD PRELUM REVOCATA.
VARIA ACCESSERE MONUMENTA
EXCUDEBATUR ET VENIT APUD J.-P. MIGNE EDITOREM,
'IN VIA DICTA D'AMBOISE, PROPE PORTAM LUTETIE PARISIORUM VULGO D'ENFER NOMINATAM,
AUCTORUM ET OPERUM QUI IN HOC TOMO CXXV CONTINENTUR.
HINCMARUS RHEMENSIS ARCHIEPISCOPUS.
Epistola ad Carolum regem, priori contra Prædestinatianos Dissertationi (deperditæ) præfixa.
De Prædestinatione Dei et libero Arbitrio dissertatio posterior. De una et non trina Deitate.
Opuscula varia (quorum enumerationem vide in Ordine rerum ad calcem voluminis).
APPENDIX. Hincmari Annales sive Annalium Bertinianorum
Ex typis MIGNE, au Petit-Montrouge.
HINCMARUS
RIEMENSIS ARCHIEPISCOPUS.
AD OPERA HINCMARI PROLEGOMENA.
NOTITIA HISTORICA.
(Apud Cave, Scriptorum ecclesiasticorum Historia litteraria.)
HINCMARUS, nobili apud Gallos loco natus, a pue- A subrogato, in monasterium detrudi fecit; cumque ritia in cœnobio sancti Dionysii prope Parisios sub Hilduino abbate educatus est; (a) ubi tum litteris tum pietate mire profecit; et cum felici et acuto ingenio præditus esset, non mediocrem in aula apud Ludo- vicum imperatorem gratiam inivit. Hilduinum anno 830 in Saxoniam relegatum, ipse, permittente epi- scopo, in exsilium comitatus est, eique exsulanti non ingratas suppetias tulit. Deposito anno 855 ob per- duellionis crimen, Ebbone, vacaverat jam fere de- cennio sedes Rhemensis, cum ineunte anno 845, in synodo Belvacensi, concurrentibus tum cleri tum populi votis, favente etiam Carolo rege, Rhemensis archiepiscopus Hincmarus ordinatur; cujus electio- nem anno sequenti episcopi in conventu Parisiensi congregati suffragiis suis iterum confirmarunt, red- ditis tune etiam a rege Carolo Ecclesiæ Rhemensis possessionibus, quas, vacante sede, palatini diripue- rant. Anno 848 synodo Carisiacensi interfuit, et in decretis synodicis contra Gotteschalcum aut hic, aut B alibi factis, primas fere ubique partes tulit. (b) Anno 853 habita est synodus Suessionensis, uti ipsius sy- nodi Acta testantur, etsi Flodoardus anno episcopatus Hincmariani septimo hab tam referat. In hac synodo Hinemarus ordinationem suam iterum confirmari, el Wulfadum, cæterosque presbyteros ab Ebbone post depositionem anno 840 ordinatos dignitate sua submoveri effecit. Anno 855 decreta in concilio Cari- siacensi Hincmaro satagente septennio ante lata in synodo Valentina cassata sunt. (c) Decreta synodi Va- lentinæ anno 859 confirmarunt concilia Lingonense et Tullense; quorum capitula, Carolo regi oblata, a rege data sunt Hincmaro confutanda. Præstitit id ille scripto opere insigni. Anno 860 duplici synodo Aquisgranensi adfuit, (d) ubi Theutberga se cum fratre Hucberto rem habuisse, seu vi, seu veritate id co- gente, confessa, Patres eam Lothario regi abdican- dam esse, et publicæ pœnitentiæ addicendam decre- verunt. Præclaram id Hincmaro multa agendi scri- Lendique ansam suppeditavit. Eodem anno concilio Tullensi 1 et sequente Aquisgranensi in subscripsit. Anno 863 aderat concilio Metensi (e), in quo ratæ sunt habitæ Lotharii regis nuptiæ cum Waldrada, post repudiatam Theutbergam initæ. Istud vero concilium mox a Nicolao papa in synodo Romana damnatum est. Eodem anno Hincmarus, impetrata privilegio- rum Rhemensis Ecclesiæ confirmatione, Rothadum Suessionensem episcopum cedere renitentem habito concilio Silvaneciensi deponi, alioque in ejus locuin
(a) Flodoard. Hist. Rhemens. lib. 11, per to-
(b) Concil. tom. VIII, p. 79.
(e) Ibid, p. 137. Loc. citat. p. 673, 674.
sedem apostolicam appellaret (exstat libellus Appel- lationis apud Baron. ad an. 863 num. 81, et Concil. tom. VIII, p. 785), eum iterum damnavit. Interce- dente quidem Nicolao pontifice Rothadum e carcere dimisit, Romam vero ire, quo ad judicium instau- randum eum mitti præceperat pontifex, neutiquam permisit. Nec tertio quidem a Nicolao admonitus, proposito suo abscedere voluit. Quamvis etiam quo- tidianæ minæ de litteris excommunicatoriis Roma mittendis ei intentarentur, omnibus tamen insuper habitis, canonum auctoritate se tuebatur, ut ex apo- logetica ipsius ad Nicolaum epistola abunde liquet. Anno 865 in concilio Romano Rothadus sedi suæ restitutus est, rescisso duplici Hinemari judicio (f). Anno 866 concilio Suessionensi III præfuit, in quo Wulfadus sociique presbyteri Nicolai papæ jussu di- gnitatem pristinam recuperarunt. Anno sequente in concilio Trecassino, cui præsedit, eamdem causam accuratius expendit. Anno 869 Hincmarum episco- pum Laudunensem, nepotem suum, criminum plu- rimorum accusatum in synodo Vermeriensi, ipse illi præ cæteris infensus calculo suo damnavit. Hinc gra- ves patruum inter et nepotem inimicitiæ, et larga magnarum rerum materia. Anno 882, erumpentibus in Galliam Normannis, Hincmarus desertis Rhemis, et ablato secum sancti Remigii corpore, silvestria loca trans fluvium Matronam petiit; ubi in villa Sparnaco x Kal. Januarii diem clausit extremum, in S. Remigii monasterio sepultus. Non meum est de tanto viro judicium ferre, quem reverendissimum et desideratissimum virum, et merito rectæ fidei ac sanæ professionis ab omnibus catholicis_rite venerandum vocat, qui ipsum optime novit, Rabanus Maurus. Nobilitatem generositatis, inquit Lupus Ferrariensis (epist. 42), ornat eruditio salu!aris, altitudinem officii commendat religio professionis. In facultatibus Theo- logicis, concedente id ipso Baronio (ad an. 882, num. 17), erat excultissimus, quem consuluerint plures de diversis quæstionibus; in scientia canonum eru- ditissimus, licet interdum nimis iis favens, super apostolicae sedis decreta eos extulerit. Et sane Eccle- siæ leges et jura nemo melius intellexit, nemo ani- mosius defendit. Ejus Opera, multa quidem erudi-' tione, doctrina, pietate referta, Ecclesiæ Galli- canæ historiam mire illustrant; de quibus recte Sir- mondus, in iis nullum esse quod utilitate sua careat, et in quo præstans auctoris judicium cum scientiæ co- pia non eluceat.
(d) Ibid., p. 696. (e) Ibid., 764.
(f) Concil. ibid., p. 808. etc.
« PoprzedniaDalej » |