clesiasticus et summe catholicus, quique nonnulla ante synodum Nicænam scripsit in Arium, tamen e numero horum Ante-Nicænæ fidei testium idcirco eximendum esse statui, quod in hoc concilio, cujus ipse pars magna fuit, sederit ille Alexander. Male vero a me fateor omissa esse Macarii Magnetis fragmenta, si ante synodum vixerit vetustissimus auctor; sed ea mihi insederat opinio, quæ Magnetem scriptoribus incertæ ætatis adstruita. Cætera, quæ ex abundanti apposui, numerum fragmentorum Dionysii Alexandrini, et re et nomine magni, fere explent, si mittas reliquias ejus in Eusebii Historia extantes. Postremo, ut promisso servato meo Indices necessarios, aut certe utiles, digestos collocavi, sic commodius hoc ratus in unum redactos eosdem præstiti. Expositis vero iis, quæ ad hoc pertinent volumen, jam porro, ne occasio commoda omittatur, libenter id referam, Lector, quod in alia re evenit. Postquam hujus operis edidi volumen tertium, pervenit ad manus meas liber ex Germania recenter advectus, quo conspecto, bene erat, me meam deprehendere canonis decimi tertii Ancyrani Concilii expositionem fide ac judicio ecclesiæ Græcæ confirmatam. Nam in hac Euvaywy, atque interpretatione, Canonum Ecclesiæ Universorum, quæ dicta nomine Pedalium seu Gubernaculum, tum auctoritate Græcorum præsulum, et maxime impensis mo a Jamque incertiorem, ni fallor, rem fecit Magnetis fragmentum, quod protulit Steph. Gradius in Epistola a cl. Morellio edita post Codd. MSS. Lat. Biblioth. Nanianæ Relatos. Venet. 1776. 4to. [iv] nachorum Atho montis, anno primo hujus sæculi Lipsiæ typis impressa est, ipsa apparebant verba a me nuper prælata atque in priorem canonis partem recepta: Χωρεπισκόποις μὴ ἐξεῖναι πρεσβυτέρους ἢ διακόνους χειροτονεῖν, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρεσβυτέρους πόλεως, &c. ac porro hæc apposita est interpretatio, scripta communi dialecto,ἔτε εἰς τὴν χώραν αὐτῶν δύνανται (οἱ χωρεπίσκοποι) τοὺς τοιέτες νὰ χειροτονοῦν, εἰ μὴ μόνον ὑποδιακόνες, αναγνώςας, καὶ ἐφορκιςὰς, κατὰ τὸν ι'. δ ἐν ̓Αντιοχείᾳ, πόσῳ μᾶλλον δὲν δύνανται εἰς ἄλλην; ἀλλὰ μηδὲ πρεσβυτέρους πόλεως νὰ χειροτονοῦν, ἔνθα οἰκεῖ ὁ κυρίως ἐπίσκοπος χωρὶς τῆς ἐγγράφου τούτου αδείας. Et ima pagina post memoratam illam Joannis Antiocheni, aliorumque plurium, lectionem, ἐν ἑκάςη παροικία pro ἐν ἑτέρα παροικία, hoc ab iisdem interpretibus scriptum extat: Καὶ λοιπὸν κατὰ τοῦτον (Joannem Antioch.) ὁ παρών κανὼν διορίζει, ὅτι εἰς κάθε ἐπαρχίαν δὲν δύνανται οἱ χωρεπίσκοποι να χειροτονον πρεσβυτέρους χώρας καὶ πόλεως, ἢ διακόνους, χωρίς τὴν ἔγγραφον ἄδειαν τοῦ καθ ̓ αὑτὸ ἐπισκόπου. Vid. et eorundem interpretum Expositio Canonis VIII. Concilii Nicani, pag. 85. Itaque solvi videtur argumentum pro ordinatione presbyterali, quantum ea nititur hoc canone Ancyrano. Ad formam quod attinet dicendi in eo adhibitam, præstat Zonaras illud ἀλλὰ μὴν μηδὲ, nedum valens, remque subjectam eo acrius prohibens, in Scholio ad Canonem xxv. Concilii Carthag. Τέτο οὖν, inquit, καὶ παρὼν κελεύει κανῶν, λέγων τοὺς ἐπισκόπους ἢ κληρικοὺς μηδένα αἱρετικὸν ἢ ἄπιςον συνεισάγειν εἰς κληρονομίαν ἢ ληγάτον Χρισιανῷ, κἂν εἶεν ἴσως συγΓενεῖς, ἢ τοῦ διαθεμένη ἢ τοῦ κληρονόμε, οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἄπιςοι ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΜΗΔΕ δωρεῖσθαι αὐτοῖς τινα ἐκ τῶν οἰ κείων πραγμάτων (τοὺς ἐπισκόπους ἢ κληρικούς). p. 413. ed. Paris. Sed satis de hac re; tantum addam, quod itidem spectat ad antecedentia volumina, desumpsisse me ex hoc Græcanico libro Canonum, qui ПInδάλιον τῆς νοητῆς Νῆος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, h. e. Clavus Spiritualis Navis Catholica-Ecclesiæ inscribitur, (nam vetus est sacræ civitatis imago navis,) lectiones omnes sive discrepantes seu convenientes cum locis ope codicum Bodleianorum emendatis. Et jam peractis omnibus hujusce operis longi partibus, Deo conservatori maximam gratiam habeo, quod licuit mihi ex ecclesiæ thesauro hæc vetera, tot utique et tanti, ni fallor, momenti, ad communem proferre usum. Tu, Lector, si hoc convenit judicio tuo, iis mecum fruere, ac vale. |