Sellus fuit olim pauper; postea dives factus est, teste Schol. ad Av. 824., fortasse paderastis nimis facilem se præbendo, muneribus Laconum corruptus: ideoque δέξεται σχόλιον Κλειταγόρας λακών “ε χρήματα κἂν βίᾳ” utpote συμπότης—vel utpote Λάκων δέξεται χρήματα καὶ Κλειταγόρας [Spartanos] ἐν βίᾳ. Cum Scolio Cleita goræ conferri debet Aristodemi Spartani dictum; cujus meminit Alcaus in Fragm. xxviii., sic legendo,

Ως γὰρ δὴ τοῦ ̓Αριστόδαμός φησιν οὐκ ἀπάλαμνον·

66

« Σπάρτα χρήματ' ἀνήρ· πενιχρὸς δ ̓ οὐδὲν ὤν, λέγετ ̓ ἐσλός.” Ubi οὐδὲν ὢν usurpatur ut μηδὲν ὢν in Ajac. 766. οὐδὲν ὢν ibid. 1218. Tro. 1010. et οὐδὲν ἦν ibid. 1162. et οὐδὲν ἦτ ̓ ἄρα in Iph. Τ. 569. Spartani mentem expressit Horatius: virtus, nisi cum re, vilior alga est, et Cleitagoræ χρήματα καν βίᾳ per suum rem facias, rem: Si possis, recte; si non, quocunque modo, rem.

1244. E vulgatis ̓Ανὴρ σόφος μουσικὸς κατ ̓ ἄσεται, quæ nulla ratione conciliari possunt cum verbis Schol. ὡσεὶ μὴ σόφος οὐ δὲ μου σικός, erui ̓Ανὴς δ ̓ ἄσοφος κάμουσος ̓Ακέστωρ ᾄσεται. Ubi jocus est in δ' ἄσοφος et δὲ σόφος necnon καὶ ἄμουσος et καὶ Μυσός. Etenim Acestor fuit malus poeta et Mysius, teste Schol. ad Av. 31. Οὗτός ἐστιν ̓Ακέστωρ, τραγῳδίας ποιητὴς, ἐκαλεῖτο δὲ Σάκας. Θεόπομπος δὲ καὶ τὸν πατέρα αὐτοῦ Σάκαν προσηγόρευσεν Τισαμένῳ—ὁ δὲ αὐτὸς καὶ Μυσὸν ἐκάλεσεν· εἰς δὲ τὴν ποίησιν αὐτοῦ κεχλευάκασι, Καλλίας μὲν ἐν Πεδήταις, καὶ Σάκον οἱ χόροι μισοῦσι Κρατῖνος ἐν Κλεοβοῦ λοις ̓Ακέστορα γὰρ ὅμως εἰκὸς λαβεῖν πληγὰς ἐὰν μὴ συστρέψῃ τὰ πράγματα. Ibi Comicorum fragmenta sic legeκαὶ Σάκαν ὖν οἱ χόροι μισοῦσι, et Ακεστοραμυσον εἰκὸς ἦν λαβεῖν Πληγὰς, ἐὰν μὴ συστρέφη τὰ δράματα. Ubi luditur in 'Ακέστορα Μυσὸν et ̓Ακέστορ άμουσον. idem lusus restitui debet Theopompo; cujus fragmentum servat Schol. ad Vesp. 1216. Ακέστερος—ὃς ἐκαλεῖτο Σάκος. Θεόπομπος Τισαμένῳ οὐ κοινῶς ξένον ἀλλὰ Μυσόν· τὸν δὲ Μύσιον ̓Ακέστερον ἀναπέπεικεν ἀκολουθεῖν ὁμοίως. Legeὃν οὐ Κοινῶς ξένον ἀλλαμυσον οἶδα Μυσίων, ̓Ακέστορ ̓ ἀναπέπεικεν ἀκολουθεῖν ἐμοί-καὶ, Ω πολῖται, δεινὰ πάσχω. Τίς πολίτης δ ̓ ἐστὶ σοὶ Πλὴν ̓Αρσάκας ὁ Μυσὸς καὶ τὸ Καλλίου νόθον. Lege Πλὴν Σάκας Μυσός το ̓Ακέστως καὶ τὸ Inter quæ άλλαμυσον est vel ἀλλὰ Μυσὸν vel ἀλλ ̓ ἄμουσον. Εt Σάκας et ̓Ακέστωρ erant Mysii.

1246. Ad πολλὰ δὲ διεκόμισας adscripsit Schol. Τοῦτο, φησὶν, ἐπάξω πρὸς τὸ σκόλιον Αἰσχίνου, ἐπεὶ κομπαστὴς ἦν. Recte hoc. Ad Αν. 823. Τά τ' Αἰσχίνου γ ̓ ἅπαντα monet Schol. ὅτι οὗτος πένης, θρυπτόμενος καὶ αὐτὸς ἐπὶ πλούτῳ—καὶ λέγων ἑαυτὸν πλούσιον. Idem fuit, sicut Theagenes teste Schol. Av. 323 et 1126, dictus καπνὸς, teste Schol. ad Vesp. 394. unde, ut id obiter moneam, bene intelligas Vesp. 151. Ὅστις πάτρος νῦν τοῦ καπνίου κεκλήσομαι. Haud male igitur erui διεκόμπασας σύ γ' ἐκ καπνοῦ. Quibus verbis, fortasse e carmine quodam Acestoris desumtis, intelligi hoc voluit

Comicus, quod Acestor, jactationibus Eschinis inductus, cum profectus esset Thessaliam lucri causa, et rediisset inops,

schi

nem incusabat et illum una cum vocibus ejus fumo comparabat. 1265 et sqq.

πολλάκις δὴ ἔδοξ' ἐμαυτῷ δεξιὸς πεφυκέναι,

καὶ σκαιὸς οὐδεπώποτε,

ἀλλ ̓ Αμυνίας ὁ μαλλὸς (Κρωβύλου δ ̓ οὐ ζεῦγος ἦν)
πεινῆ γὰρ, ᾗπερ ̓Αντίφων

αὐτὸς, ὅν γ ̓ ἐγώ ποτ ̓ εἶδον ἀπό τε μήλου καὶ ῥοίας
δειπνοῦντα μετὰ Λεωγόρου

ἀλλὰ πρεσβεύων γὰρ εἰς Φάρσαλον

ᾤχετ ̓· εἶτ ̓ ἐκεῖ μόνος μόνοισι

5

τοῖς Πενέσταισιν ξυνῆν, τῶν Θετταλῶν

αὐτὸς ὢν πένης ἐλάττων οὐδένος.

10

V. 3. Vulgo ὁ Σέλλου μᾶλλον οὐκ τῶν κρωβύλου. At monuit Schol. Selli filium esse Æschinem et non Amyniam: uterque tamen erant valde hirsuti, alter dictus Κομητ-Αμυνίας in Vesp. 464. (ubi ineptit Schol.) ideoque hic dici potest μαλλός (vel ἡ καθειμένη κόμη ut apud Euripid. Bacch. 113. λευκοτρίχων πλοκάμων μαλλοῖς) : alter quoque dici potest χρώβυλος, ut Hegesippus apud Hesychium sic ope codicis legendum: Κρώβυλος, ὁ μαλλὸς τῶν παίδων ἢ ὁ κόρυμβος· ἐκ πλοκῆς γάρ ἐστιν ἡ ἀνηνεγμένη [κόμη] ἀπὸ μέσου τοῦ μετώπου ἐπὶ τὴν κορυφήν· οὕτω δὲ καὶ ὁ ῥήτωρ Ηγήσιππος—ἐκαλεῖτο. Potest quoque dici Κρωβύλου ζεῦγος, sensu duplici. Etenim fuit Κρωβύλου ζεῦγος, utpote gerens duos crinium nodos: necnon Κρωβύλου ζεῦγος eatenus, quod Æschines et Crobulus erant par ignobile. Suid. Κροβύζου ζεῦγος· ἐπὶ τῶν ἐπὶ κακίᾳ καὶ πονηρίᾳ σπενδομένων. Τοῦτο δὲ εἴρηται ἀπὸ κροβύζου πορνοβοσκού τινος, δύο ἔχοντος ἑταίρας ἐπὶ ὀλέθρῳ πολλῶν· κροβύ ζου οὖν ζεῦγος ἐπὶ διασύρμῳ δύο ὁμονοούντων· οὓς πρότερον τοῦ ἀναπνεῖν φασιν ἢ τοῦ κακουργεῖν παύσασθαι. Verum ibi emendatur Κρωβύλου ex Hesychio, Κρωβύλου ζεῦγος. Παροιμία ταττομένη ἐπὶ τοῖς ὑπερβαλ λούσῃ κεχρημένοις πονηρία. Μετενήνεκται δὲ ἀπὸ πορνοβοσκοῦ τινος. gl. habet Harpocration utilissimam ad emendanda Hesychii verba in Κρώβυλος—οὕτω δὲ ̔Ηγήσιππος καὶ δηγγος ἐκαλεῖτο Κρώβυλος. Καὶ ὁ μαλλὸς τῶν αἰδοίων : sed Harpocration exhibet Κρώβυλος Αἰσχίνης ἐν τῷ κατὰ Κτησιφῶντος Ηγήσιππος μέν ἐστιν ὁ Κρώβυλος ἐπικαλούμενος. At fuit olim ibi Κρώβυλος Αἰσχίνης [μὲν ἐν Σφηξὶν] ἐν δὲ τῷ κατὰ Κτησιφῶντος Ηγησίππος ὄνομ ̓ ἐστὶν ἐπικαλούμενος: lege igitur in Hesychio και Αισχίνης ζεῦγος ἐκαλεῖτο Κρωβύλου. Unde intelligi potest λλou esse gl. ab ejus manu, qui bene noverat per Κρωβύλου ζεῦγος innui τὸν Σέλλου. Haud male igitur ex μᾶλλον οὐκ τῶν erui potest μᾶλλ ̓ οἷον κόμων, qui tamen, μαλλος excepto, est interpretis foetus, sicut ὁ Σέλλου. V. 4. Vulgo οὗτος. At non Amynias fuit olim dives, verum Antipho: qui postea ad paupertatem redactus est; neque divitias iterum sibi comparavit: quod sane

At

A

facere potuisset, si legationem obiisset. Vid. Schol. ad Ach. 66. et Casaubon. in Theophrast. περὶ βδελυρίας, ad verba τὸ μὲν ἐκ τῆς πολέως ἐφόδιον. Hanc tamen se ditandi occasionem, adeo σκαιὸς erat Amynias, qui penitus negligeret. Ille enim Pharsalum missus, rediisse videtur inops, infecta legatione. Id colligi potest e fragmento Eupolidis apud Schol. sic legendo Κ' Αμυνίας ἐκεῖνος· ̓Αμελεῖ κλαύσεται, Οτι, ἅτ ̓ ἀγροῖκος, ἵσταται πρὸς τὰ μορίων. Παθέων δ ̓ ἕνεχ ὧν ἔπλευσε, κακὸς ὢν εἴσεται. Ubi deest ar' ob ar: at id redde utpote: mox e τω μοριῳ οτι θεων ενεκα επλ—erui τα μορίων παθέων ενεκ ων επλ. Etenim Amynias res facere voluit, sed perficere nequivit, utcunque κατὰ τὰ μόρια crinitus. Unde de Amynia fit proverbium. Οὐδεὶς κομήτης, ὅστις οὐ περαίνεται—vel ψηνίζεται. Eam tamen se ditandi occasionem non neglexit Æschines. V. 3. μήλου καὶ ῥοιᾶς inquit Schol. ἐπὶ τῶν δαψιλῶν ὄψων—ineptum igitur est ἀντί: quasi Leogoras aliquid pro cibis lautis suffecisset, qui fuit gulæ perdite amans. Reposui igitur ἀπό τε. V. 10. Vulgo πενέστης contra metrum et sensum. Collato Suid. v. Πενέσταις, vide annon præstet Πενήταισιν propter lusum vice πενέσταισιν.

1975 et sqq.

1284 et sqq. άντιστρ. } Ita exstant in Kust.

1326 et sqq.

ἄνεχε πάρεχε, δίαγε, πάραγε,

κλαύσεταί τις τῶν ὅπισθεν

ἐπακολουθούντων ἐμοί·

στρο

ἀντιστρ.

οἷον, εἴ μὴ ̓ῤῥήσεθ', ὑμᾶς
ὦ πόνηροι ταύτηϊ τῇ

δαδὶ φρυκτοὺς σκευάσω.

V. 1. Voces διαγε πάραγε, hic omissas, agnoscit Comicus in Av. 1717.

V. 9. Ita Bentl. pro dovres. Metrum confirmat. Eadem var. lect. in Vesp. 319. ex emendatione Dawesii. V. 10. Pro wo" dedi wo quod formatur ab 3: hoc exstat in Plut. 896. ubi Schol. ὗ ὗ ὁ ὀσφραινόμενος τοῦτό φησι.

1528 et sqq. Vid. Gaisford ad Hephæst. p. 341. Etone Dabam, Kalend. Feb. A. S. MDCCCXVII.

DE VIOLATIS REGUM SEPULCRIS,

IISDEMQUE

A REGE CHRISTIANISSIMO RESTITUTIS.

CARMEN.

Quis ille tantus impulit mentes furor?
Quid arma, quid sibi volunt
Facesque vectesque, et ruinarum artifex,
Ira jubente, malleus ?

An Marte captas hostium sedes juvat
Et ferro et igne vertere;
Longique pœnas exigere belli, et gravem
Pensare damno injuriam ?

Tantum o scelestis adsit hic coeptis color,
Hoc fine consistat nefas!

Sed major animis æstuat vetiti fames,
Vulgare temnitur scelus;
Placet quod ætas nulla viderit prior,
Futura quod factum neget.

Denso vetustas obsidet templi fores
Grex turbulentus agmine,

Templi quod umbris ultimam regalibus
Domum sacravit Gallia.

Hic ante vivi numinis placabiles
Aras, ubi vicario
Mortalis ævi diluit piacula

Redemtor agnus sanguine;

Inter calentes thure votivo focos

Ac nesciam somni precem,

Sociis quiescunt ossa regum sedibus,
Mutusque supplicat cinis.

Heu! quanta eodem generis ac famæ bona,

Quanta ingeni et formæ rapax

Libitina clausit! Invido sub marmore
Passim reconditum jacet

Illustre quidquid, liliis prægnantibus,
Tot prodidere sæcula;

Regesque regumque in thoros missæ nurus,
Thorisque nata pignora.

Omnis sepulcro consecratur angulus,
Omnis tenet nomen lapis.
Quisquamne lacrymis vacuus hoc silentium,
Hæc ingredi busta audeat ?
Quisquamne mœstis ultimum vale et pias
Negare manibus preces ?
Immo quietas, impetu facto, domos
Irrumpit insolens cohors,

Nil templi honore, nil et hospitis Dei
Præsente sensu territa.
Tremuit scelesto pressa tellus agmine,
Imisque redditum gemit
Lugubre tumulis murmur, extinctis diem
Mersere flammis lampades.

O mortuorum sacra, vel sævissimis
Intaminata gentibus!

O sceptra populis rapta citius, et rogo
Superstes in reges amor!

Veterum sepulcris principum nefariam
Incesta plebs manum injicit,
Partita facinus. Ille adactis marmora
Convellit ægre vectibus ;

Hic illigato fune regias trahit
Imagines, et pulveris

Inane titulos frigidi solatium

Sacro refigit parjete.

Rimantur alii saxo humove conditos
Manes, profundæque intimum

Penetrale mortis, ac suprema polluunt
Jacentium cubilia.

Vi multa ad auras protrahuntur sutili
Inclusa plumbo funera,

Quæ circum hiante turba substitit metu,
Vix ausa ferrum impingere.

Confirmat animos tandem, et hortatur manum,

Ictuque vulnus exigit.

Mille insequuntur vulnera, hybernam minus
Densat procella grandinem.

Fatiscit impar mallei sub verbere
Custos silentum lamina,