cum collegio venerabilium episcoporum nostrorum diligenti examinatione perpendentes, et rei veritatem perscrutantes, eorumque infelicitati misericorditer subvenientes, canonice definimus, quatenus ei sua nostra auctoritate redderetur Ecclesia: sententiam prædecessoris Stephani papæ causa necessitatis et utilitatis in melius commutantes, sicut prædecessores nostros de multis egisse in promptu habemus. Unde prævidimus, et gloriam ac religiositatem tuam monemus, ut, quia canonice illum prædictæ suæ Ecclesiæ Lingonensi restituimus, ei manum auxilii semper porrigas, nostræque institutioni consentias, et ubicunque expedit, adjutor ei ac defensor pro amore omnipotentis Dei, et reverentia beatorum apostolorum, nostraque apostolica paternitate exi nibus cum collegio fratrum nostrorum episcoporum, A pene jam ad nihilum deducta videatur. Quam causam reliquorum ordinum officio approbantes, præfatum confratrem nostrum Argrinum venerabilem episcopum vobis canonice restituimus, suæque Ecclesiæ reformandæ intromittimus: non sententiam prædecessoris nostri Stephani papæ reprehendentes, sed utilitatis ac necessitatis causa canonice in melius commutantes,quemadmodum predecessores nostros de multis egisse in promptu habemus. Hujus rei gratia monemus vos, et his pontificatus nostri litteris hortamur, atque auctoritate Dei et nostra præcipimus, ut eumdem Argrinum episcopum, quem unanimitati vestræ ut petiistis reddidimus, benigno amore concordique devotione absque.ulla.cunctatione recipiatis, et obedientesin omnibus existentes, tanquam animarum vestrarum pium pastorem honorabiliter teneatis atque colatis,canonica illius jussa incunctisstas: quatenus sub tuo regali munimine pacifice observantes. Quod: st:aliquis vestrum contra hoe nostrum apostolicum judicium atque statutum agere aut sine ipsius Argrini episcopi consensu, in Ecclesia sua Lingonensi ministrare præsumpserit, et eum juxta nostrum decretum recipere noluerit, sicat se nostra aactoritate excommunicatum atque damnatum. Bene valete. Scriptum per manum Samuel notarii et scriniarii sanctæ Romanæ Ecclesiæ, in mense Maio, indictione II. EPISTOLA IV. AD CAROLUM SIMPLICEM REGEM FRANCORUM. Hortatur ut Argrini Lingonensis episcopi restitutioni faveat. B JOANNES episcopus, servus servorum Dei dilectis- C simo filio CAROLO glorioso regi. Quia te, dilectissime fili, more regum prædecessorum tuorum pro defensione et utilitate sanctæ Dei Ecclesiæ contra parvorum hominum et etiam paganorum rabiem viriliter agere relatu multorum cognoscimus,omnimodis congaudemus,et venerabiliter tuam in Christo amplectimur filiationem: et ut in melius semper proficere satagas, pacem justitiam et veritatem diligas, a recto etiam tramite nullo modo devies, paterne hortamur; quatenus benedictionem a clementissimo Domino nostro Jesu Christo, ut et ab ejus apostolorum principe ac clavigero Petro consequaris, pro cujus amore talia agere satagis. Denique notum esse volumus tuæ filiationi, Lingonensis Ecclesiæ gemitum lacrymabi- D lemque querimoniam non solum semel, sed et bis, et ter ad aures clementiæ nostræ pervenisse, pro pastoris sui Argrini episcopi sequestratione, quem omnes unanimiter elegisse, expetisse et conclamasse se testantur, sed pro quorumdam subreptione ab eis eum separatum fuisse: qua de re ipsa Ecclesia pastorali destituta sit solatio, variisque incessanter perturbationibus et incommoditatibus agitetur, adeo ut (a)Arnulphus imperator, cujus hic obitus nuntiatur mortuus est 20 Novembris, anno 899, Stephano VI pontifice. Non tamen ad eum, sed ad ejus successorem Joannem hæc scripta est epistola, quod facile Intelligitur ex querela de Moravorum archiepiscopa eamdem regere digne valeat Ecclesiam, ut quibus debet præesse valeat et prodesse. Bene vale. Scriptum per manum Samuel notarii et scriniarii sanctæ Romanæ Ecclesiæ, v Id. Maii. indictione 11, EPISTOLA V. HATTONIS MOGUNTINI ARCHIEPISCOPI EJUSQUE SUFFRA De morte (a) Arnulphi imper.; de Ludovico ejus filio Domno sanctæ et apostolicæ et universalis Romanæ Ecclesiæ papæ,HATTHO indignus præsul Moguntinensis Ecclesiæ, cum universis suffraganeis nostræ exiguitati adjunctis, debitum orationis obsequium, et fidelem servitutem. Noverit igitur sublimitas vestræ sanctitatis, quod nulla fratrum unanimitas sanctæ Romanæ Ecclesiæ potestati subjecta, fidelior atque devotior ac subjectior apparet quam nos, qui vestræ dominationi et capiti omnium Ecclesiarum omni mentis intentione subjicimur, plurimum gaudentes in Domino et in dono gratiæ ipsius, quod per vestram sanctitatem et sapientiam magnifice et amplissime sedes ejusdem Ecclesiæ dilatatur in religionc divina: et in hoc instantissime precibus incumbimus, deprecantes divinam clementiam ut ad altiora semper conscendere vos et de die in diem meliora sectari atque perficere concedat. De cætero vestræ clementiæ innotescimus seniorem nostrum Arnulphum imperatorem de hujus vitæ exsilio migrasse. Sed quandiu in hoc mundo subsistimus per incerta ferimur, nescientes ubi quorumdam animæ post hanc lucem mansionem recipiant vestris quasi provoluti vestigiis subnixe poscimus, ut animam ipsius vestræ auctoritatis potestate a vinculis peccatorum absolvatis, quia quæcunque solveritis super terram, erunt soluta in cœlo (Matth. xvi). Tali vero domino, rectore et gubernatore amisso, in nostris partibus vacillavit navis Ecclesiæ. Quem regem eligeret parvo tempore inscia tu, quem a Joanne institutum esse sequens epistola declarat. Cur autem tam sero scribant hi episcopi, causam his ipsis in litteris afferunt. GABR. COSSARTIUS. mansit: et quia timor magnus aderat ne solidum ▲ Accusator autem episcoporum nullus sit servus aut B regnum in partes se scinderet, divino, ut credimus, instinctu factum est ut filius senioris nostri quamvis parvissimus communi consilio principum et totius populi consensu in regem elevaretur. Et quia reges Francorum semper ex uno genere procedebant, maluimus pristinum morem servare, quam nova institutione insidere. Sed cur hoc sine vestra jussione et permissione factum sit, vestram haud dubitamus latere prudentiam. Nulla scilicet alia causa actum constat nisi quia, paganis inter nos et vos consistentibus, impeditum est iter nostrum ad sanctam matrem nostram Romanam sedem ita ut nec legati a nostra parvitate ad vestram dignitatem dirigi potuissent. Sed quia tandem occasio et tempus advenit, quo nostra epistola vestris obtutibus præsentaretur, rogamus nostram communem constitutionem vestræ dominationis benedictione roborari. Insuper etiam pietati vestræ intimamus quod fratres et coepiscopi nostri Bawarienses se apud nos conquerentes, et alta suspiria trahentes, gemebant qualiter Maravenses populi Francorum potestati rebelles jactent se ab illorum consortio esse divisos, et seorsum metropolitano gloriantur a vestra concessione esse sublimatos,cum nunquam metropolitana sedes inter illos haberetur, sed semper illorum provinciæ et diœcesi cohærerent. Dolebant se etiam apud nos quod quorumdam machinatione magna infamia circa vestram celsitudinem essent denotati, scilicet, ut cum paganis fœdus et pacem inirent, et ipsi pagani consilio eorum agerent tam multa nefaria et illicita. De his omnibus consilium a nobis quærentihus Bawariensibus episcopis,justum respondimus esse fratrum solatio semper adhærere: quia Propheta inquit: Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres in unum (Psal. cxxx1). Illi vero non in unum habitant, qui fratrum se solatio subtrahunt, aut fratribus insidias præparant.Nos illorum tristitiæ compatientes nolumus illi consilium de talibus objectionibus præbere, priusquam ad vestram interrogationem per epistolam nostram veniremus.Semper nos scimus carnales spiritales solere persequi, et malevolos benevolos infirmare et lacerare. Præviders ergo summopere debent omnes qui sacerdotes Domini persequuntur, tam occulte quam manifeste, ne ad illos pertineat quod Propheta dixit : Cogitaverunt malitias in corde suo: tota die constituebant D prælia. Exacuerunt linguas suas sicut serpentis ; venenum aspidum sub labiis eorum (Psal.cxxxix). Et paulo post: Cadent supes eos carbones, in ignem dejicies eos (ibid.).Et iterum: Vir linguosus non dirigetur interra; virum injustum mala capient in interitu (ibid.). Et per Jeremiam inquit Dominus: Omnes in sanguine judicantur, unusquisque proximum suum tribulat. Omnes in malum manus suas præparant. Non,debent enim alieni, episcoporum aut accusatores aut judices fieri. Unde de Loth est scriptum : Ingressus es,ut advena,nunquid ut judices (Gen. xix)? C libertus,nullaque persona suspecta aut infamis repellantur inimici et omnes laici. Isti fratres et coepi-. scopi nostri Bawarienses, veraces Dei cultores et boni pastores, pervigili custodia custodiunt gregem sibi commissum, ne lupi rabies aliquam sancti gregis oviculam rapiat in prædam suam. Stant pro muro domus Israel,ne aliqua vis inimica firmamentum Ecclesiæ dissolvat. Qui tales inquietat et sua malitia impugnat,licet præsentem, futuram tamen nou evadet poenam, quia scriptum est : Quivos tangit, tangit pupillam oculi mei (Zach. 11). Hæc autem omnia perscripta vobis ideo dirigimus, qui estis caput totius sanctæ Ecclesiæ,quæcunque per orbem diffunditur,et solamen morentium,quæcunque tristia vobis contigerunt membris vestris, quia sanctissimi pastores Christi superius dicti in nulla re a catholica fide deviantes,sed eamdem sanctis operibus et ecclesiasticis officiis ornantes,apud nos conquerentes postulaverunt,ut vestræ notitiæ manifesta faceremus, quia et illi per seipsos vobis eadem innotescere vita comite promittebant. Unde poscimus ut vestra consolatio illorum mororem ad lætitiam reformet,et semper talia membra summo capiti, quod estis vos, se gaudeant adhærere. Illi autem Maravenses, ut nostris auribus illatum est, in occasionem superbiæ suæ assumunt, quia a vestra concessione dicunt se metropolitanum suscipere, et singulariter degentes aliorum episcoporum consortia refutant.Si hac confidentia diutius inflantur,usque ad sanguinis effusionem, ut multi arbitrantur, prosilient. In quantum præfuimus, admonemus, quatenus vestra auctoritas, priusquam hoc contingat,ad humilitatis viam illos corrigendo deponat, ut tandem cognoscant cui dominatui subjici debeant. Nos siquidem debitores esse cognoscimus,si quid a sanctæ matris Romanæ Ecclesiæ scilicet contigerit elabi, vos inde certificari, ut vestra potentia ad rectitudinis lineam perducatur.Quod si vestra admonitio illos non correxit, velint, nolint, Francorum principibus colla submittent, et credimus absque effusione sanguinis, et mutua cæde ex utraque parte, tunc posse bene contingere. Iterum iterumque vestræ dignitatis auribus replicamus, quod tam episcopi quam laici Bawarienses in religione Christianitatis nulla gente inferiores esse probantur, neque unquam Franci absque illorum auxilio, aut in ecclesiasticis rebus, vel in bellicis negotiis nominatim, vel fama, dignum aliquid peregerunt.Sicut neque illi absque istis. (a) EPISTOLA VI. THEOTMARI JUVANENSIS ECCLESIÆ ARCHIEPISCOPI, ET ALIORUM EPISCOPORUM AD JOANNEM IX. Queruntur unum archiepiscopum et episcopos tres, in Schlavorum terris prius Pataviensi episcopo subjectis, creatos esse. Summo pontifici, et universali papæ, non unius urbis, sed totius orbis, domino JOANNI, Romanæ sedis gubernatori magnifico, humillimi paternitatis (a) Hanc epistolam edidit Cordesius, cum Hincmari opusculis, sed Joanni VII perperam inscripsit. Nam vestræ filii, THEOTMARUS Juvanensis Ecclesiæ archi- A diœcesibus ab episcopis retinentur, quæ nunquam episcopus, WALDO Frisingensis, ERCHENPALDUS Eystatensis, ZACHARIA Sæbonensis, TUTTO Ratisponensis. RICHARIUS Pataviensis Ecclesiæ episcopus. Necnon et universus clerus populusque Christianus per totam Noricam, quæ et Bawaria vocatur, prosperum in Salvatore nostro profectum catholicæ pacis augmentum, et regnum optamus æternum. Antecessorum vestrorum decretis et catholicorum Patrum institutis plenissime instruimur in omnibus nostro ministerio sacerdotali obstantibus et adversantibus Romanum appellare pontificem,ut quod ad unitatem concordiæ,et ad custodiam pertinet disciplinæ, nulla dissensione violetur, sed ab ipso summa provisione decernatur. Nequaquam enim credimus, quod coacti quotidie audimus, ut de illa sancta et et apostolica sede, quæ nobis sacerdotalis mater est dignitatis, et origo Christianæ religionis, profluxerit quidpiam perversitatis, sed doctrina, et auctoritas ecclesiasticæ rationis. Sed venerunt, ut ipsi promnlgaverunt, de latere vestro tres episcopi,videlicet Joannes archiepiscopus, Benedictus et Daniel episcopi in terram Schlavorum, qui Maraci dicuntur, quæ regibus nostris, et populo nostro, nobis quoque cum habitatoribus suis subacta fuerat,tam in cultu Christianæ religionis, quam in tributo substantiæ sæcularis, quia exinde primum imbuti, et ex paganis Christiani sunt facti.Et idcirco Pataviensis episcopus civitatis, in cujus diœcesi sunt illius tempore populi ab exordio Christianitatis eorum, quando voluit et debuit, illuc nullo obstante intravit, et synodalem cum suis, et etiam ibi inventis, C conventum frequentavit, et omnia quæ agenda sunt potenter egit, et nullus ei in faciem restitit. Etiam et nostri comites illi terræ confines placita sæcularia illic continuaverunt, et quæ corrigenda sunt correxerunt, tributa tulerunt, et nulli eis restiterunt; usque dum, incessente corda eorum diabolo. Christianitatem abhorrere, et omnem justitiam detrectare, belloque lacessere et obsistere sævissime cœperunt, adeo ut via episcopo et prædicatoribus illa non esset, sed libitu suo egerunt quæ voluerunt. Nunc vero, quod grave nobis videtur, et incredibile, in augmentum injuriæ jactitant se magnitudine pecuniæ id egisse, qualia de illa apostolica sede nunquam audfvimus exisse, neque canonum decreta sanxisse, ut tantum schisma una pateretur Ecclesia. Est enim unus episcopatus in quinque divisus. Intrantes enim prædicti episcopi in nomine vestro, ut ipsi dixerunt, ordinaverunt in uno eodemque episcopatu, unum archiepiscopum (si tamen in alterius episcopatu archiepiscopum [al., archiepiscopus. HARD.] esse potest) et tres suffraganeos ejus episcopos absque scientia archiepiscopi,et consensu episcopi in cujus fuerunt diœcesi. Cum in concilio Africano, cap. 20, decretum sit ut plebes quæ in ad Joannem IX missam esse constat,ex episcoporum qui scribunt ætate. ut disces ex Hundii metropoli Salisburgensis, tom. I. Eamdem, et alteram quæ B episcopos habuerunt, nonnisi cum voluntate ejus episcopi a quo tenentur proprios accipiant rectores, vel [id est, al. et. HARD.] episcopos. Et item in eodem concilio, cap. 65, ut plebes, qua nunquam habuerunt proprios episcopos, nisi ex consilio plenario uniuscujusque provinciæ, et primatis, atque consensu ejus ad cujus diœcesin eadem plebs pertinebat,episcopos minime accipiant. In decretis papæ Leonis, capite 15, scriptum est: Nulla ratio sinit ut inter episcopos habeantur, qui a provincialibus episcopis,cum metropolitani judicio non consecrantur. Item, capite 49: Si indignis quibusque, et longe extra sacerdotale meritum constitutis, pastorale fastigium et gubernatio Ecclesiæ detur, non est hoc consulere populis, sed nocere; nec præstare regimen, sed augere discrimem. Et in eodem capite, post pauca: Difficile est, ut bono peragantur exitu, quæ malo sunt inchoata principio. Et in decreto papæ Cœlestini antecessoris vestri, capite 17 continetur, ne alicui locus concedatur sacerdoti in alterius injuriam. Antecessor vester, Zuentibaldo duce impetrante, Withingum consecravit episcopum, et nequaquam in illum antiquum Pataviensem episcopatum eum transmisit, sed in quamdam neophytam gentem, quam ipse dux domuit bello, et ex paganis Christianos esse patravit. Cum autem eisdem Schlavis locus familiaritatis apud legatos vestros dabatur, accusabant nos et diffamabant nos in multis, et verbis mendacibus instabant, quia nemo eis vera respondebat, dicentes nos et cum Francis et Alemannis scandalum et discordiam habuisse, cum hoc falsum esse ex hoc convincitur, quia amicissimi nostri sunt, et charitative cooperantes, et etiam cum ipsis impacatos esse accusabant. Quod non nostra culpa exigente, sed sua protervia faciente, ita fatemur esse. Quia quando Christianitas illis cœpit vilescere, et insuper debitum tributum senioribus nostris regibus et principibus eorum solvere respuerunt, belloque resistere, et gentem nostram coeperunt lacessere, orta est seditio inter illos. Et quoniam armis sibi eos defenderunt, et in servitium redegerunt, idcirco jure proprio tributarios habere debuerunt, et debent, et sive velint, sive nolint, regno nostro subacti erunt. Quapropter opcrtet vos ab alto speculari, et moderaminis temperiem præ omnibus tenere, ne pejor pars confortetur, et melior infirmetur. Progenitores namque serenissimi senioris nostri, Ludwici videlicet imperatoris, et reges ex Christianissima Francorum gente prodierunt. Moimarii vera Schlavi, a paganis et ethnicis venerunt. Illi potentia imperiali Romanam rempublicam sublimaverunt,isti damnaverunt. Illi Christianum regnum confortaverunt,isti infirmaverunt. Illi toti mundo spectabiles apparuerunt, isti latibulis et urbibus occultati fuerunt.Illo proxime antecedit,ebiderat ante Gevoldus in appendice ad Chronicon Reicherspergense. B rum consilio apostolica sedes pollebat,istorum per- A possunt, quantos dies transierunt, et totam terram secutione Christianitas dolebat. In omnibus his juvenculus rex noster, nulli prædecessorum suorum inferior, secundum virtutem a Deo sibi datam, sanctæ Romanæ Ecclesiæ et vobis summo pontifici, cum omnibus regni sui principibus adjutor optatesse fortissimus. Omne namque regnum divinitus sibi commissum ad Dei servitium suumque adjutorium unum vult et operatur. Unde et pace viget, et concordia gratulatur, atque ad vestram paternitatem, sicut patres sui se pertinere lætatur. Quod nos præfati Schlavi criminabantur, cum Ungaris fidem catholicam violasse, et per canem, seu lupum, aliasque nefandissimas et ethnicas res, sacramenta et pecam egisse, atque ut in Italiam transirent pecuniam dedisse, si vobis coram posito, ratio inter nos agitaretur ante Deum, qui cuncta novit antequam fiant, et coram vobis qui vicem ejus apostolicam tenetis eorum falsitas manifestaretur, et innocentia nostra probaretur. Quia enim Christianis nostris longe a nobis positis semper imminebant, et persecutione nimia affligebant, donavimus illis nullius pretiosæ pecuniam substantiæ, sed tantum nostra linea vestimenta,quatenus aliquatenus eorum feritatem molliremus, et ab eorum persecutione quiesceremus.Talia namque, ut præscripsimus,juxta malitiam cordis sui argumentantes, et pontifices vestros [nostros] ad injuriam nostram incitantes, adeo, ut directa nobis epistola quasi ab apostolica sede,hæc omnia improperabant, et diversas injurias ingerebant, atque inter alia divino gladio feriendos dignos dicebant. Impletur enim in nobis quod quidam sapiens ait : Justus tulit crimen iniqui.Ipsi enim crimen quod nobis falso semel factum imposuerunt multis annis peregerunt. Ipsi Ungarorum non modicam multitudinem ad se sumpserunt, et more eorum capita suorum pseudochristianorum penitus detonderunt, et super nos Christianos immiserunt, atque ipsi supervenerunt, et alios captivos duxerunt alios occiderunt, alios ferina carcerum fame et siti perdiderunt, innumeros vero exsilio denutarunt et nobiles viros ac honestas mulieres in servitium redegerunt, ecclesias Dei incenderunt, et omnia ædificia deleverunt, ita ut in tota Pannonia nostra maxima provincia tantum una non appareat ecclesia, prout episcopi a vobis destinati, si fateri velint, enarrare desolatam viderunt. Quando vero Ungaros Italiam intrasse comperimus, pacificare cum eisdem Schlavis teste Deo, multum desideravimus, promittentes eis propter Deum omnipotentem ad perfectum indulgere omnia mala contra nos nostrosque acta, et omnia reddere quæ de suis nostros constaret habere, quatenue ex illis securos nos redderent,ct tandiu spatium darent, quandiu Longobardiam nobis intrare et res sancti Petri defendere, populumque Christianum divino adjutorio redimere liceret. Et nec ipsum ab eis obtinere potuimus, ut post tanta maleficia habe-rent beneficia; et sunt falsi accusatores, qui semper fuere Christianorum persecutores. Si quis in toto mundo aliorsum nos oberrasse et justitiæ restitisse probare conetur, veniat præsens, et eum ludificasse, nosque de hac re sentietis purissimos esse. Idcirco singli omnesque admonendo precamur,ne ullo modo alicui falso de nobis aliquam suspicionem referenti creduli sitis, antequam opportunitas exigat,ut hujus rei gratia missus de vestra celsitudine nobis, aut a nostra parvitate directus appareat vobis. Communis gemitus et generalis dolor angustat quos Germania et tota tenet Norica, quod unitas Ecclesiæ dividitur scissura. Est enim, ut præmisimus,unus episcopatus in quinque divisus, ideo si quid fraus maligni [al., maligna. HARD.] Schlavorum celliditate adduxerat, justitia vertat. Vosque virtute ex alto induti, et apostolica potestate armati, juxta prophetam :Quod fractum est alligate, quod infirmum consolidate, quod abjectum reducite: ut deinceps populus, et fidei inteC gritate gratuletur, et sancta Ecclesia tranquilla devotione lætetur. Theotmarus indignus archiepiscopus, et apostolicarum rerum procurator promptissimus. Pecuniam vestro juri debitam, propter infestam paganorum sævitiam, nec per me poteram, nec per alios transmittere; sed quia Dei gratia liberata est Italia, quanto citius potero, vobis transmittam, Precatur nostra humilitas ut dignetur vestra sublimitas respondere per singula transmissa cum epistola. Alme pater mundi dignus pro nomine Petri, JOANNIS PAPÆ IX CANON DE ELECTIONE PAPÆ IX. (Apud Pertz., Monum, Germ. hist.) Quia sancta Romana Ecclesia, cui Deo auctore D legatorum præseutia pontificis fit consecratio, nec præsidemus, plurimas patitur violentias pontifice obeunte, quia absque imperatoris notitia et suorum canonico ritu et consuetudine ab imperatore directi intersunt nuntii, qui violentiam et scandala in ejus promissiones aliquas nova adinventione ab eo audeat extorquere,nisi quæ antiqua exigit consuetudo, ne Ecclesia scandalizetur vel imperatoris honorificentia minuatur. consecratione non permittant fieri, volumus id ut A cretur; nullusque sine periculo juramentum vel deinceps abdicetur, et constituendus pontifex convenientibus episcopis et universo clero eligatur, expetente senatu et populo, qui ordinandus est, ct sic in conspectu omnium celeberrime electus ab omnibus, præsentibus legatis imperialibus, conse JOANNIS PAPÆ IX (Apud Mansi, Conciliorum tom. XVIII.) Prælocutio pontificis. Quia,divina inspirante misericordia, vestra nobiscum convenit fraternitas, ut nutu sancti Spiritus, qui suis nunquam deest fidelibus, communi omnium vestrum consultu, fratres charissimi,ea quæ necessaria sanctæ Dei Ecclesiæ prævidimus, una cum spirituali filio nostro, gloriosissimo videlicet imperatore Lamberto, et vestro sancto collegio, et quæ nocivo surculo pullulare conabantur in agro sanctæ Ecclesiæ, canonico sarculo eradicare studeamus, quæ capitulatim annotata sunt,si omnibus placent, in conspectu omnium legantur, examinentur, et examinata manibus omnium pro futura memoria roborentur, ne ulli unquam sine status sui periculo eadem violare liceat, sed rata et firma in perpe B tuum consistant ad statum et muninem sanctæ Dei Ecclesiæ, ad salvationem omnium fidelium per Dei misericordiam. Responsio. Immensas Deo Salvatori nostro laudes referimus, qui talem vos præfecit Ecclesiæ ejus opportunitatem decernere, ut omne ab ea zizanium eradicare conemini, prout in hac S. synodo cunctis nationibus apertis declaratur indiciis. Capitula etiam quæ pro generali omnium cautela ad robur et muninem sanctæ Ecclesiæ conscripta sunt, si vestræ placet pietati, legantur, qualiter per ea omnes doceamur quæ observare, vel quæ cavere debeamus,ne in aliquo a regulis sanctorum Patrum, quod Deus avertat, deviare inveniamur. |