e u ou a e. C. Ma-gni- fi- cat. Be-nedic-tus Do-minus. De-us Is-ra-ël. Et e- re- xit cornu sa-lu-tis no-bis. VI. TON US. Di-xit Dominus Do-mi-no me- o. eu ou a e. A. e u ou a e. B. eu ou a e. C. e u ou a e. D. Magni-fi cat. H Benc-dic-tus Do-minus De-us Is-ra-ël. VI. TONUS alterius speciei. Lau-da-te Do-minum, omnes gentes: la Ꮮ eu ou a e. A. e u gu a e. B. eu oua e. C. Ma-gni- fi-cat. Be-ne-dic-tus Do-minus De-us Is-ra-ël.. NEUMATA OCTO TONORUM. NEUMA seu Jubilum quotidiè fit in fine ultimæ Antiphona Vesperarum, cujusque Nocturni, et Laudum; post Antiphonas Canticorum Evangelicorum; et in fine Antiphonarum Prime, Tertia, Sexto, Nonce et Completorii. Quando duplicantur, vel triplicantur Antiphonæ ad Cantica Evangelica, non fit Neuma, nisi post ultimam repetitionem. Nunquam fit Neuma in quacumque Commemora tione, nec à Dominica Passionis usque ad Completorium Sabbati sancti inclusivè, nec post Antiph. Hæc est dies. qua cantatur per Hebdomadam Pasche, nec in Officio Defunctorum. Jubilum est sonus quidam significans cor parturire quod dicere non potest. Et quein decet ista jubilatio nisi ineffabilem Deum? ineffabilis enim est, quem fari on potes; et si eum fari non potes, et tacere non debes, quid restat nisi ut jubiles, ut gaudeat cor sine verbis, et immeusa, latitudo gaudiorum metas non habeat syllabarum. Benè cantate ei in jubilatione. S. August. Enarr. 2. in Psalm. 3a. |